Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia)

moze jednak warto sobie znalezc jakies zadanie tak jak pisala Agasaya moze to pomoze?

gorzej... "muszę iść coś zjeść żeby zwymiotować"... takie myśli nie ułatwiają...

no to między innymi miałam na myśli

jeśli chodzi o zadania to moja terapeutka daje mi takie żebym się wyładowała/ wyżyła

np: nakrzyczeć na zdjęcie ojca, zbluzgać go, opluć, zgnieść, podeptać, pociachać żyletką którą zwykle tnę siebie i na koniec mogę jeszcze powypalać dziury papierosem, spalić w popielniczce.

iść na przejazd kolejowy, taki gdzie często jeżdżą pociągi, zaczekać najlepiej na towarowy i drzeć ryja tak długo jak będzie jechał pociąg

przyczepić zdjęcie ojca do worka treningowego i nawalać ile wlezie

może i to by rozładowało moją wściekłość ale nie wypełni pustki...

Agasaya, ja nie wiem co bym mogła robić, jak się rozładowywać... tłamszę wszystko w sobie, tak strasznie że czasem czuje jakbym miała wybuchnąć, ech...

 

jeśli chodzi o zadania to moja terapeutka daje mi takie żebym się wyładowała/ wyżyła

np: nakrzyczeć na zdjęcie ojca, zbluzgać go, opluć, zgnieść, podeptać, pociachać żyletką którą zwykle tnę siebie i na koniec mogę jeszcze powypalać dziury papierosem, spalić w popielniczce.

iść na przejazd kolejowy, taki gdzie często jeżdżą pociągi, zaczekać najlepiej na towarowy i drzeć ryja tak długo jak będzie jechał pociąg

przyczepić zdjęcie ojca do worka treningowego i nawalać ile wlezie.

ahaaa o__O to wam dają takie "questy" na terapii? ja nigdy nie dostałam takich czy podobnych poleceń. to kwestia określonego rodzaju terapii, czy pomysłów terapeuty, rodzaju zaburzeń, czy jeszcze czegoś innego?

w ogóle to wyobrażenie sobie siebie niszczącej zdjęcie matki jest dla mnie mocno groteskowe, przecież to kawałek papieru, a ona sobie w tym czasie grzeje d*pę na kanapie i bardzo jej z tego powodu wszystko jedno. to samo techniki typu "pokrzyczeć sobie w zamkniętym samochodzie/pokoju krzyku itp" zawsze budziło we mnie politowanie ja moge sobie pokrzyczeć w momencie jak coś mnie wyprowadzi z równowagi, ale żeby tak zaplanować i odroczyć w czasie, moim zdaniem jest daremne. albo są emocje tu i teraz i znajdują ujście, albo nie bawię się w odkładanie tego na dogodny moment i okoliczności.

Nie wiem, stosujecie takie metody?

zielona miętowa, no nie do końca się z Tobą zgodzę. Właśnie mój i wielu innych osób problem polega na tym, że w momencie kiedy jestem wściekła, kiedy chciałabym krzyczeć - nie umiem tego zrobić. Co więcej. Nie umiem krzyczeć, nigdy się tego nie nauczyłam i teraz choćbym chciała - nie umiem. Tłumie negatywne emocje. Udaje że ich nie ma. I one we mnie się tak zbierają... Dopóki nie wybuchnę. Dlatego takie ćwiczenia nie są bezpodstawne - można spróbować rozładować te odłożone emocje jakoś to planując niż z zaskoczenia kiedy się już nie wytrzyma. Ja osobiście rozładowuje złość oglądając seriale i szyjąc/robiąc kolczyki. To nie pomaga w stu procentach, ale jeszcze nie odkryłam lepszego pomysłu

U mnie nastąpiły postępy.

Zjadłam kolację i bałwanka z czekolady.

freya, bardzo dobrze, oby tak dalej :).

GregoryHouse, wiesz, ciężko to nazwać postępem... wiem bo też tak robiłam i uważałam że to postępy, a to tylko błędne koło...

zielona miętowa, sama nie wiem czego to kwestia... chyba pomysłowości mojej terapeutki i mojej oporności odnośnie przeżywania emocji na zewnątrz...

ale mam właśnie podobne zdanie na ten temat i jakoś nie bardzo jestem przekonana do wykonania tych zadań... w efekcie usłyszałam dziś że mam się zastanowić nad sensem dalszej terapii... czy to znaczy że moja terapeutka traci cierpliwość?

siedzę i czekam aż mama pójdzie i spać i będę mogła się nawpie... i ... mam ochotę iść i kazać jej spać ... a jednocześnie mam nadzieję że pójdzie spać później ode mnie i dzięki temu ominie mnie jedna "pogadanka" z muszlą

zielona miętowasiedzę i czekam aż mama pójdzie i spać i będę mogła się nawpie... i ... mam ochotę iść i kazać jej spać ... a jednocześnie mam nadzieję że pójdzie spać później ode mnie i dzięki temu ominie mnie jedna "pogadanka" z muszlą

Kiedyś też tak miałam.Przypominasz mi siebie z przed lat,ale już z bulimii wyszłam,wygrałam z nią.

Przez ostatnie 2 dni jadłam i pomyślałam, że może uda mi się żyć normalnie.

Teraz już wiem, ze mi to nie wyjdzie bez pomocy. Nie przełknę nawet kawałka chleba...

freya, wróć na terapię, najgorzej jest stracić to co się już poprawiło...

Trzymam kciuki.

I za wszystkich innych też, dla takich jak 'my' święta są ciężkim czasem...

Chciałabym mieć takie zdolności żeby wszystkim jakoś pomóc.

I chciałabym móc teraz bez wątpliwości zapewnić, że wszystko będzie dobrze.

nothing_positive, ja chciałabym pomóc sobie, wtedy mogłabym pomóc innym.

Dlaczego nie odpisałaś na PW?

nothing_positive, jesteś prawdziwą altruistką.

nothing_positive, jesteś prawdziwą altruistką.

Na to chyba wychodzi. Po prostu...wiem ile funduję przygód np. mojej jedynej przyjaciółce. Czuję się jak pasożyt (słowa mamusi zakodowane <3) i chcę to wynagrodzić.

Poza tym...teraz wiem jak ludzie strasznie mogą się czuć, przez co przechodzić. Nie życzę nikomu takich problemów, nawet najgorszemu wrogowi.

Lady Em., nie ma za co, od tego jesteśmy Jakby się coś działo, zawsze pisz. A jeśli chodzi o jedzenie to ja mam taki tip: w takich gorszych momentach można sobie pofolgować, nie jeść czegoś banalnego, zamiast brać kanapki z domu lepiej kupić sobie coś smacznego na mieście, czego nie je się na codzień, coś co się lubi (u mnie jest to np. pizza ) trzeba się nastawić "ale fajnie, zjem sobie coś dobrego" i traktować to jak przyjemnść. Może to cieżkie, ale po prostu łatwiej wchodzi jedzenie czegoś, co bardzej lubimy, niż zmuszanie się.

Snejana, dobry pomysł. Dzięki

nie dam rady nooo..

bretta, czemu?

bretta,

Snejana, Lady Em., są takie dni, kiedy nie można się powstrzymać i trzeba rozładować emocje, a nie mogąc znaleźć pomysłu jak to zrobić się żre a potem wymiotuje... ech

bretta, mam nadzieję, że dzisiaj jest lepiej

To strasznie męczące.. nie tylko pod względem psychicznym, ale i fizycznym.. wstając rano nie mam siły, dopiero po kawie jakoś ożywam. Mimo wszystko i tak dążę do spadku na wadze..

Zero motywacji do zdrowienia.

nieidealna, nie możesz tak robić... skup się na terapii, a jak to nic nie będzie dawało to daj się zamknąć na oddziale...

Szkodzisz swojemu zdrowiu, życiu! Naprawdę, zadbaj o siebie, masz przed sobą całe życie ...