Potrzebuje pomocy

[Oliwia77]

Hej, mam 22 lata i od kilku miesięcy borykam się z nawrotem ataków paniki. W wieku 14 lat doświadczyłam przykrej sytuacji, która skutkowała problemami ze spaniem i lękami. Moja pomoc ograniczyła się do przepisywanych leków (Asertin 50) przez psychiatrę, które z perspektywy czasu myślę, że wcale nie pomagały, a sam fakt, że ,,coś wzięłam ". W maju 2023r mialam przykrą qsytuację i całe te problemu z dzieciństwa wróciły z podwojoną siłą.  Cały czas boje się że coś mi się stanie, ciągle towarzyszą mi uczucia niepokoju i o ile nie mam mocnych ataków paniki, o tyle to ciągłe uczucie strachu mnie już dołuje. Chodziłam na psychoterapia- nic mi nie pomogła, byłam u 2 psychiatrów i też nie pomogli, a nawet jeszcze gorzej zaszkodzili. Boje się brać leków. Nie mam nikogo kto by mnie rozumiał. Nie mam przyjaciół, chłopak z którym jestem 5lat i mamy 8 miesięczne dziecko uważa, że się nakręcam niepotrzebnie, a ja aktualnie siedzę, patrzę na swoje dziecko i płacze bo nie chce jej stracić, a doszły mi myśli samobójcze. Boje się być sama w domu, codziennie kłócę się z chłopakiem nie potrafię się wyciszyc. Nic nie sprawia mi już przyjemności, czuje takie puste serce, a najgorsze w tym wszystkim jest to ciągle uczucie zmęczenia i takiej ciężkiej głowy (?) Nie wiem jak to wyjaśnić, a wydaje mi się, że to są już objawy przewlekłego stresu. Próbuje sams sobie pomóc. Zaczęłam ćwiczyćz, wychodzić na dwór, czytać książki o lękach i trochę jest mi lepiej, ale wraz ten ciągły strach mnie dobija, a przecież mam małe dziecko do wychowania. Zastanawiam się jak osoby w podobnej sytuacji co ja sobię radzą. Nie wiem już czego moge się złapać żeby poczuć się choć na chwilę lepiej. Wtedy wyleczył mnie czas, a teraz już nie chce tyle czekać :(.

[Robinmario]

2 godziny temu, Oliwia77 napisał(a):

W wieku 14 lat doświadczyłam przykrej sytuacji, która skutkowała problemami ze spaniem i lękami.

Cześć , może warto spróbować u innego psychoterapeuty, kogoś kto potrafi poprowadzić w sytuacjach traumatycznych , bo jeśli to wraca to zapewne jest tam nad czym pracować . 

[Tango]

Cześć Oliwia77, trzy lata rozpracowywania traum, też mi nie pomogły a do reszty mnie rozwaliły. Dopiero terapia behawioralno poznawcza u terapeuty klinicznego mnie trochę pozbierała. Szukaj lekarza, szukaj terapeuty aż do skutku. Samemu sobie trudno pomóc. Mnie doraźnie zawsze pomagały tabletki z kozłka lekarskiego i medytacje n.p. mindfulness albo inne prowadzone - pełno tego na YT i Spotify. Ostatnio pomaga mi książka "Jak żyć z lekiem". Tak czy inaczej warto czytać, warto szukać. Wobec choroby jesteśmy bezsilni ale nie bezradni. Przełomowa była dla mnie również książka "W pułapce myśli". Moje doświadczenie z lekami jest takie że niestety czasami też trzeba z nimi eksperymentować i testować. Różnie na nie reagujemy i trzeba czasu żeby dobrać taki który pomaga i czasu aby zadziałał. Myślę że ktoś Ci powinien pomóc przy dziecku. Wiem jak ono jest ważne dla Ciebie. Trzymaj się ciepło.

[94.]

33 minuty temu, Tango napisał(a):

Mnie doraźnie zawsze pomagały tabletki z kozłka lekarskiego

 

Jak już, to polecam tabletki uspokajające Labofarm. Mnie wprawdzie nic nie dały, ale znam osoby, co sobie chwaliły i twierdziły, że trochę pomaga.

 

Edytowane 12 Stycznia przez 94.

[miL;)]

22 godziny temu, Oliwia77 napisał(a):

Hej, mam 22 lata i od kilku miesięcy borykam się z nawrotem ataków paniki. W wieku 14 lat doświadczyłam przykrej sytuacji, która skutkowała problemami ze spaniem i lękami. Moja pomoc ograniczyła się do przepisywanych leków (Asertin 50) przez psychiatrę, które z perspektywy czasu myślę, że wcale nie pomagały, a sam fakt, że ,,coś wzięłam ". W maju 2023r mialam przykrą qsytuację i całe te problemu z dzieciństwa wróciły z podwojoną siłą.  Cały czas boje się że coś mi się stanie, ciągle towarzyszą mi uczucia niepokoju i o ile nie mam mocnych ataków paniki, o tyle to ciągłe uczucie strachu mnie już dołuje. Chodziłam na psychoterapia- nic mi nie pomogła, byłam u 2 psychiatrów i też nie pomogli, a nawet jeszcze gorzej zaszkodzili. Boje się brać leków. Nie mam nikogo kto by mnie rozumiał. Nie mam przyjaciół, chłopak z którym jestem 5lat i mamy 8 miesięczne dziecko uważa, że się nakręcam niepotrzebnie, a ja aktualnie siedzę, patrzę na swoje dziecko i płacze bo nie chce jej stracić, a doszły mi myśli samobójcze. Boje się być sama w domu, codziennie kłócę się z chłopakiem nie potrafię się wyciszyc. Nic nie sprawia mi już przyjemności, czuje takie puste serce, a najgorsze w tym wszystkim jest to ciągle uczucie zmęczenia i takiej ciężkiej głowy (?) Nie wiem jak to wyjaśnić, a wydaje mi się, że to są już objawy przewlekłego stresu. Próbuje sams sobie pomóc. Zaczęłam ćwiczyćz, wychodzić na dwór, czytać książki o lękach i trochę jest mi lepiej, ale wraz ten ciągły strach mnie dobija, a przecież mam małe dziecko do wychowania. Zastanawiam się jak osoby w podobnej sytuacji co ja sobię radzą. Nie wiem już czego moge się złapać żeby poczuć się choć na chwilę lepiej. Wtedy wyleczył mnie czas, a teraz już nie chce tyle czekać :(.

Żadne tabletki ziołowe Ci nie pomogą, Twoje objawy wskazują na depresję.

(...) Musisz się leczyć, jak nie klika między Tobą a lekarzem, to zmień lekarza. Walcz dziewczyno, masz dziecko, które potrzebuje matki. Trzymaj się!

[Melodiaa]

22 godziny temu, Oliwia77 napisał(a):

W maju 2023r mialam przykrą qsytuację i całe te problemu z dzieciństwa wróciły z podwojoną siłą.  Cały czas boje się że coś mi się stanie, ciągle towarzyszą mi uczucia niepokoju i o ile nie mam mocnych ataków paniki, o tyle to ciągłe uczucie strachu mnie już dołuje. Chodziłam na psychoterapia- nic mi nie pomogła, byłam u 2 psychiatrów i też nie pomogli, a nawet jeszcze gorzej zaszkodzili. Boje się brać leków.

Niestety nasze objawy lubią się uaktywnić podczas trudnych i stresujących sytuacji. Pomimo rozczarowania dotychczasowym leczeniem warto poszukać bardziej satysfakcjonującego. Każdy z nas zapewne posiada różne doświadczenia w kontakcie z lekarzami i terapeutami ale nie można przez to poddawać w wątpliwość dalszego leczenia. Poszukaj dobrych specjalistów i współpracuj z nimi. Z doświadczenia powiem, że samemu ciężko sobie pomóc i ciężko żyć z objawami. Też bałam się brać leków ale po wielu latach uważam, że dzięki nim funkcjonuje oraz znacznie mój komfort życia się poprawił. 

22 godziny temu, Oliwia77 napisał(a):

Próbuje sams sobie pomóc. Zaczęłam ćwiczyćz, wychodzić na dwór, czytać książki o lękach i trochę jest mi lepiej, ale wraz ten ciągły strach mnie dobija, a przecież mam małe dziecko do wychowania. Zastanawiam się jak osoby w podobnej sytuacji co ja sobię radzą. Nie wiem już czego moge się złapać żeby poczuć się choć na chwilę lepiej. Wtedy wyleczył mnie czas, a teraz już nie chce tyle czekać :(.

Czytanie o lękach to dobry pomyśl...pomaga zrozumieć istotę lęku i tutaj masz spore pole do tego aby to przełożyć na siebie. Zmniejszanie poziomu lęku to proces czasochłonny dlatego też wdrożenie leczenia a także samodzielna praca może przynieść pozytywne rezultaty. U mnie tak było...czego i Tobie życzę

 

[eleniq]

Cześć!

 

Z tego co piszesz wnioskuję, że lęki, które uaktywniły się u ciebie po pewnych przykrych wydarzeniach zaczęły bardzo mieszać w Twoim życiu. Odbierają ci siły i radość życia. Widzę też, że starasz się te lęki zwalczać na różne sposoby, poszukujesz pomocy u lekarzy i terapeutów z różnym skutkiem. Ważne, że coś z nim robisz i cały czas mimo trudności się nie poddajesz. Też wspominasz o pewnym braku nadziei odnośnie leczenia. Rozumiem Cię doskonale, ponieważ sam mam podobne doświadczenia. Jednak z czasem spokorniałem i zrozumiałem, że nie każdy czasem jest w stanie komuś pomóc, nawet jeśli jest do tego powołany. Każdy może mieć inny punkt widzenia danego problemu. Ale też ile ludzi, tyle spojrzeń. Dlatego szukaj odpowiedniego lekarza/terapeuty aż do skutku.

 

Życzę powodzenia!