Czy zazdrościcie zdrowym ludziom?

elo, tak tak, również uwielbiam ludzi z pasją.

jeszcze jednej rzeczy, o której nie napiszę

 

seksu?

Ta rzecz dotyczy mojego wyglądu i z seksem nie ma nic wspólnego.

A na seks ... to ja mam jeszcze dużo czasu ( o ile będę w ogóle miała ochotę )

zazdroszczę ...ostatnio chorobliwie ...az ta zazdrość powoduje wręcz nienawiść do szczęśliwych ludzi...

a najbardziej zazdroszczę tak jak kliku z Was...ludziom z prawdziwą pasją, czymś w czym można się zatracić bez reszty...

zazdroszczę tez ludziom normalnych relacji z ludzmi, prawdziwej przyjazni i pracy jeśli się w niej spełniają

Ja zazdroszczę im, ze są w stanie codziennie rano wstawać i wychodzić z domu, pracować, nawiązywać relacje i po prostu... żyć.

Tego im zazdroszczę w uproszczeniu.

Arasha, nie wiem ile masz lat, mam nadzieję, że nie podpadnę pod żaden paragraf, ale jak można nie mieć ochoty na seks?

amelia83, często to pozory. Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma...

Ja zazdroszczę im, ze są w stanie codziennie rano wstawać i wychodzić z domu, pracować, nawiązywać relacje i po prostu... żyć.

Tego im zazdroszczę w uproszczeniu.

oo, dokładnie, zapomniałam o tym co napisałaś, a spędza mi to sen z powiek

i zazdroszczę ludziom energii, siły i konsekwencji w działaniu i , że łatwo nie odpusczają

i_am_a_legend / wiem, wiem, ale ja ostatnio widze samych szczęśliwych, usmichniętych ludzisków

bedzielepiej, piszesz:Kolejna sprawa to to, że jestem skazana na

samotność. Nie łudzę się, płeć przeciwna

woli żywiołowe, wesołe, pewne siebie

dziewczyny. Ja taka nie jestem. Nikt nie

pokocha chorej i zaburzonej osoby. Co z

tego, że jestem ładna, mądra(ostatnio z tym

słabo), wierna, uczuciowa, krzywdy nikomu

bym nie zrobiła itd mogę się tym podetrzeć,

bo i tak będę wiecznie sama. Zazdroszczę

ludziom miłości.

Ja też jestem zaburzona,mam okropne lęki.Właśnie zaczęłam chodzić na terapię.Mam od niedawna chłopaka,wie o mnie wszystko,akceptuje to i mnie wspiera.(dodam,że on nie ma żadnych problemów psychicznych)więc takie związki też są możliwe,jednak wymagają wiele poświęcenia i zrozumienia od osoby zdrowej i wielu starań osoby chorej. Nie raz bywa ciężko ale razem jakoś dajemy radę.Teraz walczę z uczuciem,że nie zasługuję na niego,z lękiem,że go stracę...Zazdroszczę ludziom zdrowym takiej beztroski i spokojnego życia

Ja zazdroszczę im, ze są w stanie codziennie rano wstawać i wychodzić z domu, pracować, nawiązywać relacje i po prostu... żyć.

ale to nie znaczy ze sa zdrowi ...z nam ludzi chorych ktorzy to robia. Znalezli sposob zeby radzic sobie z choroba

Arasha, nie wiem ile masz lat, mam nadzieję, że nie podpadnę pod żaden paragraf, ale jak można nie mieć ochoty na seks?

SSRI i można nie mieć ochoty.

Wracając do tematu to czy oni wszyscy tacy zdrowi? Im dłużej żyję to bardziej przekonany jestem, że oni są niezdiagnozowani, a nie zdrowi.

Ja bym chciał normalne dzieciństwo, normalny okres dojrzewania, nie chciałbym mieć nieleczonego PTSD, chciałbym móc tworzyć normalne relacje z ludźmi i móc łatwo dostrzegać jakiś nadrzędny cel tego wszystkiego, a nie żyć w przekonaniu, że ja i cały świat nie mają sensu, a tylko hedonizm to coś fajnego.

PannaNatalia, nie wiem, czy "ludzie zdrowi" jak to określiłaś są beztroscy. Chyba raczej nie.

Osobiście nie określam sie jako osoba zdrowa ani chora. Nie przyklejam sobie łatki, bo potem ciężko ją zdjąć. Chociaż ostatnio zastanawiam się czy nie mam nawrotu lęków, bo nie chce przegapić momentu w którym leki będą potrzebne, by nerwica się nie pogłębiła. Tłumaczę sobie, że każdy sie denerwuje i każdy przy tym ma jakieś objawy somatyczne...

izaa,może źle się wyraziłam chodziło mi o to,że większość ludzi w moim wieku,których znam potrafią się cieszyć życiem,miłością a we mnie jest ciągle pełno obaw

PannaNatalia, ja od zawsze miałam takie wrażenie. Moi równieśnicy byli radośni i beztroscy. Tylko, że jak przyszło się zmierzyć z prawdziwymi problemami to wymiękali znacznie szybciej niż ja...

Być może w ten sposób uciekali od problemów, tzn szkoda było dla nich tracić nerwy.... Im więcej człowiek ich traci tym bardziej nerwowy, wiadomo...

Kto wie... z tego co słyszałam, jedna z nich uczęszczała na spotkania z psychologiem. Poprostu na pokaz człowiek pokazuje że jest z nim wszystko ok

izaa,bardzo możliwe,że masz rację. Ale tak czy inaczej też chciałabym czasem niczym się nie przejmować.

PannaNatalia, też bym chciała sie nie przejmować w połowie mniej niż sie przejmuję... Ale mam za dużo na głowie, wiec odreagowuję w taki a nie inny sposób. Taka moja natura

Też zazdroszczę im parę rzeczy ale nie zdrowia to jak walenie głową o ścianę. Przede wszystkim łatwiejszych dojść do pracy czy znacznie większe szanse na zrobienie kariery i pracy tam gdzie się chce a nie gdzie się musi. 2 rzecz to znacznie mniej ograniczeń przy związkach i jak mi się wydaje większego "prawa" do szczęścia.

izaa,bardzo możliwe,że masz rację. Ale tak czy inaczej też chciałabym czasem niczym się nie przejmować.

Ci którzy niczym się nie przejmują są głupi albo opóźnieni intelektualnie tudzież nigdy nie trzeźwieją

i_am_a_legend, nie podpadniesz pod żaden paragraf, bo mam prawie 30

Wystarczy poczytać moje wątki, to będzie wiedział, o co comon.

Bardzo i od zawsze,ale też od zawsze staram się z tym walczyć,w szczególności zauważać tych którzy mają mniej,zauważać problemy też u innych ludzi.Od zazdrości dla mnie jest tylko krok do zwalenia winy za swój stan na innych a to tylko umacnia patologie.

a najbardziej zazdroszczę tak jak kliku z Was...ludziom z prawdziwą pasją, czymś w czym można się zatracić bez reszty...

zazdroszczę tez ludziom normalnych relacji z ludzmi, prawdziwej przyjazni i pracy jeśli się w niej spełniają

ale tacy ludzie sa rowniez przecie wsrod nas chorych nie warto uogolniac... nawet tu na forum mozna ich odnalezc

ale tacy ludzie sa rowniez przecie wsrod nas chorych nie warto uogolniac... nawet tu na forum mozna ich odnalezc

no dokładnie

http://www.sosnowiec.oaza.pl/phpfusion/includes/jscripts/ckfinder/userfiles/images/News/news_pasja_obrazek.jpg

no bk : DDD

To po tym świecie w ogóle jeszcze ktoś zdrowy chodzi???

elo, to nie zazdroszczę zdrowym a po prostu zazdroszczę innym ...

Zazdroszczę...

zazdroszczę innym tego co mają, że mają to co ja tak bardzo chciałabym mieć i przeżywać...

czuć, cieszyć się i kochać...

A czego mam im zazdrościć?

Zdrowia? Jakiego? Czyjego? Co to znaczy? Przecież każdy chce zdrowia, więc gdzie tu zazdrość? Skąd wiem, czy ten zdrowy nie ma cukrzycy? Alergii poważnej? Raka? Zepsutego zęba? Daltonizmu? Krótszej nogi? A nawet jeśli nie ma, to co? Istnieje w ogóle jakiś fizyczny wzorzec zdrowia?

Przebojowości? Ostrych łokci? Kosztem kogo? Zawsze jest ktoś po drugiej stronie.

Ambicji? Charakteru? Mój mi pasuje. To moje drugie ubranie.

Układów z innymi? Koneksji? I tak nie wiem, i nie dowiem się, jak miałbym ich użyć.

Kasy? Fury? Wystarcza mi to co mam, puszek nie zbieram.

Wyglądu? Chyba najmniej istotny pomysł.

Czego jeszcze można zazdrościć? A jeśli obiekt zazdrości wreszcie osiągniemy, to czy nie stracimy czegoś własnego, naszego? Osobistego, intymnego?