nerwica hipochondryczna. długi opis, proszę o pomoc.

od jakichś 3 miesięcy "napadła" mnie nerwica hipochondryczna (oraz myślę, że lękowa w jednym). pocę się, czuję okropne pulsowanie w okolicach serca, zawroty głowy, drżenie w całym ciele, czasami drętwienie rąk i nóg, lęk przed jakąś niewyjaśnioną chorobą oraz dość lekkie duszności (ale one pojawiają się "na razy") - nawet jak jestem w domu. myślę, że mam jakąś odmianę fobii społecznej, bo za każdym razem kiedy wychodzę z domu, mam wrażenie, że ludzie śmieją się ze mnie. mam odstające uszy i w szkole zawsze byłam wyśmiewana z tego powodu. wolę siedzieć w domu, ale objawy opisane wyżej często nie ustępują, bo podświadomość robi swoje i myśli o chorobach, badaniach, itp.

od czasu napadu nerwicy hipochondrycznej zrobiłam sobie dziesiątki możliwych badań.

echo serca wykazało wypadanie zastawki mitralnej.

holter ekg wykazał 200 epizodów tachykardii, wstawki częstoskurczu nadkomorowego; 0.1 wszystkich pobudzeń oraz 90 artefaktów. dostałam beta-bloker, ale biorę go dopiero od tygodnia (ponad miesiąc musiałam czekać na odczytanie holtera i opis). jak na dzisiaj nie czuję jakichś popraw, ale wiem, że po tygodniu cudów nie będzie.

jeszcze pół roku temu moje ciśnienie wynosiło 170/110 w spoczynku, teraz to jest 100/60 (schudłam 20 kg). ale oczywiście, musiałam wydziwiać i zastanawiać się czy to od ubytku kg zmniejszyło się ciśnienie, czy jakaś poważna choroba je powoduje. chyliłam się w stronę tej drugiej opcji, bo przecież według mnie "20 kg mniej nie zmniejszy mi o tyle ciśnienia z dnia na dzień"... mój rozum jednak pominął fakt, że nie mierzyłam ciśnienia przez okres odchudzania.

natomiast tętno bardzo rzadko przekracza 90. przez 3 tygodnie mierzenia tętna - dzień w dzień, raz dziennie - tylko 3 razy miałam powyżej 90, raz powyżej 100 (pomiar wykonywałam mniej więcej o tej samej godzinie). natomiast holter wykazał najwyższe tętno 173, natomiast o tej godzinie chodziłam po mieście już od dobrej godziny (pomimo schudnięcia 20 kg, nadal mam 10 kg nadwagę). samo wchodzenie po schodach mnie męczy; prowadziłam bardzo siedzący tryb życia, więc moja kondycja jest w tragicznym stanie. z holterem wystarczyło tylko, że przejdę szybciej z jednego pokoju do drugiego i już, tętno przyspieszało + kołatanie serca.

pomimo wręcz cudownych wyników innych badań (czy to morfologia, czy to USG tętnic szyjnych i kręgowych) boję się, że mam (bądź będę miała i nie zdążę na czas tego wykryć) coś czego badania nie są w stanie wykryć więc co dzień wymyślam to nowe badania by "tylko sprawdzić". to jest błędne koło. jest tyle badań na świecie, a mi wystarczy tylko, że przed oczami śmignie mi nazwa i już chcę to wykonać.

zwiedziłam kilkunastu lekarzy, poza neurologiem wszyscy stwierdzili - zdrowa jak ryba (nawet kardiolog stwierdził, że z tych epizodów tachykardii i wstawek częstoskurczu nadkomorowego wyrosnę jeśli będę brać beta-bloker). neurolog przepisała mi proszki na depresję (biorę od miesiąca, ale jak widać jakoś nie bardzo działają).

ostatnio uczepiłam się chorób serca. z badań krwi tylko cholesterol był podwyższony w kręgu umiarkowanego ryzyka miażdżycy. mam 22 lata, ale normalnie rzecz biorąc zrobiłam inne badania, które by ją wykluczyły, bo myślałam, że "już pewnie mam". potem doszło myślenie o chorobie niedokrwiennej serca, przewlekłej niewydolności serca i innych.

rtg klatki piersiowej nie wykazał żadnego powiększenia serca, tak samo jak echo serca.

mam w domu stetoskop. co dzień, przynajmniej 50 razy dziennie łapię go do ręki i wsłuchuję się w bicie serca + mierzę tętno w każdej wolnej chwili, czyli dziesiątki razy dziennie.

we wtorki i czwartki u mnie przyjmuje kardiolog, zawsze się stawiam na "rutynowe ekg" (według mnie oczywiście).

również stan przedzawałowy i zawał nie dawały mi spokoju. również było myślenie, że to mam kiedy odczuwałam te uciski i lekkie duszności w klatce piersiowej. natomiast nigdy nie dzwoniłam na pogotowie, w żadnej sytuacji.

starałam się zajmować czym popadnie: czytać książki, sprzątać, gotować, nawet grać w gry komputerowe (to było już z braku pomysłu na jakiekolwiek inne zajęcia), ale zawsze jakoś podświadomie nie mogłam się uspokoić i myślałam sobie "może mam coś śmiertelnego czego badania nie wykrywają" i odprężenie się szlag trafiał. pochłaniam litrami herbatki uspokajające, ale one również nie bardzo odprężają.

chciałabym przestać myśleć podświadomie, to mnie już wymęcza fizycznie, a bardziej psychicznie.

poczuję ukłucie, już od razu panika, bo może umrę. zaboli skroń 3 razy na dzień - moja diagnoza: guz mózgu, albo coś czego badania nie wykazały. mam dosyć tego ciągłego bania się, wyszukiwania badań by tylko wykluczyć chorobę. chciałabym żyć normalnie, jak kiedyś.

z jednej strony zdaję sobie sprawę, że mam nerwicę hipochondryczną, ale z drugiej ten lęk, że mam bądź będę miała coś co badania nie wykażą jest dużo silniejszy i poddaję się wtedy (kolejne badania, bo "coś może być").

ostatnio zaczęła mnie przerażać jedna rzecz: mam już dosyć tego bania się, czy samobójstwo by nie było lepsze?

nigdy, ale to nigdy wcześniej w moim życiu nie myślałam o samobójstwie. a teraz? pociesza mnie fakt, że nie czuję się na tyle odważna by cokolwiek zrobić.

zaczynam myśleć o samobójstwie, ale boję się to zrobić. boję się umrzeć.

neurolog stwierdziła, że psychiatra mi nie potrzebny. jak nie, jak tak. natomiast nie mam pieniędzy na psychiatrę. nie jest tani, a jestem pewna, że na jednej wizycie się nie skończy.

bardzo proszę o pomoc. z góry dziękuję.

Po przeczytaniu Twojej wypowiedzi nie chcę być obojętna, bo sprawa nie wygląda kolorowo. Po pierwsze zawsze piszę, kiedy czuję się w pewien sposób utożsamiona z autorem wypowiedzi. U Ciebie jest sprawa n. hipochondrialnej- też ją mam. Jednak u mnie ma ona łagodniejszą postać, ale też dlatego, że zaburzeń mam więcej (Nerwica natręctw, lęki, koszmary i urojenia). Mam jakby kilka składowych. Dlatego zapytam, czu u Ciebie też występują jakieś inne zaburzenia???? Sama chciałabym wiedzieć czy hipochondria ma towarzystwo zawsze, czy występuje też w pojedynkę. Odnośnie Twojej sytuacji jeszcze myślę, że specjalista jak najbardziej! Skoro robisz tyle badań na potęgę, to czy nie dałoby się jakoś załatwić psychiatry? Nie wiem jak korzystasz z tamtych usług medycznych; jeśli z NFZ, to poszukaj też z NFZ psychiatry. Wiem ile sama nerwica zjada czasu, myśli i dobrego samopoczucia. Sama borykam się z tym od paru dobrych lat, a do specjalisty się dopiero wybieram. Jeśli Cię to w jakikolwiek sposób pocieszy to wmawiałam sobie już: nowotwory, guzy mózgu, ciężkie uczulenia skóry, przy długotrwale zatkanym uchu ciężkie zmiany słuchu, choroby kardiologiczne, ciężką przepuklinę, i jeszcze wiele innych. Z tego oczywiście wykluczyć można po wizycie u specjalisty cokolwiek; np. serce ok, przepuklinę mam, ale oby jak najdłużej bez wymaganego zabiegu, ucho tylko przytkane, wystarczy zrobić płukanie kanalików, nerwica jest na 100%! akurat tego jestem pewna, że sobie nie wmawiam...

Dlatego trzymam kciuki za wytrwałość i po prostu wizytę u specjalisty psychiatry/psychoterapeuty jeśli chcesz uniknąć farmakologii, wtedy pomoc świadczona jest rozmową- psychoterapią. Zdaję sobie sprawę, że jesteśmy wieźniami nerwicy, czy NN, czy hipochondrii-ciężko jest ją po prostu wywalić z mózgu... Ja staram się nie myśleć o chorobach, nie przeglądać atlasów medycznych, encyklopedii zdrowia-odradzam, bo to jeszcze bardziej pogłębia chorobę i w ogóle nie słuchać najlepiej jakiś problemów innych, tzn. słuchać można, ale żeby nie myśleć o nowym przypadku wśród znajomych/rodziny raku czy innych śmiertelnych... to jest życie- kolej rzeczy- a nas nie musi więzić nerwica, bo ona sama może nas wykończyć- a życie mamy jedno, tak czy owak się kiedyś skończy, więc nie ważne jak i kiedy- nie ma sensu wmawiać sobie chorób- to mówię sobie i trochę pomaga...

Pozdrawiam :)