Witam

Cześć

Chciałbym podzielić się z Wami historią mojej przesyconej lękiem, marnej egzystencji.

Na zaburzenie obsesyjno-kompulsywne zachorowałem jakieś 20 lat temu. Początkowo objawy były słabe, ze zdwojoną siłą choroba uderzyła kiedy podjąłem pierwszą pracę. Było to wieczne sprawdzanie czy się nie pomyliłem i straszny lęk, że zostanę zwolniony. Po awansie było jeszcze gorzej, większa odpowiedzialność większy lęk. Poza pracą życie codzienne utrudniały mi inne natręctwa. Często myłem ręce, przeczytanie książki stało się niemożliwe-nie mogłem skończyć strony, lęk przed skażeniem ciała-wyrzucenie śmieci było dużym problemem. Wieczne wracanie czy dobrze zamknąłem drzwi, wyłączyłem gaz. Do tego natręctwa związane z mordowaniem matki. W między czasie poznałem wspaniałą dziewczynę, która została moją żoną. Natrętne myśli nie odpuszczały (mordowanie żony, przejeżdżanie jej samochodem) choć bardzo ją kocham. Do tego lęk, że przejadę kogoś samochodem i tego nie zauważę, odjeżdżając z miejsca wypadku. Koszmary nocne zakończone ucieczką z łóżka i krzykiem. To tak pokrótce o mojej chorobie.

Od 5 lat leczę się psychiatrycznie, przez ten czas zmieniłem trzech lekarzy i kilka leków. Przez 3 lata zażywałem anafranil - pod koniec 300mg, obecnie faxolet 150mg. Leki pomagają połowicznie tłumią natręctwa ale nie eliminują ich. Jestem już zmęczony życiem w wiecznym lęku. Przestałem wierzyć, że uda mi się kiedykolwiek pokonać tą chorobę. Żona i dzieci mobilizują mnie do życia w wiecznym lęku o wszystko.

Pozdrawiam.

"Żona i dzieci mobilizują mnie do życia w wiecznym lęku o wszystko."

Mimo wszystko, z calej tej historii, akurat to zabrzmialo mi najgorzej. Zabralo mi chwile, by zrozumiec co wlasciwie masz na mysli.

Nie chce byc hipokrytka i dawac ludziom rad, ktorych sama nie przestrzegam, wiec zmilcze kwestie choroby.

Mowisz, ze masz zone i dzieci. To musi byc straszne - byc z kims w czasie choroby. (Tak, wlasnie to mam na mysli. Skoro mezczyzni ponoc powinni kobiety wspierac i pomagac dzieciom.) Ale skoro Cie mobilizuja, to nie poddawaj sie. Uwierz w siebie, na pewno dasz rade. :)

Ja również wierzę, że psychoterapia (na którą bezzwłocznie powinieneś się udać i jej poddać, by eliminować lęki, poznawać ich przyczyny i rozwiązywać na tyle, by móc spokojnie żyć i tym życiem {a przede wszystkim żoną i dziećmi} móc się cieszycz.) w połączeniu z leczeniem farmakologicznym wyleczą Cię, a ślad po zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych zostanie tylko sinym śladem w oddali i nie będziesz musiał o tym pamiętać.

Trzymam za Ciebie kciuki. Walcz i nie poddawaj się.

Wierzę w Ciebie i Twoje siły!

Dziękuję Wam serdecznie za wsparcie i słowa otuchy.

pozdrawiam