"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[Gość]

prałem i to bez namaczania

 

molo to mi się z marynarzem kojarzy buhahah

[Gość]

a to ciekawe, bo to pierwotnie Ty go szukałeś, miałeś chrapkę na jakiegoś marynarzyka, ha?

[Gość]

mrrrrr miauem

[ALEKS*OLO]

Macie dobry humor widze bleeeeee

Wszystko ładnie pięknie, a ja znowu pierd.olca dostaje

Pojde skosic trawe, albo cos bo zeswiruje zaraz....

[arkadia]

Siedzenie w domu żle na mnie wpływa, zdecydowanie. Ten długi weekend majowy....

okropne.

Ogólnie to się dobrze czuje po moim cudownym leku i śpię całe noce. Ale od trzech nocy wstaje z myślami o tym zafajdanym maczo. Dzisiaj mi się całe szczęście nie śnił. Ale wczoraj zrobił coś co dało mi rano dalej do myślenia. Boże jak ja tego człowieka nienawidze! Złośliwy cwaniak ponad miarę! Skasowalam jego numer gg, nie będę widzieć jego złośliwych opisów. Szowinistyczna męska świnia, zadufany buc. Wymazać, zapomnieć o tej pomyłce życiowej. Mam inne teraz rzeczy na głowie niż zawracanie sobie myśli nim.... tylko jak to zrobić? Nie trawię jakiejkolwiek myśli o nim. Nie trawię.

Co spowodował ten związek z nim? Kurcze to, że chyba na każdego mężczyznę patrzę się jak na faceta, który miałby postępować tak samo. I nie znoszę tego uczucia.

[scrat]

Czuję się jak nastolatek z nastoletnimi problemami. A myślałem że już jestem za stary na takie rzeczy.

[Moonlightsonata]

o jeny, wczoraj napisałam zaległe eseje i wysłałam pani ach. a termin minal prawie 2 tyg temu jeny, ja mam powazne problemy zeby sie zabrac za cokolwiek a jak juz cos zrobie to jest sukces. mam nadzieje, ze wykladowca przyjmie moje prace. bez sensu sama sobie problemy nawarstwiam :/ trzeba bylo sie z obowiazkow wywiazywac a to takie trudne jest!!!

[isj]

Czuję się jak nastolatek z nastoletnimi problemami. A myślałem że już jestem za stary na takie rzeczy.

Ja też tak mam. Z ciekawości ile masz lat?

[depresyjny86]

Zaczynam jęczenie-Mam już dosyć lęku przed ludżmi:((((!!!!!!!! -koniec jęczenia.

[Gość]

Generalnie o tym nie myślę, ale coś się rozkleiłam dzisiaj, bo dotarło do mnie, że moje dziecko miałoby już 1 rok i 3 miesiące.

Takie myśli jak tylko wracają, to łamią za każdym razem serce od nowa.

Jakie to życie jest p o p i e r d o l o n e !

Dlaczego ja...?

[Gość]

A co się robi, żeby przestać wyć? Bo chyba mnie już sąsiedzi słyszą.... Mam ochotę coś rozwalić..... jessssuuuuuuuuuuu.

Dlaczego ja żyję, a Marysia nie..........? Niech mi ktoś to wytłumaczy???????

[Moonlightsonata]

Korba, wow, masz ten sam problem co ja :/ Nic sie nie martw, zyjesz bo masz zyc! czaisz! zyj bo musisz, bo jest to komus potrzebne!!! Ja zyje, a ktos nie - tak mialo byc i koniec!

[Gość]

No wiem..., mam nawet listę osób, którym jestem potrzebna:

 

1. Mój szef.

 

Niezła lista, co? Hehe, wraca mi czarny humor - jest lepiej...

 

PS. Dzięki za słowa wsparcia.

[Gość]

Kierowniczko, jeszcze mi bo bym nie miał z kim się droczyć

[Gość]

Moderatorku Ridku, fakt...

[Margola]

Caly dzien, od rana czytam sobie forum, probuje wyobrazic sobie Was. Z wieloma sie utozsamiam, wiele historii jest moimi wlasnymi. Czuje dokladnie to samo co Wy, Wy czujecie dokladnie to samo co ja. Jakbym nagle znalazla sie w raju zrozumienia. Od rana tez czaje sie jak ten "czajnik" by napisac cos o sobie, ale oczywiscie pojawil sie lęk - co nowego wniose? po co pisac i zatruwac komus zycie swoim jeczeniem? itp itd. Jednak pomyslalam sobie, ze przeciez po to tu jestescie (od dzisiaj - jestesmy ), zeby czytac i wspierac. Chyba po raz pierwszy sprobuje sie otworzyc. Anonimowo latwiej...

 

Nie wiem kiedy zaczela sie u mnie depresja. Mysle, ze niektorzy sa podatni na nia i ja chyba do tych ludzi naleze. Od dziecka nadwrazliwa, probowalam pasowac do tych przebojowych. Przebojowosc mam wyuczona, uchodze za osobe twarda, mocno stapajaca po ziemi, nieco halasliwa, wiecznie smiejaca sie. To wyuczone. A srodek jest bardzo polamany. Od 7 roku zycia wychowywalam sie bez ojca. Po Jego odejsciu nabawilam sie nerwicy - do dzisiaj mam lysy placek na glowie od wyrwanych wlosow. Jako nastolatka przerazliwie pragnelam byc kochana, za wszelka, nawet siebie, samej cene. Na moje szczescie pierwsza milosc byla wspaniala, mimo ze chlopak starszy o prawie 4 lata szanowal mnie bardzo, pierwszy raz mielismy jak skonczylam 18 lat. Niestety cos sie popsulo i rozstalismy sie. Potem juz poszlo jak z gorki. Mialam 19 lat gdy zostalam zgwalcona przez trzech typkow. Wciagneli mnie z ulicy do piwnicy, przez cala noc mialam zyletke przy twarzy. Wrocilam do domu nad ranem. Po moim wygladzie i histerycznych polslowkach mama wiedziala co sie stalo. Nie zareagowala... Zdarzenie wcisnelam gdzies bardzo gleboko w siebie wmawiajac sobie, ze tego nie bylo. Zmory umarly dopiero jakies 5 lat temu. Bardzo szybko wyszlam za maz, z milosci jak mi sie wydawalo. Tuz po slubie zaszlam w ciaze, upragniona. Niestety nie przez mojego meza, ktory po 6 miesiacach stwierdzil, ze na ojca sie jednak nie nadaje. Mialam 21 lat i zostalam sama z brzuchem. Nie poddalam sie, bylam silna, bo tego oczekiwalo ode mnie moje srodowisko. Wiec bylam silna. Urodzilam coreczke i to Ona stala sie calym moim swiatem. Mimo wmawiania mi przez mame, ze dziecko ma byc moim swiatem do konca zycia, z uporem szukalam szczescia dla siebie. Znalazlam, a przynajmniej tak mi sie wydawalo. Bylam przywiazana do Niego, ale Go nie kochalam. Szanowalam, ,lubilam, ale nie kochalam! I zaszlam w ciaze. Nie chcialam slubu, uparl sie jak osiol zadnimi lapami i koniec. Slub sie odbyl. Na sile staralam sie byc szczesliwa i pokazac Mu jak bardzo jestem wdzieczna, ze ozenil sie z rozwodka z dzieckiem... Jego rodzina nigdy nie wybaczyla Mu takiego mezaliansu, i na kazdym kroku dawali mi to odczuc. Ale oczywiscie musialam byc silna. Urodzilam najcudowniejszego pod sloncem synka. I sie zaczelo. Ze szpitala wyszlam z przerazajaca anemia - cos ok 7 hemoglobiny. Chodzilam po scianach, ale moja matka uwazala, ze skoro pomagala mi przy corce, to teraz czas na tesciowa, a tesciowa z kolei, ze przeciez mam matke. Suma sumarum zostalam sama. Maz w pracy. A ja chodzaca po scianach albo na czworakach usilowalam dac sobie rade. Nic mnie nie cieszylo, balam sie dziecka, balam sie o dziecko, zaczely sie natrectwa. Pierwsze miesiace byly najwiekszym koszmarem jaki sobie mozna wyobrazic. Pozniej juz nie odrzucalam syna, wrecz odwrotnie - zaczela sie kolejna skrajnosc. Rozpaczliwie Go kochalam i rozpaczliwie balam sie o Niego. Nie wychodzilismy z domu, bo ja MUSIALAM sprzatac. Calymi godzinami, wciaz i wciaz. Blagalam meza o pomoc. Sama balam sie wychodzic z domu, wiec blagalam Go by zawiozl mnie do psychiatry, bo powoli sie poddaje, nie dam rady. Bagatelizowal sprawe, od Jego matki slyszalam, ze zamiast wiecznie narzekac mam sie wziac za robote i dziekowac Bogu, ze mam meza i dzieci... Gdy syn mial 5 lat zaszlam w trzecia ciaze, planowana. I malo nie umarlam, bo ciaza byla pozamaciczna, krwotok wewnetrzny, nierozpoznany, ledwie mnie odratowali. Przez rok bylam nieprzytomna z bolu po stracie tego dziecka. Nikt nie rozumial - dlaczego?? w glowie ci sie przewrocilo! nie szanujesz tego co masz! U syna wykryto tzw elementy autyzmu. Calymi dniami i nocami siedzialam na necie i czytalam. Samej udalo mi sie Go wyciagnac z tego. Jest pod opieka psychologow, ale rozwija sie wspaniale. Jest kapitalnym 14-latkiem. Dopiero gdy konczyl pierwsza klase podstawowki zatrudnilam sie na etat, w moim dzienniku. I nagle otworzyly mi sie oczy. Ze kobiety chodza do fryzjera, do kosmetyczki, ze ubieraja sie nie tylko w powyciagane swetry czy t-sherty! Zszokowana poszlam do fryzjera, do mojej przyjaciolki z dziecinstwa. Plakala gdy obcinala moje dlugie do pasa wlosy. Ale plakala ze szczescia, ze wreszcie pozbede sie kucyka, ze zaczne miec FRYZURKE. Jej wizja moich wlosow trafila w dziesiatke. Fryzurke mam taka sama do dzis. :) Przez pierwsze miesiace wieksza czesc pensji wydawalam na siebie, na ciuchy, na kosmetyki. I stalo sie - stalam sie atrakcyjna, mezczyzni zaczeli sie za mna ogladac. Bylam w szoku. Moj maz w jeszcze wiekszym - cale zycie powtarzal mi, ze jestem do niczego, ze sie starzeje, ze nikt na mnie nie zwroci uwagi, ze powinnam sie cieszyc, ze w ogole mam meza... Nagle zrobil sie potwornie zazdrosny. Odkrylam, ze mam GPS-a w samochodzie i lokalizacje komorki. Musialam sie gesto tlumaczyc z 5-minutowego spoznienia. Wreszcie dostrzeglam, ze jestem zdominowana, stlamszona, ubezwlasnowolniona. Ale wtedy jeszcze chcialam walczyc. Niestety przez prace moj stan znowu zaczal sie pogarszac. A gdy po rozmowie z matka, ktorej pedofil zgwalcil i zamordowal synka, dostalam histerii, kategorycznie zazadalam, zeby zawiozl mnie do psychiatry. Lekarz byl zszokowany moim stanem, i tym, jak dlugo maz zwlekal z przywiezieniem mnie. Sam sie denerwowal, jak maz mnie traktuje. Uswiadomil mi, ze od lat jestem ofiara przemocy psychicznej. I ze tylko i wylacznie mojej sile zawdzieczam, ze nie sfiksowalam do konca. Tego sie uczepilam, jak rzep psiego ogona - JESTEM SILNA. Niestety leki nie przynosily upragnionej ulgi. Nie jestem w stanie wyliczyc jakie bralam, wiem tylko ze przynosily ulge na chwilke, potem znow wracaly koszmary. Oczywiscie w pracy, wsrod ludzi trzymalam fason. Bardzo czesto slyszalam, ze ludzie chca rozmawiac tylko ze mna. Cieszylo mnie to, ze umiem rozmawiac, ze latwo nawiazuje kontakty. Ale frustracja poglebiala sie, bo... nie bylo osoby, ktora ze mna moglaby nawiazac taki kontakt, sprawic, bym to ja sie otworzyla, poprosila o pomoc. 3 lata temu zachowanie meza przeroslo wszelkie granice. Oddalam Mu obraczke i stwierdzilam, ze to koniec naszego malzenstwa. Wysmial mnie jak zwykle, mowiac, ze jak zawsze mam jakies "farmazony i muchy w nosie". Po prostu nie przyjal tego do wiadomosci. Znowu swoim zachowaniem dal mi odczuc, ze moje zdanie nic sie nie liczy, ze ja sama jestem nikim, ze nie trzeba szanowac ani mnie ani moich decyzji. Uparlam sie i po pol roku dotarlo do Niego, ze nie zartowalam. Wtedy rozpoczelo sie pieklo. Czasami mysle sobie, ze chyba wolalabym, zeby mnie bil. Razy fizyczne, siniaki da sie leczyc. A tak ja juz chyba nigdy nie bede soba. Po kilkunastu przesluchaniach (gorszych niz KGB i gestapo razem wziete) targnelam sie na zycie. Odratowali mnie. W domu nic sie nie zmienilo, ale dluzej siedzialam na necie i poznalam kogos. Wspaniale nam sie rozmawialo, nadawalismy na tych samych falach. Jak z Nim rozmawialam znikal caly swiat. Rozumielismy sie bez slow. Po kilku miesiacach pisania wreszcie spotkalismy sie. Doznalam szoku - jest mlodszy ode mnie o 12 lat. Ukryl to przede mna. Probowalam zerwac kontakt, ale nie pozwolil mi odejsc. Spasowalam i obiecalam spotkania, ale takie bez zobowiazan. Nie wystarczalo Mu to. O moje uczucia walczyl pol roku. Wiem, ze mnie kochal, byl szczery w tych momentach, mowil co mysli i czuje. To ja zawinilam, ze schowalam gdzies doroslosc, odpowiedzialnosc, ostroznosc. Po raz pierwszy w zyciu wyrzucilam furtke i zaufalam cala soba, w 100%. Nigdy i nikomu tak nie ufalam, nawet mezowi, przyjaciolce, NIKOMU! I nigdy nikogo tak nie kochalam. Boze jak ja kochalam, do zatracenia, do skonczonosci, do bolu. I nadal nie umiem odpowiedziec sobie na pytanie dlaczego. Nie wiem, naprawde nie wiem. Dla Niego bylam gotowa zrobic wszystko. I zrobilam. W redakcji pracowalismy razem, ja dziennikarz, maz fotoreporter. Po moim odejsciu maz stwierdzil, ze nie chce juz ze mna pracowac. Redakcja nie chciala tracic ani mnie ani Jego. Wiec wyslali mnie do Rzeszowa. Mieszkalam tam dwa miesiace. To byly straszne miesiace. Tam tez nie ma oddzialu, wiec bylam kompletnie sama, jak paluszek. Pod koniec pazdziernika moja Milosc, moje Zycie, moj Najdrozszy stwierdzil, ze juz mnie nie kocha. I zostawil dla... 22-latki. Dziewczyny starszej od mojej corki zaledwie o 2 lata.

 

Umieralam powoli. W tym czasie przeniesli mnie do Radomia na miesiac, i w koncu 1 stycznia 2008 roku wyladowalam w Katowicach. I dzieki Bogu. Bo gdyby nie moja szefowa, nie byloby mnie tutaj. Bol byl fizyczny. Zaczynal sie mysla, potem rosl, rosl, i wybuchal w piersiach. Dusil, zatykal, zginal wpol. Nie pamietam dni, calych tygodni sprzed roku. Nie pamietam. A przeciez pracowalam, rozmawialam z ludzmi, siedzialam w redakcji. Pod koniec lutego wyladowalam na oddziale depresyjnym w stanie zagrozenia zycia. Jak sie wyrazil lekarz - nigdy nie widzial, ze ktos moze umierac z milosci. Powoli przestawaly funkcjonowac organy wewnetrzne, nie walczylam, pozwalalam, by moj organizm umieral. Sama uciekalam w sen, spalam po 18 godzin na dobe. Szefowa walczyla o mnie jak lwica. Choc Bogiem a prawda - do tej pory nie wiem dlaczego. Wtedy nie znosilysmy sie nawzajem... W koncu wydobrzalam, fizycznie. Wypisali mnie, dali skierowanie do lekarki w Szopienicach. Wspaniala, cudowna kobieta. Tak dopasowala mi lek, ze od tamtej pory, mimo wielokrotnego uczucia rozpaczy, nie mam mysli samobojczych. Teraz musialam go zmienic, bo apatia, slabosc, ucieczka w sen wrocily. Ufam, ze bedzie dobrze, choc zdaje sobie sprawe i pogodzilam sie juz z tym, ze leki bede brala do konca zycia.

 

Co dalej? Milosc mojego zycia nadal jest obecna w moim zyciu. Ma te swoja dziewczyne, ale pisze do mnie, od czasu do czasu przyjezdza. Nie umiem sie odciac, nie umiem zamknac ten rozdzial na zawsze. Mecze sie. Nienawidze siebie za to, ze zgadzam sie by przyjechal, ze zgadzam sie kochac z Nim, a potem patrzec jak wyjezdza i miec swiadomosc, ze do Niej. Umieram kilka dni i znowu pisze, i znowu dzwonie. A jak milcze, to On walczy o kontakt. Czy to masochizm? Czasami jak obiecam, ze zadzwonie potem sobie mysle, ale po co? Co ja Mu powiem?? "Co sychac? u mnie oki. Jaka muze sciagnales?"??????? Boze, zenada. Ale robie to. I nagle cichnie wszystko, u Niego tez, i znowu wpadamy w ten nastroj, gdzie istniejemy tylko My, nie ma swiata, nie ma dzwiekow, tylko My.

 

Tydzien jestem na odwyku. Nie ma kontaktu. Chce wytrwac. Tylko czasami jest mi tak zle, ze wyje w poduszke i blagam, by juz nie byc.

 

Bo nie potrafie sie pogodzic, ze dla Niego zostawilam dzieci. Bo w sumie zostawilam. Corka mieszkala juz z przyszlym mezem, a synek nie chcial sie wyprowadzac z Kielc, ale jednak... Byly maz widzial w jakim jestem stanie i nie chcial dac mi dziecka. Zrobil slusznie. Ale ten stan byl wynikiem dlutrwalego znecania sie nade mna!! No i kolo sie zamyka. Ja mysle o sobie tak, ze zostawilam dzieci dla mezczyzny, co kiedys wydawalo mi sie abstrakcja. Nie potrafie inaczej. To tez pewnie napedza spirale stanu w jakim sie znajduje, ale nic na to nie poradze.

 

I zyje. Pojawia sie czasem jakis mezczyzna kolo mnie, tylko ze ja jestem jak glaz. Walcze ze soba, ale to nic nie daje - kiedy czuje, ze ktos mi odpowiada, i zaczynam sie cieszyc, zapada blokada. I koniec. Czuje sie jak wypalony, zimny glaz. Nie umiem kochac, nie umiem sie nawet zakochac. Zebyscie nie mysleli, ze caly czas chodze z nosem na kwinte! Nie, nie. Smieje sie, chodze na randki, ciesze tym co jest. Tylko, ze brakuje mi tego uczucia szczescia, ze kocham. Bo tam gleboko niczego nie czuje. Zero, null. Jest blokada, o nia sie wszystko rozbija, glebiej nic nie dociera. Czy tak ma byc juz do konca zycia? Bardzo sie tego boje. Bo jestem koszmarnie samotna.

 

Bo tak naprawde w Kielcach JUZ nie ma mojego domu, i na Slasku tez nie. Jestem bezdomna, jak banita. To straszne uczucie nie miec domu. Miejsca do ktorego zawsze sie wraca.

 

Dziekuje za cierpliwosc. I dobranoc. :)

[isj]

Kierowniczko, jeszcze mi bo bym nie miał z kim się droczyć

Że o sobie przez skromność nie wspomnę, bo lubię

[Matilde]

Margola, witaj na forum. Rzeczywiście wiele z nas ma podobne przeżycia i odczucia ale Ty masz ich chyba więcej. Przeżyłaś okropne rzeczy chyba tylko dlatego że naprawdę jesteś imponująco silna. Dlatego wierzę że co najlepsze jeszcze przed Tobą. Dzięki za zaufanie i opowiedzenie swojej historii moim zdaniem nie jesteśmy tu żeby się nawzajem dołować tylko żeby się wspierać i po prostu czuć się gdzieś w końcu zrozumianym.

[Margola]

Dziekuje. Wiecie, jak tylko sie polozylam wczoraj od razu meczyly mnie mysli, zeby wykasowac to co napisalam. Mysle, ze wiele osob ma takie dylematy - po co pisac takie rzeczy, po co sie wywnetrzac. Nauczona sama walczyc, oduczylam sie przyjmowac pomoc. Nawet te slowna. Ale nie wykasuje. I dziekuje za slowa wsparcia. Na razie jeszcze mnie krepuja, ale przyjdzie dzien w ktorym zaczna sprawiac mi radosc.

 

No i walczymy. U mnie trzecia dawka edronaxu. Wczoraj czulam sie jak zakrecona. Nigdy nie probowalam narkotykow, ale mysle, ze to chyba jest takie uczucie - zawroty glowy, niewyrazne widzenie, chodzenie po scianach. Do tego doszedl bol glowy i sennosc. Dzisiaj obudzilam sie w lepszej formie. Mam nadzieje, ze w poniedzialek bede mogla wrocic do pracy.

 

Pozdrawiam porannie.

[Margola]

Musze ja miec. Pamietam jak to jest kiedy chce sie zyc, smiac i cieszyc. Mam nadzieje, ze po 10 dawce edronaxu tak bedzie...

[Esther]

Liczę że komuś zechce się to przeczytać...

Zastanawiam się,czy depresję da się wyleczyć na zawsze...Odkąd pamiętam byłam nadwrażliwa.Ok 5 roku malowałam jakieś makabryczne rysunki z księżniczkami spadającymi w przepaść o łzach jak groch. W wieku 7-8lat miałam prawdopodobnie nerwicę dziecięcą.Zawsze patrzyłam na dzieci dookoła z dystansem, byłam zahukana jak myszka i zarozumiała na zmianę...W wieku dojrzewania zbrzydłam do granic możliwości,często się zemnie śmiano z tego powodu. Wciąż postrzegam siebie jako to okropne pokraczne dziecko.

Potem gimnazjum i od razu zaczęłam być nastolatką subkulturową. Wtedy zaczęły się te okropne stany depresyjne. Początkowo krótkie,zdarzały się nieczęsto...Potem coraz częstsze, potęgowane kryzysem rodzinnym. Jakieś małe samookaleczenia i fascynacja samobójstwem. Dziwne, bo wciąż był ten dystans jakbym była kimś patrzącym na swe życie.Mówiłam sobie że jestem w wieku adolescencji i to minie.

Miesiąc temu skończyłam 18lat...Biorę leki od 4miesięcy. Anafranil i Cloranxen. Schudłam 4kg(ważę teraz42..) i żyję jak na trampolinie. Z zewnątrz oaza spokoju a w środku burza...Albo energia,zapał,dziwne wyczyny i bum...Znowu brak perspektyw. Nie wyobrażam sobie siebie bez depresji bo to jest duża część mej osobowości. Czy możliwe jest że stanę się innym człowiekiem??Dodatkowo dręczy mnie nerwica. Wiem że to prawie cały życiorys ale te odczucia zbierały we mnie dłuuugo. Niech ktoś dorosły jakoś mi coś doradzi. Wiele rzeczy pominęłam a i tak tyle napisałam...

[Esther]

Myślałam że napisałam za dużo,ale potem dostrzegłam ze inni piszą więcej...trochę poczytałam.To dziwne-tyle osób ma takie problemy. To choroba wieku?...Mam nadzieję że ktoś odpowie, odezwie się do mnie...na co dzień czuje się niewidzialna....ech.

[Margola]

Myślałam że napisałam za dużo,ale potem dostrzegłam ze inni piszą więcej...trochę poczytałam.To dziwne-tyle osób ma takie problemy. To choroba wieku?...Mam nadzieję że ktoś odpowie, odezwie się do mnie...na co dzień czuje się niewidzialna....ech.

 

 

Witaj Esther. Na pewno zawsze ktos odpowie. Dzisiaj sobota, dzien rodzinny, moze dlatego pusto na forum? Ja tez jestem tu calkiem nowa, rzeklabym - swiezutka, hehe. Ale wiem co czujesz. Odkad pamietam sluchalam muzyki transowej, innej, takiej, ktora "doluje". Dead can dance to tylko czubek gory lodowej. Od pewnego czasu plyta lezy gdzies gleboko zakopana, nawet nie probuje na nia patrzec, nie mowiac o sluchaniu. Wiecznie zbuntowana, odstajaca od grupy. Nigdy nie nalezalam do zadnej paczki, ale lubili mnie wszyscy. A ja czulam sie wyobcowana, jakbym obserwowala zycie zza szyby. Nawet teraz, kiedy jestem juz baaaardzo dorosla siedzac wsrod przyjaciol i smiejac sie czuje, ze ten smiech i tak nie jest z glebi duszy, to raczej poza przyjeta po to, by sie nie martwili.

Esther, jestes jeszcze bardzo mlodziutka. Masz czas na walke, rowniez z sama soba, o sama siebie. Jeszcze dojrzewasz, jeszcze buzuja w Tobie hormony. Walcz z tym. Szukaj pomocy u lekarza, ale i sama musisz znalezc w sobie sile by stac prosto. Unikaj "tej" muzyki, "takiej" poezji, po ktorych nie chce sie juz nic, poza zniknieciem. Da sie to zrobic, daje slowo! Ogladam tylko komedie, ewentualnie horrory (serio serio - po prostu wiem, ze to fikcja), jak ognia unikam filmow opartych na faktach, melodramatow, czy innych smutasow. Nie slucham niczego rzewnego - z sieci sciagnelam sobie ostre techno, takie hardcorowe i to leci mi w aucie, domu (wiesz jak reaguje mlodziez widzac mnie za kierownica z towarzyszacym mi techno??? albo czasem z moim kieleckim hip hopem?? no coz... ). Dasz rade, tylko nie mozesz poddawac sie nastrojowi. Uwierz w siebie a inni tez uwierza. A jak bedzie Ci ciezko, to jest to forum, na ktorym - o czym sama sie przekonalam - sa naprawde wspaniali ludzie. Trzymaj sie!

 

Pozdr.

[katiiiii]

Droga Esther doskonale rozumie takie sprzeczności niby na pozór jest sie spokojnym wesołym człowiekiem a w srodku burza, zawirowania, jeżeli chodzi o Twoje stany depresyjne chodzisz na jakąś terapie? jeśli nie dobrze byłoby gdybys zwróciła sie do kogoś kto fachowo doradził by Ci, pomógł.

Piszesz że nie wyobrażasz siebie bez depresji wiesz tez takie myśli czasami mam, ja to tak widze nie musisz sie na siłę zmieniać nie wszyscy musza być tacy rozrywkowi, byc dusza towarzystwa sa ludzie tzw. kameralni wolą spokój są może bardziej zamknięci w sobie częściej popadają w jakieś stany melancholii są po prostu bardziej wrazliwi ale to jest taka cecha charakteru depresja jest chorobą która trzeba leczyć nie możesz dopuścić by zajęła całe Twoje życie. Z tego co piszesz wnioskuje że jesteś bardziej taka osobą kameralną, trzeba dostrzec i docenić swoja odrębność niepowtarzalność, każdy z nas jest jedyny w swoim rodzaju.

Trzymaj sie cieplutko i jeśli nie masz z kim pogadać pisz śmiało pw

[Esther]

Przeczytałam właśnie odpowiedzi...i zrobiło mi sie jakoś tak ciepło na sercu...humor poprawił mi się-naprawdę!

Było mi chwilami naprawdę ciężko...trudno to opisać,takie ciemne rejony w pamięci, zupełna niemoc, apatia. najgorsze było gdy nie miałam siły zwlec sie z łóżka, zaczęłam opuszczać szkołę, oceny zaczęły drastycznie się pogarszać. To był cios dla mych ambicji...Jednocześnie pojawiła się zupełna blokada umysłu.Teraz należę do "gorszych" uczniów, a szkoła mnie męczy. ta walka o o lepsze stopnie, wszyscy dookoła kombinują, starają się pokazać od najlepszej strony. Ja tak nie umiem i nie chcę.

Jestem strasznie słaba i psychicznie i fizycznie Od dziecka mam zaburzenia snu. Początkowo to było lunatykowanie, potem napady lęku- budziły mnie koszmary i nie mogłam oddychać. Potem wiele lat bałam się spać sama. Noc tak mnie przerażała że często usypiałam dopiero gdy robiło się jasno. Jakiś czas temu to powróciło. Jednej nocy piszczałam na cały dom, obudziłam wszystkich a sama nic potem nie pamiętałam. Potem było jeszcze gorzej. Przestałam odróżniać jawy od snu-widziałam w swym pokoju jakieś straszne postaci które patrzyły na mnie,czasem pająk chodził po moim łóżku, krzyczałam i biegłam przed siebie. Skończyło się na bezsenności.

Wtedy zaczęłam być bardzo osamotniona bo wyjechała moja mama, która była dla mnie zawsze ogromnym wsparciem...rozumiała mnie bo leczyła się z depresji. Ale gdy jej nie było to został pragmatyczny ojciec, który mówił "weź się w garść"itp. Opisał moje objawy znajomemu psychiatrze i przyniósł leki. Jakiś syrop i krople. Piłam ten syrop,oj, dużo by coś dało. Na krople sie oburzyłam bo w ulotce było napisane że to przeciw halucynacjom.

Ale w tym roku stałam się histeryczką. Potrafiłam płakać z byle powodu, potem krzyczeć i znowu płakać...Rodzina mnie wspierała ale chwilami już nie mogli ze mną wytrzymać. mój chłopak nie raz wycierał mi nos, ale on miał problemy gdy zaczynałam krzyczeć na niego bez powodu. I poszłam do psychiatry. To był koszmar, było opóźnienie i czekałam na wizytę trzy godziny. Jakieś starsze panie patrzyły na mnie z ciekawością, jedna nawet stwierdziła "że dzisiaj młodzież ma łatwiej". byłam tam tylko raz. Biorę wciąż leki. Stopniowo większą dawkę. na początku to był koszmar....Lęki nasiliły się,miałam wrażenie że umrę w każdej chwili,mimo że chciałam umrzeć. potem jednak zaczęło być dobrze,tak jak jeszcze dawno temu gdy śmiałam się do bezdechu aż pokładałam się na chodniku...

A teraz tylko wielki znak zapytania. Niby jest lepiej..ale tak pusto,chwilami jakbym była wyprana z uczuć. Paznokcie mam wciąż wygryzione do krwi, skorki tak wygryzam że już chyba w każdej książce i zeszycie mam smugi krwi...Boje się życia, czy dam radę? Chcę w to wierzyć ale tak naprawdę nie wiem co zrobię juro. nie wiem czego mogę się po sobie spodziewać...

P.S

Dziękuję katiiiii- jestem bardzo kameralna ale czasem chciałabym być młodą energiczna dziewczyna i Margoli-Przeczytałam co napisałaś i imponuje mi że mimo tylu przeciwności żyjesz po prosu żyjesz,trwasz mimo wichur...Nie wiem co przyniesie mi los,kobiety powinny być silne, zdaję sobie sprawę że jeszcze nie jedna zła rzecz może mnie spotkać bo jestem faktycznie młoda. Muszę zbierać silę w sobie, bo wiecznie ie będę mogla tylko liczyć na innych.