Niezdolnośc do nawiązania relacji z ludźmi

Jestem wrakiem człowieka. Nie widzę przed sobą przyszłości.

...ale nie o tym chciałem. Czuję się niezdolny do nawiązania relacji z ludźmi. Nie interesują mnie relacje z ludźmi na gruncie koleżeńskim/znajomości, bo one rodzą męczące zobowiązania. Nie obchodzi mnie też co ludzie myślą, w sensie kontakt z ludźmi na zasadzie wymiany informacji - dlatego mam nawet problemy by pisać na forum. Całe życie marzyłem o jakiejś głębszej relacji, przyjaźni; nigdy nikogo nie miałem; prócz tymi, którzy byli, ale mnie nie znali. No i kiedy nadarza się okazja, to im bliższa jest relacja, tym czuję większą ochotę napierającą we mnie w przeciwnym kierunku - ucieczki, izolacji, powrotu do stanu zobojętnienia w jakim tkwiłem przez lata. Boję się, że relacja z drugim człowiekiem jakoś mnie ograniczy, coś mi zabierze. Im lepiej się przy kimś czuję, tym później - czuję się bardziej przeładowany emocjonalnie. Jakby pozytywne emocje mnie męczyły. Wzbiera we mnie ogromna chęć ucieczki i izolacji - powrotu to stanu emocjonalnej pustki.

A może boję się zacząć żyć naprawdę?

Jestem wrakiem człowieka. Nie widzę przed sobą przyszłości.

 

...ale nie o tym chciałem. Czuję się niezdolny do nawiązania relacji z ludźmi. Nie interesują mnie relacje z ludźmi na gruncie koleżeńskim/znajomości, bo one rodzą męczące zobowiązania. Nie obchodzi mnie też co ludzie myślą, w sensie kontakt z ludźmi na zasadzie wymiany informacji - dlatego mam nawet problemy by pisać na forum. Całe życie marzyłem o jakiejś głębszej relacji, przyjaźni; nigdy nikogo nie miałem; prócz tymi, którzy byli, ale mnie nie znali. No i kiedy nadarza się okazja, to im bliższa jest relacja, tym czuję większą ochotę napierającą we mnie w przeciwnym kierunku - ucieczki, izolacji, powrotu do stanu zobojętnienia w jakim tkwiłem przez lata. Boję się, że relacja z drugim człowiekiem jakoś mnie ograniczy, coś mi zabierze. Im lepiej się przy kimś czuję, tym później - czuję się bardziej przeładowany emocjonalnie. Jakby pozytywne emocje mnie męczyły. Wzbiera we mnie ogromna chęć ucieczki i izolacji - powrotu to stanu emocjonalnej pustki.

 

A może boję się zacząć żyć naprawdę?

Ja też tak mam, że im bliżej kogoś nowego jestem, tym bardziej chcę uciekać. Ale spróbuj chociaż przez neta - ja tak robię i mi to duuużo pomaga. A co do tego odczucia, to wynikać może ono z tego, że boisz się relacji z ludźmi bliższych, z jakiegoś powodu. Tym powodem może być lęk przed tym, że jak komuś zaufasz, otworzysz się przed nim, to on Cię skrzywdzi. I to jest silniejsze od Ciebie.