Zaburzenia osobowości (cz.I)

[Gość]

paradoksy, ja Ciebie chcę :)

 

Chyba chcecie po prostu Krzyśka a nie bpd- Krzyśka(beze mnie, tylko zaburzenie).

Myśląc pseudonimami, nazwałem siebie Vi. jako tego całego mnie a vasques to tylko oddzielona stara i jednocześnie chora część.

[Korba]

Vi., Krzysiu, czy Ty koniecznie musisz mieć bdp, żeby być tutaj? To Tobie się tak wydaje, nie nam. Wolałabym, żebyś był sobą, a nie kimś, kto koniecznie chce mieć to, co niektórzy w tym wątku.

 

paradoksy, Basiu, nie tylko Ty to widzisz.

[Gość]

Aniu, też często się bałem, że przestanę kochać A. i czułem, że przestałem.

Wtedy wyobrażałem sobie, że mimo wszystko będę z nią, żeby jej nie skrzywdzić- to dowodziło, iż ją kocham i po jakimś czasie, zazwyczaj po kilku dniach mijało.

 

Wiesz Krzysiu, często mam ten problem. Myślę sobie "czy ja Go jeszcze kocham? czy już przestałam kochać?" Często czuję, że przestałam, ale mimo wszystko nie kończę związku, bo wiem, że za kilka dni to się zmieni i będę żałować swojej decyzji. Jakie to jest wszystko popierdolone :/

[Gość]

sunset, zajrzyj tu :

co-by-by-o-gdybym-przesta-a-j-jego-kocha-t5117.html

 

Dużo osób i nie koniecznie z nn ma ten problem.

[chojrakowa]

Vi., nie o to mi chodziło. To raczej irracjonalny lęk o przyszłość, zresztą... czego ja się nie boję.

 

Czuję się co najmniej źle. Rozkojarzona, zmęczona, bez sił i motywacji. Z bolącym brzuchem i mdłościami.

Jestem styrana jakbym całą noc harowała na polu, a spałam.

I chyba nic sensownego już nie sklecę.

[Gość]

chojrakowa, tulę Cię do swojego serduszka.

[chojrakowa]

sunset, dziękuję, straszna przylepa ze mnie...

[Gość]

chojrakowa, oj tam zaraz przylepa. A ja właśnie rozmawiałam z mamą i ciężko mi na sercu, aż płaczę. Ona nie widzi tego, że nigdy nie dała mi miłości. Twierdzi odwrotnie. Myśli, że miłość okazuje się poprzez rzeczy materialne. Mówię jej, że więcej miłości dostałam od ojca, stwierdziła, że wmówiłam to sobie. Dlaczego ona robi z niego takiego potwora?

[chojrakowa]

sunset, ciężko jest przyznać się do winy, chyba każdemu, a to czym ją obarczasz to nie lada zaniedbanie. Przeszłości żadna z was nie zmieni - teraz pozostaje tylko wzajemne naprawianie relacji.

Moja mama dla odmiany widzi swoją winę - a ja uważam, że jej nie było. Raniła mnie wiele razy, to fakt, ale wciąż uważam, że problem leży we mnie. Co człowiek to punkt widzenia.

[Gość]

chojrakowa, ciężko nam naprawić relacje. Jeżeli coś jej wytknę to unosi się honorem i wszystkiemu zaprzecza a ja mam dość kłótni.

[chojrakowa]

sunset, może więc nie ma sensu rozgrzebywać tego wszystkiego?

Ty to wiesz, być może ona gdzieś w głębi też to czuje, ale się do tego nie przyznaje. Może warto porozmawiać o tym na terapii, poruszałaś ten temat w ogóle?

[Gość]

chojrakowa, nie chodzę na terapię. Jakoś ciężko mi się zapisać w ogóle.

[chojrakowa]

sunset, warto myszko, na prawdę warto.

Ale to musi wyjść od Ciebie - z resztą, zawsze można uciec, czmychnąć, zrezygnować.

[Gość]

Aniu, co do naszych pytań w innym temacie. Jeżeli chodzi o seks, to kiedyś bardzo lubiłam. Mogłam codziennie. A teraz czuję opory. Chcę, ale się boję. Boję się, że jeżeli będę wtedy szczęśliwa to zostanę za to ukarana. Na przykład nie uprawiam seksu, gdy mam jechać do szkoły, bo istnieje ryzyko, że coś mi się stanie. Nie uprawiam seksu, gdy mój tata ma przyjechać do Polski bądź wracać z powrotem do pracy, bo boję się, że po drodze coś mu się stanie. Gdy wyjechałam z chłopakiem na wakacje to tam też nie uprawialiśmy seksu, bo bałam się o swoje bezpieczeństwo. Widziałam jak on cierpi. Dlaczego to tak jest?

[chojrakowa]

sunset, żabko, nie wiem Ja na przykład boję się wspominać dobrych rzeczy, boję się że je stracę, ani nie planować nic, nie mówić że jest okay - może u Ciebie przeniosło się to na sferę seksualną?

Byłoby Ci na prawdę o wiele łatwiej, gdybyś spróbowała chociaż iść na terapię... < utulam>

[Gość]

Dario, warto się zapisać na terapię. Naprawdę.

[New-Tenuis]

milano3, ja uważam, że fajny z Ciebie chłopak. I nie chciałam Cię w niczym urazić, jeśli to zrobiłam, to przepraszam. Uważam, że w psychice są pewne rzeczy, które zachęcają nas do pewnego rodzaju lenistwa umysłowego, bo bezpieczniej się czujemy, kiedy przykleimy sobie do czoła swoją diagnozę. A mózg ludzki jest niezbadany! I Twoje borderline może być tylko hipotezą. Więc pożegnaj się z tym słowem i żyj dla siebie, nie dla borderline.

[Gość]

Jest wieczór i nikt nie pisze.

Wcięło was ?

[Korba]

Ja mam jakiś kryzys....

Telepie mnie.

[Gość]

Kacha, co się dzieje ?

Kryzys czego ?

[*Wiola*]

Też mnie telepie:(

[Korba]

mam lęki od powrotu z pracy.

głowa mnie boli, plecy mnie bolą.

 

źle mi się dziś pracowało, mam wyrzuty sumienia, jestem do niczego.

nadaję się tylko do tego by leżeć i zdychać.

 

[Dodane po edycji:]

 

wiola, potelepmy się, razem raźniej....

[Gość]

Korba, nie prawda, nie nadajesz się tylko do tego ale lepiej się połóż.

Każdy, Każdy ! może mieć gorsze dni...

 

MAsz pomysł co może być przyczyną ?

[Korba]

a jak wszystkie dni są złe?

 

powód na tą chwilę - pewnie stres związany z powrotem do pracy.

ogólnie... świadomość ograniczeń, które niesie ze sobą moje samopoczucie.

 

martwię się o przyszłość. boję się.

[*Wiola*]

 

wiola, potelepmy się, razem raźniej....

 

dzieki:*

 

jestem strasznie wściekła na ten pieprzony los, chce tylko trochę normalności , czy to tak dużo:(