Samotność

[Gość]

niestety nie, ja nie naleze do tych ludzi co ciesza sie ze inni maja gorzej :'>

[adel]

hobbyturysta, fajnie, ja tez tak mam...co nie znaczy, ze to mi jakoś pomaga

[Gość]

[adel]

Uśmiech proszę...

[abrakadabra xx]

Jeżeli ktoś jest zaburzony i szuka partnera w innym zaburzonym musi być dodatkowo szalony, takie to wyzwanie dla obojga, jednak jakby się udało im to naprawdę szacun.

[adel]

abrakadabra xx, życie to szaleństwo...i wyzwania, ale rzeczywiście z mojej strony też ogromny szacun

[abrakadabra xx]

[videoyoutube=YbRb5rsn9d4][/videoyoutube]

[Gość]

Jeżeli ktoś jest zaburzony i szuka partnera w innym zaburzonym musi być dodatkowo szalony, takie to wyzwanie dla obojga, jednak jakby się udało im to naprawdę szacun.

Kto dziś nie jest zaburzony są tylko niezdiagnozowani

[mark123]

Każdy ma jakieś zaburzenie, przede wszystkim coś ze spektrum zaburzeń lękowych ma chyba każdy, oprócz psychopatów.

[dar]

Kto dziś nie jest zaburzony są tylko niezdiagnozowani

 

Potwierdzam

[abrakadabra xx]

Skąd się biorą ludzie z przesadnie odczuwanym lękiem? Przez chore społeczeństwo. Co wrażliwszy może się o tym przekonać.

Też znam masę poyebanych ludzi wśród zdrowych, tylko że ich spie..oloność nie przeszkadza im w normalnym funkcjonowaniu.

[devnull]

Jeżeli ktoś jest zaburzony i szuka partnera w innym zaburzonym musi być dodatkowo szalony, takie to wyzwanie dla obojga, jednak jakby się udało im to naprawdę szacun.

 

ale tylko chory w pełni zrozumie chorego, wyjątkiem jest osoba która jest zdrowa i pełna empatii, która się

zaopiekuje taką osobą, ale to też nie łatwe i prędzej czy póżniej relacja się wypali.

[abrakadabra xx]

Jeżeli ktoś jest zaburzony i szuka partnera w innym zaburzonym musi być dodatkowo szalony, takie to wyzwanie dla obojga, jednak jakby się udało im to naprawdę szacun.

 

ale tylko chory w pełni zrozumie chorego, wyjątkiem jest osoba która jest zdrowa i pełna empatii, która się

zaopiekuje taką osobą, ale to też nie łatwe i prędzej czy póżniej relacja się wypali.

 

To prawda ale mi wystarczy samo zrozumienie, nie potrzebuję opieki

[fsck]

jest tu ktoś kto nie ma nawet znajomych i chcialby popisac? zaraz mnie cos trafi

[Gość]

dzisiaj Walentynki . dobrze ,że jest sobota i nie słyszę głupich docinek od starych idiotow w pracy . wszystkiego dobrego dla dziewczyn z forum .

[Semir]

Jeżeli ktoś jest zaburzony i szuka partnera w innym zaburzonym musi być dodatkowo szalony, takie to wyzwanie dla obojga, jednak jakby się udało im to naprawdę szacun.

W moim kręgu są już 2 takie pary i wiedzie im się bardzo dobrze zależy jakiego typu to jest schorzenie bo bywają takie przy ktorych da sie zyc w miare spokojnie a sa i takie gdzie to istne pieklo.

[Aquila]

Przykre. Nie ma pod ręką najlepszej przyjaciółki,więc kończę spędzając dzień przed komputerem.

[Follow_]

Straszne, że bez przyjaciółki nie możesz normalnie kontynuować życia...

 

-- 16 lut 2015, 22:56 --

 

Jeżeli ktoś jest zaburzony i szuka partnera w innym zaburzonym musi być dodatkowo szalony, takie to wyzwanie dla obojga, jednak jakby się udało im to naprawdę szacun.

W moim kręgu są już 2 takie pary i wiedzie im się bardzo dobrze zależy jakiego typu to jest schorzenie bo bywają takie przy ktorych da sie zyc w miare spokojnie a sa i takie gdzie to istne pieklo.

 

jeśli oboje zaburzeni nad sobą pracują to może to się uda..

mi się z zaburzonym nie udało i ciągnie się to za mną jak smród...

[Aquila]

Ach, bo z jednej strony chciałoby się do ludzi, a z drugiej strony towarzystwo ludzi jest takie męczące. A jak już się chce spędzić z kimś czas, to się okazuje, że ta druga osoba nie chce.

Poniekąd bez przyjaciółki kontynuuję życie w miarę normalnie, bo siedzę i się uczę. Ale to jest norma dla mnie, a nie w ogóle.

[Cognac]

Aquila, taki los introwertyków. Warto się z tym, hmm nie wiem, pogodzić? Pogodzić tak "radośnie", przyjąć za coś swojego.

[Gość]

Aquila, czy nam się to podoba, czy nie, potrzebujemy towarzystwa innych ludzi. Sęk w tym, żeby znaleźć takie osoby, które są w stanie zrozumieć i zaakceptować naszą potrzebę alienacji. Oczywiście o każdą znajomość trzeba dbać, a to wymaga poświęcenia czasu. Jak nam na kimś zależy to jednak jesteśmy bardziej skłonni do poświęceń.

[Lethality]

Szukajcie bliskich wam ludzi. Od chronicznej samotności można zwariować.

[Semir]

Straszne, że bez przyjaciółki nie możesz normalnie kontynuować życia...

 

-- 16 lut 2015, 22:56 --

 

Jeżeli ktoś jest zaburzony i szuka partnera w innym zaburzonym musi być dodatkowo szalony, takie to wyzwanie dla obojga, jednak jakby się udało im to naprawdę szacun.

W moim kręgu są już 2 takie pary i wiedzie im się bardzo dobrze zależy jakiego typu to jest schorzenie bo bywają takie przy ktorych da sie zyc w miare spokojnie a sa i takie gdzie to istne pieklo.

 

jeśli oboje zaburzeni nad sobą pracują to może to się uda..

mi się z zaburzonym nie udało i ciągnie się to za mną jak smród...

Mi się ani z takimi ani z innymi też nie udaje więc status zdrowotny raczej nie ma dla mnie znaczenia. Głównie to za sprawą tego że unikam zatłoczonych miejsc już mi próbują to wybić z głowy ale jak na razie bezskutecznie. Właściwie tylko laptop,tv i praca:)

[bebela]

Witam, właśnie zarejestrowałam się na forum, chciałabym podzielić się moim problemem. Jestem bardzo samotna. Mam 25 lat, niedawno skończyłam studia, których nienawidziłam od samego początku (prawo), jednak nie potrafiłam ich przerwać. Całe życie byłam skupiona na nauce, rodzice (w szczegolności ojciec) potęgowali i wzbudzali we mnie 'ciśnienie' na zdobywanie dobrych ocen itd. Od dziecka miałam problemy na tle kontaktów z innymi dzieciakami, zwykle miałam 1 dość bliską osobę, ale nie radziłam sobie w grupie. Jestem typem introwertyka. Kilka miesięcy temu zaczęłam pracę w kancelarii, gdzie zostałam zwolniona po 2 miesiącach. Nie potrafię odnaleźć się w sytuacjach stresowych. Czuję, że zmarnowałam jakiśtam potencjał na coś, czego tak bardzo żałuję; na coś, w czym nigdy nie poczuję się dobra. Nienawidzę tego uczucia. Nienawidzę swojego wyboru.

Najchętniej wyjechałabym gdzieś bardzo daleko, zostawiłam wszystko i po prostu uciekła.

Na studiach byłam bardzo, bardzo samotna (problemy z niesmiałością, które były mylone z 'zadzieraniem nosa' - wyglądam na osobę pewną siebie i jestem atrakcyjna, co przełożyło się na negatywne uczucia w moim kierunku. Zwyczajnie ludzie mieli mnie za osobę zapatrzoną w siebie, która ma się za kogoś lepszego. Nie potrafiłam tego przełamać, pokazać, że to, że milczę spowodowane jest nieśmiałością, a nie krytyką.) Nie byłam też imprezowa i denerwowała mnie nieszczerość.

Poznałam kilku chłopaków, jeden bardzo mnie skrzywdził bardzo dawno temu(nigdy nie byliśmy nawet razem, stwierdził, że mnie kocha, ale jego znajomi mnie nie lubią więc niestety nie może ze mną, bo co by powiedzieli? Po tym nie mogłam się pozbierać 2 lata). Nigdy jednak nie byłam w prawdziwym związku, gdzie można byłoby wzajemnie się wspierać, nigdy przed nikim się nie otworzyłam, mimo, że próbowałam. Mam w sobie wiele uczuć, które chciałabym przelać na jedną osobę, dbać o nią, po prostu być i dawać komuś szczęście, jednak coś jest nie tak.

Po wydarzeniu z chłopakiem, który mnie skrzywdził utwierdziłam się w przekonaniu o swojej bezwartościowości i beznadziei. Mam wrażenie, że w życiu nie spotka mnie już nic dobrego. Zawsze miałam romantyczną 'duszę', jest mi bardzo ciężko pogodzić się z tym, że jestem samotna i całe życie byłam.

Dnie spędzam przed komputerem lub w łózku spiąc. Nie robię nic wartościowego, bo ciężko mi pozbyć się dołujących myśli. Czasem wyjdę pobiegać, żeby ozbyć się smutnych myśli.

Często mam bóle w klatce piersiowej, utraty oddechu, budzę się w nocy zestresowana, boli mnie odcinek szyjny kręgosłupa, głowa, oczy. Zapominam o jedzeniu. Czasami zapominam, co przed chwilą robiłam. Często łapię się na myślach samobójczych, jednak kocham rodzinę i zawsze to trzymało mnie z daleka od wprowadzenia w życie jakichkolwiek 'planów', jednak ostatnio jest z tym coraz gorzej. Jestem dość obojętna i czasami boję się samej siebie, nie jestem pewna, czy jakieś małe wydarzenie nie popchnie mnie do zrobienia sobie krzywdy. Te myśli niestety nasiliły się po ukończeniu studiów. Nie radzę sobie już.

Od 8 miesięcy pisałam z chłopakiem z innego kraju, poznanym przypadkiem na portalu językowym. Może to zabaene, ale udało mi się przed nim otworzyć (magia internetu, szybkie pocuzcie intymności i więzi, której nigdy nie poznałam z nikim, w szczególności z chłopakiem). Wczoraj po małej, pierwszej sprzeczce postanowił, że powinniśmy od siebie odpocząć.

Czuję, że zzawaliłam swoje życie na każdym polu. Są rzeczy, których już nigdy nie doświadczę, bo jest za późno. Nie chce mi się żyć, jestem przepełniona lękami, samotna i nieszzcęśliwa. Nie potrafię sobie znależć miejsca w życiu.

[Aquila]

bebela, wiele z rzeczy, które opisujesz bardzo mi przypomina to, czego ja doświadczam. Też poszłam na "ambitne" studia (medycyna, obecnie 5 rok), które mi się nie podobały i właściwie od początku zastanawiałam się co ja tam robię. Były pojedyncze przedmioty, które mi się podobały. Potem postanowiłam zaryzykować i po 1 roku wzięłam 2 kierunek (biologia) i mimo, że jest ciężko, to okazał się dobrym wyborem. Jeśli chodzi o związki..cóż, nigdy w związku nie byłam. Ani poważnym, ani mniej poważnym. Przyjaciół też mam pojedynczych. Mam wrażenie, że jestem czasem zbyt bezkompromisowa i ciężko mi zaakceptować niektórych ludzi, bo nie są tacy, jakimi bym ich chciała. No i oni widać nie akceptują też mnie. Albo nie uważają za odpowiednie towarzystwo. Za to lubię wieczorami włączyć muzykę i marzyć, zatapiać się w myślach.

Zauważyłam też, że przed zupełnie nieznanymi osobami czasem jakoś łatwiej się otworzyć. Nic o człowieku nie wiedzą, można zerwać z nimi kontakt kiedy się chce, spalić za sobą mosty, jeśli tylko coś będzie nie tak, więc takie otworzenie się nie ma właściwie wpływu na inne aspekty naszego życia.

Czy jesteś pod opieką psychiatry lub psychologa?