Zwykłe lenistwo? Czy prokrastynacja?

Mam tak często. I w sumie dzisiejszy dzien to najlepszy przykład żeby wam o tym opowiedzieć tak na świeżo. Też tak macie, że mając wolny dzien planujecie sobie wiele ambitnych zajęć a na końcu i tak gó*no z tego wychodzi? Ja dzisiaj miałem napisać list z angielskiego, pouczyc sie słowek, zrobić zadania z matematyki i poczytać "Przedwiośnie" z Polskiego. Co to jest w stosunku do calego dnia? NIby nic. No ale tutaj wejde na facebooka, troche poslucham muzyki, tu wyjade do kolegi, i tak jakoś ku*wa uciekam od tego wszystkiego... Mimo że mam świadomość, że musze to w koncu zrobić.. I tak mi godziny uciekaja, robie wszystko, ale nie to co zaplanowałem... Jest godzina 17.07 a ja nie zrobilem jeszcze NIC. Znowu mi sie zrobia zaległości, i znowu bede jeszcze bardziej zły na siebie, tak sie własnie zazwyczaj rodza u mnie chore myśli. Jak myślicie, tak z psychologicznego punktu widzenia. Jestem zwykłym leniem, skazanym na to żeby być robalem do końca życia, czy to może kolejny skutek mojego dzieciństwa jakie zgotowali mi własni rodzice? Jak z tym walczyć? Bo zmuszanie sie nie pomaga...

Jeśli chodzi tylko o naukę, to byłem leniem przez cały okres swojej edukacji. Zawsze było coś ciekawszego i przyjemniejszego. Hm, tylko, ze nie miałem wyrzutów sumienia z tego powodu.

No a ja właśnie mam. I czuje sie jakby to wysysalo ze mnie moją osobowość i pewność siebie. Chciałbym sie pozbyć z siebie tego lenia, i kiedyś popisać sie jakąś wiedza, albo usunać z siebie ten przerost ambicji, bo to jest już kurewsko męczące....

A może tak do końca nie chcemy osiągnąć tych rzeczy. Może bylejakość też jest pociągająca. Gdy widzę swoje życie z certyfikatem z Mensy to zmienia się tyle, że mam jakiś druczek na biurku, który przy odrobinie umiejętności z grafiki mógłbym sobie sam wydrukować.

Może człowiek ma jakieś mechanizmy oszczędzania energii. Z resztą nie wiadomo, jak by wyglądał świat gdyby każdy był ambitny. Może jakaś szara masa wyjadaczy chleba też jest przydatna.

Może i Ale nie czuje sie dobrze w roli człowieka z szarej masy, i nie umiem sie pogodzić z tym, że wlaśnie tam sie znajduje. Ja nie moge znaleźć miejsca dla siebie. Ale nie chodzi juz o to. Chcialbym poprostu znać sie kiedys na czyms, opanować jakiś język może. I miec jakas lepsza szkole za soba, a przede wszystkim czuć satysfakcje z wykonanych zadań. Wiem, że to by poprawilo moją samoocene. Ale jakoś nie umiem ruszyc z miejsca

Ja czasem jak nadejdzie taki dzień, średnio raz w miesiącu, że nadciąga mobilizacja, czuję się podekscytowany, że robię coś ciekawego, że może coś osiągnę, będę kimś. A potem się włącza tryb analizy, że nic się nie zmieni, nadal będę tym samym człowieczkiem z plasteliny, tylko będę umiał jakieś nowe tricki jak jakiś szczur tresowany. Gdyby dała się jakaś taka bardziej drastyczna zmiana, albo obniżenie poprzeczki to by było fajnie dla mnie. :)

monk.2000, co rozumiesz przez obniżenie poprzeczki?

Chodzi o to że jestem znudzony codziennością. Nic mnie nie pociąga. Jak dziecku dasz klocki LEGO to się zachowuje jakby jakiś skarb znalazło. Ja bym mógł być jakimś cezarem, władać Rzymem, a bym narzekał, że wszystko jest nie tak. Chodzi o to, że nie ma takiej rzeczy, która na dłużej by mnie zadowoliła. Na powierzchni czasem się może z przyzwoitości uśmiechnę, ale wewnątrz to Smurf Maruda.

prokrastynacja to jest zwykłe lenistwo

Mushroom, Nie, to nie jest zwykłe lenistwo

-- 19 gru 2013, 18:09 --

monk.2000, Rozumiem

Moja definicja rozróżniająca lenistwo od zaburzenia psychicznego jest taka. Że ktoś leniwy czerpie przyjemność z lubianych rzeczy, a omija te których nie lubi, wymigując się od obowiązku. Natomiast ktoś "z problemem" nie czerpie przyjemności ani z tego co teoretycznie lubi ani co oczywiste z tego czego nie lubi. Najchętniej by się położył w łóżku i zniknął. No przecież kogoś takiego trzeba leczyć, a nie grozić kapciem, że jest leniwy.

No to możemy sobie podać ręke. Ja mam tak samo, wielki zapał, motywacja, a w krótkim czasie analiza i zupelnie odwrotne myslenie. np.

"Naucze sie Anglika, fajnie bedzie pojechać jakimiś tekstami po angielsku wśród znajomych, a i inni beda czuli wiekszy respekt jak zobacza ze to umiesz, wieksza szansa na prace za granica, i wgl szanse na lepszy rozwój" to są moje myśli. No a potem jakiś pieprzony głos mówi mi "Nie dasz rady, tego jest za duzo, nie pogodzisz pracy jaka teraz wykonujesz z dobrym wyksztalceniem, mogłeś sie za to zabrać wcześniej" I tak w kolko. Nie wiem czy rozumiecie co teraz pisze, poprostu staram sie jak najbardziej opisac stan w jakim sie znajduje. No i tak to u mnie leci w kółko...

Ja mam w sobie taki głos: "zrób coś ze swoim życiem, jest do niczego". No a przecież to wymaga czasu, to nie jest tak, że wcisnę guzik i nadejdzie odmiana. Dlatego wtedy sobie mówię, że kiedyś tam będzie lepiej, skoro nie jest teraz. Daję sobie czas, co uwalnia mnie z takiego musu zrobienia czegoś nagle. Ale dzięki temu też się wkrada prokrastynacja i jestem mistrzem szachowym roku 2025, choć tak na prawdę ledwo się łapię na zielony kolorek na kurniku.

I sie tak zastanawiam, czy tak przeżyje całe swoje życie na ciaglych wyrzutach, kończąc jako zwykly nieudacznik, czy moze w koncu dojde do czegos. Bede mogl zapewnić dzieciom normalny dom, nie to co mialem ja. Lepsze rzeczy, jakieś wakacje, wycieczki do kina itp... Nie chodzi o to, żeby sie podcierać dolarami, tak od razu zastrzegam Ale wiecie, poprostu stać sie kimś lepszym. Z dumą spojrzeć w lustro. O to chodzi.

-- 19 gru 2013, 18:22 --

Wszystko do siebie bardzo podobne. Nadal wierzysz, żę zmienimy kiedyś sposób myślenia?

Mushroom, Twoja wypowiedz, to zwykła ignorancja.

No nic przekonamy się, jak nie osiągniemy to nic nie tracimy, zawsze będzie jakaś przyszłość, w której będziemy lepiej żyć.

Czasami sam siebie sie pytam "A może nie dałeś z siebie wszystkiego". Ale czemu kurwa nie, jak aż tak mi to przeszkadza... Zbyt trudne sprawy No nic, ja ide do psychoterapeuty, kolejne podejście czas zaczac. Fajnie, że chociaż sie próbuje, to trzeba doceniać :)

Moja definicja rozróżniająca lenistwo od zaburzenia psychicznego jest taka. Że ktoś leniwy czerpie przyjemność z lubianych rzeczy, a omija te których nie lubi, wymigując się od obowiązku. Natomiast ktoś "z problemem" nie czerpie przyjemności ani z tego co teoretycznie lubi ani co oczywiste z tego czego nie lubi. Najchętniej by się położył w łóżku i zniknął. No przecież kogoś takiego trzeba leczyć, a nie grozić kapciem, że jest leniwy.

Mnie się wydaję, że lenistwo od prokrastynacji różni się tym, że w prokrastynacji nastawienie jest mniej więcej takie: "ogólnie chcę coś zrobić, ale teraz mi się nie chcę, zwłaszcza, gdy pomyślę, że może mi nie wyjść perfekcyjnie, zrobię coś później", a w lenistwie mniej więcej takie: "w ogóle nie chcę mi się nic robić i nie będę nic robić, chcę unikać nawet niewielkiego wysiłku".

Ja tak mam. Najciekawsze są moje ataki paniki i spiny, że czegoś nie zrobię, że zostanie mi na później, a po chwili mi przechodzi i mam wyjebane...

Racja, chyba chcialbym za szybko wszystko zdobyc, albo zbyt wielu rzeczy chce sie chwytać na raz To skoro konwersacja się tak ciekawie rozwineła, to może znajdzie sie ktoś kto podpowie/da jakąś wskazówke, aby zmienic w sobie ten głupi nawyk, i zaczac rozwijac sie w adekwatnym tempie i kierunku?

Może zacznij od uporządkowania sobie każdego dnia i trzymania się planu, który sobie ułożysz?

Vide:

Powyższe to plan dnia Benjamina Franklina. On chyba do czegoś doszedł, n'est ce-pas?

Łapa, też to gdzieś widziałem. Jak ktoś ma czas, to studiowanie życiorysów tzw. wybitnych postaci to pouczająca lektura. Dla jednego ktoś jest wybitny, a drugi ktoś nawet o nim nie słyszał, bo jest ignorantem.

Łapa, ma to sens

Jest na banknocie 100 dolarowym, myślę, że sporo ludzi o nim słyszało, a większość hamburgerów, pardon Amerykanów nawet macała jego wizerunek paluszkami.

Ja studiowałem kiedyś audiobooki takich ludzi jak Nikodem Marszałek, Donald Trumph, Robert Kiyosaki itp. Bardziej ciekawe i motywujące, ale gorzej z przeistoczeniem to w praktyke Jutro sie przyjrze temu uważnie, dzisiaj już nie jestem w stanie pozbierać dobrze mysli xD