Cześć!

Cześć! Mam na imię Dominik, mam 23 lata, jestem studentem 4 roku prawa. Około miesiąca temu zachorowałem na dość ciężką depresję. Dotąd nawet nie przypuszczałem, jakie cierpienia niesie ze sobą ta choroba. Całkowicie zaburzyła moje funkcjonowanie, odebrała wszelką radość z życia a pobudkę rano zamieniła w oczekiwanie na kolejny dzień męczarni. Chorując- rozpaczliwie poszukiwałem informacji o tym, co się ze mną dzieje, jak ulżyć moim cierpieniom i jak wyzdrowieć. Choć były momenty że nie miałem siły zrobić sobie herbaty- nie poddałem się i dziś, po wielu długich dniach (i nocach) walki czuję się dobrze. Przez ten miesiąc dużo dowiedziałem się o depresji i tym, co można z nią zrobić. Jeśli ktokolwiek, tak jak ja jeszcze niedawno, potrzebuje wsparcia, tego by pogadać, o coś zapytać- w miarę moich skromnych możliwości chętnie usłużę pomocą. Przede wszystkim chciałbym napisać, ze ciężka depresja to stan, z którym naprawdę trudno poradzić sobie samemu i najlepsze co można zrobić to poprosić o pomoc bliskich. Dla mnie właśnie wsparcie bliskich było najważniejsze i sprawiło że depresja minęła w miarę szybko, nie pozostawiając trwałych negatywnych śladów. Serdecznie pozdrawiam wszystkich zamkniętych w klatce depresji i życzę dużo wytrwałości by możliwie szybko się z niej wydostać.

domeeneeck, Witaj, cieszę się, że Ci się udało.

Ja nie mam siły wstać, czytać książkę, robić cokolwiek.

Już trwale u Ciebie minęła?

Cześć Dominik -jesteś szczęściarzem.Ciesze sie , że komuś udaje sie wyjśc z tego draństwa.Ja choruję od dwóch lat z małymi przerwami.Powiedz , leczyłes się farmakologicznie ?

Czy trwale-to się dopiero okaże. Zapisałem się na psychoterapię, aby zrozumieć przyczyny mojego złego samopoczucia i umieć temu zapobiec w przyszłości. Po kilku latach chadzania do różnych psychologów chyba trafiłem wreszcie na prawdziwego fachowca i osobę której naprawdę zależy- jestem więc optymistą.

VasqueS, ja doskonale znam to uczucie, to jest straszne. Mimo wszystko najgorsze co można zrobić to przeleżeć cały dzień w łóżku- w tedy samopoczucie jeszcze większe dno. Pocieszenie w tym, że można z tego wyjść.

Ewaryst7- dwa lata to już kawał czasu- i nie ma poprawy? Jeśli nie ma, to coś jest bardzo nie tak,m depresja nie przechodzi w tydzień czy dwa, ale tyle czasu... Bierzesz jakieś leki? Chodzisz na psychoterapię? Ja biorę Andepin, z początku zero rezultatów ale po jakiś dwóch tygodniach zaczęło działać i samopoczucie powoli odbiło się od dna. Problem z lekami jest jak wiadomo taki, że nie na każdego to samo działa i czasem trzeba wypróbować kilka. Moje poprzednie dwa były niewypałami.

Tak.Boire Sulpiryd , a przedtem Doxepin ,i wiele innych.Chyba jestem przypadkiem beznadziejnym.Nie życzę nikomu.

Rozumiem że po tylu niepowodzeniach pojawiają się taki myśli- "bez nadziei" ale nie wolno ich dopuszczać, bo to tylko pogarsza sprawę. To oczywiście nieprawda, masz jakiś problem który powoduje depresje i możliwym jest jego znalezienie i rozwiązanie. Nie znam twojej sytuacji wiem nie wiem co ci poradzić- może zmiana lekarza, może psychoterapia, może spróbować coś prywatnie, może spróbować się zorientować kto jest dobry...