Zaczynam się godzić.

HerShadow · 21 Marca

Coraz częściej nie tyle pojawia mi się myśl, co jakoś tak wewnętrznie czuję, że po prostu już mi się nie chce.

W życiu nie jestem z tych osób, co narzekają, użalają się nad swoim losem. Raczej odkąd pamiętam próbuję iść pod ten prąd.

Od wieku nastoletniego czułam że jestem sama. Nie do końca widziałam skalę problemu. Może to i dobrze, ale czułam to.

Po wyjściu na dobre z toksycznego domu już całkiem skupiłam się na rozwoju, bo brak matury daje mi poczucie, że mimo zawalczenia o wykształcenie średnie, mam co nadrabiać.

Nie wiem czy to, co zrobiłam, to dużo czy mało. Wiem, że mam dosyć.

Zaczynam chyba dopuszczać do siebie fakt, że zrobiono mi większą krzywdę, niż chciałam dostrzec.

Tak najbardziej to czuję w pracy. Nie daję nawet rady bez wpadek przychodzić cały miesiąc. Albo zaśpię mocno, albo mam takie somaty, że w ogóle nie daję rady przyjść. Wygląda to kiepsko, więc postanowiłam zagrać w otwarte karty. Zdradziłam przełożonemu dlaczego. Czy czuję, że mogę liczyć na jakieś wybitne wsparcie? Nie. Dostałam raczej delikatną sugestię, żeby szukać czegoś innego podczas innej rozmowy. Wydawałoby się pozytywną. Ale nie jest taka, bo czuję to w zespole.

Kiedyś, kiedy naprawdę się dokręcałam nie było takich sytuacji.

W każdym razie dotarłam do momentu, w którym chyba nie liczę na to, że zawodowo coś osiągnę, że będę chociaż samowystarczalna. Już chyba nie będę.

Nie umiem w relacje. No nie umiem. I całe lata się staram, ale nie umiem. Każda próba nawiązania jakiejś relacji, to męka. Nawet jeżeli druga osoba jest ok.

Myślę też, że może ja się nie daje lubić. Nie wiem... Na początku w pracy się angażowałam w takie okazje jak urodziny, jeżeli obchodziła osoba, z którą mam bliższy kontakt. Teraz przestałam, bo w dniu moich zrobiło mi się przykro. Nieważne. Nie rozumiem o co ludziom chodzi. Jestem do dyspozycji, gdy ktoś nowy potrzebuje pomocy. Nie wikłam się w żadne dziwne historie. Wydaje mi się, że mam poczucie humoru, nie narzucam się, bo jestem jednak introwertyczką. Nie wiem... Jest coś we mnie, co powoduje, że ludzie jakoś mnie nie lubią. Tak mi się wydaje. Może ludzie czują coś nieprawdziwego we mnie? Jak mają nie czuć, skoro najchętniej w ogóle bym z nimi nie przebywała? ech. Być może po prostu wydaję się nieszczera, czego bym nie zrobiła?

Ja za to czuję i zawsze czułam lęk przed ludźmi i wiem, że on mi odebrał i odbiera wiele. Skoro tyle lat poświęciłam na terapię i tyle lat nad tym pracuję i ciągle ani nie zmalał, to chyba tak już musi być. Niezależnie od tego, czy mowa o grupie ludzi czy jednej osobie. Nawet od jednej czuję się słabsza.

Muszę tylko znaleźć miejsce w życiu, w którym nie będzie mi on tak bardzo doskwierał. Nie mam siły. Już mi sie nie chce. Wiem, że to oznacza brak rozwoju, ale nie mam na niego siły. Z terapii także zrezygnowałam. Nie bawi mnie płacenie grubej kasy za pogadanki o byle czym nawet, jak sygnalizuję gdzie mi trudno.

Jeszcze jutro. Nie mam ochoty nigdzie iść i oglądać tych wszystkich nieprzychylnych mi ludzi. Ble

one-half · 24 Marca

Wiesz, ja mysle, ze po prostu dojrzalas do tego aby zobaczyc rzeczy takimi, jakie one sa i wywoluje to w Tobie frustracje, bo to logiczne i zrozumiale (tylko tchorze uciekajacy w system zaprzeczen beda twierdzic, ze to z Toba jest cos nie tak). Dorastalismy w epoce jukenduityzmu, promocji urzadzania sobie zycia wg poradnikow i gadek pseudoekspertow (ktorzy, jak czasem wycieknie, medrkuja robiac z tego biznes, a sami maja megasyf w swoim zyciu) z kanap w sniadaniowkach, czyniono to tak mocno i intensywnie po to, aby nikt w nieustajacym wyscigu szczurow nie mial odwagi przystanac i wrzasnac, ze krol jest nagi. Czysta socjotechnika. Teraz, zwlaszcza w ostatnich czterech latach, gdy sprawy niebezpiecznie przyspieszaja, co bardziej swiadomi widza, ze zyja w jakiejs bance, ze ich oszukano... Ze ciezka praca czesto nie przeklada sie na godziwy profit, a hipoteczna miniratka to nie trampolina do zycia z Instagrama tylko smycz. Historia stara jak swiat - wiele musialo sie zmienic, by wszystko zostalo po staremu.

Ja tez zaczalem to wszystko deszyfrowac od pewnego momentu w swoim zyciu - cena jaka placisz za swiadomosc tego wszystkiego jest Zagubienie i Pustka, czesto takze Osamotnienie, bo ludzie to oportunistyczni tchorze, zarowno przed innymi, jak i samymi soba. "Jestem pusty jak bazylika w nocy" - jak pisal Rozewicz. Pustka, ktorej nie zasypia zadne prochy, terapia ani pieniadze i wycieczki..

Ale to Twoj wybor: albo ucieczka w dalsze zaprzeczenia i systemy iluzji (moze jak nie ten terapeuta to inny - choc to wszystko, co od nich dostajesz to "slowa, slowa, slowa" jak u Hamleta - jednym pomoga, innym - jak Ty czy ja - niekoniecznie, tak samo z farmakoterapia - jak moze nie ten lek to inny, a po latach budzisz sie z uczuciem, ze dalej stoisz pod wieloma wzgledami w miejscu) albo przyjecie rzeczy takimi, jakie one sa i proba ulozenia sie z tym, choc nikt Ci nie zagwarantuje, ze cokolwiek, kiedykolwiek sie ulozy. Nikt. Nigdy. Ani wiara, ani nauka. Czasem sie smieje, ze trzeba nie bylo w XIX wieku zabijac Boga, to nawet "co laska" wyszloby taniej niz posiadowki na kozetkach w rozmaitych nurtach. Nie utozsamiaj jednak tego, co napisalem, z totalna rezygnacja i popadaniem w czarnowidztwo. Moze za jakis czas, gdy ochloniesz, zdecydujesz, ze jednak warto podjac jeszcze jedna probe. "Musisz zyciu sama nadac sens". Wiem, latwo powiedziec...

Najgorsze, w co mozesz teraz brnac, to obwinianie siebie. Piszesz, ze nie masz matury, a piszesz i stosujesz interpunkcje lepiej niz niejeden/niejedna po fabryce magistrow. O to, co w pracy, tez sie nie obwiniaj - to, o czym napisalas (chore, plytkie i nastawione na eksploatacje drugiego relacje) to powszedniosc chyba juz w kazdej pracy, nie jestes zadnym wyjatkiem, a juz na pewno sprawca tego co sie dzieje.

Jesli bedzie to dla Ciebie jakims pocieszeniem (wiem, marnym, jesli juz) to ostatnie lata to, przynajmniej patrzac po moim otoczeniu, drastyczny wzrost osob zajadajacych Pustke prochami, i to osob, teoretycznie zdawaloby sie zdrowych. Kiedys tez myslalem, ze wzrost liczby leczacych sie to poprawa w niedomagajacej wczesniej diagnostyce, ale skala tego stala sie juz taka, ze mozna z cala pewnocia mozna stwierdzic, ze to nieprawda (choc biznes psychiatryczny dalej bedzie twierdzil co innego, bo to... biznes; taka samo z systemem, ktory nami rzadzi - on tez bedzie twierdzil, ze wszystko jest w porzadku, by utrzymac status quo).

To nie z psychika ludzi stalo sie nagle cos zlego, to ten swiat juz tak stanal na glowie. Chyba nie odkryje prochu, jesli napisze, ze postep technologiczny cos nie za bardzo nam na zdrowko wychodzi i skutkuje regresem a wrecz dziczeniem w innych obszarach ludzkiej egzystencji. Moze Kaczynski (ale nie ten! ) mial pod kilkoma wzgledami racje? Ogolnie im dluzej wpatruje sie w hipertechnokorpobicz, jaki poniekad sami na siebie ukrecilismy, to pusty smiech mnie ogarnia, choc to smiech przez lzy.. Nasz swiat pozera swoj ogon.

Przyslowie (powiedzmy, ze prastare, chinskie) mowi, ze jesli nie wiesz, w ktora strone plynac, zamiast tracic sily poloz sie na wodzie i pozwol by poniosl Cie prad. Zobaczymy, gdzie dotrzesz. To, ze jestesmy wylacznymi panami swojego losu, to najwieksze klamstwo pseudocoacherki.

Z czasem moze jednak cos sie zmieni na lepsze. Czy z twoim udzialem czy bez. Idzie wiosna, za tydzien Swieta. Skup sie moze na tym, staraj sie zlapac troche oddechu. Bo zycie to nie telewizja sniadaniowa tefauen niestety, tylko, mowiac dalej starym, dobrym Rozewiczem, bardzo czesto "walka o oddech". Pamietaj o wielkiej moim zdaniem madrosci z "Wszyscy jestesmy Chrystusami" Koterskiego - nie mysl o wygranym meczu, nie mysl nawet o wygranym secie, skup sie na pojedynczych odbiciach pilki. A na razie, jak napisalem, daj sobie troche czasu... Pozdro.

HerShadow · 3 Kwietnia

W dniu 24.03.2024 o 11:35, one-half napisał(a):

Wiesz, ja mysle, ze po prostu dojrzalas do tego aby zobaczyc rzeczy takimi, jakie one sa i wywoluje to w Tobie frustracje, bo to logiczne i zrozumiale (tylko tchorze uciekajacy w system zaprzeczen beda twierdzic, ze to z Toba jest cos nie tak). Dorastalismy w epoce jukenduityzmu, promocji urzadzania sobie zycia wg poradnikow i gadek pseudoekspertow (ktorzy, jak czasem wycieknie, medrkuja robiac z tego biznes, a sami maja megasyf w swoim zyciu) z kanap w sniadaniowkach, czyniono to tak mocno i intensywnie po to, aby nikt w nieustajacym wyscigu szczurow nie mial odwagi przystanac i wrzasnac, ze krol jest nagi. Czysta socjotechnika. Teraz, zwlaszcza w ostatnich czterech latach, gdy sprawy niebezpiecznie przyspieszaja, co bardziej swiadomi widza, ze zyja w jakiejs bance, ze ich oszukano... Ze ciezka praca czesto nie przeklada sie na godziwy profit, a hipoteczna miniratka to nie trampolina do zycia z Instagrama tylko smycz. Historia stara jak swiat - wiele musialo sie zmienic, by wszystko zostalo po staremu.

Witaj,

miło jest poczuć się zrozumianym, choć jednocześnie Ci współczuję.

Czuję się oszukana, to fakt. Ale nie przez TV i śniadaniówki. Nie przepadałam nigdy za tego typu formatami i podobnymi.

Ale tak, przez większość życia faktycznie wierzyłam, że tylko ja nie domagam. I byłam przekonana, że każdy dowozi od początku do końca, a tak nie jest. Każdy z nas kreuje się na zewnątrz, bo w środku czuje, że jak pokaże, że coś mu nie idzie, inni będą mieć go za nieudacznika. I zawsze tak było. Tylko technologia nie była aż na takim poziomie i wychodziło nam to z przysłowiowej lodówki. Przed sobą nawzajem zawsze się kreujemy. Czasy się mogą zmienić, ale ludzie w niektórych kwestiach pozostają tacy sami.

Mi to bycie na 100% wkręcono w domu. Jeżeli zawsze jesteś gorszy od innych, bo jakbyś się nie starał jest źle, też uwierzysz, że inni dowożą na 100%, a Twoje 80% nic nie znaczy. Będziesz próbował z całych sił równać, aby dorównać. Nawet kosztem siebie.

I ja to właśnie dostrzegłam, że próbowałam równać do czegoś, czego nawet nie czuję. Zaniedbując siebie fizycznie i emocjonalnie. A teraz moje ciało i głowa, mówi - sp....aj nie mam już siły!

Nawet nie znam swoich mocnych stron za bardzo.

Nie chcę się nad sobą użalać, choć może powinnam zatrzymać się w końcu, spojrzeć na siebie i powiedzieć sobie, że spotkało mnie sporo okropnych rzeczy, na które nie zasłużyłam.

W dniu 24.03.2024 o 11:35, one-half napisał(a):

Ja tez zaczalem to wszystko deszyfrowac od pewnego momentu w swoim zyciu - cena jaka placisz za swiadomosc tego wszystkiego jest Zagubienie i Pustka, czesto takze Osamotnienie, bo ludzie to oportunistyczni tchorze, zarowno przed innymi, jak i samymi soba. "Jestem pusty jak bazylika w nocy" - jak pisal Rozewicz. Pustka, ktorej nie zasypia zadne prochy, terapia ani pieniadze i wycieczki..

Ale to Twoj wybor: albo ucieczka w dalsze zaprzeczenia i systemy iluzji (moze jak nie ten terapeuta to inny - choc to wszystko, co od nich dostajesz to "slowa, slowa, slowa" jak u Hamleta - jednym pomoga, innym - jak Ty czy ja - niekoniecznie, tak samo z farmakoterapia - jak moze nie ten lek to inny, a po latach budzisz sie z uczuciem, ze dalej stoisz pod wieloma wzgledami w miejscu) albo przyjecie rzeczy takimi, jakie one sa i proba ulozenia sie z tym, choc nikt Ci nie zagwarantuje, ze cokolwiek, kiedykolwiek sie ulozy. Nikt. Nigdy. Ani wiara, ani nauka.

Wierzyłam kiedyś, że terapia pomoże mi chociaż trochę przestać się bać.

Tymczasem, jak piszesz, najczęściej kończy się na gadaniu, a przecież wiemy, że w przypadku podejścia poznawczo - behawioralnego są możliwe zmiany.

Ale nie będzie żadnych zmian, kiedy to ja naprowadzam terapeutę na problem, a on to ignoruje.

Wiem, że to pacjent musi czuć gotowość do wejścia w jakiś obszar, ale też prawda jest taka, że nigdy nie będzie na 100% gotowy na wejście w coś, co go przeraża. Ja na pewnym etapie potrzebowałam trochę "pociągnięcia" mnie gdzieś, a czując, że będę miałam tam wsparcie, poszłabym.

Ale absurdalne jest, kiedy Ty mówisz w jakiś sposób do terapeuty "chodź tam ze mną" a on to ignoruje.

Dwukrotnie się z tym zmierzyłam. Wiem, gdzie jest źródło moich lęków.

Wielu rzeczy pewnie nie widzę jeszcze, ale wiem gdzie trzeba wejść, żeby to do mnie nie wracało. Ale niestety póki co nie mam już na to siły.

I tak, to prawda, bywały momenty, gdzie pomyślałam, że największe zmiany przyniosło mi doświadczenie i upływ czasu, a nie to beblanie o niczym na terapii.

Jednak jeszcze nie całkiem to skreśliłam. Jest jeszcze jedna, chyba ostatnia, osoba, która jeśli się da, to może pomóc. Ale obecnie nie mam zasobów na kolejna terapię.

Leki - kolejny dobry temat. Mam wrażenie, że przez pierwszy okres brania jest poprawa, a po kilku miesiącach lub tygodniach wszystko wraca. Już bardziej normalne jest dla mnie życie z tym kamieniem na placach, niż bez niego. Nie czułabym sie chyba naturalnie bez niego. Syndrom Sztokholmski (?)

W dniu 24.03.2024 o 11:35, one-half napisał(a):

To nie z psychika ludzi stalo sie nagle cos zlego, to ten swiat juz tak stanal na glowie. Chyba nie odkryje prochu, jesli napisze, ze postep technologiczny cos nie za bardzo nam na zdrowko wychodzi i skutkuje regresem a wrecz dziczeniem w innych obszarach ludzkiej egzystencji. Moze Kaczynski (ale nie ten! ) mial pod kilkoma wzgledami racje? Ogolnie im dluzej wpatruje sie w hipertechnokorpobicz, jaki poniekad sami na siebie ukrecilismy, to pusty smiech mnie ogarnia, choc to smiech przez lzy.. Nasz swiat pozera swoj ogon.

To chyba tak ze wszytskim jest, że możemy każdy postęp wykorzystać lepiej lub gorzej. Technologia ułatwia nam życie na wielu poziomach, ale ilość informacji i możliwość dzielenia się z nimi przez w zasadzie każdego, jak wiemy bywa szkodliwe. I czasami aż się włos na głowie jeży, jak się usłyszy czyjeś przekonania. Czasem sobie myślę - serio? W obecnych czasach? A potem sobie uświadamiam, że no oczywiście, że tak.

Nie technologia jest problemem, tylko ludzie. Krzysztof Piasecki w pewnym wywiadzie dla onetu powiedział, że jego zdaniem takich naprawdę inteligentnych ludzi jest jakieś 10%. Ja osobiście uważam, że nawet to jest optymistyczna prognoza. Po latach pracy z ludźmi widziałam juz tyle, ze chyba nie ma złudzeń. To dobija. Człowiek czuje się samotnie Nie twierdzę, że jestem w tych 10%, bo w końcu jeszcze jest coś pomiędzy. Chodzi mi o to, że czasami odklejka jest taka, że aż się wierzyć nie chce.