Co się ze mną dzieje !? Moja historia.

Witam jestem dziewczyną i mam obecnie 15 lat. Od dłuzszego czasu chciałam sie tu zarejestrowac ,ale nie wychodziło.

Zacznijmy od początku .

27 kwietnia trafiłam do szpitala po wezwaniu pogotowia . Będąc na dworze z rodzicami nagle słabo sie poczułam , myślałam że to chwilowe ,ale mój stan się pogarszał . Do tego zaczełam się cała trząść jak galaretka . Z minute na minute czułam się coraz straszniej ,więc mama musiała zadzwonić po pogotowie . Po przyjezdzie do szpiatala lekarz stwierdził ,że mam nerwicę ( trochę mnie to rozbawiło i zaskoczyło ). Lekarz postanowił na kilka dni zostawić mnie na obserwacji. Miałam robione różne badania począwszy od pobierania krwi do USG i założenia holtera na 24 h. Wszystko było w idealnym stanie ,ale ja czułam jednak że coś ze mną nie tak . Tym bardziej ,że podobne ''drgawki'' pojawiały się wcześniej w różnych okolicznościach .Tylko ,że zazwyczaj przechodziły po kilku miuntach .

Po tym wszystkim pojawiły się jeszcze zawroty głowy .

Po wyjściu ze szpitala moja psychika ... hmmm ''wysiadła'' . Codziennie odczuwam wewnetrzną panikę i niepokój . Boję się nawet iść do szkoły czy sklepu. A jak tam jestem to mam ochotę jak najszybciej z danego miejsca uciec...( po prostu mam lęk przed światem zewnetrznym , najchętniej zostałabym w domu i się nigdzie nie ruszała ) Codziennie piję melisę na uspokojenie czy coś ,ale to nic nie daję. Nawet boję sie jechać do babci z obawy ,że tam się źle poczuje itp. Nawet zakupy mnie tak nie cieszą , co w moim wypadku jest rzeczą absurdalną .Do tego od 3 tygodni mam problemy z dłuzszym chodzeniem . Mianowicie jak wychodzę gdzieś to po krótkiej chwili mam wrażenie jakbym się miała lada moment przewrócić i tak non-stop.

p.s nie wiem czy to ważne ale kilka miesięcy przed tymi drgawkami miałam ciężką depresje, mianowicie 30 pkt w skali becka .

Chciałam się udać z mama do psychiatry ,ale boję się ,że potraktuje moją przypadłość jako ''okres dojrzewania'' i przepisze mi ziołowe tabletki na uspokojenie. Jednak ja czuje ,że coś ze mną jest nie tak , tylko nie mam pojecia co ???

Cześć nokachikii. Rozumiem Twoje obawy przed tym, że nie zostaniesz potraktowana poważnie, mnie mama ciągle zbywała stwierdzeniem, że to tylko dojrzewanie i samo przejdzie. Myliłla się. Oczywiście, że każdy okres dojrzewania jest burzliwy, ale kiedy staje się już tak ciężki, że tracimy kontrolę, to warto zgłosić się po pomoc. Im szybciej to zrobisz, tym lepiej- nie warto czekać, aż objawy się nasilą. A lekarz specjalista napewno zajmie się Tobą i Twoim problemem profesjonalnie, więc bez obaw.