Aquila

Tak, został u mnie rozpoznany zespół Aspergera wieku 28 lat. Możemy pogadać, jeśli chcesz

Tak, jak pisze take, wygląda jak spektrum autyzmu (oczywiście nie musi tak być, ale z podobnymi problemami borykają się osoby z autyzmem). Te problemy, o których piszesz są mi bliskie, bo sama miałam rozpoznany zespół Aspergera, już w dorosłym wieku.

Ja mam odwrotnie. Zawsze byłam "niedotykalska", ale w przeciągu ostatnich kliku lat się to zmieniło. Czuję się samotna i lgnę do kontaktu z innymi ludźmi. Lubię ich przytulać, lubię być głaskana po ramieniu, itp. Jest trochę znajomych, którzy też są samotni, więc z takimi osobami często się przytulam i wtedy przez moment jest jakoś lepiej.

Gdybym była bardziej odporna, spłynęłoby to po mnie jak po kaczce, ale jakoś tak nie potrafię Ech, niestety na razie mi się taki nie trafił. Pozostaje mi patrzeć, jak rówieśnicy się hajtają lub wchodzą w inne poważne związki.

Samotność z każdym rokiem życia jest coraz trudniejsza do zniesienia. Szczególnie, gdy wyciągasz do kogoś serce na dłoni a on go nie chce. Pół biedy, jeśli się przyzna, że nie chce. Najgorzej, gdy wodzi za nos, a potem zostawia na lodzie. Na emocjonalnej pustyni i zmienia obiekt zainteresowania. To jest rana nie do wyleczenia.

Jak chodziłam do psychologa, to robiłam test MMPI i wyszedł mi wysoki wynik w skali osobowości schizoidalno-unikająco-schizotypowej, więc mogę mieć któreś z tych zaburzeń osobowości, choć psycholog powiedziała, że jestem jeszcze młoda i zaburzenie osobowości mogło się jeszcze nie rozwinąć, ale mam predyspozycje do ww., i że prawdopodobnie problemy osobowościowe leżą u podłoża dystymii.

Ja biorę 15 mg escitalopramu. Jak zaczęłam się nim leczyć, to rzeczywiście dawał mi kopa, nie byłam spowolniona psychoruchowo i miałam mniejsze problemy z koncentracją. Ale mimo wszystko zdarzają się spadki formy spowodowane bieżącymi wydarzeniami. Poza tym teraz już jakoś się przyzwyczaiłam do tego nowego wyższego poziomu energii.

Z zaciekawieniem przeczytałam całość. :) Widzę, że jesteś w nieco podobnej sytuacji, co ja, i jak mniemam, zbliżonym wieku. U mnie z kolei terapia idzie cały czas na tym samym leku (escitalopram), przez pewien czas chodziłam też na psychoterapię, na której dowiedziałam się, że idę w kierunku osobowości schizoidalno-unikająco-schizotypowej. W ciągu roku leczenia nastąpiła duża poprawa, choć po okresie dużego entuzjazmu, że oto moje samopoczucie się poprawiło, mam więcej energii, nie jestem spowolniona, zmienię swoje życie, bardziej zintegruję się z ludźmi, okazało się, że nie było spektakularnych zmian w moim życiu i ogarnęła mnie rezygnacja. Do pewnego stopnia wróciłam do punktu wyjścia. Poza tym źle toleruję zmiany i reaguję na nie dołem, a zmiany zachodzą w życiu cały czas i nie da się ich uniknąć. Obecnie pracuję nad "cieszeniem się tym, co los przyniesie".

Ja z kolei od ponad roku biorę escitalopram. No i jakiś miesiąc temu zmniejszyłam dawkę, ale jakoś czuję, że energia ze mnie uleciała. Na razie próbuję przeczekać, bo może to kwestia okoliczności, a nie zmniejszenia dawki.... Zresztą też stres i przemęczenie źle działają. Przy dużym zmęczeniu miałam mocne huśtawki nastroju i myśli samobójcze. Jak wypoczęłam, to minęło. A teraz tak siedzę przy kompie, patrzę, co ludzie wrzucają na fejsa itp i tylko ciągle myślę: "kurde, jakie to wszystko marne, śmieszne, groteskowe, bez sensu"

Chyba ciężko odpowiedzieć jednoznacznie na to pytanie. Z jednej strony dystymia wykazuje podobieństwo do zaburzeń osobowości (i przez niektórych tak bywa klasyfikowana), co wskazuje na znaczną przewlekłość objawów i niepewne rokowanie co do wyleczenia. Z drugiej strony wydaje mi się, że na szanse wyleczenia w dużej mierze wpływa charakter danej osoby i jej determinacja w drodze do wyleczenia, wsparcie ze strony otoczenia oraz okoliczności. Poza tym czas, kiedy bierze się leki trzeba dobrze wykorzystać, aby po odstawieniu nie wrócić do punktu wyjścia. Trzeba próbować wprowadzić w swoim życiu jakieś zmiany. Jeśli o mnie chodzi, to biorę SSRI od ponad roku i widzę sporą poprawę, ale widzę też duże pole do zmian, które jeszcze muszę wprowadzić, aby nie wchodzić w dziwne i wątłe relacje z innymi ludźmi.

NiczegoNieLubię, też to znam. I jeszcze to, że potrafię podwyższać sobie poprzeczkę już w trakcie realizacji celu. Chociaż, jak już pisałam, nie wiem kiedy konkretnie, ale pod wpływem leczenia zaczęło to mijać. Jeśli chodzi o działanie Seronilu i innych SSRI, to zaczynają one działać po ok. 3 tygodniach. Możliwe, że to placebo, choć w medycynie jak w kinie: wszystko jest możliwe ztx, ja chodziłam do Agnieszki Laskowskiej (przyjmuje w przychodni Cepelek) i mam o niej dobre zdanie.

To nie kwestia wyzbycia się marzeń, a raczej nauczenia się wybierać. I uświadomienia sobie, że w życiu nie da się zrobić wszystkiego. Prawda, że często na zaburzenia depresyjne popadają osoby z dużymi ambicjami, czy poddane dużej presji. Przewlekły stres działa destrukcyjnie. Często miewałam, czy może dalej mam poczucie, że za mało w życiu czasu na zrealizowanie wszystkiego, co bym chciała. No i za mało siły. Często, stając przed wyborem mam wrażenie, że bez względu na podjętą decyzję, będzie to decyzja zła. Nie wiem jak i nie wiem kiedy, ale takie myślenie zaczęło jednak mnie opuszczać. A leczę się od roku. Co do leczenia: podobno najlepsze wyniki dają leki łącznie z psychoterapią. Antydepresanty nie są co prawda "tabletkami szczęścia", a raczej w optymalnych warunkach "tabletkami braku nieszczęścia". Potrafią dać trochę kopa i stworzyć warunki, aby nad sobą popracować i coś zmienić w swoim życiu. Przede wszystkim trzeba mieć wolę wyzdrowienia. I świadomość, że może to wymagać dużo pracy.

I znowu smutek, rozgoryczenie, złamane serce, zdeptane nadzieje. W jednej chwili. Ot, tak prosto. Łatwiej jest nie mieć nadziei, niż ją utracić. Człowiek się oszukuje, wyobraża sobie nie wiadomo co, zupełnie bezpodstawnie. Było dobrze i stabilnie. Teraz znów natłok negatywnych myśli i huśtawka. I czuję się sama z tym wszystkim. I niepotrzebna.

Hmm. Dobrze jest tu wejść i czasem znaleźć nowe posty. Napiszę coś od siebie. Życie jednak jest cholernie dziwne. Im dłużej żyję, tym mniej z niego rozumiem. Kiedyś doszłam do wniosku, że człowiek umiera, kiedy jego organizm przestaje rozumieć po co ma dalej żyć. Ostatnio jest trochę jak podczas burzy na morzu. Raz na fali, raz pod falą. Pośród mieszaniny uczuć, których nie rozumiem, rozdarta i ambiwalentna. I jakaś zmęczona życiem. Rzeczywistość znana, staje się poniekąd obca, własne życie jakieś groteskowe. Jakaś czarna komedia. Nie wiem, czy jestem bardziej jestem wkurzona na cały świat i znajomych, czy może za nimi tęsknię i chciałabym być blisko nich. Chciałoby się płakać, ale jakoś nie wychodzi.

Wydaje mi się, że bardzo ważna tutaj jest obecność takiej zaufanej osoby, która Cię akceptuje i popycha do przodu. Czasem jest tak, że na nic nie ma się ochoty i staje się okoniem przeciw robieniu czegokolwiek. A taka osoba potrafi trochę popchnąć i pokazać, że są jeszcze rzeczy, które można robić z przyjemnością. A jeśli mimo to, nie ma się na nic ochoty, można z tą osobą po prostu posiedzieć. Albo się wygadać, wyzrzędzić. To też czasem pomaga. Ale tak jak już pisałam: u każdego jest inaczej i nie ma tu uniwersalnych sposobów