Mówiliście komuś o tym w dzieciństwie?

[Milutki]

Ja przyznam się, że jak dotąd o swoich problemach powiedziałem tylko jednej bliskiej osobie, ale do niej to akurat mam 100% zaufanie.

Myślę, że podstawa, to właśnie zaufanie.

Ale z kolei innym bliskim, np. rodzicom boję się powiedzieć, bo na pewno tego nie zrozumieją, będę musiał dużo tłumaczyć i w sumie sam będę się kiepsko z tym czuł, że jestem obserwowany, że mogą na mnie dziwnie patrzeć... a może i martwić się.

Lepiej sobie i im tego oszczędzić.

Może jak będę już na terapii i będą jakieś efekty, to pewnie spróbuję.

Ale myślę, że generalnie powinna nas obowiązywać "zasada ograniczonego zaufania",

sama przecież przekonałaś się o tym...

Pamiętaj, że to jest krok jednorazowy i w zasadzie nieodwracalny, więc lepiej to przemyśleć.

[Gość]

Nie.Moja matka stwierdzila,że jestem "pierdolnieta",bo zawsze przechodzilam z prawej strony fotela i ukladalam kapcie symetrycznie.Za moich czasow takie zaburzenia jak nn nie byly jeszce chyyba znane ogółowi.

[Gość]

U mnie tradycyjnie ''weź się w garść'' ''jak tak można'' ''nie można zwalać niepowodzeń na depresję'' ''ja tego nie rozumiem'' itd.... Nawet gdy powiedziałem, że jak tak dalej pójdzie, to zobaczą mnie w plastikowym worku, wywołało tylko śmiech...''To sobie wytłumaczenie znalazłeś'' ....

[chojrakowa]

Matka rozumie i boi się - żałuję przez to, że żyję skoro jestem taka.

Mój facet do pewnego stopnia również jest w stanie to pojąć, bo sam tak miał/miewa.

Dla reszty rodziny jestem odpadem. "Tą, która była w psychiatryku i kiedyś nie chciała jeść".

Ludzie nie rozumieją, ale nikogo za to nie winię. To ja mam problem, nie oni.

[Milutki]

Ludzie nie rozumieją, ale nikogo za to nie winię. To ja mam problem, nie oni.

a może "oni" też mają problem ?

skoro nie mogą tego zrozumieć...

[Milutki]

Milutki, nikt tego nie zrozumie, jeżeli tego nie przeszedł...

Może co najwyżej zaakceptować, jeżeli jest dość wyrozumiały...

Tak, dlatego tak jak napisałem wyżej, ja bym wstrzymywał się z pochopnym opowiadaniem innym ludziom o tym.

Po co próbować wprowadzać innych do naszego świata, którego i tak nie zrozumieją ...

Przy czym, niestety niektórzy zwyczajnie nie mogą tego ukryć, bo u nich to wszystko po prostu widać, nawet już na pierwszy rzut oka...

 

Z kolei nie mówiąc innym skazujemy się na osamotnienie, brak zrozumienia i wsparcia.

I to też może być duży problem.

 

Wydaje mi się, że najlepsza jest sytuacja, gdy człowiek żyje w zgodzie sam ze sobą, jest świadomy własnych słabości i ułomności, ale mimo to szuka jasnych stron życia po prostu w ... swoim życiu w tym co go spotyka każdego dnia, w drobnych codziennych zdarzeniach, radościach, sukcesach i porażkach.

Wtedy nie musi opierać się wyłącznie na innych ludziach, którzy przecież mogą zawieść...

Ale do tego na pewno trzeba pewnej siły i optymizmu, pozytywnego podejścia, do siebie samego też.