Kryzys wieku wyobrażonego

[KarinaMarina]

Kiedy pomyślę że wkrótce strzeli mi 30-tka normalnie płacze. Nie tak sobie wyobrażałam ten wiek. Przede wszystkim myślałam że w tym wieku będę mieć dobrze płatną pracę, dziecko oraz dom. Będę energiczna, zdrowa oraz ogarnięta życiowo. Niestety życie potoczyło się inaczej. Mam zadłużenia, pracę średnio atrakcyjną finansowo i mimo że mam studia spotkał mnie szklany sufit. Noszę w sobie niechęć do pracy, widzę że na dom będę musiała się dorabiać całe życie. Nie mam siły na dzieci, jak patrzę na życie w tym kraju nawet mi się nie marzy sprowadzać na świat potomstwa. Jak na trzydziestkę czuję się stara, wypluta i wypalona. Czy to się da zmienić? Chodzę na terapię więc to jakiś krok, ale zmarnowanych lat mi nikt nie wróci. Miałam słabe życie bo za długo mieszkałam z rodzicami a nie bo to środowisko wspierające i uskrzydlające. Czuję że studia poza papierem zmarnowały mi młodość. Nie czuję się w żaden sposób ustatkowana, nie mam pomysłu na siebie, tylko zapierniczam od rana do wieczora na dwie prace za ochłap którym muszę odpłacić rachunki i pożyczki, mieszkanie. Nie mogę znaleźć lepiej płatnej pracy. Ktoś powie jojczę, może i tak, ale mnie to dobija bo trwa latami. 

 

 

[piotrek***]

38 lat, prestiżowy kierunek, dopiero kończę ostatni staż, pieniądze w pracy nic specjalnego, brak dziewczyny, mieszkam z matką do tego nerwica i sąsiedzi agresywni, bogaci psychole. Wypalony, samotny. Niewielkie szanse na własne mieszkanie. Właściwe dopiero teraz mogę myśleć o ustatkowaniu się a to już ok połowa życia

 

Mimo wszytko czuje się zadowolony, że mimo przeszłości i teraźniejszości dałem z siebie wszystko. Teraz to mogę nawet smażyć frytki w macu i mogę się cieszyć nawet tym, że pada deszcz.

[ala1983]

@KarinaMarina

Jestem 10 lat starsza od Ciebie i jestem w podobnej sytuacji jak i wiele innych osób.

[Robinmario]

Każdy stara się podejmować najlepsze dla siebie decyzje w chwili w której się znajduje , zbierze wszystkie dostępne informacje , wyciągnie wnioski i podejmie decyzje . To , że z czasem ma więcej wiedzy i ta podjęta decyzja w przyszłości okaże się nie do końca trafiona to nie jest jego wina , też chciałem dobrze a wyszło różnie . Z czasem mamy więcej danych i podejmujemy nowe decyzje , czy będą nam służyć to się okaże . Trudne jest to , że z czasem mamy zdolność o obwinianie się za coś na co nie mieliśmy wpływu w danej chwili , często wracam do przeszłości chociaż wiem , że to nic nie zmieni i sobie szkodzę jak mam do siebie pretensje . Ktoś powiedział , że depresja zaczyna się wtedy jak oczekiwania przerastają możliwości . Może mamy wpływ na to co się teraz dzieje o oby tak było . Masz 30 lat , dużo życia jeszcze przed Tobą , zaczęłaś psychoterapię , ja zacząłem dużo później i też chciałbym ją zacząć wcześniej ale z różnych powodów tego nie zrobiłem . Obwinianie siebie zabiera energię która jest nam tak potrzebna żeby zrobić krok do przodu , nie odbierajmy jej sobie . Tu mogę zacytować Pryscille „naucz się doceniać to co masz , zanim czas sprawi , że docenisz to co miałeś” . Jedyny czas który mamy to jest ten czas teraz .