Myśli samobójcze

abrakadabra xx, wypisujesz głupoty ! tak nie można i koniec !I dobrze ,ze pozyjesz masz mi tu pisać jaki jesteś szczęśliwy i koniec! jetodik, zastanawiaj się lepiej jak piękne jest życie a nie nad własną śmiercią i bez tego umrzesz a szkoda takich rozmyślań tylko przygnębiają.

white Lily,

jetodik, fajnie, że masz dla kogo żyć. Na pewno by cierpieli, z czasem ból mija ale tylko do pewnego stopnia. Jedyne co by im pozostało to pamięć o tobie. Miałeś próbę samobójczą kilka lat temu?

abrakadabra xx, Tak dla siebie też fajnie jest pożyć wiesz?długo tak będziecie klepali o tej śmierci?może się zajmijcie tematem życie jest piękne od nas zależy jego jakość .

W moim przypadku /los/choroba chciała mi zabrać życie, dlatego może nie miewam myśli samobójczych mimo wszystko

W moim przypadku /los/choroba chciała mi zabrać życie, dlatego może nie miewam myśli samobójczych mimo wszystko

Myslę ,że to miało duży wpływ na to...

No i ochrzan dostałem od kobiet za te moje lamenty Od dzisiaj będę się uśmiechał do swojego odbicia w lusterku (tak na początek) nawet wtedy kiedy będzie mi się płakać chciało

Dobra, idę sobie się odprężyć i powizualizować siebie w pięknych sytuacjach, niebo, aniołki, tyle że tu na ziemi

Samobójstwo jako świadomą decyzja podjęta "na zimno" jest dobre. Jeśli ktoś z tym żyje wiele lat, wypróbował wszystkie możliwe opcje to ma prawo to skończyć. Nie można nikogo zmuszać do cierpienia. Jeśli ktoś popełnia samobójstwo pod wpływem emocji to też to jest coś co mogę zrozumieć. Nikt w takim stanie nie myśli racjonalnie. Jeśli ktoś próbuje się zabić żeby zwrócić na siebie uwagę to musi być na prawdę zdesperowany. Takim ludziom powinno się współczuć i obdarzyć jak najlepszą opieką. Nie każdy potrafi wprost poprosić o pomoc.

Ja sam zastanawiałem się jak zwrócić na siebie uwagę i nie wiele brakowało żebym to zrobił, ale miałem na tyle szczęścia że trafiłem na cudownego neurologa który mnie rozumiał i powiedział mi co się ze mną dziej.Potem już wszystko jakoś się potoczyło i po 5 miesiącach trafiłem do psychiatry. Dlatego w dużej mierze rozumiem co czułaś. Mam wielka ochotę cie przytulić :)

Kiedy ktoś ma już gorszy dzień i zaczyna myśleć żeby to zrobić to dobrze jest wystawić się na ludziom zanim to się rozkręci, albo chociaż znaleźć sobie jakieś zajęcie żeby o tym nie myśleć.

Nie można oceniać samobójców na pewno nie żyje nikt kto rozumiał by ich w 100%.

abrakadabra xx, próby nie ale zamiary, a myśli to już codzienność, życie jest piękne kiedy człowiek jest szczęśliwy a samo w sobie nie jest ani piękne ani nic warte, jeszcze mam szanse na szczęście ale jak się nie uda to wybór będzie dla mnie jasny, ewentualnie bede się przemęczał dla bliskich bo dla siebie nie bede już wtedy żył.

jasaw, być może to właśnie dało ci siłę bo doceniłaś co mogłaś stracić, wtedy każdy problem staje się mniej istotny.

jetodik, white Lily, ja też mam często, czasem wydaje się, że nie ma już wyjścia z tego wszystkiego. Każdy człowiek ma swoją wytrzymałość, jak wszelkie próby walki o godne życie zawiodą wtedy pojawiają się takie myśli. U mnie to jest tak, że ja nie chcę umrzeć, po prostu czasem nie widzę wyjścia i dlatego śmierć wydaje się ukojeniem w trudnych chwilach.

abrakadabra xx, rozumiem bardzo dobrze,ale trzeba z tym walczyć wiesz o tym prawda?za wszelką cenę.

white Lily, dla siebie mi się nie chce. Chciałbym móc komuś innemu podarować od siebie to co mam.

abrakadabra xx, ja do tego znacznie bardziej egoistycznie podchodzę. Mnie ma być dobrze, o siebie walczę ze światem, z ludźmi, z sobą samym. Dopiero w drugim rzędzie patrzę na innych. Doszedłem do wniosku, że dopóki nie ogarnę siebie nie mam co dać innym.

Mieć przyjaciół piękna sprawa, kiedyś miałem namiastkę tego, to daje ogromnego kopa do życia.

na_leśnik, no i masz prawidłowe podejście, u mnie to jest tak, że uzależniam swoje szczęście od innych. Tylko teraz taka kwestia, co jeśli bliscy znikną? wtedy znów pustka. A kochać siebie to podstawa, trzeba najpierw sobie wszystko poukładać a później starać się innym dać coś od siebie. Tylko, że czasem jest tak, że jak nie ma nikogo to nie ma tej siły przebicia w walce o lepsze życie ( nie koniecznie kobieta, przyjaciele).

abrakadabra xx, jedno nie wyklucza drugiego. Taki "zdrowy" egoizm można łączyć ze swoimi potrzebami bycia dla kogoś. Można dobrze z ludźmi żyć i walczyć o siebie, nikt przecież nie każe wybierać. Grunt to w łepetynie ustawić siebie na pierwszym miejscu. Ja w ogóle zauważyłem, że ludzie jakoś bardziej się do mnie garną od kiedy tak myślę i działam .

Kiedyś było zajebiście jak nie miałem problemów. W ogóle nie myślałem o takich rzeczach. A tu teraz tak, poczucie wartości zmalało, pewność siebie gdzieś uleciała, koledzy woleli inne bardziej rozrywkowe towarzystwo (zrozumiałe), plus ten cały syf mój i tak oto nie zostało nic. Kiedyś nic mnie nie ruszało, znajomych masa, jak nie ci to tamci, to dziewczyna jakaś. Wszystko się popsuło kiedy zdrowie przestało dopisywać.

na_leśnik, nie ma nic gorszego niż być wiecznie zdołowanym pesymistą i z takim nastawieniem szukać znajomych. Toż to idealny odstraszacz.

Dobra, nie marudzę już bo szefowa Lily zaraz znów mnie ochrzani

Dobra, nie marudzę już bo szefowa Lily zaraz znów mnie ochrzani

I słusznie .

Zaskoczyła mnie Wasza wyrozumiałość. Podobnie podchodzę to tej kwestii

cheiloskopia, uważam, że każdy ma prawo do tego i nie jest to nic złego, choć może wywołać wiele bólu w otoczeniu.

tchórzostwo/odwaga, to już są kategorie w których można postrzegać żyjących, samobójca je przekracza,

ogólnie przed samobójstwem jest tylko starcie dwóch sił chęći życia i chęci śmierci.

bardzo chciałbym wiedzieć czy śmierć jest definitywnym końcem czy istnieje jakieś życie po życiu.

...Nasuwa mi się pytanie: Jak Wy zapatrujecie się na tę kwestię? Jak Wy radzicie sobie z takimi myślami, z chęcią odebrania sobie życia?...

Nie miałem chęci odebrania sobie życia na tyle silnej, by zbliżyła się nawet do planowania działania.

Jako teoretyk więc sądzę, że każdy ma prawo do eutanazji, gdy ból staje się nie do zniesienia.

Niezależnie, czy ból fizyczny, czy psychiczny.

Tym niemniej w wielu przypadkach to się po prostu nie opłaca.

Nie sądzę też, by emocje były dobrym doradcą - szczególnie przy nieodwracalnych decyzjach.

Mam za sobą dwie takie próby. Na szczęście to już przeszłość.

Nigdy do takich pomysłów nie wrócę, nawet do myślenia o nich. Jak sobie przypomnę ten strach i panikę, jaka do łba trafia, że to już nieodwołalny koniec, to nawet teraz mam ciarki na plecach.

Tak jak przedpiszca zauważył:

Nie sądzę też, by emocje były dobrym doradcą - szczególnie przy nieodwracalnych decyzjach.

Poza tym umrzeć jeszcze zdążymy, to samo przyjdzie i nie trzeba tego przyspieszać.

... Doszedłem do wniosku, że dopóki nie ogarnę siebie nie mam co dać innym.

Bardzo rozsądne. Kiedyś mawiałem: "By coś komuś dać, koniecznym jest cokolwiek mieć".

czy śmierć jest definitywnym końcem czy istnieje jakieś życie po życiu.

sorki za ewentualne spojlery dżeto, ALE NIE. w dupie na rakach jest ciemno głucho i nie ma niczego.