Książka o depresji Beaty Pawlikowskiej

[minou]

minou,

ja wole przedstawiac swoje zdanie ,ale dyskusji unikac bo to prowadzi do kłotni niepotrzebnych uwazam, akceptuje co do mnie ktos mowi, lubie jak ktos akcpetuje moje zdanie i tyle, a ztoba to moge oo jakis fajnych ksiazkach czy filmach porozmawiac albo po prostu o zyciu, ale dyskusja z ludźmi na tematy tego typu jesli maj inne zdanie nie prowadzi do niczego dobrego, konfliktowo nie jestem nastawiona , po prostu mowie jakie mam poglady dosc głosno , nie ukrywam ich i tyle, gorzej bym sie czuła jakbym pod presja czyjas udawała ,ze zdanie mam inne, lubie tez jak ktos mi mowi głosno jakie ma zdanie i mi sie to podoba , spoko maroko

 

Coz, brzmi logiczne, wiec "zwracam honor"

[minou]

A tak co do ksiazki, to udalo mi sie przejrzec fragmenty i takie mam spostrzezenia:

 

Na pewno jest spora grupa ludzi, ktorzy gonia za szczesciem i probuja poukladac sobie zycie, ale nie bardzo im to wychodzi. Nie wychodzi, bo zachowuja sie autodestrukcyjnie, szukaja potwierdzenia wlasnej wartosci u innych, pakuja sie w toksyczne relacje, lub projekty, ktore nie maja szans powodzenia, nie udaje im sie i oczywiste jest to, ze to przynosi rozczarowanie i czesto depresje. Dla tej grupy ludzi "przekodowanie" swojego mozgu, czyli mowiac prosto - praca nad zdrowym poczuciem wartosci, zmiana destrukcyjnych zachowan, nauka prawidlowych relacji z innymi, moze calkowicie odmienic zycie. Pawlikowska raczej nie ukrywala, ze miala sporo problemow, autodestrukcyjnych zachowan, zaburzenia odzywiania, nieodpowiedzialny seks itd. Wiec na pewno w jej przypadku ostra praca nad soba byla bardzo wskazana. W kazdym przypadku jest wskazana ale u niej pewnie zmienila bardzo wiele.

Gdyby ta ksiazka byla zwyklym subiektywnym zapisem walki o szcsescie, to bylaby fajna, jako poradnik jest beznadziejna.

Wydaje mi sie tez, ze jakby Beata poszla do porzadnego terapeuty, to by doszla do tych efektow duzo szybciej i pewnie bez tej calej "zabawy w Indian". Z drugiej strony rozumiem, ze sa ludzie, ktorzy wola dojc do wszystkiego sami, a co do motywow indianskich, czy buddyjskich itd, to wiele osob sie dobrze odnajduje w takiej estetyce i jesli zmieniaja siebie, swoje zycie, to lawtiej im to zrobic w oparciu o jakas stara filozofie.

Nie wiem, czemu Pawlikowska rzucila sie naprawiac swiat i wydaje jeden poradnik za drugim. Chcialabym wierzyc, ze to naiwnosc a nie chciwosc, ale coz....

[cyklopka]

Na pewno jest spora grupa ludzi, ktorzy gonia za szczesciem i probuja poukladac sobie zycie, ale nie bardzo im to wychodzi. Nie wychodzi, bo zachowuja sie autodestrukcyjnie, szukaja potwierdzenia wlasnej wartosci u innych, pakuja sie w toksyczne relacje, lub projekty, ktore nie maja szans powodzenia, nie udaje im sie i oczywiste jest to, ze to przynosi rozczarowanie i czesto depresje. Dla tej grupy ludzi "przekodowanie" swojego mozgu, czyli mowiac prosto - praca nad zdrowym poczuciem wartosci, zmiana destrukcyjnych zachowan, nauka prawidlowych relacji z innymi, moze calkowicie odmienic zycie.

Niom, ale to nie to samo, co depresja, która wynika ze złej chemii mózgu.

[wiejskifilozof]

Kiedyś podobno była uzależniona od sexu a książka ? Nie kupować,lepsze są leki i fachowe porady.

[Malarz cieni]

Książka Beaty była niedawno w Biedronce, jak widać chcieli podnieść sprzedaż.

[bedzielepiej]

Beata tłumaczy się z popełnienia książki o chorobie której nikt nie zdiagnozował, a psychiatra ją miażdży. Patrzcie z jaką pogardą i uśmiechem wyższościa patrzy na tego pana psychiatrę.

 

http://pytanienasniadanie.tvp.pl/27984829/beata-pawlikowska-o-walce-z-depresja

[Phobos1]

Jakiś czas temu dostałem tą książkę w prezencie. Dzisiaj skończyłem czytać. Ogólnie to to może być poradnik na lenistwo, marazm i chwilowy dołek, ew. lekką depresję z jakimiś problemami wewnętrznymi, ale nie mającą negatywnego wpływu na codzienne funkcjonowanie.

Przez pół dość grubej książki to pisanie o podświadomości, która nas kontroluje i że musimy sami przejąć kontrolę nad swoim życiem. Poza tym ciągłe porównania i metafory - podświadomość jest raz komputerem, raz bobasem za kierownicą, depresja jest jak pustynia, a ona znalazła na niej kiełek nadziei itp. Są też jakieś jej wątki z życiorysu, które można sobie złożyć w całość i ocenić całą depresję Beaty. Można wywnioskować, że ogólnie Beata radziła sobie w życiu świetnie - miała rodzinę, pracę i pieniądze, skoro pojechała walczyć z depresją do dżungli amazońskiej (taki wyjazd to łącznie z 10 tyś zł kosztuje), a całym problemem Beaty było złe postrzeganie siebie i napady doła w samotności w domu. Złe postrzeganie siebie mogło być spowodowane jakimś konfliktem między rodzicami i ich problemami, których Pawlikowska jako małe dziecko nie rozumiała i to się na niej później odbiło. I największy błąd autorki - uznanie, że wszystkie depresje są takie same i każdy przypadek jest właściwie podobny do niej. Widać to we fragmentach jak sie zwraca do czytelnika - wbija, że depresja jest na pewno spowodowana zachowaniem rodziców i innych dorosłych gdy byliśmy małymi dziećmi. Nigdy nie było np. odrzucenia przez rówieśników, jakieś wstrząsające wydarzenia, czy nawet w późniejszym życiu - jakimiś osobistymi porażkami. Czy nawet jakiś fizycznych schorzeń, które mogą też wywołać depresje. Tego pani Pawlikowskiej juz do głowy nie przyszło. W innym fragmencie uważa czytelnika za dobrego rodzica , i sumiennego chwalonego pracownika. A dlaczego musi mieć swoją rodzinę, może przecież być sam, może nie byc zdolny do założenia rodziny choćby przez depresję. Dlaczego nie może być bezrobotnym, albo mieć problem z utrzymaniem się w jakiejkolwiek pracy też przez depresje - wystarczy dostać jakiegoś doła, który się negatywnie odbije na pracy i już grozi wyrzucenie.

W drugiej części książki dopiero Pawlikowska coś tam zaczyna pisać o ćwiczeniach , ale oczywiście powoli, żeby strony zapełnić ciągłym wodolejstwem o pustyni łez i podświadomości. Czyli mamy spoglądanie w lustro i mówienie "kocham cię", wychodzenie codziennie na spacery, wyliczania sobie pozytywów życia na palcach i pisania notatek w zeszycie o pozytywach dnia. Z tymi spacerami to też Beata nie wzięła pod uwagę, że niektórzy z depresja mają psy, które i tak wyprowadzają na spacer, niektórzy uprawiają sport, a jakoś z depresji nie wyszli. Te ćwiczenia nie są jakieś tam złe - jeżeli nasz problem dotyczy tylko nieprawidłowego postrzegania siebie, a poza tym nie mamy większych problemów, bo mamy swoje miejsce w życiu i sobie dobrze radzimy (czyli jak Pawlikowska).

Dalej mamy też parę rozdziałów o medytacji, ale dość po macoszemu i zbyt słabo - lepiej puścić treningi Schutza i Jacobsona z jakiegoś nagrania, albo zgłosic się do kogoś kto się tym zajmuje fachowo i nas rzeczywiście nauczy. Pod koniec jeszcze po części teoriami spiskowymi o medycynie (dzisiaj się leczy słabiej niż w starożytności), żywności (sama chemia, przez którą mamy depresję) i jakieś paplanie sekciarskie jak to odrzuciła nałogi bo znalazła jakieś wielkie dobro w sobie. Aha w jednym rozdziale zahaczyła o reinkarnacje - jeżeli nie wyjdziemy z depresji teraz to moze nam się uda w następnym wcieleniu .