Relacje w rodzinie a depresja

[gosiaaaa]

Witam 

Mam 29 lat, skończyłam studia magisterskie, mam stałą pracę i jestem od 12 lat w stałym związku. Od ponad roku jestem pod opieką psychiatry z uwagi na zaburzenia depresyjne. Szczerze mówiąc nie wiem, jak sobie ze soba poradzić. Czuje się całkowicie bezużyteczna. Nie mam celu, sensu życia. Jestem niedowartościowana, nie potrafie sie na niczym skupić, a co za tym idzie podjąć żadnej inicjatywy by coś zmienić. Moje problemy w dużej mierze związane są z moja rodziną. Mam bardzo złe relacje z moim bratem i mamą. Moj brat bral narkotyki przez kilka lat przez co bywał agresywny i stwarzał sytuacje w domu podchodzące pod znęcanie. Sytuacja ma miejsce już około 13 lat. Niedawno znowu doszło do tego typu sytuacji i postanowiłam przejść na droge sądową. Chciałabym podkreślić że moj brat w swoim mniemaniu nie jest świadomy krzywd jakie nam wyrzadzil przez te lata. Totalnie odwraca sytuacje i manipuluje innymi, przez co odwróciła sie ode mnie reszta rodziny. Jesli chodzi o moja mamę, to nigdy nie czułam wsparcia z jej strony. Wyjechała za granicę do pracy gdy miałam 13 lat. Gdy zaczęły się problemy z bratem i zaczęłam alarmować rodziców, niestety nie stali po jednej stronie przez co w moim bracie zaczeła narastać nienawiść do ojca. Byłam zla na mamę bo gdy mnie działa się krzywda i otwarcie o tym mówiłam ona zawsze stawała po stronie mojego brata. Mam wrażenie ze wlasnie dlatego mam teraz takie problemy i myśli ze jestem niewystarczająca. Mam wrazenie ze jedyne co moge zrobic to zerwac calkowicie kontakt, ktory już jest znacznie ograniczony z mojej strony ze wzgledu na ostatnią sytuacje z bratem. Ale nie wiem czy to wystarczy, czesto gdy mam zbyt dużo czasu i włączają mi sie wspomnienia to płaczę. Nie mam tego spokoju wewnętrznego, siedzi we mnie ogromny ból i żal. I mimo ze dzieki lekom, wróciłam fizycznie do życia to nie wiem jak poradzic sobie z akceptacją siebie i pomóc sobie być szczęśliwą. 

[Pysiamisia07]

3 godziny temu, gosiaaaa napisał:

Nie mam tego spokoju wewnętrznego, siedzi we mnie ogromny ból i żal. I mimo ze dzieki lekom, wróciłam fizycznie do życia to nie wiem jak poradzic sobie z akceptacją siebie i pomóc sobie być szczęśliwą. 

 

Witaj gosiaaaa, Rozumiem Twój problem, bo miałam bardzo podobnie. 

Jestem najstarsza z rodzeństwa (2 siostry). Odkąd pamiętam, byłam traktowana jak dorosła, byłam (musiałam być) mamy powierniczką. Nie miałam dzieciństwa, tylko straszenie, wciąganie mnie w problemy rodziców przez moją mamę. Czułam się niekochana, nie odczuwałam akceptacji i nie miałam poczucia bezpieczeństwa. 

To wszystko sprawiło, że czułam się samotna w mojej rodzinie, niezauważana, niepotrzebna. Stałam się bardzo wrażliwa. 

Dopiero w dorosłym życiu, gdy mierzyłam się z natręctwami, depresją i lękiem, zrozumiałam, że moje dzieciństwo wywarło duży wpływ na moją dorosłość. 

Po wielu latach zdecydowałam się na psychoterapię na NFZ (terapia psychodynamiczna), dzięki której dotarłam do konfliktu wewnętrznego, przerobiłam emocje wyparte w dzieciństwie. Zadbałam o siebie. Już nie byłam pomocnicą dla wielu, dbałam o swoje samopoczucie. Odżyłam, stanęłam na nogi, odżyłam. 

Zerwałam kontakt z mamą i siostrami, bo wykorzystywanie mnie nie było mi potrzebne. 

Przez długi czas wiodłam spokojne życie, aż na wiosnę tego roku umiarkowana depresja odezwała się znowu. Jestem na jednym antydepresancie i czuję się lepiej. 

Pracuję nad sobą: nad zamianą automatycznych negatywnych myśli na pozytywne, nad zmianą przekonań, nad przeżywaniem trudnych emocji, by ich nie wypierać, bo to pcha nas w depresję. 

Mimo traum, które przeszłam w dzieciństwie jest mi łatwiej wychwytywać wyuczone schematy myślowe, jest mi łatwiej mówić 'nie'. Otaczam się osobami, które mnie szanują. Nie kontaktuję się z rodziną, z której wyszłam. Wolę mieć przyjaciółkę niż siostry, które wyciągnęły od mamy majątek, pomijając mnie. 

Gosiaaaa, zadbaj o siebie, bądź dla siebie ważna. Wyrażaj emocje, nie za trzymuj ich w sobie, bo to nas niszczy. 

Znajdź dobrą przyjaciółkę, bądź aktywna fizycznie, spaceruj, miej kontakt z przyrodą. 

Rodzina, w której nie masz zrozumienia, zainteresowania i wsparcia nie jest Ci do niczego potrzebna. 

Idź na psychoterapię, przerób wyparte emocje, znajdź konflikt wewnętrzny, a poczujesz ulgę, szczęście i wolność 

Życzę Ci wszystkiego najlepszego. Otaczaj się tylko tymi, w towarzystwie których dobrze się czujesz i czujesz się wolna

[gosiaaaa]

Dziękuję za odpowiedź i rady. Mam łzy o oczach po Twojej odpowiedzi, bo dałaś mi nadzieje ze można żyć inaczej. Jestem wrażliwą dziewczyną i zawsze marzyłam o pełnej miłości rodzinie, niestety zachowanie mojej mamy jest dla mnie nie do przyjęcia. Chyba masz racje i faktycznie powinnam zapisać sie na psychoterapię. Dziękuję że znalazłaś czas i pochylilas sie nad moja historia. To wiele dla mnie znaczy. Wszystkiego dobrego ;) 

[Pysiamisia07]

Gosiaaaa, Nie wyobrażałam sobie, że można żyć bez rodziny (która żyje). Nie zasłużyłam sobie na takie traktowanie.

Rodziny nikt nie wybiera, po prostu rodzisz się w niej. Nie szanowano mnie, nie liczono się ze mną. Przed odejściem powiedziałam, co mi leży na sercu. Postawiłam granice. Nikt mnie nie zrozumiał, nie pocieszył. Przeżyłam to odrzucenie, żal i smutek.

 

Teraz jestem w innym miejscu. Od tamtego czasu minęło ponad 7 lat. Od tamtego czasu żadna z sióstr nie skontaktowała się ze mną, nie złożyła świątecznych życzeń.  Czasami (przy okazji Świąt) pomyślę o nich, ale szybko sprowadzam się na ziemię i tłumaczę sobie, że "takimi" ludźmi nie ma co się zajmować. Szkoda mojego czasu i emocji.

Zawsze pochylam się nad historiami ludzi, którzy nic nie zawinili w życiu, a są odrzuceni. Wiem, jak to cholernie boli, jak człowiek czuje się wtedy.

 

Dzisiaj z podniesioną głową i czystym sumieniem mogę popatrzeć na siebie w lustro. Polubiłam siebie.

Są obcy ludzie, którzy mnie doceniają, lubią ze mną przebywać, rozmawiać, dla których jestem ważna.

[Krysia1177]

Cześć Gosiu bardzo mi przykro, że przeżywasz taką sytuację w życiu. Niestety ja również jestem w tym samym punkcie. Może pomogłaby nam rozmowa?

[Dryagan]

@Krysia1177 witaj na Forum Nerwica - miło Cię widzieć, ale obawiam się, że od Gosi do której się zwracasz możesz odpowiedzi nie uzyskać, bo ostatni raz tu zaglądała w grudniu 2022 r. i napisała raptem dwa posty (tylko w tym wątku). Napisz coś o sobie i swoich problemach, może odezwą się do Ciebie czynni użytkownicy Forum

[gosiaaaa]

@Krysia1177 Witaj  Z przyjemnością podzielę się moimi przemyśleniami i rownież wysłucham jesli tego potrzebujesz. Chcesz się podzielić swoją sytuacja na forum ?