Oświecenie

Oświecenie nie jest dożywotnim urlopem, i tak naprawde niewiele rozwiązuje bo życie toczy sie dalej. Mnie sie wydaje że człowiek ze schizo jest w pewnym sensie "przebudzony" tylko że choroba to postrzeganie zaburza. Przebudzony również nie żyje w jakimś stałym stanie emocjonalnym, u niego też sie to wszystko zmienia tylko on ma do tego inny stosunek, inaczej troche to postrzega.

Rzuć te banialuki o myślicielu. Te rzeczy są dla zdorwych ludzi. Chociaż poznałem kiedys na ezoforum człowieka o ksywie Pit, który twierdzsił że "wyleczył" sie ze schizo. Tylko on mi tego nie powiedział, a ja o tym doskonale wiem, że to nie jest takie wyleczenie że stajesz sie "normalsem". Zamienił świat schizy na świat mistyczny i pewnie pewien bagaż chorobowy zabrał tam ze sobą. On zaczął od jogi, potem medytacji, stopniowe, no i tak 15 czy ileś lat. Jego matka, brat urojenia itp a on nic.

Tylko ja ci odradzam.jeżeli czujesz sie nieżle to ciesz sie i próbuj korzystać z tego co w twoim zasięgu. Zobacz sobie Edwarda Stachurę, jakis tam w maire znany poeta czy pisarz. Chłop prowadził w miare szcześliwe życie, potrafił sie uśmiechać, powiedzieć dobre słowo, potem zajął się mistyką no i to skonczyło soe u niego samobójstwem. Czytałem jego notatki i przechodziłem to wszystko co on, .nie przeszedł "próby" jeżeli tak to można w ogóle nazwać, pił w tym czasie jarał fajki,a przy mistycyzmie to wszystko ma wpływ, nawet leki. W mistycyzmie mówia na to ciemny czas duszy czy jakos tak, i to jest straszny czas, straszna pustka, uczucie jakby caalutenki świat sie od ciebie odwrócił.

Poczytaj o nim, np. Pułapka Stachur jego zapiski itp, wiele opisał z okresu kiedy mistykował, to odechce ci sie juz raz na zawsze mistyki :)

Ciągle mam wahania, raz wierzę w medytację, innym razem myślę o śmierci, jeszcze kiedy indziej, jak to fajnie by było, żeby być człowiekiem intelektu. Np słuchałem utworu Witkacego i od razu mi się to skojarzyło z taka literacką mądrością, polegającej na czytaniu różnych książek, odwoływaniu się do nich. W medytacji jest na odwrót, to czego literaci szukają w zewnętrznych zdarzeniach, to "mnich" szuka w sobie.

Tyle jest sprzecznych podejść.

Zastanawiam się czy możliwe jest oświecenie podczas choroby psychicznej??? To tylko pozornie łatwe pytanie ale jak się głębiej zastanowić to widzę tu sprzeczności. Oświecenie z definicji jest końcem cierpienia (w skrócie). A co jeśli jesteś chory na np. schizofrenię i osiągnąłeś oświecenie??? Czyli co, wyzdrowiałeś? Uwolniłeś się od cierpienia i jesteś szczęśliwy? Przecież lekarze twierdzą, że schizofrenia jest nie uleczalna ( przynajmniej na razie). Czyli jak to jest, można się uwolnić od choroby psychicznej czy nie można? A jak jest w lżejszych przypadkach, np. przy nerwicy lękowej? Można się uwolnić czy nie? Czy nie jest tak, że choroba psychiczna może utrudnić czy też uniemożliwić osiągnięcie tego stanu?

ale jak moza miec koniec jak sie jest chorym psychicznie, jak choroba jest do końca w tym przypadku? Daj se spokój ład men juz:)

Hm. W literaturze jest problem, bo niektórzy mogą utożsamiać oświecenie z psychozą. Spotkałem się ze słowami z lat 70, skierowanymi do Aldousa Huxleya, żeby spróbował LSD. Dlatego, że był cenionym pisarzem, "mistrzem słowa". Prośba była od środowiska psychologów/psychiatrów. Słyszeli, że ten psychodelik powoduje stany podobne do schizofrenii. Mieli nadzieję, że będzie umiał ten stan jakoś opisać.

Taki tylko jeden przypadek pomieszania w terminologii. Jest ich więcej. A psychiatrzy rozkładają ręce w bezsilności. Kościół Rzymskokatolicki też ma swój podział, którego nie zacytuję tutaj.

To jest trochę jak zen. Zrozumienie czym jest zen to właśnie zen.

Odwołując się jeszcze do buddyzmu, bo tam to pojęcie jest żywe. Mówi się o mocach duchowych siddhi. Są to ponoć jakieś nadprzyrodzone moce mogące zdarzyć się w medytacji.

Ale!

Traktowane są jako zjawisko niebezpieczne, które należy ignorować. Są swoistą pokusą. Słyszałem na YT od mnicha Thich Nhat Hanha, że: "nie sztuką chodzić po wodzie, sztuką chodzić po ziemi".

Schizofrenia zawiera pewne elementy wszechwiedzy, Boskości, geniuszu, itd. Ale to nie jest miłe odczucie. To straszne, żeby losy świata miały zależeć od jakiejś jednej osoby. Nie brałem Fenactilu, ale chyba i to jest lepsze niż permanentny stan "rozpadu umysłu", czy dezintegracji osobowości.

Nie polecam, 2/10.

avada kedavra, nie wiem czy uwolniłem się od schizofrenii, ale po niej, po tych wszystkich psychozach, które pozwoliły mi lepiej zrozumieć siebie, mogę powiedzieć, że jestem zadowolony z życia i czuję się nieporównywalnie lepiej jak przed zaburzeniem. Nie udało mi się jeszcze znaleźć kogoś innego, komu schizofrenia pomogła tak jak mi.

Zastanawiam się czy możliwe jest oświecenie podczas choroby psychicznej??? To tylko pozornie łatwe pytanie ale jak się głębiej zastanowić to widzę tu sprzeczności. Oświecenie z definicji jest końcem cierpienia (w skrócie). A co jeśli jesteś chory na np. schizofrenię i osiągnąłeś oświecenie??? Czyli co, wyzdrowiałeś? Uwolniłeś się od cierpienia i jesteś szczęśliwy? Przecież lekarze twierdzą, że schizofrenia jest nie uleczalna ( przynajmniej na razie). Czyli jak to jest, można się uwolnić od choroby psychicznej czy nie można? A jak jest w lżejszych przypadkach, np. przy nerwicy lękowej? Można się uwolnić czy nie? Czy nie jest tak, że choroba psychiczna może utrudnić czy też uniemożliwić osiągnięcie tego stanu?

Czytałem Dąbrowskiego kiedyś jak chciałem się dowartościować. Traktowałem problemy psychiczne jako jako oznakę osobowościowego rozwoju. Ostatnio już tak nie robię. Ponoć schizofrenia nie ma korelacji z inteligencją, czy wiedzą.

Osobiście ubolewam nad przemilczaniem (?) kwestii potrzeby (?) uważności przez KK (i w ogóle przez społeczeństwo - w tym psychologów/psychoterapeutów - dlaczego? przecież bez uważności można wręcz zwariować). Staram się ją jakoś pogodzić z chrześcijaństwem. Czy naprawdę chodzi o to, żeby ufać naszym lękom i nawykowej tresurze umysłu? Nawet mój kolega - gorliwy katolik - radzi mi, bym "wyłączył emocje" (przynajmniej na chwilę), bo zakrzywiają one rzeczywistość. Podczas gdy ja jestem zaprogramowany, by ufać tresurze umysłu...choć staram się to zmieniać...

Chciałbym móc być spokojny, że poprzez uważność nie oddalam się od Chrystusa...

Mój kolejny "dylemat" to czy oddawać się psychologiczno-duchowym ćwiczeniom myślowym (zwłaszcza przy moich obsesyjno-kompulsyjnych skłonnościach), czy też może jednak lepiej po prostu pozwolić wszystkiemu "swobodnie przepływać". Chyba jednak trzeba tutaj się zdać po prostu na swoje wewnętrzne "wyczucie" i eksperymentować, ucząc się metodą prób i błędów ;-)

to chyba zależy od twoich potrzeb, a we wszystkim wskazany jest umiar.

Moją "potrzebą" jest de facto rozluźnienie i spokój... ;-)

jestem ciekawy co skłoniło ciebie do wzięcia słowa potrzeba w cudzysłów ;-) chyba nie wierzysz że rozpuściłeś swoje ego w doświadczeniach transcendencji.

jestem ciekawy co skłoniło ciebie do wzięcia słowa potrzeba w cudzysłów ;-) chyba nie wierzysz że rozpuściłeś swoje ego w doświadczeniach transcendencji.

Był głośny film "Kontakt" na temat kontaktu z cywilizacjami pozaziemskimi. Ludzie dostali zakodowaną wiadomość z elementami budowy zaawansowanej konstrukcji mającej pomóc w komunikacji z nimi. Mimo jasnych zasad inżynierowie postanowili "dodać coś od siebie". Stosując swoją wiedzę do kapsuły dodali zabezpieczone siedzenie dla kosmonauty. Doprowadziłoby to prawie do katastrofy, gdyby nie zbieg okoliczności.

Jak ktoś oglądał, to ta metafora pewnie ma większą siłę.

Morał: zaufaj boskiej konstrukcji i nie udawaj, że sam wiesz wszystko lepiej, bo w podstawówce dostałeś piątkę z twierdzenia Pitagorasa.

nvm, to znaczy "jak masz"? czy dalsze "może" mam rozumieć jako "nie wiem ,jak mam"?

nvm, to znaczy "jak masz"? czy dalsze "może" mam rozumieć jako "nie wiem ,jak mam"?

nvm, chyba za długi przesiadujesz tam w chmurach, zejdz czasem na ziemie, rozwiaż krzyzówkę, pogadaj z ludźmi

A czy uważacie, że dobrze jest się kierować emocjami (czyli de facto "dobrowolnie" (mhm, bo taka decyzja na pewno została w pełni świadomie (czyli przy pełnej jasności widzenia) podjęta, ta, jasne, akurat...) dawać się im porywać)? A jeśli odejmiemy emocje, to jaka pozostanie motywacja? Gdyby ludzie nie kierowali się emocjami, to przecież cały świat by zupełnie inaczej wyglądał, cała cywilizacja. Pewnie dużo mniej by się działo...choć możliwe, że do pisania tego posta motywuje mnie coś głębszego niż emocje...ręki sobie nie dam uciąć (w przeciwieństwie do głowy), ale jest to niewykluczone...

BTW: Neon, uwielbiam to powiedzenie, które masz w opisie xD

nvm, skończ waść wstydu oszczędź

nvm, skończ waść wstydu oszczędź

To co napisałeś to żadne wielkie odkrycie nie jest. Sorry, może za ostro napisałam, w końcu po to służy te forum, by wylewać oczywiste oczywistości.

Jestem ciekawa co ciebie głębszego kieruje niż emocje, by pisać takie rzeczy, boża iskra?

To co napisałeś to żadne wielkie odkrycie nie jest. Sorry, może za ostro napisałam, w końcu po to służy te forum, by wylewać oczywiste oczywistości.

Jestem ciekawa co ciebie głębszego kieruje niż emocje, by pisać takie rzeczy, boża iskra?

Czasami filozofia szkodzi samym filozofom. Osho ma kolekcję drogich aut i wydziwia zamiast szczerze przyznać się, że już taką ma słabość. Rzekomo to jakaś taka celowa filozoficzna prowokacja, żeby wzbudzić u ludzi zazdrość i pokazać im ich małość, pierdu pierdu nie wiadomo co. Jeśli powołuje się na buddyzm, dżinizm i głosi rzekomą pogardę dla materii, to powinien ograniczać swoje pragnienia albo chociaż nie pozwalać swojemu ego na zmyślanie głupot, żeby to tylko jakoś potem wypadło. Każdy odpowiada za siebie. Za wszystko w życiu się płaci, wszystko jest dane tylko na chwilę, a folgując swoim zachciankom i potem kręcąc jeszcze jak dziecko - czyni się całe swoje credo mało wiarygodnym. Jeszcze pierniczy coś o jakiejś tam nowej rodzinie i wyzwoleniu seksualnym. Folgując swoim popędom człowiek staje się ich niewolnikiem, to żadne ''wyzwolenie''. Jedno z pięciu podstawowych przykazań buddyzmu to po prostu: nie cudzołóż, dalej kręci. Zaś kształtowanie nowego człowieka w nowych stosunkach społecznych to poronione dzieło oświeceniowych i pooświeceniowych brodatych pokroju Marka, Engelsa i Nietsche, które już zostało ukazane w praniu. Wyzwolić trzeba się samemu, na zmienianie świata przyjdzie czas dopiero wtedy, na razie trzeba obserwować, uczyć się i uświadamiać sobie własną małość.

Jeśli ktoś naprawdę szuka mądrości, to powinien: nie zabijać, nie zazdrościć, nie kłamać, nie cudzołożyć, nie ćpać i w miarę możliwości - zachować czystość ciała i umysłu. Wszelkie tłumaczenie się, usprawiedliwienia własnych słabości w zawiły sposób - świadczy o degeneracji ego, człowiek nawet nie wie, że nic nie wie i boi się do tego przyznać. Osho mówi trochę na rzeczy, ale po co to wszystko, skoro lekceważy podstawy.