Tolerancja wobec depresji..

[Gość]

Smutek i przygnębienie to emocje, które towarzyszą nam w naszym życiu. Jednak nie zawsze oznaczają one depresję. O depresji mówimy dopiero wtedy, gdy złemu nastrojowi towarzyszy niskie poczucie własnej wartości, melancholia, poczucie braku energii, wypalenia, niemożność przeżywania radości. W praktyce lekarskiej depresja jest jednym z najczęściej występujących schorzeń psychicznych. Badania prowadzone na całym świecie wskazują, że w ciągu całego życia na depresję choruje ok. 17% populacji ogólnej, wśród osób zgłaszających się do lekarza I-kontaktu 12-25% cierpi z powodu depresji. Czy depresja jest uleczalna? Tak, bo jest taką samą chorobą jak grypa czy nadciśnienie.

 

Nie bez powodu wybrałam ten temat.Całkiem niedawno słyszałam rozmowę, gdzie ktoś śmiał się z ludzi z depresją.Uważał,że to wymysł i słabość nieporadnych osób.

Nie ma racji..

Zdaję sobie sprawę,że niektórzy walczą o życie z chorobą,każdy w sumie boryka się z jakimiś problemami, ale nie można patrzeć na siebie tylko i ciągle przez pryzmat innych.( przypominam, że mówię tu w tej chwili o stanie depresyjnym)

Dla każdego jego życie i jego problem jest ważny, bo on akurat w tym tkwi. I jeśli nie ma bliskich osób i jest samotny,nie jest w stanie sobie poradzić a już na pewno nie pocieszać się tym,że inni mają gorzej.

Brak wiary..która niejednokrotnie została zdeptana, brak poczucia ,że jest się kimś wartościowym, brak jakichkolwiek perspektyw,że przyszłość będzie lepsza, brak miłości,przyjaciół i w końcu brak nadziei to niestety nie daje siły do dalszej walki.

Pojawia się zwątpienie, walka z samym sobą, strachem a beznadziejnością..aż w końcu myśli samobójcze..i bardzo często próba zakończenia istnienia.

Niektórzy próbują otworzyć się chociaż w wirtualnym świecie, by choć wieczorami nie być samemu,jednak oczekiwania upadają jak wcześniej opisana nadzieja..

Bywam na chacie codziennie,bo akurat nie mam możliwości uczestniczenia w towarzyskich eskapadach poza domem.I jak słyszę ,że to tylko wirtualny świat,to mnie trzepie. Przypominam,że ten świat tworzą prawdziwi ludzie i jeśli rozmawia się z nimi często,to stają się oni jak najbardziej realni. Wiele złego doświadczyłam ze strony ludzi,którzy uważają,że skoro są anonimowi to mogą ranić i obrażać bezkarnie innych. Wiele razy byłam poniżana za to,że jestem wrażliwa,emocjonalna i nie umiem udawać..w pewnym momencie zaczęłam tracić wiarę w ludzi..I mimo iż są też życzliwe osoby,w świetle stanu beznadziei są oni tylko małym promykiem w bezkresie bólu i zwątpienia.

A zwątpić może każdy..Bo przecież jesteśmy tylko ludźmi..

Może więc warto być tolerancyjnym nawet , a może w szczególności dla osób,które wyciągają rękę,mimo iż nie chce im się żyć..

[Abbey]

I jeśli nie ma bliskich osób i jest samotny,nie jest w stanie sobie poradzić a już na pewno nie pocieszać się tym,że inni mają gorzej.

znam to dokładnie... zero wsparcia i jedynie kopniaki... niby jesteśmy rodziną, a jednak zupełnie obcy.. każdy w swoim pokoju, zamknięty...

 

Co do głównego tematu - cóż, ludzie na ogół są znieczuleni na problemy psychiczne ludzi... Bo na ogół skoro człowiek ma obie ręce i nogi, nie wygląda na jakąś niepełnosprawną, to wszystko, WSZYSTKO jest ok. To chore, nieludzkie...

Ostatnio jestem w dużym dołku, odcinam się od ludzi, senność się wzmaga, normalnie same zwłoki... Wyrozumiałość ludzka nie istnieje nawet w śladowych ilościach... I pojawiają się też docinki w stylu 'co, straciłaś sens życia?', 'co, nie żyjesz?'. Nie, nie żyję, istnieję...

Dzisiaj stanęłam w obronie kozła ofiarnego... wiem jak to jest... a oni jeszcze bardziej zaczęli ją ranić...

A żarty z cięcia to chleb powszedni...

Oni nie rozumieją...

[stoper]

Pociesz się tym, że inni mają lepiej i Ty też tak możesz mieć. Niestety to jest trudniejsze, ale nikt nie obiecywał, że ma być łatwiej.

[Abbey]

'inni mają lepiej' i dalej się nie czyta, a raczej czyta, ale z innym usposobieniem... Inni mają lepiej i niektórzy z nich nawet nie kiwnęli palcem... A np. sytuacja w rodzinie? Stosunki córka-matka? To, że ja chcę zmienić nie oznacza, że zmienię wszystkich wokół...

[stoper]

Oczywiście, że nie zmienisz wszystkich wokół, a po drugiem jakim prawe masz kogoś zmieniać? Zmienić możesz tylko siebie.

Może dana sytuacja w życiu była potrzebna, aby wyciągnąć wnioski i żyć lepiej.

 

http://www.youtube.com/watch?v=xDFYl9rLZ_Q

[ciemieluch]

Moja koleżanka gdy tylko czymś się zasmuci, dookoła rozpowiada "mam depresję"... I ja wiem, że ona tylko to tak nazywa ale nie jedna osoba myśli, że to na poważnie.. Od kąd ona tak mówi, ludzie z naszego otoczenia również zaczęli tak nazywać swój humor..szlag mnie trafia

sory, że tak nieskładnie to piszę ale brak mi sił

[Abbey]

nie mam prawa nikogo zmieniać, tak samo jak inni mnie. ale skoro 'inni mają lepiej i ja mogę mieć lepiej', no to musiałabym zmienić innych. Zamknięte koło.

Dana sytuacja dziejąca się od urodzin... Rzeczywiście uczy... Raczej pogrąża

[stoper]

Nie, jeśli inni mają lepiej i Ty też możesz, to zmieniasz siebie, a nie innych. Chociaż zmieniają siebie, część osób z Twojego otoczenia też się zmieni, z częścią będzie trzeba zerwać kontakt,

a bliskich zaakceptować.

[Tajemnica]

Abbey rozumiem Cię.

 

Bolesne wydarzenia mogą nas uczyć ale mogą też dobijać. Każdy interpretuje to co napisałaś na własny sposób, ja rozumiem i popieram każde jedno słowo.

 

Mój mąż najpierw nie wierzył że mam problem i udawał że go nie ma a kiedy trafiłam do szpitala i powiedziałam mu że żałuje że mi się nie udało to dotarło do niego. Teraz słyszę "normalna nie jesteś" i co mam odpowiedzieć? No nie jestem normalna ale leczę się, potrzebuję pomocy i choć odrobinę zrozumienia z jego strony. Jego podejście nie pomaga mnie a jeszcze bardziej umniejsza moją wartość której i tak nie wiele zostało.