Myśli samobójcze

niosaca_radosc

 

Własnie to przezywam. I nie wiem, co bedzie..

No, tylko się proszę nie wygłupiać z niczym, ostatecznie zawsze się w końcu robi o ile nie 'dobrze', to choć trochę lepiej i wtedy widzimy z perspektywy, że samobójstwo wtedy byłoby czymś niemądrym. A kiedyś może będzie w ogóle calkiem dobrze, a nie tylko odrobinę lepiej. Ponoć nie warto tracić nadziei. Hm hm

Są....

Pieprzone... może nie tyle mam same myśli. Bo ja kompletnie nie chce sobie nic zrobić, ale mam wielki strach, by w ogole o tym wszystkim czytać.

Nawet boję się odwiedzac ten wątek, boje się, że jest on w moich ostatnich tematach, ostatnio wszystko co mi się kojarzy z tym tematem wzbudza we mnie lęk nieraz paniczny (nie wiem, wysoki wieżowiec, to że ktoś mówi "palne sobie w leb" k... no wszystko), mimowolnie przypominają mi się sytuacje, osoby które tak skończyły, albo że nie będę w stanie się kontrolować.

Byłem u lekarza, ale chyba niezbyt dobrze mnie zrozumiała (nowa osoba bo "musiałem" pójść doraźnie), a chyba w sumie dobrze. Dostałem skierowanie do szpitala na tzw. w razie czego, gdyby coś mi odpaliło. Trochę mnie to faktycznie uspokaja, jak sobie pomyślę - ok, jak coś siadam w auto i jadę do szpitala. Ale kurde cały czas jest taki niepokój, bo kompletnie tego nie potrafię ignorować, ani też z tym walczyć - to nie jest strach nie wiem przed jazdą autobusem . Dodam, że jestem aktualnie po 4 dniu brania SSRI więc tam podobno kiepski okres, ale ja ogólnie nastrój mam dobry i leczę się raczej nerwicowo. Cały czas wiem, że to ma podłoże nerwicowe, ale z drugiej strony mam cały czas te obawy co powyżej. No masakra ogolem.

Witam. Psychiatrycznie leczę się prawie 4 lata, no ale to nie istotne. Od dwóch miesięcy gorzej się czuję. Mam bardzo obniżony nastrój, a od dwóch tygodni towarzyszą mi myśli samobójcze. W ten poniedziałek wieczorem połknęłam kilkadziesiąt tabletek uspokojających z nadzieją, że się nie obudzę. No ale stało się inaczej, jak widać żyję. Dobry znajomy kazał mi iść do mojego lekarza psychiatry i powiedzieć o tym zdarzeniu. Więc poszłam, opowiedziałam lekarzowi o moim poniedziałkowym incydencie i o tym, że mam ostatnio straszne myśli samobójcze, i że się boję, że w końcu mi się uda odebrać sobie życie. Cóż, mój lekarz podał krótką odpowiedź, uwaga cytuję: TAKIE ŻYCIE, MUSI PANI RADZIĆ SOBIE SAMA. JEST PANI W TAKIM WIEKU, ŻE TE MYŚLI BĘDĄ WYSTĘPOWAĆ. I to ot cała pomoc mojego lekarza. Skoro psychiatra nie chce mi pomóc, to do kogo mam zwrócić się o pomoc? Zaznaczam, że miałam trzy letnią terapię indywidualną i kilka grupowych, ale mimo to moje stany depresyjne wracają. Nie wiem co mam robić. Bardzo się boję.

Aniołek może do innego lekarza? Ten nie wydaje się poważnie podchodzić do sprawy. A póki co, jest obok rodzina, która mogłaby się Tobą zaopiekować i w razie czego powstrzymać, gdybyś znowu spróbowała zrobić coś głupiego?

Mówiłam mamie, że źle się czuję, że mam myśli samobójcze, a ona tylko powiedziała, żebym przez to studiów nie zawaliła. Mogę iść do innego lekarza, ale opowiadać wszystko od samego początku przeraża mnie. Miałam fajnego lekarza rok temu, zawszd mi pomagał, pryjmował na oddział gdy nasilały się myśli samobójcze, ale on przyjmuje 45 km od mojej miejscowości. Dla mnie to nie problem, ale mama powiedziała, że nie będzie dawać mi na dojazdy, więc musiałam zrezygnować z niego.

Skoro rodzina nie bardzo wspiera, to może jednak zaryzykuj z nowym lekarzem? Wygląda na to, że potrzebujesz konkretnego nadzoru i opieki. A mamie nie da się na spokojnie przetłumaczyć, że sytuacja jest poważna i że powinna właściwie do niej podejść? Albo jacyś bliscy znajomi, są? Żebyś nie została z tym sama?

Nie mam przyjaciół, mam tylko znajomego księdza, z którym mogę o wszystkim porozmawiać. To on właśnie kazał mi iść do lekarza, ale nie sądziłam, że tak mi odpowie. Nie spodziewałam się tego. Może masz racje z tym nowym lekarzem, najgorsze jest to, że u mnie przyjmują na NFZ dwóch lekarzy i oni się znają. Razem pracują w szpitalu. Boję się, że i od niego nie uzyskam pomocy.

Nie zaszkodzi spróbować u niego mimo wszystko. Może okaże się mieć inne nastawienie. A teraz po prostu pogadaj z mamą tak całkiem szczerze, że czujesz, że możesz zrobić sobie coś złego i że potrzebujesz pomocy i żeby nie olewała tego, co mówisz

Ok. W poniedziałek wybiorę się do lekarza. Rozmowy z mamą sobie podaruję. Dziękuję za przeczytanie mnie. Dam znać, jak poszło.

Ok, nie ma problemu, trzymaj się mocno i do czasu wizyty powstrzymaj od różnych niefajnych autoagresji, hm? Buzi!

Od jakiegoś czasu pojawiają się coraz częściej. Kładąc się do łóżka mam nadzieje że już się nie obudzę... Czuję że życie mnie przerasta...miałam już kilka nieudanych prób, ciężko o tym pisać...

Nie chcę umierać, ale z każdym kolejnym dniem mam wrażenie, że wszechświat daje mi zrozumienia, że nie powinnam od tego uciekać, bo to najlepsze wyjście w moim wypadku. Po prostu nie widzę ŻADNYCH perspektyw.

eura28,mam takie same odczucia........

W sumie co za różnica, czy bym się zabiła teraz, czy przewegetowała (bo nie ma lepszego określenia dla mojego codziennego życia) jeszcze te kilkadziesiąt lat. Kiedyś tam i tak bym umarła. Mam już dość tego, jak niektórym wszystko w życiu wszystko tak łatwo przychodzi, podczas gdy dla innych są to rzeczy nieosiągalne, albo wymagające włożenia w nie cholernego wysiłku. A ja zaczynam mieć już powoli dosyć wmawiania sobie i udawania, że wierzę w bzdurne regułki typu "każdy jest kowalem swojego losu i wszystko jest zależne od nas samych". G***o prawda...

dlaczego ja jeszcze muszę się męczyć na tym świecie? przecież w stanie w jakim jestem nie zrobię nic pożytecznego dla tego świata więc po co jeszcze na nim jestem?

Cóż, mój lekarz podał krótką odpowiedź, uwaga cytuję: TAKIE ŻYCIE, MUSI PANI RADZIĆ SOBIE SAMA. JEST PANI W TAKIM WIEKU, ŻE TE MYŚLI BĘDĄ WYSTĘPOWAĆ. I to ot cała pomoc mojego lekarza.

Sorry, automatycznie mi się skojarzyło... Lekarz idiota.

dlaczego ja jeszcze muszę się męczyć na tym świecie? przecież w stanie w jakim jestem nie zrobię nic pożytecznego dla tego świata więc po co jeszcze na nim jestem?

Ktoś mi kiedyś pół żartem powiedział "jeśli nie masz po co żyć, żyj na złość innym" i jakkolwiek szydercze by to nie było to coś w tym jest.

O ironio, pocieszam ludzi a sam mam ochotę aktualnie wyruszyć na najbliższe tory kolejowe

deader, wiesz,wydaje mi się że to,że jeszcze żyję to na rawdę co niektórych drażni

eura28, "kazdy jest kowalem wlasnego losU" - tez uwazam, ze to powiedzenie jest kompletna bzdura. Na pewno jakis mniejszy procent ma znaczenie ile wysilku wlozymy w swoja przyszlosc, ale gore i tak bierze niestety to czy ktos ma szczescie czy nie. Tez mnie cholernie wkurza mysl, ze niektorzy juz od urodzenia maja wszystko podane na tacy o nic sie nie musza martwic, a inni walcza o kazda godzine zycia.

Długo ich nie miałem.. aż tu nagle.. wróciły ?

Takie beznadziejne i pechowe przypadki jak ja nie powinny chodzic po ziemi bo tylko zatruwaja spoleczenstwo

Szkoda, że nie mogłabym się z kimś "zamienić życiem", żeby np. jakieś śmiertelnie chore dziecko wyzdrowiało, a w zamian ja w końcu umarła.

O, widzę że ktoś myślał tak jak ja. Mógłbym też je dać komuś, komu już "niewiele" zostało z racji wieku. Nawet znam taką osobę, szkoda że nie mogę jej tego przekazać co mam.

Ja też tak myślałem i myślę

Ostatnio też się zastanawiałam, czy dałoby radę jakoś tak zorganizować samobójstwo, żeby moje organy nadawały się do przeszczepu