Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE) cz.II

[hankm]

2 minuty temu, Heledore napisał:

To może warto byłoby żebyś coś zrobił? Dla własnego zdrowia psychicznego i komfortu życia.

 

Mi raczej nikt nie jest w stanie pomóc. Mam zwyczajnie dosyć życia. Na nic nie mam już czasu, to życie mnie dobija.

[hankm]

1 minutę temu, Heledore napisał:

Skąd to przeświadczenie? Skoro nie próbowałeś sięgnąć po pomoc?

A co ta pomoc może mi dać. Raczej nic, dla takich jak ja nie ma ratunku.

[hankm]

1 minutę temu, Heledore napisał:

Lepsze samopoczucie. Narzędzie do walki ze swoimi problemami. Wiem, że ciężko Ci w to uwierzyć. Ale skoro twierdzisz, że dla takich, jak Ty nie ma ratunku- czemu nie spróbujesz? W końcu niczego nie stracisz, a możesz tylko zyskać.

Trzeba mieć czas, a ja go już nie mam. Po za tym nie znam dobrego psychiatry, a jak mam trafić znów do takiego konowała jak kiedyś to dziękuje. 

[hankm]

Teraz, Heledore napisał:

@hankm tak naprawdę to Twoja decyzja... Czemu twierdzisz, że nie masz czasu? Co do psychiatry- posiłkuj się opiniami w internecie. Tak łatwiej znaleźć kogoś sensownego.

Na szukanie trzeba mieć mnóstwo czasu, a i opinie mogą być fałszywe. Ludzie kłamią. 

[hankm]

16 minut temu, Heledore napisał:

Wbrew pozorom- szukanie aż tak dużo czasu nie zajmuje. Ludzie owszem, kłamią. Ale w bardziej powszechnych rzeczach. Jeśli ktoś wypowiada się o psychiatrze, raczej musi mieć resztki odwagi, po samo przyznanie się do faktu uczęszczania do niego nie jest zbyd dobrze widziane w naszym społeczeństwie.

W dupie z tym. Mam dosyć tego jebanego życia, jeszcze wkurwiają mnie ludzie a szczególnie plaga ukraińców i ciapatych. Niech ktoś mnie w końcu zabije żebym już nie musiał się wkurwiać.

[hankm]

Mnie powinno się zabić albo zamknąć.

[hush]

@Heledore a co jeśli korzystało się z pomocy przez stosunkowo dłuższy czas, przebrnęło się przez kilkanaście leków, kilku psychiatrów i terapeutów a efektów dalej brak? 

[Butterfly923]

Czuję się do dupy. Ostatnio mam przerwę w terapii spowodowanej zmianami grafiku terapeutki, do której chodzę na NFZ.
Czuję się samotna i nie chciana. Marzę o dobrze płatnej pracy, ale co z tego jak do pracy w korpo potrzeba wyższego wykształcenia...
Dla mnie to jest głupie, bo studia wyższe to papierek, szczególnie jak chce się pójść do takiego korpo... Co innego, gdy w grę wchodzą studia prawnicze, medyczne, to wiadome, że bez studiów się nie obejdzie.... No ale co na to poradzić... ;/

[shira123]

Butterfly,

 

a gdzie teraz pracujesz?

studia możesz zrobić w każdym wieku zaoczne/ja zaczelam majac 35 lat/.

skoro czujesz się samotna i nie chciana, może spróbuj wolontariatu? jest tyle  samotnych starszych ludzi,dzieci,schronisko dla zwierzat?

ja sama bardzo chce tylko na razie 0 czasu...

trzymaj się!

 

u mnie roznie.

ciagle choruje-zatoki,stawy,zapalenie oka.w końcu dostałam antybiotyk,powinno być lepiej.

na studiach i w pracy ok.

ale dopadlo mnie poczucie pustki,chcialabym cos robic społecznie a czasu brak.

ale w lipcu będę miała więcej luzu)

 

trzymajcie się,borderki!

[Butterfly923]

24 minuty temu, shira123 napisał:

Butterfly,

 

a gdzie teraz pracujesz?

studia możesz zrobić w każdym wieku zaoczne/ja zaczelam majac 35 lat/.

skoro czujesz się samotna i nie chciana, może spróbuj wolontariatu? jest tyle  samotnych starszych ludzi,dzieci,schronisko dla zwierzat?

ja sama bardzo chce tylko na razie 0 czasu...

trzymaj się!

 

u mnie roznie.

ciagle choruje-zatoki,stawy,zapalenie oka.w końcu dostałam antybiotyk,powinno być lepiej.

na studiach i w pracy ok.

ale dopadlo mnie poczucie pustki,chcialabym cos robic społecznie a czasu brak.

ale w lipcu będę miała więcej luzu)

 

trzymajcie się,borderki!

@shira123 , obecnie nigdzie. Dokształcam się z języków obcych, pochłania u mnie to większość czasu. Z poprzedniej pracy nie byłam zadowolona, więc zrezygnowałam.
Właśnie problem w tym, że ciężko mi się skoncentrować, w postaci takiej, że jak coś mi się nie spodoba, to odrazu wszystko rzucam. Tak samo było z tą pracą. Pokłóciłam się z przyjaciółką i rzuciłam to wszystko. Nie zależało mi już. Ostatnio często myślę o powrocie do pracy, ale mąż mi doradza, abym zaczekała, abym doszkoliła się do języka na poziomie komunikatywnym i wtedy zaczęła czegoś szukać.
Nauka z językiem sprawia mi wiele radości, czasem jestem w stanie 12h z przerwami się uczyć, czasem tylko 2h. Wszystko zależy od chęci i mobilizacji danego dnia.

Boję się iść na studia, dlatego, że mnie grupa studentów nie zaakceptuje, to, że będę musiała jakiś przedmiot zdawać w drugim terminie i wtedy się poddam.
Myślałam o wolontariacie, ale póki co nie mam do tego głowy.

Shira, jak sobie z tym wszystkim radzisz? Powiedz

Miłego dnia dla was

Edytowane 16 Maja 2019 przez Butterfly923

[shira123]

Butterfly,

 

az sama się sobie dziwie,ale radze sobie.

 

miałam tak samo jak ty, rzucałam wszystko w ch.…,prace tez.

pomogla mi terapia,prawie 3 letnia już.plus mnóstwo ambicji i motywacji z mojej strony.

mam wielkie plany  na przyszlosc i to mi pomaga

 

ale wierz mi bywalo bardzo ciężko.

nawet jeszcze niedawno miałam maly napad autoagresji.

ale trzymam się.

bez terapii dalej bym pewnie gnila z rodzicami a tak studiuje,pracuje,i daje sobie rade)) czasem od 1 do 1 kasa wyliczona

ale mam satysfacje ze daje rade.

 

a ty chodzisz na terapie?

[Butterfly923]

1 minutę temu, shira123 napisał:

Butterfly,

 

az sama się sobie dziwie,ale radze sobie.

 

miałam tak samo jak ty, rzucałam wszystko w ch.…,prace tez.

pomogla mi terapia,prawie 3 letnia już.plus mnóstwo ambicji i motywacji z mojej strony.

mam wielkie plany  na przyszlosc i to mi pomaga

 

ale wierz mi bywalo bardzo ciężko.

nawet jeszcze niedawno miałam maly napad autoagresji.

ale trzymam się.

bez terapii dalej bym pewnie gnila z rodzicami a tak studiuje,pracuje,i daje sobie rade)) czasem od 1 do 1 kasa wyliczona

ale mam satysfacje ze daje rade.

 

a ty chodzisz na terapie?

@shira123 jestem pod wrażeniem  Twojej motywacji i ambicji, jaką posiadasz

Tak, uczęszczam na terapię poznawczo - behawioralną z NFZ.

Ja też mam wielkie plany na przyszłość, ale boję się, że pójście coś nie po mojej myśli sprawi, że wszystko do tej pory co osiągnęłam pójdzie z dymem...
Staram się jak najwięcej z siebie dawać, ale wystarczy jedna rzecz nie tak i zapominam o tym co do tej pory osiągnęłam.

[wTymTygodniu]

Warto czytać posty Shiry, są dużą dawką motywacji, nie tylko dla osób z borderline

[shira123]

ciesze sie.to dla mnie duzo znaczy

[shira123]

Co tam u was?

 

U mnie stabilnie mam duzo pracy,bardzo duzo. Postanowilam wiec zafundowac sobie kilka przyjemnosci np masaz. W terapii mam przerwy 2 3 tyg.i jest dobrze stabilnie.troche pustka ale zero stresu .nie narzekam.

[Butterfly923]

W dniu 24.05.2019 o 20:52, shira123 napisał:

Co tam u was?

 

U mnie stabilnie mam duzo pracy,bardzo duzo. Postanowilam wiec zafundowac sobie kilka przyjemnosci np masaz. W terapii mam przerwy 2 3 tyg.i jest dobrze stabilnie.troche pustka ale zero stresu .nie narzekam.

U mnie to różnie, póki co pracuje nad tematem odżywiania, chce schudnąć i jak narazie 4 dzień bez cukru! 

Codziennie wypijam 1.5 litra wody, do tego dużo warzywek i owoców. 

Cieszę się że postanowiłam coś z tym zrobić

[hankm]

Czemu raz jest lepiej, a innym razem gorzej. Czemu nienawidzę siebie i świata?

 

[shira123]

hankm,

moze nie prowadzisz zycia takiego jak bys chcial?

 

a ty sam,jak myslisz-dlaczego nienawidzisz siebie?

[shira123]

jak tam u was?

 

u mnie wszystko szlag trafil-mam od kilku dni strasznego doła...placze ciagle,wszystko bez sensu

 

terapii tez nie mialam 3 tygodnie bo duzo pracowalam

[Butterfly923]

U mnie nieco lepiej, zrzucilam już prawie 5 kg, czuję się dzięki temu lepiej. 

Przede mną jeszcze 30 kg do zrzucenia, wierzę że tym razem wytrwam do końca. 

Miałam też 3 tygodnie przerwy od terapii i czułam się beznadziejnie, jednak teraz będę stale uczęszczać na nią. 

Trochę mam ostatnio spraw na głowie, bo podjęliśmy decyzję z mężem o zakupie własnego mieszkania, mamy dosyć ciągłego wynajmowania i płacenia dużych pieniędzy - w tym przypadku cena za wynajem wynosi 1500 zł... 

Opowiadajcie co tam u was słychać, pozdrawiam

[nieidealna]

Po ponad 2 miesiącach w dwóch szpitalach (w zasadzie to w 5, ale tylko dwa psychiatryczne) przedwczoraj w końcu wróciłam do domu - miesiąc w jednym szpitalu, 3 dni w domu, oddział chorób metabolicznych (bo dodatkowo choruję przewlekle), skąd po 3 dniach przeniesiono mnie na psychiatrię, ponad miesiąc na psychiatrii i dom. W międzyczasie raz pobyt na toksykologii, raz na intensywnej terapii. Jak ogarnąć życie? Nie wiem, czy sobie poradzę, skoro już w dniu wypisu sięgnęłam po alkohol. Biorę leki: Tranxene, Kwetaplex XR, Lamilept, Trittico CR, Asentra, Propranolol WZF. Niby jest całkiem dobrze, ale jednak nie czuję się na siłach, żeby np. wrócić do pracy - na szczęście jestem na L4. W nadchodzącym tygodniu wracam na terapię indywidualną, czym się cieszę i jednocześnie stresuję. Próbuję leczyć blizny, jakoś je zmniejszyć, rozjaśnić, chodzę w rękawkach rowerowych. Włosy wypadają mi garściami, często boli mnie głowa, dziś przespałam 12 godzin. W szpitalu przytyłam, więc teraz czeka mnie walka z dodatkowymi kilogramami, co przy zaburzeniach odżywiania jest zdecydowanie utrudnione. I teraz się zastanawiam: po co to wszystko? Po co się starać? Wydawać niemałe pieniądze na leki (bo poza proplanololem wszystko na 100%)? Nie wiem, jak żyć.

[shira123]

2 godziny temu, nieidealna napisał:

Po ponad 2 miesiącach w dwóch szpitalach (w zasadzie to w 5, ale tylko dwa psychiatryczne) przedwczoraj w końcu wróciłam do domu - miesiąc w jednym szpitalu, 3 dni w domu, oddział chorób metabolicznych (bo dodatkowo choruję przewlekle), skąd po 3 dniach przeniesiono mnie na psychiatrię, ponad miesiąc na psychiatrii i dom. W międzyczasie raz pobyt na toksykologii, raz na intensywnej terapii. Jak ogarnąć życie? Nie wiem, czy sobie poradzę, skoro już w dniu wypisu sięgnęłam po alkohol. Biorę leki: Tranxene, Kwetaplex XR, Lamilept, Trittico CR, Asentra, Propranolol WZF. Niby jest całkiem dobrze, ale jednak nie czuję się na siłach, żeby np. wrócić do pracy - na szczęście jestem na L4. W nadchodzącym tygodniu wracam na terapię indywidualną, czym się cieszę i jednocześnie stresuję. Próbuję leczyć blizny, jakoś je zmniejszyć, rozjaśnić, chodzę w rękawkach rowerowych. Włosy wypadają mi garściami, często boli mnie głowa, dziś przespałam 12 godzin. W szpitalu przytyłam, więc teraz czeka mnie walka z dodatkowymi kilogramami, co przy zaburzeniach odżywiania jest zdecydowanie utrudnione. I teraz się zastanawiam: po co to wszystko? Po co się starać? Wydawać niemałe pieniądze na leki (bo poza proplanololem wszystko na 100%)? Nie wiem, jak żyć.

Pociesze cie,zycie jest. Zmienne raz jestes pod wozem raz na wozie.  Ja mam oprocz borderline w pakiecie choroby autoimmunologiczne xo jakis cas zapalemie stawoq i oka.i tez kiedys od szpitala do szpitala...ale uwierz mi przyjda lepsze dni tak jak u mnie teraz.

[nieidealna]

Godzinę temu, shira123 napisał:

Pociesze cie,zycie jest. Zmienne raz jestes pod wozem raz na wozie.  Ja mam oprocz borderline w pakiecie choroby autoimmunologiczne xo jakis cas zapalemie stawoq i oka.i tez kiedys od szpitala do szpitala...ale uwierz mi przyjda lepsze dni tak jak u mnie teraz.

Też mam autoimmunologiczną.

[blond07]

@shira123wspaniale pocieszasz życie jest zmienne hmm ... samo się zmienia i same te lepsze dni przychodzą?? gdzieś to już słyszałam dawno temu i jakoś nie doczekałam się 

[blond07]

A może ja jestem połamaną kozą pod tym wozem i nie mogę wyjść na ! hahaha