Myśli samobójcze

[Sonka_85]

Po próbie samobójczej (150mg alpry i flaszka) leżałem 2 dni w zwykłym szpitalu po czym po prostu kazali mi iść do domu. To tak jakby powiedzieć: "Chciałeś się zabić, normalka, możesz już iść". Zero pomocy psychologicznej, wróciłem do domu i siedziałem kilka dni sam w pokoju. Co za kraj...

 

Jak się później okazało wyczytałem gdzieś, że ta dawka jest o wiele, wiele za mała żeby umrzeć, ale fazę miałem przez tydzień.

 

 

Dobrze Cię rozumiem, też tak miałam. Przeciez trzeba ratować pijaków - -którzy mimo demolowania oddziału należy im się cały pakiet badań, a dla innych nawet psychologa na miejscu nie mają.

 

Sama mam kryzys od kilku dni, wiem że w mojej szufladzie jest dużo leków, przeważnie nasennych, które nieświadomie chomikowałam - może gdybym wzięła je wszystkie to nie stałabym przed wyborem, co mam zrobić gdy mnie jednak odratują. Nie wiem, gdzie mam szukać pomocy, niby mogę iść do lekarza, nawet zadzwonić do niego, ale co dlaej? Mam się przyznać, że znów wszystkich zawiodłam, nie potrafię tak żyć.. Nie wiem już co mam robić...

 

Wiem, że wielu się zastanawia, co takiego widziałam w mężu, że się za niego wyszłami gdzie miałam oczy. Nie wiem. Nie wiem, gdzie je miałam. Może bałam się samotności, a może czułam, że tak trzeba

[abrakadabra xx]

Sonka_85, lepiej wyrzuć te leki jak ich nie zażywasz, można sobie zrobić krzywdę a i tak przeżyć, szkoda zdrowia.

 

Rozumiem, że ci się nie układa z mężem ale to chyba nie jest aż taka tragedia żeby się zabijać.

Prawdopodobnie niepotrzebnie się obwiniasz o jakieś nieciekawe sytuacje, jakiekolwiek błędy popełniłaś nie czynią z ciebie złego czy mało wartościowego człowieka.

 

A faktycznie, ludzie czasem z samotności wpadają w desperację i na siłę szukają kogoś bliskiego, nie zawsze dobrze się to kończy.

[Sonka_85]

 

Rozumiem, że ci się nie układa z mężem ale to chyba nie jest aż taka tragedia żeby się zabijać.

Prawdopodobnie niepotrzebnie się obwiniasz o jakieś nieciekawe sytuacje, jakiekolwiek błędy popełniłaś nie czynią z ciebie złego czy mało wartościowego człowieka.

 

Nie, to nie przez niego. Nigdy nie mogłabym tak powiedzieć, nawet chyba pomyśleć.

Raczej za wszystko obwiniam siebie: to przeze mnie nie możemy mieć dzieci, i właśnie teraz dopadły mnie wyrzuty sumienia, a tylko o tym potrafię teraz myśleć. Ciągle krąży mi to w głowie, najpierw upokarzające badania, później diagnoza,i razem nie mogliśmy tego unieść. JA nie potrafię o tym rozmawiać, nie potrafię go na siłę zmusić, żeby podjął deecyzję. Widzę, że nie chce o tym rozmawiać. A ja coraz bardziej zamykam się w sobie, nie potrafię tak żyć, nie potrafię być idealna, ciąle coś mi nie wychodzi. Zawiodłam wszystkich, bo nie potrafię być taka, jak ode mnie oczekują. Mam takie dni, kiedy wydaję mi się, że nie ma niczego innego niż śmierć przede mną. I

 

Czasami chcę od niego odejść, bo przecież jemu też należy się szczęście, niech znajdzie je gdzieś indziej. Mam ochotę wyjechać i nie wracać, po prostu zacząć wszystko od nowa, może do następnego zaangażowania, nie

wiem...

[warrior11]

Sonka_85,

Nie wiń siebie za coś na co nie masz wpływu,pewne rzeczy nie zależą od Ciebie i musisz

się z tym pogodzić i twoi bliscy też powinni to zrozumieć a jeżeli tego nie rozumieją to

jest ich problem nie twój

[Yvaine]

Właśnie doszłam do wniosku, że jestem tylko ciężarem dla mojego męża, który musi ciągle się o mnie martwić, utrzymywać mnie i ogólnie się mną zajmować, a ja mam wiecznie problemy, nie potrafię sama siebie ogarnąć i poukładać swojego życia, ani nawet posprzątać mieszkania. W związku z tym lepiej by było, gdybym umarła. On miałby święty spokój i mógłby ułożyć sobie życie z kimś normalnym, kto dałby mu szczęście.

 

Cudowne te moje myśli.

 

Ku*wa!!!!!

[Gość]

Właśnie doszłam do wniosku, że jestem tylko ciężarem dla mojego męża, który musi ciągle się o mnie martwić, utrzymywać mnie i ogólnie się mną zajmować, a ja mam wiecznie problemy, nie potrafię sama siebie ogarnąć i poukładać swojego życia, ani nawet posprzątać mieszkania. W związku z tym lepiej by było, gdybym umarła. On miałby święty spokój i mógłby ułożyć sobie życie z kimś normalnym, kto dałby mu szczęście.

 

Cudowne te moje myśli.

 

Ku*wa!!!!!

Miłość polega na trosce i zrozumieniu drugiej osoby,chory może być każdy i nie rozpatruj tegow kategoriach ciężaru sama sobie robisz krzywdę .Narzeka na to że Ci pomaga?skoro nie widać Cię kocha pomimo wszystko i ciesz się tym zamiast winić.

[jetodik]

Yvaine, white Lily, ma rację, zresztą czy nie da się zmienić, tego, że nie możesz posprzątać mieszkania?

[New-Tenuis]

ja niestety jestem na etapie (...) poszukiwania jakiegoś usprawiedliwienia dla mojego życia, jakiegoś głębszego sensu.

Dlaczego niestety? To chyba dobrze?

[jetodik]

New-Tenuis, masz rację :) nie wiem czemu tak napisałem, może chodziło mi o to, że skoro szukałem to jeszcze tego nie miałem.

[New-Tenuis]

A no, to już kondycja ludzka, cóż począć :)

[jetodik]

New-Tenuis, :)

[veronique]

ostatnio jakby trochę się wyciszyły te myśli, ale dzisiaj poszłam nad rzekę... siedziałam sobie przy samej wodzie i myślałam jakby to było być takim topielcem. Co za refleksja mnie naszła! Przecież ja się panicznie boję wody w zbiorniku większym niż wanna!

Potem szukałam drzewa, na którym wisielec dobrze by wyglądał.

A jak skończyłam na placu zabaw i huśtałam się na huśtawce, zastanawiałam się jakie to by było dramatyczne dla kogoś, kto przyszedłby z dzieckiem na plac zabaw i znalazł samobójcę wiszącym z takiej huśtawki.

Nie ma to jak relaksacyjny spacer po okolicy...

[jetodik]

veronique, topielcem już niezyjącym to nie wiem jak by było ale żyjący który się topi umiera w katuszach.

[Gość]

Żadnego głupstwa nie zrobię, co do tego mam pewność, ale nie mam już siły udawać nawet przed sobą, że nie mam myśli samobójczych... Bo mam, zawsze w formie pętli na szyi. Staram się te myśli szybko przegonić, niczym natrętną muchę, ale one są, przychodzą od czasu do czasu nie proszone, a ja nawet nie mam komu o tym powiedzieć...

[Veikko]

Eeyore, wyrzucenie z siebie tego na forum nie pomaga?

[Gość]

Veikko chyba nie potrafię Ci jednoznacznie odpowiedzieć, z jednej strony czuję ulgę że udało mi się to z siebie wydusić, bo jestem osobą skrytą i ciężko mi idzie przyznawanie się do takich myśli. A z drugiej strony, forum nigdy nie zastąpi drugiego człowieka tuż obok, do którego czułoby się na tyle wielkie zaufanie, by szczerze z nim pogadać przy kawce, herbatce, czy co kto lubi.

[Lovetamine]

W sumie czasem mam to samo z powodu zakochania, które opisałem w temacie "To chyba zaburzenie..." Dla mnie to tragedia... Życie mnie już 10 lat kopie po d***e...

[julusia]

Jestem żałosna...Powinnam to w końcu zrobić

[julusia]

Jestem żałosna...Powinnam to w końcu zrobić

[Gość]

Dlaczego myślisz, że jesteś żałosna?

[Gość]

Dlaczego myślisz, że jesteś żałosna?

[julusia]

Bo skoro mam myśli samobójcze od 12 roku życia, w tym roku kończę 30 lat a wciąż tego nie zrobiłam, no to jestem żałosna, nie umiem ani żyć ani umrzeć.

[julusia]

Bo skoro mam myśli samobójcze od 12 roku życia, w tym roku kończę 30 lat a wciąż tego nie zrobiłam, no to jestem żałosna, nie umiem ani żyć ani umrzeć.

[Gość]

Sądzę, że skoro tego nie zrobiłaś to nie jesteś żałosna w najmniejszym stopniu, a i żyć potrafisz...

[Gość]

Sądzę, że skoro tego nie zrobiłaś to nie jesteś żałosna w najmniejszym stopniu, a i żyć potrafisz...