rozmowa

[anetka1000]

już spory czas lecze się z zaburzeń depresyjno lękowych i martwie sie bo nadal mi nie przechodzi najgorsze jest to ze niektórzy posądzają mnie o symulacje nikt mnie nie rozumie a ja nie jestem w stanie pracować siedze na zwolnieniu i czuje się z tym źle

ale wiem że proces leczenia jest długi jestem zapisana na zajęcia psychoterapeutyczne i wierze że będzie lepiej

[bliksa]

anetka1000, mam to samo co Ty, też z pracą było ciężko, zawaliłam szkołę itp. W naszym przypadku psychoterapia to chyba jedyne wyjscie. Nic sie nie martw, kiedys bedziemy sie smiać z tej nerwiczki

[Gość]

Mi też psychol ostatnio chciał wmówic że robie z igły widły....jak by wiedział ile to lat trwa u mnie to by się nie wypowiadał leszcz...to nie jest mój docelowy psychol...ostatnio robie skoki w boki..p

[K.]

Posądzają ci, którzy nie mają nawet najmniejszego pojęcia o tym.

Niestety ich niewiedza boli, ale nie przejmuj się tym. Ważne, że Ty wiesz jak jest i wiesz jaki krok powinien być następny.

Wytrwałości!

[Gość]

anetka1000, mi się wydaje, że za bardzo liczymy na wyrozumiałość i pomoc innych - niech mówią Ty wiesz swoje ale prawda jest taka, że nikt i nic nie pomoże Ci bardziej niż Ty sama.

[Joana]

Bez psychoterapii nie wyjdziemy z tego. Zawsze będzie jakieś "ale", które uniemożliw nam być w pełni szczęśliwymi. Grunt to trafić na dobrego psychologa, który nie będzie nam tylko "tiutał" i łechtał naszego ego. Dobry psycholog musi potrafić zmobilizować do działania i pracy nad nami samymi., nawet jeśli jego słowa czasem nas zabolą i trafią w nasz czuły punkt. Przekonałam się o tym na własnej skórze. Poszukiwania "tego jedynego" terapeuty trwają często szmat czasu ( u mnie był to 4 psycholog na , którego trafiłam). Przerwałam terapię , co było największym błędem... czas rozpocząć wszystko od nowa. Czuję , że zaczynam znowu od zera. Trafiłam do punktu wyjścia.

[whiteblackchocolate]

Kłopot w tym, że psychologowie i terapeuci są "po drugiej stronie", której my nie widzimy, ale też byśmy chcieli tam być. Dla nich nasze objawy są patologią z której trzeba leczyć, a dla nas to jest norma, która obecnie nastała i czasem mocno przyzwyczajamy się do naszych chorób i nie chcemy ich puścić. Tak mi się zdaje, że dlatego czasem trudno jest się z nimi dogadać.