Ja już naprawdę nie chcę.

Zacznę od tego, że jestem gejem. Wiem o tym od końca szóstej klasy(zawsze bardziej podobali mi się faceci, ale wtedy zdałem sobie z tego sprawę) . Właśnie wtedy się wszystko zaczęło.

Zanim poszedłem do gimnazjum byłem bardzo otwartym chłopakiem. Na lekcjach byłem tym rozśmieszającym klasę i dostawającym ogrom uwag w dzienniczku. Miałem znajomych, całe dni mnie w domu nie było. Był to najlepszy czas w moim życiu.

Razem z przyjaciółmi wybraliśmy jedno gimnazjum i trzymaliśmy się tam razem. Wtedy zacząłem się zamykać. W tym wieku nikt by mnie nie zaakceptował, nawet oni. Sam miałem dystans do gejów.

W szkole przybrałem postać "tego spokojnego, który się do nikogo nie odzywa". Jestem taki do dziś i mam tego dosyć. Czasem mam ochotę wybuchnąć, a czasem ze złości komuś przylać. Nie mam jak się wyładować, bo całe dni spędzam w domu. Kryję wszystkie emocje pod maską, która już mi się wżyna w twarz.

Wspomniana wcześniej grupka rozpadła się po wyjeździe przyjaciółki za granicę. Tzn. nadal się widzimy w szkole, ale nic poza tym.

Na początku trzeciej klasy zaczął podobać mi się jeden chłopak w klasie. Ale pewnie jest hetero, więc nawet gdybym miał nie wiadomo ile śmiałości, nie miałbym szans.

Moi rodzice się rozwiedli gdy miałem 7 lat. Mieszkam z mamą, ale z tatą widzę się prawie co 2 tyg. Praktycznie co 4 lata się przeprowadzam. Moja mama właśnie co te 4 lata ma nowego faceta. Każdego z nich nienawidziłem.

Dziś mam już dosyć. Mam mnóstwo kompleksów i boję się odezwać do kogokolwiek. Nikomu jeszcze nie powiedziałem o swojej orientacji, nawet rodzicom. Czuję ciągły brak energii i myślę, że jestem strasznie nudny. Wkurza mnie, że jestem sam. Chciałbym kogoś znaleźć, ale nikt by mnie nie chciał. Mam mało zainteresowań. Sytuacja finansowa w domu nie wygląda za dobrze. Ciągle bym tylko przesiadywał ze słuchawkami na uszach. Aż mi się żyć nie chce. Czasem myślę o samobójstwie - pewnie i tak nikt by nie zauważył. Nie mam nawet jak popłakać, bo siostra widzi mnie 24h na dobę. Ciągły brak prywatności. Cały czas mówię sobie, że jestem nikim, bo nie widzę w sobie nic ciekawego. Mam ochotę wyłączyć mózg i odstawić na bok. Myślałem już o anty depresantach, ale nie wiem gdzie można je dostać.

Ja już naprawdę nie chcę. Wszystko jest źle, wszystko przeciwko mnie. Mam dopiero 16 lat. Czuję, jak czas mi ucieka, a ja nawet nie próbuję go złapać.

Nie mam problemu z akceptacją orientacji, tylko z całą resztą. Chciałbym w końcu komuś o sobie powiedzieć, ale boję się tej całej homofobii. Nie mam z kim pogadać. Chcę, żeby to sobie poszło.

Pewnie nic oprócz "powiedz bliskim" itd. od Was nie dostanę, ale mimo to pytam: co mam zrobić?

Homofobia była i zapewne będzie, nad czym ubolewam, chociaż jestem hetero. W sumie nie wiem co ci doradzić. Nie wiem czy jest jakiś sposób/ złoty środek by coś zmienić. Gdyby był na pewno bym skorzystała. Ale wydaje mi się, że w takiej sytuacji potrzebowałbyś osoby, która po prostu by Cię zrozumiała, w której miałbyś oparcie i z którą zawsze mógłbyś pogadać itd. Sama borykam się z czymś podobnym i doszłam do wniosku, że to złe myślenie o sobie, kompleksy, samotność czy brak zrozumienia spowodowane są z jednej strony przez ludzi. Z drugiej strony to ludzie mogą Nam pomóc. Tylko takich tolerancyjnych, rozumiejących Cię itd. za bardzo nie ma. Szczególnie o nich trudno, jeśli nie miały żadnych problemów podobnych do Twoich np. bo wtedy brakuje im empatii.

Ale jeśli chciałbyś z kimś pogadać/wygadać się czy cokolwiek innego to możesz do mnie napisać,

możemy się wymienić nr gadu czy coś w tym stylu

Geje i lesbijki są w wielu kręgach akceptowani, bo często otoczenie w pierwszej kolejności widzi ich jako sympatycznych, inteligentnych, zabawnych i dobrych znajomych. A ich orientację uważają za ich własną sprawe - tak jest u ludzi dojrzałych, w liceum niekoniecznie mogą tak uważać. Na pewno są też miejsca w których jest to źle postrzegane. Ale w pierwszej kolejności należałoby pokazać się od strony dobrego znajomego, życzliwej i pomocnej osoby z którą można normalnie pogadać.

Spróbuj zmienić sposób myślenia o sobie, często idzie to w parzę ze zmianą sposobu percepcji świata. Z Twojej wypowiedzi wynika że wszystko widzisz w czarnych barwach, czyli zatraciłeś granicę miedzy cierpieniem a radością z życia, i jego ciężar Cie przygniata. W Twoim wieku bardziej prawidłowa jest młodzieńcza beztroska. Nie zadręczaj się tak wszystkim. Bierz pewne elementy życia takie jakimi są. My europejczycy mamy więcej problemów niż ludzie w obozach koncentracyjnych w Korei Północnej... Dlatego że oni akceptują pewne rzeczy takie jakimi je mają. Gdy będziesz czuł przy sobie czyjeś wsparcie, życzliwość poczujesz się silniejszy.