nie zrozumienie z ojcem

[franklin2]

Cześć

Ostatnio na terapii zdałem sobie sprawę, że relacja z moim tatą jest dla mnei trudna i bardzo mnie w środku gryzie. Dziwnie się przy nim czuję, nie potrafię z nim rozmawiac naturalnie, czuję że coś mnie trochę od niego odpycha, a jednocześnie potrzebuję go. Pamiętam że od dzieciństwa na wiele wyjazdów jeździłem z mamą i siostrą, albo jakimiś ciotkami. Strasznie się na to wkurzyłem jak sobei zdałem sprawe. I wyszło żę bardzo mi brakuje go, chyba. Ale jakoś ciężko jest mi się przełamać.

 

Nie grał ze mną w piłkę, często wydawało mi się że wujkowie są dużo lepsi od niego, bo on siedział i mu się nie chciało nic. Zawsze był w stosunku do mnie jakoś zachowawczy, nie rób tego, bo ktoś się zabił itd.. Prawie w ogóle nie chodizł na moje mecze ;/ To znaczy nei był jakiś bardzo zły, nie chce mówić że miałem ciężko, ale było dziwne... Czuję że go brakowało w wielu momentach w moim życiu, teraz często jestem dobity nic mi się nie chce, taki apatyczny.

 

Miał ktoś podobnie, szczególnie chłopaki? Myślałem żeby po maturze zaproponować mu wspólny wyjazd w góry. Dręczy mnie to, że nie okazywał mi uczuć z czym sam mam bardzo duże problemy... Chciałbym mu bardzo wiele rzeczy powiedzieć, porozmawiać o dziewczynach , przeżyciach.

[tahela]

franklin2,

Ja miałam podobnie , tylko gorzej bo bywał względem mnie agresywny bardzo.

[franklin2]

tahela, ja czasami czuję jakby mnie nie lubił, albo często tylko krytykował i czepiał się wielu rzeczy: włosów, żebym się uczesał, ubioru itd. Dobrze, że z nauką mi nic nie mówi, tylko że nie ważne jak mi pójdzie, sie zobaczy.