Czemu tak się dzieje? Co zrobić?

Mam 17 lat. Dobrych rodziców, świetnego chłopaka, w szkole niezłe wyniki. Wszystko byłoby idealnie gdyby nie to, że coś powoduje że nie mogę zasnąć, i ciągle płacze. Zamiast cieszyć się z tego co mam przypominam sobie cudowne chwile z chłopakiem i zaczynam płakać ( ale nie ze szczęścia). Ja nie wiem czy wyimaginowane problemy są wpisane w wiek dojrzewania? Nie chce z nikim o tym gadać, i nikogo zadręczać bo ludzie mają poważniejsze problemy, może poprostu mi się w glowie poprzewracało z dobrobytu? Jak to jest?

Może tak naprawdę w głębi duszy coś Ci zgrzyta? Może masz w sobie przekonanie, że powinno być Ci dobrze jak napisałaś z powodu "dobrobytu", a tak naprawdę coś Ci nie odpowiada, ale nie chcesz z tego powodu tego przyznać. Albo, może w ostatnim czasie miałaś jakieś stresy, albo natłok jakichś wydarzeń, może coś Cię niepokoi, itd. Przyjrzyj się dokładniej swojemu życiu, przeanalizuj szczerze, nie tak jak inni Ci wbijali do głowy z czego powinnaś się cieszyć, ale tak trochę jakby rozpieszczając siebie. Możesz dojść do zaskakujących wniosków Fajni rodzice, dobry dom, chłopak i piątki w dzienniku to miłe elementy życia, ale czegoś może być za dużo albo czegoś może brakować. Innego pomysłu na interpretacje nie mam.

Rozmawiasz o tym z rodzicami albo chłopakiem?

Wczoraj próbowałam z chłopakiem, ale po chwili stwierdziłam że nie będę przed nim cały czas płakać bo on też ma swoje problemy.

Dobra, ale jeśli z kimś jesteś, to obydwoje chyba (przynajmniej ja tak to widzę) powinniście mieć możliwość porozmawiania ze sobą na temat tego co kogo gnębi. Duszenie wszystkiego w sobie i udawanie, że jest wszystko ok, to tortura. Owszem, ,ma swoje problemy, ale też ma swoją dziewczynę, która ma prawo mu się zwierzyć. Na logikę rzecz biorąc powinna być to jedna z najbliższych Ci osób.

On mi zawsze pomaga, ale czasem mam wrażenie że go wykorzystuję. Ja nie mam możliwości odwdzięczenia się, a nie chciałabym być dla kogoś ciężarem.

Może masz jak, tylko nie widzisz tego, że się odwdzięczasz.

A przyjaciółkę jakowąś posiadasz?

Moje hipotezy:

- Zmiany hormonalne w wieku dojrzewania sprzyjają rozchwianiu emocjonalnemu (czyli m.in wzmożonej płaczliwości i zaburzeniom snu).

- Utajony problem z okresu wczesnodziecięcego.

- "Za dużo grzybów w barszcz"

też pomyślałam o hormonach..

a może bierzesz pigułki anty?

Tabletki antykonepcyjne to też godna uwagi hipoteza.

Co do przyjaciółki - nie mam, mam spore grono koleżanek, ale nie uważam że byłoby dobrym pomysłem im zaufać. Już raz się zawiodlam i boję się kolejnej. Nie biorę tabletek, więc to chyba też nie o to chodzi. Rok temu miałam problemy z hormonami, ale myślałam że już się uspokoiły.

No to koniecznie trzeba sprawdzić te hormony moim zdaniem.