Samotność

[jedyna]

lubudubu

np na jakie sztuczki?

[ladywind]

lubudubu, mój cień

[Siding Spring]

Napisalem gdzies sztuczki? Chociaz fakt..mozna tak to nazwac...po prostu czasem trzeba udawac jak juz nie mozna.

 

 

ladywind

 

nie rozumiem?

[Candy14]

ladywind, chce powiedziec ze ro avek z neta

[Siding Spring]

Aha

[ladywind]

Candy14, a co to jest ze ro avek, bo teraz to zzieleniałam?:)

[Siding Spring]

ro=to

[ladywind]

Candy14, nie wierzysz że to ja, trudno:)

[Candy14]

ladywind, widzialam Twoje foty przeciez a ten avek w necie tez juz widzialam

[ladywind]

Candy14, jak juz to widziałaś moją jedną fotę, która do tego była niewyraźna:) Tak samo nie wiem gdzie jeszcze widziałaś ten avek buhaha

[Arhol]

ladywind, 80% jakichś avatarów moich zwykle jest szpetnych,nic nowego ;

[Candy14]

ladywind, mozesz udawac ze to Ty Mnie tam rybka

[Gość]

Czasami samotność jest nie do zniesienia. Pali, po prostu pali mnie od środka. Niby mam przyjaciół (a może miałam)/ Każde teraz poszło w swoją stronę. Zakładają rodziny, a ja nie potrafię, nie mogę... W konsekwencji zostaję sama. Tak bardzo chciałabym w coś wierzyć... W przyjaźń, miłość... Ale tak naprawdę nie wierzę w nic...

[Arhol]

Midori, Wszyscy,co do jednego odchodzą?

[Gość]

Tak, wszyscy. Może kiedyś też taka byłam. Może płacę za błędy przeszłości? Nawet nie pamiętam jak to jest być w związku, ale wiem, że tak jest lepiej. Teraz już tak nie boli. Stoję co prawda w miejscu, ale przynajmniej się nie cofam, jak wcześniej.

[Arhol]

Midori, Znam tylko jedną stronę medalu jeżeli chodzi o samotność.

No,może za parę lat,coś się zmieni.

Można "przywyknąć",ale dobre to to nie jest.

[MalaMi1001]

Można "przywyknąć",ale dobre to to nie jest.

Pewnie, że nie jest. Za jakiś czas może się okazać, że nie potrafimy inaczej żyć. Jestem ciekawa czy po jakimś czasie samotności człowiekowi przestaje zależeć na bliskości, obecności innych osób. Czy to w ogóle możliwe? Czy godzimy się z losem, ale w głębi serca pragniemy kogoś bliskiego, jakichś głębszych uczuć?

[Arhol]

MalaMi1001,

Jestem ciekawa czy po jakimś czasie samotności człowiekowi przestaje zależeć na bliskości, obecności innych osób.

Częściowo owszem,ale nigdy tak do końca,tak ludzka mózgownica skonstruowana - będzie brak.

 

Za jakiś czas może się okazać, że nie potrafimy inaczej żyć

racja,być może potem to zbyt wchodzi w krew.

 

Czy to w ogóle możliwe? Czy godzimy się z losem, ale w głębi serca pragniemy kogoś bliskiego, jakichś głębszych uczuć?

Częściowo się godzimy,oszukujemy,tak do końca jednak te uczucia będą.

[Gość]

Tylko, że parę lat minęło i nic się nie zmienia. Poza tym ja nie wiem, czy jestem zdolna do głębszych uczuć. A może ja nic nigdy nie czułam? Zapomniałam już, jak to jest czuć bliskość drugiej osoby. Nie znam nic innego poza samotnością. Nie jest też tak, że to ja się odizolowałam. Po prostu to się stało. Jestem cieniem dawnej siebie.

[zmęczona_wszystkim]

Moja opinia: nie mozna przywyknąć. Można się umiejętnie zakamuflować w swojej samotności, wytłumaczyć sobie, ze jest ok, a zycie singla ma tyle odcieni i plusów, ale jak się samemu wie, że to nieprawda, to zawsze coś kiedyś wytrąci z równowagi. Może się ktoś pojawić, możemy doświadczyć czegoś, co nam uświadomi, ze i tak się okłamywaliśmy, i że nic nie zwróci straconych lat.

[Gość]

ja już tak przywykłam do samotności, że boję się i nie wyobrażam sobie bliskości. Jednym słowem - zdziczałam

[Gość]

jak ma się prawdziwy autyzm, czy tam jest się jakimś schizoidalnym, to można pewnie nie czuć samotności. tak to tylko zawsze udawanie przed samym sobą.

[Arhol]

Poza tym ja nie wiem, czy jestem zdolna do głębszych uczuć. A może ja nic nigdy nie czułam?

 

this

Zapomniałam już, jak to jest czuć bliskość drugiej osoby. Nie znam nic innego poza samotnością.

[MalaMi1001]

Kestrel czyli myślisz, że "im dalej w las" człowiek i tak nie przestaje tęsknić za czyjąś obecnością? Nie przychodzi w pewnym momencie taki czas, że przestajemy mieć cichy żal do losu za to, że wracając do domu nikt na nas nie czeka, że gdy jesteśmy chorzy nikt nam poda paczki chusteczek, nikt nas nie doprowadzi do pionu kiedy się wściekamy a widok szczęśliwych rodzina na ulicy robi na nas takie samo wrażenie, jak kolejne drzewo mijane po drodze.

 

Zapomniałam już, jak to jest czuć bliskość drugiej osoby. Nie znam nic innego poza samotnością. Nie jest też tak, że to ja się odizolowałam. Po prostu to się stało. Jestem cieniem dawnej siebie.

Mam podobnie, z tym, że ja chyba nigdy żadnej prawdziwej bliskości nie czułam. Kiedyś, kiedy płakałam w samotności marzyłam o tym, żeby ktoś był. Ktoś w kogo mogłabym się wtulić, milczeć, wypłakać i czuć jego ciepło. Teraz ewoluowałam tak, że potrafię płakać nawet na ulicy i chyba już nawet mając okazję nie potrafiłabym skorzystać ze swojego marzenia. Nie wyobrażam sobie czegoś takiego.

[Arhol]

czyli myślisz, że "im dalej w las" człowiek i tak nie przestaje tęsknić za czyjąś obecnością?

Lata przytępiają tę tęsknotę i braki,wytłumiają,zwykle wtedy ucieka się w hobby/pracę i inne,ale nigdy tak do końca przed poczuciem samotności się nie ucieknie - częściowo owszem,ale nie w 100%.