Depresja sama w sobie a okoliczności życiowe..

[Lux24]

Znów zakładam jakiś temat, ale zastanawia mnie tyle ciekawych rzeczy, że trudno tego nie robić

Jak zapewne wiecie istnieje nie tylko psychiatria, ale i antypsychiatria, ostatnio przy okazji czytania innej książki Jarosława Stukana, natknęłam się na coś takiego jak „Toksyczna psychologia i psychiatria. Depresja a samobójstwo”. Jeszcze tej publikacji nie posiadam i w związku z tym jeszcze jej nie przeczytałam, zacytuję Wam tylko ze strony internetowej co Jarosław Stukan chce w tej książce powiedzieć.. Mianowicie:

 

"W tej w miarę przystępnie dla przeciętnego czytelnika napisanej pracy autor udowadnia, iż depresja nie istnieje w ogólnie przyjętym kontekście, a jest jedynie ekonomicznym oszustwem, natomiast tzw. antydepresanty trzeciej generacji nie mogą być określane terminem „leków na depresję”.

 

Według Stukana, to właśnie procedury rzekomego leczenia rzekomymi antydepresantami pośrednio i/lub bezpośrednio odpowiedzialne są za wzrost samobójstw na świecie. Według autora należy więc zakładać, że „obserwowany i przewidywany wzrost zaburzeń depresyjnych oraz wzrost liczby samobójstw, to problemy wytworzone przez przemysł farmaceutyczny i jest on całkowicie odpowiedzialny za śmierć dziesiątek tysięcy ludzi na przestrzeni ostatnich lat.”

 

Jasne i ostre słowa, przez co książka porusza czytelnika do myślenia i spojrzenia na temat tzw. depresji nie przez pryzmat choroby biologicznej, jak cały czas sugeruje swoimi hipotezami (przypuszczeniami) psychiatria, a pod kątem błyskawicznie wokół niej kwitnącego biznesu farmakologicznego. Stukan w prosty sposób udowadnia, że wprowadzenie do obowiązującej klasyfikacji chorób (ICD-10) takich diagnoz, jak „depresja lekka” i „depresja umiarkowana” zupełnie pozbawiły nas, ludzi, „prawa do cierpienia” i każde tego rodzaju naturalne „zachwianie” (spowodowane np. śmiercią bliskiego, rozstaniem z ukochaną osobą, czy utratą pracy i związanym z tym lękiem o przyszłość) definiowane jest jako „choroba” i natychmiast „leczone chemią” Cóż za paradoks?! Nie dość, że doznajemy załamania spowodowanego życiowym zbiegiem okoliczności, to w gabinecie u „Pana Doktora” dowiadujemy się, że jesteśmy... „chorzy psychicznie”..."

 

 

Ja osobiście im bardziej brnę w takie tematy, tym bardziej zaczynam po części, bo i swoje wątpliwości mam, się zgadzać. Widzę na tym forum mnóstwo osób, które mają problemy z pracą, ze związkami, ze szkołą, czy to nie są po prostu zwyczajne problemy życiowe i co najważniejsze - czy gdybyście mieli te sfery życia poukładane i uporządkowane, to czy mielibyście depresję?

Jeśli ktoś jest przykładowo samotny to ja uważam, że jest samotny, więc przez to ma depresję, a nie odwrotnie, czyli ma depresję, więc jest samotny. Sprowadzam to teraz do słynnego jajko czy kura, ale mam nadzieję, że wiecie o co mi chodzi. Myślę, że w wielu przypadkach depresja to nie depresja, co brak zrozumienia, akceptacji, docenienia, bliskiej osoby, więc gdyby danej osobie to wszystko dać, nie potrzebowałaby na przykład leków. Czy jestem naiwną idealistką?

[Gość]

to zależy są takie i takie depresje, zależy gdzie przyczyna czy w biologii czy w życiu czy gdzie.

[Lord Cappuccino]

Kwestię ruchu antypsychiatrycznego pozostawię bez komentarza, bo szkoda moich słów.

 

Co do depresji- to można wyróżnić dwa zasadnicze rodzaje:

 

depresję egzogenną (inaczej reaktywną)- czyli związaną z czynnikami zewnętrznymi: żałoba po stracie bliskiej osoby, wypadek, choroba, problemy w pracy/bezrobocie, trudności finansowe itp. - ta depresja nie wymaga zastosowania farmakoterapii

 

depresję endogenną (biologiczną)- czyli uwarunkowaną czynnikami wewnętrznymi (brak równowagi biochemicznej, deficyty podstawowych neurotransmiterow, dysfunkcje partii mozgu)- w tej farmakoterapia jest niezbedna. Mimo, ze hipotezy wyjasniajace rzekoma etiologie tego schorzenia, tj. serotoninowa i norepinefrynowa sa bardzo mgliste i maja luki, to nie ulega watpliwosciom, ze cos jest na rzeczy.

 

Problemem wspolczesnej psychiatrii nie jest tworzenie sztucznych jednostek chorobowych tylko raczej wypisywanie na masowa skale medykamentow psychoptropowych w sytuacjach ktore takiej interwencji nie wymagaja, bo nawet de facto nie mamy do czynienia z zaburzeniem psychicznym- a napedzaja jedynie koniunkture i nabijaja kabze koncernom farmaceutycznym.

 

Przede wszystkim winni sa sami ludzie, ktorzy naduzywaja okreslenia DEPRESJA w mowie potocznej. Jak ktos jest smutny to ma depresje, jak samotny to ma depresje, jak ma jesienna apatie to depresja itd. - a tak naprawde z kliniczna depresja takie stany maja niewiele wspolnego.

 

Smutek jest EMOCJĄ, a nie synonimem depresji. Smutek jest czyms normalnym, wiekszosc ludzi go odczuwa, przezywa. To nie swiadczy o zaburzeniu psychicznym. Problem jest wtedy, gdy smutek jest nieadekwatny do bodźca. No bo, gdy stracimy pracę- jest nam smutno, gdy ktoś umrze- jest nam smutno, gdy zgubimy portfel- jest nam smutno. Ale co gdy teoretycznie nie mamy obiektywnego powodu by go czuc, a czujemy smutek w bardzo intensywnej formie, ktory paralizuje nasze funkcjonowanie?

 

Analogicznie- gdy dostaniemy awans- czujemy radosc, gdy sie zakochamy- radosc, gdy wygramy milion w totka radosc. Ale co gdy czujemy chroniczna, nieuzasadniona radosc, stany euforyczne, ekstazy? I przy tym nie zazywamy substancji psychoaktywnych. Moznaby rzecz- no fajnie byc radosnym 24/7. Ale czy na pewno? Pod wplywem tej euforii i bezkrytycznej pewnosci siebie mozemy podjac wiele lekkomyslnych i ryzykownych dzialan, poniewaz nie posiadamy wgladu, trzezwego osadu i nie potrafimy przewidziec konsekwencji swych czynow. To przedsionek manii.

 

Kliniczna depresja to zestaw objawow- obnizony nastroj, naped, anhedonia, zaburzenia snu, zaburzenia łaknienia, myśli sucidyalne itp.

[Gość]

Lux24, myślę, że chyba patrzysz z innej perspektywy.

Po to mamy jednostkę chorobową "depresja", żeby zakwalifikować stan w jakim ktoś się znajduje. Bo powód jest już raczej marginalizowany, oczywiście jeśli mówimy o psychiatrii. Lekarz musi jakoś zakwalifikować to, z czym przychodzi pacjent. Nie bardzo widzę kartę pacjenta, w której zamiast choroby jest pół strony przyczyn, a drugie pół objawów. Fakt, depresja reaktywna ma jakąś przyczynę, do której trzeba się dogrzebać, pomyśleć jak naprawić i to zrobić. To trochę trwa i nie jest takie proste. Okoliczności życiowe mają to do siebie, że czasem nie da się ich dopasować do naszego widzimisię. W rezultacie może tak być, że nie jesteśmy w stanie całkiem usunąć przyczyny depresji.

Druga sprawa, jak leki pomagają, ktoś ich potrzebuje, bo nie może czekać na efekty za parę miesięcy, to czemu nie? Nie wiem z jakimi problemami ludzie chodzą do psychiatry, ale chyba każdy rozumie czyjś smutek po stracie bliskiej osoby i daje czas na to naturalne cierpienie. Tyle, że naturalne cierpienie ma jakieś ramy czasowe i nie polega na całkowitym pozbawieniu człowieka sił do wstania z łóżka. Jeśli ktoś stracił pracę i ma z tego powodu obniżony nastrój, idzie do psychiatry i dostaje leki to... No cóż, to sprawa lekarza co i komu przypisuje. Jeśli ktoś stracił pracę, a poza tym ma tysiąc innych problemów które jako tako były do przeżycia póki ta praca była, to już bardziej rozumiem.