Witam. Oto moja historia.

Czołem.

Przepraszam, za ew. niespójność tekstu. Nigdy nie byłem dobrym pisarzem.

Niedawno zdałem sobie sprawę, że coś jest ze mną nie tak. Do tej pory uważałem, że jestem otoczony przez ludzi, którzy nie lubią mnie bez powodu.

4 kwietnia 2009

Chciałem zdawać do szkoły wojskowej (WSOWLąd we Wrocławiu), a co za tym idzie musiałem zostać poddany testom psychologicznym. Nie przeszedłem ich. Pani psycholog stwierdziła u mnie niewielką odporność na stres oraz tłumienie w sobie emocji. Byłem podłamany, ale pierwszy raz przyszła mi do głowy myśl, że to być może ze mną jest problem.

Od października 2009 rozpocząłem studia w Gdańsku, 400 km. od domu. Wtedy jeszcze nie zdawałem sobie sprawy z tego, że pospolicie uciekam z domu.

Gdańsk był dla mnie rozczarowaniem. Poznałem nowych ludzi, nie polubili mnie. Obgadywali mnie za plecami, a na dodatek w tak nieudolny sposób, że o wszystkim się dowiedziałem. Byłem podłamany, za dnia nie mogłem się uczyć a w nocy nie mogłem spać, bo myśli i nerwy dosłownie wgryzały mi się w głowę.

9 lutego 2010

Pierwsza wizyta u psychologa. Stwierdzono u mnie depresję, nerwicę oraz problemy interpersonalne. Widzicie, nigdy nie miałem dziewczyny. Dziś już wiem, że po prostu bałem się odrzucenia i wyśmiania.

17 marca 2010

Pierwsza wizyta u psychiatry, który potwierdził diagnozę psychologa. Dostałem lek Asertin 50.

Jakie mogły być przyczyny? Może rozbita rodzina, szczątkowy kontakt z ojcem, matka chora na gośćca, na dodatek nerwowa i nadopiekuńcza, wredni znajomi ciągnący się za mną od gimnazjum (z wyjątkiem może kilku osób).

Dlaczego to mówię? Kiedy zwierzyłem się przyjaciółce na którą zawsze mogłem liczyć, usłyszałem, że "nawet 100 psychologów ci nie pomoże, jeżeli samemu tego nie przezwyciężyć" a gdy powiedziałem o antydepresancie usłyszałem "nie bierz tego". Chcę opowiedzieć o swoim problemie komuś kto zrozumie, kto być może sam przez to przeszedł.

Tym którzy przemęczyli jakoś moje niespójne relacje, bardzo dziękuję za uwagę. I mam prośbę. Odpowiedzcie mi na pytanie: czy mam szanse wyzdrowieć?

wawrzi1990,

Wyzdowiejesz!

Ale........no własnie...jest to "ale"......musisz chcieć wyzdrowieć.A to ciezka charówka. Bardzo pomocna jest psychoterapia. Lekami nie wyleczysz zaburzeń depresyjno-lękowych, one Cię tylko wspomogą.

Leki nie likwidują źródła problemu czyli przyczyny, natomiast terapia-owszem.

Dla innych nie musisz się zmieniać, zresztą nic nie musisz.

A prawdą oczywiscie jest to,ze to błędy wychowawcze naszych rodziców powodują najczęsciej to,ze nie potrafimy sobie w dorosłym życiu radzic z trudnościami. Ale nie tylko. Jest to też środowisko, przebyte choroby ....i wiele, wiele innych.

Jeśli masz poczucie choroby to zastanów się nad regularną terapią.

wawrzi1990, witaj na forum :)

Widzisz myśle, że każdy ma szansę wyzdrowieć i ty również, nie jesteś jakims przecież przypadkiem pacjenta zagadką, z którym nie wiadomo co zrobić :)

To, że masz słabą odporność na stres jest często bardzo charakterystyczne dla wielu osób, co prawda niestety często kończymy na takich forach szukając pomocy bo nie potrafimy np,. poradzić sobie z odrzuceniem, z nadmierną krytyką ALE nie oznacza to, iż jesteśmy skreśleni. Że jesteśmy słabymi ludźmi, gorszymi od innych. Wcale nie.

Po prostu czasem musimy popracowac nad sobą a w stwierdzeniu, ze nawet stu psychologów nie pomoze jak my sami sobie nie pomożemy jest trochę tylko prawdy.

Bowiem przyda się na pewno wsparcie kogoś, kto jednak jakoś szkolił się w tym zakresie, samemu czasem trudno ujrzeć pewne sprawy, trudno popracować nad tym co może nam pomóc, bo nie zauważamy tego.

Ale też jeżeli chodzenie do psychologa, ma wyglądać jakby czekanie na cud z założonymi rękoma to rzeczywiście nie ma sensu tam chodzić i np. płakać :)

Musisz myślę wewnętrznie się podbudować , swoją samoocenę, być wartościowym sam dla siebie, w swoich oczach, wtedy nie będziesz się obawiał odrzucenia, wiele spraw może wydac się prostszych i łatwiejszych.

Pozdro kolego :)

Victorek,

Bravo:-)

Nic dodać , nic ująć :-)

wawrzi1990, Oczywiście, że możesz wyzdrowieć.

Ja też w gimnazjum dużo przeszedłem, ogólnie to zmagałem się z problemami/kolegami.

Powyżej dostałeś bardzo dobre rady, psychoterapia pomaga bardzo.

Ty musisz chcieć i być otwarty, to nie jest tak, że 100 psychologów nie pomoże, bo pomoże.

Trzeba chcieć wyzdrowieć a to się stanie.

Co do leków, to uważam, że jeśli lekarz przypisał to są konieczne, nie możesz ich nie brać ani zmieniać dawek bez konsultacji z lekarzem.

Pozdrawiam

Krzysiek

Hej.

Dzięki za odpowiedzi. W swoim poście zapomniałem wspomnieć, że wszystko zaczęło się u psychologa, który zalecił mi najpierw krótką terapię indywidualną, a następnie zapisanie się na blok terapeutyczny. Jak najbardziej zamierzam się posłuchać. Po prostu chcę, żeby żyło mi się lepiej.

Jeszcze raz dziękuję za wasze opinie i odpowiedzi.

Pozdrawiam