Zmiana życia w wieku 30, 40 lat?

[Yntrowersja]

14 godzin temu, Dryagan napisał:

Myślenie, że wszystko samo do nas przyjdzie jest błędne. Żeby coś się zmieniło trzeba samemu coś zadziałać. Niestety...

Powolutku..powolutku...

Najpierw poszłam do psychiatry..potem do ośrodka..gdzie z dotacji unii maja terapie i doradcę zawodowego..Pomogą mi...ale od września..:)

[Dryagan]

1 godzinę temu, Yntrowersja napisał:

Powolutku..powolutku...

Najpierw poszłam do psychiatry..potem do ośrodka..gdzie z dotacji unii maja terapie i doradcę zawodowego..Pomogą mi...ale od września..:)

No i tak trzymaj  wrzesień niedaleko, ważne żeby działać

[czarnauria]

W dniu 16.12.2021 o 20:12, Shad napisał:

Mnie można byłoby skategoryzować jako osobowość lękliwą i zależna. Od dziecka bałam się ludzi, ciągle stres, zawsze sama, pełna wstydu za nieporadność, niewidzialna i pozwalająca, aby rodzice wszystko za mnie robili, takie niewidzialne dziecko, bo opis tego najlepiej do mnie pasuje. W tym roku wykorzystałam szansę, znalazłam książkę o fobii, zadania na depresję i już nie jestem tą samą osobą. Częściej uśmiecham się do ludzi, załatwiam sprawy samodzielnie bez specjalnego lęku, zdarza mi się zagadać, mówię głośniej, jestem ciekawsza świata, piszę cv uwzględniając wszystkie moje atuty, znalazłam fajną pracę, wyprowadziłam się, znalazłam pokój, dbam o swoje finanse, staram się być bardziej asertywna i korzystać z życia, nie rezygnować z okazji na zabawę. Nadal jestem samotna, mam problemy z komunikacją i budowaniem relacji, nadal mam lęki i błędy w myśleniu, ale zmieniłam się niemal o 180 stopni. Zajęło to sporo czasu, nadal jest sporo do pracy, ale to już zostawiam terapii. Każdy czas jest dobry na zmianę, wiek nie ma znaczenia, trzeba tylko chcieć zmiany i robić wszystko z nastawieniem na nią, jak człowiek nie chce to będzie szukał wymówki i mówił, że się nie uda. Z wiekiem problemem jest jeden, bo im człowiek starszy i rok po roku powtarza, że zmiana jest niemożliwa, to wytworzy sobie taki utwardzony schemat, że nie będzie chciał próbować. Do zmiany nikt nie zmusza, trzeba mieć motywację i upór, aby utrzymać chęć i łapać się na tym, kiedy idzie się w złą stronę. Wiecie co mi się najbardziej spodobało? Jak zobaczyłam emeryta biorącego udział na maratonie, robiącego sobie zdjęcia jakby zaraz miał trafić na pierwsze zdjęcia okładki. Dla mnie to był bohater, bo miał gdzieś swój wiek i to, co ludzie o nim pomyślą, po prostu przyszedł i świetnie się bawił. W tym wieku to on naprawdę zrobił coś wielkiego, a nie był jedynym, bo emerycie lub ludzie po 50 przychodzący do biura się zgłosić byli akurat najlepsi niż te poważne 30 czy 40.

 

@Shad Możesz podać tytuł tej ksiązki oraz opowiedzieć o tych zadaniach?

[PaniMiś]

Witam. 

Widzę że dużo jest osób z podobnymi problemami do moich. Jestem po 40 bez swojego mieszkania, bez oszczędności i nie założyłam rodziny. W domu od kilku miesięcy nerwowa atmosfera a w pracy toksyczna atmosfera i doprowadziło to do nerwicy i stanów depresyjnych. Mam ochotę jechać przed siebie i nie oglądać się za siebie ale co dalej. 

[PaniMiś]

Chce zmienić życie. Zapisałam się na terapię. Szukam mieszkania a po jakimś czasie zmiana pracy. Łatwo pisać jak nie ma się tej wewnętrznej siły tylko wegetuje się w tym marazmie

[sailorka]

Moje życie podlega nieustannym zmianom, a takie duże zmiany zaszły właśnie po 30. Teraz jestem po 40. i żyję zgodnie z powiedzeniem "do odważnych świat należy". Jak teraz nie będę na maksa korzystać z życia, to kiedy?

[Mirden]

Tu też się da (coś) zmienić? https://www.filmweb.pl/film/Fúsi-2015-712488

[PaniMiś]

Teoretycznie wszystko wiem ale trudno wprowadzić to w życie. Bez terapii nie pójdę na przód. Zaczęłam dużo pić alkoholu. Jeśli się wyprowadzę to nie mam możliwości powrotu dlatego przez rok muszę coś zaoszczędzić, podszkolić język i jechać przed siebie do lepszego jutra, zacząć korzystać z życia.

[Dryagan]

19 godzin temu, Mirden napisał(a):

Tu też się da (coś) zmienić? https://www.filmweb.pl/film/Fúsi-2015-712488

Twoje posty są niezrozumiałe. Może zaczniesz jakoś normalnie werbalizować swoje myśli. bo nie da się wejśc z Tobą w jakąkolwiek rozmowę.

18 godzin temu, PaniMiś napisał(a):

Teoretycznie wszystko wiem ale trudno wprowadzić to w życie. Bez terapii nie pójdę na przód. Zaczęłam dużo pić alkoholu. Jeśli się wyprowadzę to nie mam możliwości powrotu dlatego przez rok muszę coś zaoszczędzić, podszkolić język i jechać przed siebie do lepszego jutra, zacząć korzystać z życia.

Zdecydowanie terapia i rezygnacja z picia na początek, a potem zrealizujesz swoje plany. Złe nawyki nie pozwalają ruszyć do przodu. 

[Happyandsad]

A co jeśli kogoś nie stać na terapię? Czy psycholog na NFZ komuś pomógł? Też mam 30 lat i tak naprawdę zero życia. Skończyłem szkołę w wieku prawie 19 lat i od tej pory nic się nie zmieniło. Chyba jedynie na gorsze pod względem psychiki. Powoli dochodzę do wniosku, że to ostatni moment na to aby odbić się i chociaż spróbować coś zmienić, ale nie potrafię. Człowiek mieszka z rodzicami, nie ma pracy, nie ma perspektyw, umiejętności ani niczego. Tylko obawy, lęki i zerowa samoocena. Mogę brać antydepresanty, ale one pomagają jedynie z dobijającymi myślami, ale nie pomagają ruszyć z miejsca. 
Może to już taka stagnacja, rezygnacja i uznanie, że skoro całe życie było takie jak teraz, to nie dam rady tego zmienić? Może też tak macie, nie wiem. Parę lat temu było więcej chęci aby spróbować działać, ale i tak nigdy się nie udało. Brakuje mi chyba kogoś obok, kto mógłby przypilnować, zmusić, powiedzieć, że dam radę. Brzmi to trochę jakby chodziło o opiekę nad dzieckiem i jest to w pewien sposób prawda. Jestem dzieckiem, bo nigdy nie dane było mi żyć jak dorosły człowiek. 

Wiem, że najlepiej byłoby zmusić się, nie patrzeć na te wszystkie obawy i lęki. Tylko jak to zrobić? Myślę, że kiedy ktoś jest młodszy to może mieć łatwiej. Od kogoś kto ma już swoje lata ludzie oczekują innych rzeczy. A ja tak naprawdę zatrzymałem się w rozwoju i wciąż jestem jak dziecko. 

Wydaje mi się, że terapia by pomogła, ale nie ma szans abym był w stanie opłacać regularnie te 2-3 wizyty miesięcznie. Z pracą samemu nad sobą sobie nie radzę. Za mało cierpliwości i zbyt wysokie wymagania. 

Chciałbym aby było inaczej, chociaż trochę. Wiem, że wielu ludziom udaje się z tego wyrwać i żyć lepiej. Tak samo jak i wielu pozostaje w takim złym stanie już do końca swych dni. Nie wiem co zrobić aby znaleźć się w tej pierwszej grupie ;/ 

A może jest tutaj ktoś w podobnej sytuacji i chciałby się jakoś wzajemnie motywować? Chociaż pojęcia nie mam czy bym potrafił. Nie tyle co motywować co nie zawieść tej osoby brakiem realizacji celów, które moglibyśmy sobie narzucać. Ech, sam nie wiem co pozostało mi zrobić. Boję się, że tak jak jest teraz zostanie już na zawsze, a nawet będzie gorzej... ;/ 

[miL;)]

Cześć, pytanie o sens i zmianę zadawałem sobie w każdym wieku (a mam prawie 50 na karku..), teraz też stawiam sobie te pytania i chyba teraz robię to świadomie. W 30 roku życia powiedziałem Tak na ślubnym kobiercu. Miałem ambitne plany materialne, kariera, dom, ząb finansowe, wszystkie zrealizowałem ale teraz widzę jakim kosztem. Dziecko po 40tce.. z mojej perspektywy(córka jak miałem 41) wielkie przeżycie, tak pierwsze lata ciężko ale bardziej świadomie niż przy pierwszym dziecku. No i dziecko odmładza faceta, poważnie:) Teraz nie wyobrażam sobie życia bez Lilu, jest takim promieniem słońca na gorszy dzień. Myślę, że ludzie głównie pozostawiają po sobie Zło lub Dobro. Ja wybrałem Dobro i podejmując decyzję zadaje sobie pytanie czy to będzie dobre, dla mnie, dla innych i jak uda mi się dobrze wybrać to przychodzi spokój. Dobrym celem jest "zrozumieć siebie i polubić siebie".. nie mylić z pychą

[sailorka]

@Happyandsad napiszę Ci coś, ale to nie będzie rada, a raczej motywacja na podstawie mojej historii, a mogę tak pisać, bo już mam swoje lata i mnóstwo expa na karku. Otóż nie chodzi o to, żeby tu i teraz nagle w cudowny sposób odmienić swoje życie, bo np. dostaniesz super pracę albo znajdziesz miłość swojego życia. Życie to jest proces, a poszukiwanie sensu i dobrych rzeczy jest celem samym w sobie. Mówiąc wprost, bo może trochę to zagmatwałam, wygląda to tak, że aby coś znaleźć, musisz szukać, działać nieustannie. Znajdujesz jedną rzecz, jeśli jest dobra, to się jej trzymasz, jeśli nie, szukasz dalej.

[PaniMiś]

Dzisiaj jadę oglądać mieszkanie i podjąć decyzję czy się zgadzam. Z jednej strony jestem na tak i cieszę się że będą zmiany na lepsze a z drugiej strony jestem wystraszona że się załamie i wrócę do poprzedniego stanu że za paręnaście lat obudzę się z ręką w nocniku. Na terapię idę za miesiąc. Przez ostatni długi czas jestem w takim stanie że nie byłam w stanie wstać z łóżka. Wstawałam tylko do pracy i aby się napić. Zrobiłam mały krok ostatnio nie sięgnęłam po alkohol.

[Lion1991]

W dniu 30.01.2024 o 15:02, Happyandsad napisał(a):

A co jeśli kogoś nie stać na terapię? Czy psycholog na NFZ komuś pomógł? Też mam 30 lat i tak naprawdę zero życia. Skończyłem szkołę w wieku prawie 19 lat i od tej pory nic się nie zmieniło. Chyba jedynie na gorsze pod względem psychiki. Powoli dochodzę do wniosku, że to ostatni moment na to aby odbić się i chociaż spróbować coś zmienić, ale nie potrafię. Człowiek mieszka z rodzicami, nie ma pracy, nie ma perspektyw, umiejętności ani niczego. Tylko obawy, lęki i zerowa samoocena. Mogę brać antydepresanty, ale one pomagają jedynie z dobijającymi myślami, ale nie pomagają ruszyć z miejsca. 
Może to już taka stagnacja, rezygnacja i uznanie, że skoro całe życie było takie jak teraz, to nie dam rady tego zmienić? Może też tak macie, nie wiem. Parę lat temu było więcej chęci aby spróbować działać, ale i tak nigdy się nie udało. Brakuje mi chyba kogoś obok, kto mógłby przypilnować, zmusić, powiedzieć, że dam radę. Brzmi to trochę jakby chodziło o opiekę nad dzieckiem i jest to w pewien sposób prawda. Jestem dzieckiem, bo nigdy nie dane było mi żyć jak dorosły człowiek. 

Wiem, że najlepiej byłoby zmusić się, nie patrzeć na te wszystkie obawy i lęki. Tylko jak to zrobić? Myślę, że kiedy ktoś jest młodszy to może mieć łatwiej. Od kogoś kto ma już swoje lata ludzie oczekują innych rzeczy. A ja tak naprawdę zatrzymałem się w rozwoju i wciąż jestem jak dziecko. 

Wydaje mi się, że terapia by pomogła, ale nie ma szans abym był w stanie opłacać regularnie te 2-3 wizyty miesięcznie. Z pracą samemu nad sobą sobie nie radzę. Za mało cierpliwości i zbyt wysokie wymagania. 

Chciałbym aby było inaczej, chociaż trochę. Wiem, że wielu ludziom udaje się z tego wyrwać i żyć lepiej. Tak samo jak i wielu pozostaje w takim złym stanie już do końca swych dni. Nie wiem co zrobić aby znaleźć się w tej pierwszej grupie ;/ 

A może jest tutaj ktoś w podobnej sytuacji i chciałby się jakoś wzajemnie motywować? Chociaż pojęcia nie mam czy bym potrafił. Nie tyle co motywować co nie zawieść tej osoby brakiem realizacji celów, które moglibyśmy sobie narzucać. Ech, sam nie wiem co pozostało mi zrobić. Boję się, że tak jak jest teraz zostanie już na zawsze, a nawet będzie gorzej... ;/ 

Jeśli szukasz kogoś w podobnej sytuacji to ja jestem taka osobą. Mam 32 lata i brak pracy. Strasznie boje się jej podjąć. Nie mam żadnego wykształcenia. W domu rodzinnym mieszkałem do zeszłego roku. Cudem chyba udało mi się poznać dziewczynę przez mało popularna aplikacje. Ale to wcale nie jest tak jak mówisz, że wsparcie coś daje. Moja połówka mnie wspiera ale to nie wystarcza. Do swojej pracy mnie nie wciągnie i szlaków mi nie przetrze. Fajnie byłoby mieć jakieś znajomości w rodzinie czy wśród kolegów, kogoś kto pociągnąłby cię za sobą i pokazał jak się odnaleźć w robocie na jej początku. Niestety ja nie mam takich kolegów a teraz w obcym miejscu to już nie mam nikogo. Czuję że zbliżam się do samobójstwa. Nie stać mnie na terapię i nie zgadzam się żeby dziewczyna mi ją opłacała. Nie wiem co robić. Boje się samobójstwa i czuję że nie jestem urodzony po to by to zrobić ale moje życie prowadzi mnie chyba do tego momentu. Nie przeżyłem nic ciekawego, zmarnowałem całe lata swojego życia. Jak o tym myślę, boli mnie serce. Jestem cholernie zły na siebie. Nie zrobiłem tego specjalnie, ale nie mam do kogo kierować złości. Czasem bluzgam na Boga ale nie odpowiada. Jak prosiłem o pomoc to też ma to w dupie. Jak się będę chciał zabić to nawet palcem nie kiwnie. Nie wiem co robić. Jest mi cholernie wstyd. Wątpię abym pomógł Ci tym postem ale może będzie Ci chociaż trochę raźniej, że nie jesteś sam. Trzymaj się. Może Tobie się uda. 

[Krzysztof39]

Moim zdaniem życie można zmienić w każdym wieku.

Mam 41 jestem na drugim roku studiów. Postanowiłem wkoncu po wielu latach wrócić do nauki trwało to dobre 20 lat ale uważam że warto.

Po skończeniu studiów mam nadzieję na lepszą pracę a nie jak do tej pory za najniższą krajową. Na zmiany nigdy nie jest za późno. 

[Xtrenii]

Mam 45 lat. nie mam męża, dzieci, mieszkania, oszczędniści, celu w życiu.

Najgorsze jest poczucie, że twoje mysli - te deprymujące, zniechęcajace i okrutne - są jak bagno, które wciąga i człowiek rozkłada ręce i sie poddaje bo nie ma siły z samym soba walczyć. Ja teraz tak mam. Nawrót choroby, lęki, te długotrwałe, poczucie rozbicia i beznadziei. wieczne pytanie czy moje mysli to ja czy nie ja? Bo jak zdażaja się momenty "trzeźwości" to jakoś mogę sie ogarnąć i jestem zadowolona.

Nie pracuje od 8 lat, żyje z siostrą, prowadzę dla niej dom. Poczucie niespełnienia, pustki, uciekanie w marzenia by sie lepiej poczuć. I wiesz, że trzeba coś zmienić ale nie wie wiesz jak i od czego zacząć. Terapia - trzeba czasu i kasy - leki - trzeba czasu i nadziei, że zadziałają. Mam ochote to wszytsko walnać i uciec, ale wiem, ze to nic nie zmieni - a to generuje jeszcze większy ból. 

Ta wlasnie samoświadomość problemu jak dla mnie pogłębia mi objawy. Nie jestem w stanie się dłużej oszukiwać.

Jak 15 lat temu miałam pierwsze duzy epizod nerwicy, to tak sie bałam samej nerwicy, że mimo intensywnej terapii nie zgłębiłam problemu dokładnie - byłam mentalnie dzieciakiem mimo pracy i samodzielności. Nauczyłam się z moimi

'nerwicami' żyć aż do momentu kiedy przez długotrwały stres podbiłam sobie ciśnienie - a zawsze byłam zdrowa. To mnie rozsypało dokumentnie, taka wiadomosć. Po histerii przyszła panika, po panice lęki napadowe i poczucie zagrożenia. Teraz myśli beznadziejne, ciagle zmeczenie i wielka potrzeba ratunku i ucieczki. 

Ciężko mi jest bo wiem, że trzeba się na nogi postawić - ale "wyjec'" w środku nie chce zmian, płacze, i panikuje bo przecież nic inego nie zna. Kokon z własnych ograniczeń i ciepłego piekieka już nie jest taki cudowny, bo wiem, że takie życie - izolacja i eskapizm szkodzi, jak mało co. 

Byłam u psychiatry dał kobyłę - aplro na lęki - ale wziełam tylko 0,25 mg i dopiero po tym zobaczyłam, jak mnie wyciszyło, co moje emocje robią mi z mózgiem - i to dodatkowy szok i obwinianie siebie. Jak z tym walczyć? jak sobie przetłumaczyć?

 

[Semir]

To i może ja coś od siebie dorzucę bo temat jak najbardziej i mnie dotyczy. Mam na karku 38 lat i dopiero teraz zmieniam swoje życie. Ale żeby się zmienić musiałem w krótkim czasie popełnić wiele błędów i stracić partnerkę. Nie zerwaliśmy kontaktu wszystko zależy od tego czy faktycznie się zmienię. Na początku od momentu przeprowadzki do pomieszczenia tymczasowego w którym dalej jestem miałem zawsze problemy z oszczędzaniem na lepsze życie i tak naprawdę nigdy nie udało mi się zgromadzić większej sumy. Do tego bawiłem się w bukmacherkę i to był mój największy błąd. Ostatecznie straciłem wszystko i to był punkt zwrotny w mojej odmianie. Z byłą dalej utrzymuję kontakt i dostaję rady oraz wszelkie wsparcie w mojej przemianie. Zawodowo pewnie nic się nie zmieni już ale za to finansowo to może być punkt zwrotny w moim życiu. nie gram już od paru miesięcy ale spłata zadłużenia po moim graniu wymaga radykalnych cięć koszów życia takich jak samemu sobie gotować obiady, nie wychylać się z wysdawaniem i patrzenie ma każdą złotówkę jakby to była ostatnia w tym miesiącu. Nadal nie mam pracy ale jest już blisk do zatrudnienia  w mojej byłej firmie. Jak na razie idzie dobrze a ja dalej walczę myśląc o tym co zrobię w następnym miesiącu by poprawić swój status i nie wymagam już nic więcej jak tylko spłacić wierzycieli i wyprowadzić się do partnerki którą tak bardzo chcę odzyskać. Zmiana nawet w wieku 40 paru lat jest możliwa ale ma wiele imion. Można się kształcić i można porządkować swoje sprawy. Zależy kto co ma na myśli ale jak się chce zmiana w każdym z tych przypadków jest możliwa a ja już w przeciągu 2 miesięcy zauważyłem tego owoce  . Więc jeśli ktoś mówi/pisze że to niemożliwe nie ma racji jak się chce wszystko jest możliwe nawet w wieku 40 lat.

[naftan_limes]

To wy nie wiecie, że życie zaczyna się po 70?

 

Niewiele ten pogląd różni się od chrześcijańskiego, gdzie prawdziwe życie zaczyna się dopiero po śmierci.

Jestem schizofrenikiem i odradzam takie myślenie.

 

Do wieku lat 16 byłem jeszcze zdrowy, więc działał determinizm psychologiczny, kultura, plus zmienna losowa.

Wtedy niewątpliwie dzieci przygotowują się do dorosłości, tutaj nie ma żadnych ale. Dzieciństwo jest sztucznym tworem, który nie można trwać wiecznie, to takie zęby mleczne, które wypadną. Potem zaczyna się dorosłość. Wydawać by się mogło, że wtedy zaczyna się nasze właściwe życie. Może zdrowi tak mają. Ale zawsze żyłem w oczekiwaniu na przyszłość, gdzie jakieś cudowne zdarzenie zapoczątkuje moje życie. Ostatecznie w wieku 21 lat uznałem teorię o duchowym oświeceniu i zacząłem żyć w teraźniejszości. To bardzo dziwny stan. Traci się poczucie celu, bo cel to przeszłość. Można powiedzieć, że życie redukuje się to marności codziennego życia. A wszelkie nierealne marzenia, choćby były głęboko ukryte (a powiem że mogą, miałem to), znikają. Żyje się w takim raju ateisty. Może nie ma cudownych, nadprzyrodzonych boskich rozkoszy, będących doskonałą odwrotnością piekła. Ale za to są te zwykłe rzeczy. Komputer, wczasy, ładna pogoda, książki, koty i słodycze.

 

A także wizja niechybnej śmierci, tak słabo zbadanej przez materialistyczny świat. Nie mówię, że trzeba schizofrenika całować po stopach. Ale duchy na prawdę istnieją i każdy kiedyś umrze. Co wtedy? Psychiatra odhaczy zgon pacjenta i pójdzie grać w pasjansa. Ciekawe jak ten kapłan anty-spirytyzmu sam umrze. Może nie będzie tak źle, bo chociaż ma wyższe wykształcenie, a rozum to jeden z aspektów duszy. Może mu tam być lepiej, niż obżartuchowi z McDonald's. Paradoksalnie. 

[Ilovewinter]

W każdym wieku zmiany są potrzebne. Dzięki temu nabieramy doświadczenia, ewoluujemy I wspinamy się na wyższe szczeble życia. 

Mnie stresują nagłe I niezależne ode mnie zmiany. Nasilają się wtedy u mnie stany lękowe. Natomiast jeśli są to zmiany wydumane przeze mnie to potrafię dostać mega pozytywnego kopa. Sęk w tym, że od drugiej połowy tego roku praktycznie motywacja u mnie nie istnieje. Obecnie jestem w stanie wegetacji. Trochę wiszę na drzewie jak taki leniwiec. Ode mnie zależy ile to potrwa i choć na ten moment wydaje mi się to komfortowe to i tak zdaję sobie z tego sprawę, że tak wiecznie być nie może. 

Byłam już w takiej chmurze wiele lat temu i wiem, że na dłuższą metę nie da się tak funkcjonować. 

[Szalony Kojot]

51 minut temu, Ilovewinter napisał(a):

W każdym wieku zmiany są potrzebne. Dzięki temu nabieramy doświadczenia, ewoluujemy I wspinamy się na wyższe szczeble życia. 

Mnie stresują nagłe I niezależne ode mnie zmiany. Nasilają się wtedy u mnie stany lękowe. Natomiast jeśli są to zmiany wydumane przeze mnie to potrafię dostać mega pozytywnego kopa. Sęk w tym, że od drugiej połowy tego roku praktycznie motywacja u mnie nie istnieje. Obecnie jestem w stanie wegetacji. Trochę wiszę na drzewie jak taki leniwiec. Ode mnie zależy ile to potrwa i choć na ten moment wydaje mi się to komfortowe to i tak zdaję sobie z tego sprawę, że tak wiecznie być nie może. 

Byłam już w takiej chmurze wiele lat temu i wiem, że na dłuższą metę nie da się tak funkcjonować. 

Ja wisiałam jak leniwiec w lęku przez całe życie - zaczęłam kierować swoim życiem dopiero 3 lata temu.Ale cały czas jest jakiś problem, pokonuje i rozwiązuje - czuję, że mam juz większą odporność psychiczną. Natomiast cały czas jestem samotna i tego nie potrafię zmienić. 

Ale po 30 jest się bardziej świadomym i mądrzej się wybiera.