Czemu ja takim jestem?

[Adaś2222]

Czemu jestem tak wrażliwy? Czy da się to zmienić ? Był teraz u nas w domu brat który pracuje w Irlandii od 5 lat, jego wyjazd napoczątku wprowadził mnie w depresję. Ale teraz gdy nas odwiedza raz na jakiś czas to gdy jest super, ale gdy wyjeżdża to strasznie mi się płakać chce, przychodzę do domu patrzę na pokój w którym z nim siedziałem i prawie płacze, albo wszędzie tam gdzie z nim byłem i coś robiłem. Tak samo jest jak moja dziewczyna do mnie przyjedzie i potem jedzie do siebie do domu i się widujemy raz na tydzień strasznie mi potem smutno jest. Co zrobić by taki nie być? Chciałbym mieć wszystkich koło siebie... Wiem, że to jest nienormalne bo nie wolno aż tak się przejmować i dołować, ale w takich chwilach popadam w depresję chwilową. Nie umiem się teraz zająć sobą bo tak mi smutno, mam bóle brzucha zbiera na wymioty z nerwów.

[tet]

No Adaś, Twoje pytanie zadane jest w stylu: "czemu niebo jest niebieskie" (tylko nie odbieraj tego źle!). Ja gdy jestem z kimś bliskim czuję się o wiele lepiej, w samotności głupoty mi do głowy przychodzą Trzeba robić tak, żeby jak najczęściej otaczać się ludźmi. Np. forumowiczami

[Adaś2222]

Najchętniej poszedł bym gdzieś, gdzie ostatnio z bratem nie przebywałem bo cały czas mam w głowie wspomnienia.

[pk-pk]

Czemu jestem tak wrażliwy? Czy da się to zmienić ? Był teraz u nas w domu brat który pracuje w Irlandii od 5 lat, jego wyjazd napoczątku wprowadził mnie w depresję. Ale teraz gdy nas odwiedza raz na jakiś czas to gdy jest super, ale gdy wyjeżdża to strasznie mi się płakać chce, przychodzę do domu patrzę na pokój w którym z nim siedziałem i prawie płacze, albo wszędzie tam gdzie z nim byłem i coś robiłem. Tak samo jest jak moja dziewczyna do mnie przyjedzie i potem jedzie do siebie do domu i się widujemy raz na tydzień strasznie mi potem smutno jest. Co zrobić by taki nie być? Chciałbym mieć wszystkich koło siebie... Wiem, że to jest nienormalne bo nie wolno aż tak się przejmować i dołować, ale w takich chwilach popadam w depresję chwilową. Nie umiem się teraz zająć sobą bo tak mi smutno, mam bóle brzucha zbiera na wymioty z nerwów.

 

Bo tak sie wychowales i nie proboj tego zwalczac. Mozesz probowac walczyc z niepotrzebna nadwrazliwoscia, ale nie staraj sie leczyc z wrazliwosci, bo to bardzo dobra cecha. Co do wspomnien...mnie to sie kojarzy z tym, ze kiedy czlowiekowi jest zle w rzeczywistosci tu i teraz, jego umysl powraca wspomnieniami do chwil, kiedy czul sie szczesliwszy, mysle tez, ze to jakis rodzaj obronnego mechanizmu. Moze postaraj sie sprobowac sil i umowic sie na wizyte u jakiegos psychologa lub psuchoterapeuty. Takie spotkanie (lub seria spotkan) moga byc dla Ciebie bardzo odkrywcze i to niekoniecznie od razu dlatego, ze cos ci konkretnego dolega. Im wrazliwszy czlowiek, tym wiecej impulsow dochodzi do niego (albo raczej bodzcow wychwytywanych przez wrazliwszy umysl) i czasem gubi sie i potrzebuje zrozumiec to. Po to sa m. in. psycholodzy . Ja mam dosc podobnie, choc moze nie az takim natezeniem, zeby mi sie chcialo plakac, ale tez jestem bardzo mocno sentymentalny i boje sie uciekajacego czasu i samotnosci oraz tego, co juz przeminelo a co bylo niesamowite i czynilo mnie szczesliwszym.

[Adaś2222]

Ale to nie powinno tak być bo ja się czuje źle, funkcjonuje dużo gorzej, nie dbam o higienie osobistą, jestem w opłakanym stanie a nic złego się nie dzieje. Powinienem się cieszyć, że spedziłem fajne chwilę z bratem/dziewczyną

 

[Dodane po edycji:]

 

O mnie kawałek http://www.youtube.com/watch?v=P1Olat-OnEw