Skocz do zawartości
Nerwica.com

Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia)


Gość

Rekomendowane odpowiedzi

IzaMia, ależ oczywiście, że rzyganie ma sens. Nachylasz sie nad kiblem i udowadniasz sobie ponad wszelka wątpliwość jakim bezwartościowym śmieciem jestes. Super jest pochlapać sobie ryj rzygami i wodą z kibla. Jak człowieka wzdryga w odruchu wymiotnym to od razu czuje ze zyje.

A potem odchylasz się, patrzysz w lustro na swoja spuchniętą jaźwe i juz wiesz ile sobą reprezentujesz: Zero.

Czasem mam wrażenie, że jem po to, żeby móc się porzygać.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

IzaMia, ależ oczywiście, że rzyganie ma sens. Nachylasz sie nad kiblem i udowadniasz sobie ponad wszelka wątpliwość jakim bezwartościowym śmieciem jestes. Super jest pochlapać sobie ryj rzygami i wodą z kibla. Jak człowieka wzdryga w odruchu wymiotnym to od razu czuje ze zyje.

A potem odchylasz się, patrzysz w lustro na swoja spuchniętą jaźwe i juz wiesz ile sobą reprezentujesz: Zero.

Czasem mam wrażenie, że jem po to, żeby móc się porzygać.

matko bosko skłodowsko, skąd ja to znam.

U mnie to jest często "pokaz", wszyscy słyszą i widzą, chociaż próbuję się z tym kryć (trudno o prywatność mieszkając z pięcioma członkami rodziny). Jest mi przykro, że to słyszą. Najbardziej boli mnie jak mój brat to widzi, mówi wtedy "zdechnij/ wynoś się " etc.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

antananarywa, i co? dalej nie ma sensu ? jestes od tego czasu "czysta"? :)

Tak. Ale generalnie chodzę na terapię behawioralno-poznawczą, więc to pewnie bardziej dlatego. Zaliczyłam jedno przeżucie i wyplucie, to wszystko. Teraz jem pięc posiłków dziennie, w ilości mniej-więcej ustalonej przez terapeutkę, dołączam nowe rzeczy do menu wedle mojego widzimisię i co tydzień ważę się u niej w gabinecie. Stresik zawsze jest, ale czuję, że mam już jakąś kontrolę.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

stan sprzed roku: wzrost: 157cm , waga: 38kg

stan po roku (leczenia neuro) wzrost 157cm, waga: 50kg

stan obecny(po odstawieniu): wzrost 157cm, waga: 43kg

 

muszę jeszcze schudnąc 5 kg i bedzie cacy :/

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Moje problemy z jedzeniem zaczęły się wraz z PTSD, czyli jakieś 10 miesięcy temu, ale zawsze było to kontrolowane, zdawałam sobie z tego sprawę, nie przybierało to form paranoi. Od dwóch miesięcy biorę fluoksetynę. Kiedy tylko ją wykupiłam i przeczytałam, że częstym skutkiem ubocznym jest utrata apetytu->wagi, to głęboko w to uwierzyłam i postanowiłam to wykorzystać. Przed seronilem ważyłam 53 kg, teraz ważę 47 kg (przy 162 cm). Ograniczam jedzenie jak tylko mogę, ostatnio zauważyłam, że nawet polubiłam uczucie głodu. Zawsze, kiedy mam coś zjeść zastanawiam się, czy aby na pewno muszę (lepiej nie zjeść, niż mieć potem wyrzuty sumienia). Wyjątkiem jest ok 7-10 dni przed okresem, kiedy jem co popadnie i ile popadnie, właśnie po to, żeby go dostać. I rzeczywiście nie mam z tym problemu. Pozwalam sobie na to też dlatego, że rzeczywiście od tego nie tyję. Przed psychiatrą skłamałam, że waga się nie zmienia, bo bałam się, że jak o tym powiem, to mi zabierze seronil. Nie wiem, co mam już ze sobą zrobić...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

zalezna, czy wyznaczanie sobie takich granic jest zdrowe?

pewnie nie. ale jak patrzę w lustro to chcę być zadowolona ze swojego ciała. mam tendencję do grubych ud, brzucha i bioder , jestem bardzo niska, więc żeby wyglądać (dla siebie samej, nie dla innych) akceptowalnie i w sposób zadowalający muszę żyć z niedowagą:(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

mam tendencję do grubych ud, brzucha i bioder

Szerokości bioder nie zmienisz, chyba że sobie upiłujesz kawałek miednicy i/lub panewki kości udowych :roll:

Przy takiej wadze raczej nie sądzę, żebyś miała "gruby" brzuch, najwyżej może być wzdęty.

 

Ponieważ już przeszłaś przez leczenie twoim celem powinna być waga w granicach normy, a nie powrót do niedowagi.

 

wielokropka, niekoniecznie od razu anoreksja, zanurzenia odżywiania są różne.

Ja lubię uczucie głodu, bo w dzieciństwie byłam zmuszana do jedzenia, kiedy nie byłam głodna. Więc kiedy nie muszę jeść traktuję to jako dar.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ograniczam jedzenie jak tylko mogę, ostatnio zauważyłam, że nawet polubiłam uczucie głodu.

 

ze mną było podobnie. wprawdzie nie byłam zmuszana do jedzenia w dzieciństwie, kiedy nie byłam głodna, ale głód daje ogromną satysfakcję. zajęcia zaczynasz o 8, jesteś zabiegana, do 14 nie jesz niczego, bo nie ma czasu. czujesz ssanie, czujesz się dobrze. trzymasz się nieźle, więc może po prostu nie potrzebujesz tych 5 posiłków dziennie? z łatwością radzisz sobie bez nich, a do tego chudniesz, zaczynasz w końcu lubić swoje odbicie w lustrze. i tak się zaczyna - tak w moim przypadku.

a po kilku miesiącach nie potrafisz przejść obok lustra bez podniesienia bluzki do góry i sprawdzenia, czy żebra wciąż wystają, jak trzeba.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Mnie też raczej do jedzenia nigdy nie zmuszali. Za to teraz, jak ktoś mnie się pyta, czy jadłam, co jadłam etc. to dostaję szału. Podobnie reaguję, kiedy ktoś na uczelni mnie się pyta "gdzie ty jesteś" albo "czy ty się rozchorowałaś" albo stwierdza, że "zaraz zniknę". Już specjalnie ubieram się w "luźne" ciuchy, jakieś swetry, poncza, narzuty, aby nie rzucać się w oczy. Kiedyś sobie pomyślałam, że jak będzie mnie mniej, to będę mniej cierpiała, ale postanowiłam sobie, że jak waga będzie na granicy niedowagi, to odpuszczę. Teraz ważę 2 kg poniżej, ale i tak czuję się gruba. Kiedy schudnę kilko, to wystarcza mi to na kilka dni, potem znów czuję, że jest mnie za dużo.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

myślałam dokładnie tak samo! byłam przekonana (jak chyba większość), że kiedy w końcu zacznę się sobie podobać (brak poczucia własnej wartości to mój problem odkąd pamiętam), wtedy rozwiąże się bardzo duży problem, który mnie hamuje. ale "chudość"zostawiła mnie z rozwaloną odpornością i psychiką, którą trzeba posklejać. wielka niespodzianka. nie rozwiązała niczego.

pewnie nigdy nie dojdziesz do takiej wagi i takiego wyglądu, że stwierdzisz, że to już wystarczy - nie z zaburzeniami odżywiania, które Cię popychają ku skrajnościom.

komentarze są cholernie irytujące. już i tak jest źle, bo nie potrafisz przestać myśleć o jedzeniu i swoim ciele.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

3 dni minęły, a ja już zdążyłam przytyć, choć jem tylko 3 posiłki dziennie - i to minimalne. kiedyś jadłam ile wlezie i byłam chuda jak patyk, teraz nie jem prawie nic - a tyję na potęgę. ot, sprawiedliwość :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Nokturnek, też w zasadzie odkąd pamiętam, miałam niskie poczucie własnej wartości. Chodź nigdy nie byłam gruba, to od czasów LO przestałam siebie akceptować i w zasadzie to wtedy zaczęły się moje 'problemy z jedzeniem', ale zawsze jakoś w porę się opamietywałam. Teraz postanowiłam sobie, że schudnę do tego momentu, aż wreszcie zacznę się sama ze sobą dobrze czuć.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

wielokropka, ja też nie byłam gruba. zaburzenia rozwinęły się właściwie nieoczekiwanie i bez jako takiego wpływu z zewnątrz. ale po prawie trzech latach już psychicznie nie wytrzymywałam ciągłego myślenia o jedzeniu i swoim wyglądzie i doszłam do wniosku, że albo coś z tym zrobię, albo 2 kg mniej i wyląduję w szpitalu. ja się zawsze z tym kryłam, było mi wstyd. w sumie zawsze się siebie wstydziłam.

no i chojrakowa ma rację. to znaczy sądzę, że ten moment nie przyjdzie, jeśli uzależnisz go od schudnięcia. taki banał, ale możesz dobrze się ze sobą czuć, nie wyniszczając się. mniej ekstremalne rozwiązania działają. mnie dały też o wiele więcej satysfakcji.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Chojrakowa, gdzieś na pewno istnieje. Na przykład za żadne skarby świata bym nie chciała wylądować w szpitalu. Poza tym, jak tak obiektywnie na siebie patrzę, to mimo tych dwóch kilo niedowagi, nie wyglądam na jakąś wychudzoną. Tak samo nie wierzę, że jeśli schudnę jeszcze np. 2-3 kg, to coś mi się stanie.

Nokturnek, a jakie to są te sposoby, które dają satysfakcję? W zasadzie, jak tak sobie teraz pomyślałam, to sama też często przyznaję, że się za siebie wstydziłam (ale w konkretnych sytuacjach), jednak myślałam, że w dzisiejszych czasach to pożądany omen a nie wada.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

wielokropka, wiesz, niczego odkrywczego nie usłyszysz. zamiast restrykcyjnej diety dużo warzyw i owoców, brązowego ryżu, kaszy, orzechów, dużo dużo wody plus ruch. ale bez zakazów i nakazów, bo w tym leży problem. tylko też z głową. dla mnie to była ulga, bo przestałam się katować i czuć, że czegoś nie mogę, a ta jedna dodatkowa kanapka wieczorem wszystko zrujnuje. szybko powinnaś zauważyć zmiany i w samopoczuciu, i przed lustrem. różnica polega na tym, że to jest plan raczej długoterminowy w przeciwieństwie do zaburzeń, gdzie w końcu jednak coś Ci się może stać. albo zwariujesz. pułapką jest myślenie "jeszcze 3 kilo i wystarczy".

 

wstyd w konkretnych sytuacjach jest okej, jasne. gorzej, jeśli wstydzisz się za całokształt (bez powodu) i czujesz się gorsza. to miałam na myśli.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Zjadłam dzis o wiele za dużo. Zwieńczeniem byl obiad który ugotowala moja matka. Nawet nie mogę się spokojnie wyrzygać we własnym domu. Jestem wsciekla i sfrustrowana. I spasiona.

Czuję sie jak kupa gówna i noe wiem zupełnie co dalej z tym fantem zrobić ;/

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ale w zasadzie to ja już teraz jem właśnie tak "zdrowo", czyli owoce, warzywa, ciemne pieczywo etc. Wyjątkiem są tylko napady. A ruch... tu jest problem. Przedwczoraj byłam na basenie i po 20 minutach musiałam wyjść, bo nie miałam siły pływać. Po prostu mi jakby władzę w rękach i nogach odbierało i podtapiałam się. Wczoraj wyszłam na rower i nie dałam rady przejechać nawet 1/3 drogi, co kiedyś, ledwie wróciłam do domu, i to z zawrotami głowy. Nie wiem, co się ze mną dzieje.

Chojrakowa, ja dziś zaś zjadłam za dużo. I na dodatek skończyła mi się herbatka na spalanie. A zwrócić z kolei nie potrafię...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ale co dalej robić? Nawet nie wyobrażałam sobie, że niemożność ruchu może doprowadzać do takich stanów. Jeśli mi się zdarzał taki napad żarłoczności jak wczoraj, to szłam na rower (jeżdżę dość dużo, tak 12-15km/godz., a nie po parczku w tę i z powrotem), albo na basen. A teraz, nie jestem w stanie... pozostaje tylko bezczynne siedzenie i wyrzuty sumienia.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

No wiedziałam, że to kwestia czasu aż tu napiszę.

Znowu rzygałam. Chociaż wiedziałam, że będę jeść nieco więcej i tak musi być.

Chooja.

Mam dziury w dziąsłach od a p.o. i wyrzynają mi się ósemki, też zdrażnione prochem, a teraz jeszcze sobie rzygam. Ryj mi odpadnie.

Życzę sobie, żebym kiedyś zdechła nad tym kiblem.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

myślałam, że wszyscy tu już pomarli... :P

 

ja rzuciłam studia, znalazłam prace, taką, że nie miałabym nawet czasu sobie rzygnać (chociaż jakbym sie uparła to by dało rade, ale nie o to chyba chodzi). tak, wiec od jakiś 3 tygodni jestem czysta. nie do końca jednak czuje sie z tym dobrze, wkreciło mi sie, że jak nie bede rzygać to bede tyć tyć i tyć... no i obecnie czuje sie jak bania... chyba tez tak wygladam, nie mam pojecia ile waże, bo sie panicznie boje wejsc na ten cholerny kwadracik

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×