zaburzenia osobowości (cz.II)

[sens]

no mnie się wydaje, że na hcv nie ma szczebionki...że jest tylko na odmianę A i B. Ja też jestem zaszczepiona, ale jestem prawie pewna, że na C nie ma szczepionki.I słyszałam, że sliną bardzo łatwo.

 

no ja chyba rzeczywiście na B jestem zaszczepiona

Edytowane 29 Sierpnia 2011 przez Gość

[Gość]

A u mnie dosyć dobrze...od 3 dni nie czuję żadnego cierpienia, a pustkę taką delikatną...niestety emocji nadal nei odczuwam, ale i tak jest diametralna poprawa...prawdopodobnie w piątek wyjdę ze szpitala.No szkoda, że nie czuję uczuć, bo przez to życie jest takie jałowe no i nie mogę założyć rodziny, co zawsze było moim marzeniem.

[sens]

Atalia

Ty masz zacięcie terapeutyczne :) Albo przynajmniej analityczne

ale z tego co mówisz to chyba trzeba by robic terapię kiedy można "odchorować" terapię - czyli jakaś intensywna praca albo nauka nie wchodzi w grę ...

[New-Tenuis]

Atalia, masz rację... ale ja się wprost panicznie boję psychoterapeutów i terapii... to jeden z moich najgorszych lęków.

[Gość]

Nie dziwię się New-Tenuis. Mi terapeuci więcej zaszkodzili niż pomogli.Choć pewnie mogą i pomóc.

[Atalia]

Atalia

ale z tego co mówisz to chyba trzeba by robic terapię kiedy można "odchorować" terapię - czyli jakaś intensywna praca albo nauka nie wchodzi w grę ...

 

Sens, Olu, też tak sądziłam, ale teraz myślę, że jakaś solidna odskocznia, by nie popadać tylko i wyłącznie w siebie też jest jak najbardziej potrzebna - praca, szkoła etc.

W końcu indywidualna poza oddziałem, bo o niej myślę różni się od zamkniętego przerabiania siebie.

 

-- 29 sie 2011, 20:32 --

 

Atalia, masz rację... ale ja się wprost panicznie boję psychoterapeutów i terapii... to jeden z moich najgorszych lęków.

New-Tenuis, wiesz już, jak Ci idzie bez terapii. Przerabiasz to codziennie. Reminiscencje plus stan bieżący. A jednak piszesz od czasu do czasu o dołach etc., co świadczy o fakcie, że jednak "trochę" się męczysz...

Skąd u Ciebie lęk przed terapią i terapeutami? On jest uzasadniony, czy trochę na wyrost?

Wracając - skoro masz świadomość tego, jak jest baz terapii, może warto byłoby spróbować przemóc się? Na wstępie mogłabyś zaznaczyć psychoterapeucie o problemach z samym do niego przyjściem po to, by nie zaczynać "ostrego wałkowania" z kopyta, a spokojnie wdrażać Cię w sam proces terapii?

Nie od razu zostaniesz "rozebrana na części", a zawsze będziesz mogła zrezygnować..

[New-Tenuis]

Atalia, "trochę" męczy się każdy człowiek, nawet całkiem zdrowo funkcjonująca i myśląca osoba. W tej chwili czuję się dobrze. Ostatnie "załamanie" miałam pod koniec ubiegłego lata. Boję się, że trafię na niezbyt inteligentnego psychoterapeutę z niezbyt szerokimi horyzontami i że po prostu mnie nie zrozumie... a ja przez to, że będę mówiła o bolesnych sprawach, zgubię się jakby sama w sobie... a psychoterapeuta będzie zbyt słaby, by mnie pokierować na dobrą drogę, zbyt nerwowy, by mnie sprowadzić na ziemię.

 

Poza tym, kiedy czytam na przykład posty Asi, mam wrażenie, że jej kontakt z terapeutką bardziej zaszkodził...

[_asia_]

Agnieszko, mimo wszystko kontakt z terapeutką bardziej mi pomógł. Choć jest mi ciężko. Ale nie żałuję, że poszłam na psychoterapię, bo wiele mi dała.

[New-Tenuis]

_asia_, wybacz, że Cię o to proszę, bo możesz przecież nie chcieć o tym pisać, ale co konkretnie dała Ci psychoterapia? Jakie zmiany w myśleniu, w zachowaniu?

[_asia_]

Agnieszko, Jakiś czas temu już o tym trochę pisałam...

No ale przede wszystkim:

- zaczęłam zauważać to, co dzieje się w moim domu, obiektywniej na to patrzeć, nazywać to, potrafię zanalizować zachowania moich domowników (np. kiedy szantażują emocjonalnie, wzbudzają poczucie winy) i nie poddawać się temu tylko głośno powiedzieć, co w danej chwili robią

- zaczęłam stawiać granice w stosunku do mojej rodziny

- nie jestem tak agresywna w stosunku do siebie jak dawniej

- nie skupiam się już jedynie na swoich objawach fizycznych, zaczęłam dostrzegać, że niektóre objawy pochodzące z mojego ciała są spowodowane różnymi emocjami a nie stanem chorobowym i przestałam się upierać, że tak nie jest

- nauczyłam się znów płakać

- potrafię już trochę rozpoznawać i nazywać swoje emocje

- byłam w stanie wyprowadzić się z domu

- wyszłam z dołka i permanentnej paniki spowodowanej moimi chorobami (m. in. boreliozą)

- stałam się dla siebie trochę łagodniejsza, potrafię przyznać, że kogoś potrzebuję, że potrzebuję ciepła, pomocy (dawniej nie było to możliwe)

- przezwyciężyłam lęk przed pobieraniem krwi oraz dentystą i w ogóle lekarzami na tyle, że jestem w stanie dać pobrać sobie krew i chodzić na wizyty

- zaufałam komuś (terapeutce) na tyle, że mogłam powiedzieć o sprawach, o których nie mówiłam nikomu przez całe życie

 

Pewnie jeszcze kilka „myślników” mogłabym dopisać, ale to chyba te najważniejsze...

[New-Tenuis]

_asia_, czyli faktycznie dużo wyniosłaś z terapii. To dobrze.

[tahela]

brak uczuć,

Z tego co mi wiadomo to nie ma na C tylko tyle ,że zaszczepienie na b moze zminimalizować objawy C jak juz sie człowiek niestety tym zarazi, ale na C nie ma lekarstwa wogóle, u niektórych samo sie cofa i zrowieja , ale nie wiadomo dlaczego i co to za mechanizm działa.

[sens]

No to Asiu sporo tych plusów. Ja bym tyle nie dała rady wypisać...

ogromnie się cieszę...

 

ja ja czuję się dobrze od tygodnia poza 1 popołudniem..

ale to dzięki lekom a nie terapii

 

chociaż w poznawczo behawioralnej sporo się nauczyłam

[Gość]

Czy można mieć jednocześnie zaburzoną osobowość i fobię społeczną, albo jakieś lęki przed ludźmi? Może głupie pytanie, ale nie wiem czy różne zaburzenia się nie wykluczają, a mi stwierdzono zaburz. osob. a mam do tego straszne lęki przed dużymi skupiskami ludzi, dlatego pytam Was, zanim porozmawiam o tym na terapii.

[*Monika*]

Głos_w_głowie, zaburzenia osobowości często współistnieją z innymi, niestety.

[New-Tenuis]

Głos_w_głowie, zaburzenie osobowości powoduje często nerwicę, depresję i lęki. Dlatego właśnie tak ciężko jest żyć z ZO.

[Gość]

Obserwując siebie zauważyłam już dawno natręctwa i te głupie lęki, które nie pozwalają mi normalnie funkcjonować Natręctwa się pogłębiają i czasem znajomi sie na mnie dziwnie gapią albo mi przeszkadzają w czymś co robię dlatego, że mam takie natręctwo. Lęki powodują, że boję się jakichkolwiek wyjść z domu, do ludzi. To jest strasznie męczące. Do tego doszła teraz informacja o ZO, to już w ogóle mi odbija z niepokoju. Chciałabym się z tego wyleczyć, terapią albo lekami, ale żeby przeszło.

[Guzik]

U mnie chyba depresja była wtórna do zaburzeń osobowości, nawet objawy nerwicowe się pojawiały, a tak zwyczajnie to ja nie wiedziałam co się ze mną dzieje, gdyby mnie depresja nie upośledziła, gdybym nie miała tych objawów nerwicowych to nigdy nie zaczęłabym się leczyć.

[Gość]

Guzik, a Ty chyba też nie odczuwasz emocji, tak? I masz diagnozę ZO? Jakie konkretnie?

[Guzik]

brak uczuć, Nie wiem jak to jest z tymi emocjami. Bo umiem płakać! ostatnio rozpłakałam się na terapii - jakiś uczuciowy sukces, więc muszę chyba jakieś emocje mieć i nie wiem jak jest z tym czuciem. Może ja czuję ale nie wiem że to jest to? Pamiętam że kiedyś czułam jakąś satysfakcję, radość a teraz nic z tych rzeczy, może ja tylko umiem ból i cierpienie przeżywać. Ogólnie czułam to co robię a teraz to takie oderwane, jakbym nie miała z własnym działaniem styczności. Po jednym z leków mi to przeszło, ale odstawiłam i wróciło. Nie wiem jaką mam konkretną diagnozę. Pytałam lekarza i tylko powiedział o objawach depresyjnych i o zaburzeniach osobowości, a może to było o strukturze osobowości? A może to jest to samo?

[sens]

brak uczuć, Nie wiem jak to jest z tymi emocjami. Bo umiem płakać! ostatnio rozpłakałam się na terapii - jakiś uczuciowy sukces, więc muszę chyba jakieś emocje mieć i nie wiem jak jest z tym czuciem. Może ja czuję ale nie wiem że to jest to? Pamiętam że kiedyś czułam jakąś satysfakcję, radość a teraz nic z tych rzeczy, może ja tylko umiem ból i cierpienie przeżywać.

 

też tak miałam przy dresji. uczucia negatywne pozytywnych zero. To chyba jeden z objawów depresji a nie brak uczuć.

Mi leki pomogły w stabilizacji. duuuuuużo lepiej się czuję. Aż się zastanawiam czy nie za dobrze....?

[milano3]

Powiedzcie mi. Czy macie coś takiego, że boicie się samotności ? Nie chodzi mi tutaj nawet o samotność, która oznacza brak partnera, rodziny, ale o samotnośc tu i teraz. Ja np. kiedy przebywam cały dzień sam w domu zauważam, że mój stan jest znacznie gorszy Pojawiają sie natręctwa, chore myśli, samookaleczenia, często także dysocjacje. Pani psycholog kazała mi sie w domu zastanowić dlaczego tak się dzieje ? A ja nie potrafie dojść przyczyny. Dla tych którzy są nowi lub nie wiedza co mi dolega, to cierpie na osobowość z pogranicza .

[Korba]

milano3, ja mam dokładnie to samo, tylko że jak przychodzi co do czego, jak mam wyjść do ludzi, to też mnie to przeraża i z dwojga złego zamykam się w domu.... i torturuję się, rozpaczam, cierpię, wariuję....

[New-Tenuis]

milano3, każdemu odbija jak za długo siedzi bezczynnie w domu. Staraj się jednak wychodzić, choćby na spacer w ciągu dnia.

 

Ja się panicznie boję takiego zawieszenia w próżni, dlatego kiedy mam dni wolne, staram się urozmaicać sobie czas, umawiać się z ludźmi, czytać książki, wychodzić na świeże powietrze, fotografować itp.

[Gość]

Powiedzcie mi. Czy macie coś takiego, że boicie się samotności ? Nie chodzi mi tutaj nawet o samotność, która oznacza brak partnera, rodziny, ale o samotnośc tu i teraz. Ja np. kiedy przebywam cały dzień sam w domu zauważam, że mój stan jest znacznie gorszy Pojawiają sie natręctwa, chore myśli, samookaleczenia

Mam bardzo podobnie, a nawet tak samo, tyle że z kolei wyjście z domu, ze znajomymi gdzieś przyprawia mnie o lęki, po jakimś czasie przebywania z ludźmi to przechodzi, ale na początku jest źle. Co do tego czy boję się samotności? Tak, panicznie boję się samotności, najgorzej właśnie jak zostaję sama w domu, wtedy zawsze muszę mieć z kimś stały kontakt bo inaczej szaleję (najbardziej wtedy nasilają się natręctwa i autoagresja). Z jednej strony nienawidzę siedzieć w domu cały dzień, bo wiem że mi odbija od tego i że spotkania ze znajomymi mi pomogą, z drugiej strony czuję lęk przez zadzwonienim do kogoś i umówieniem się, nie wiem dlaczego, mam wrażenie, że skoro oni nie dzwonią do mnie to znaczy, że nie chcą ze mną kontaktu, mimo, iż w głębi wiem, że tak nie jest i że gdybym zadzwoniła to by z chęcią się spotkali, jednak nie robię tego i strasznie mnie to moje zachowanie męczy.

Edytowane 1 Września 2011 przez Gość