"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[BladzacyAniolek]

Ja polecam film Porąbani.

http://www.filmweb.pl/film/Por%C4%85bani-2010-530650

 

Horror połączony z komedią, można dużo się pośmiać, bardzo sympatyczny film.

 

-- 28 sty 2013, 16:22 --

 

ups, nie ten dział...

[( Dean )^2]

Wielka depresja w środku sesji.

[Helvetti]

Jęczę w wyimaginowanej samotności.

[adamvz]

Nigdy nie będę szczęśliwa.

szczescie jest stanem umyslu, sam kiedys w to nie wierzylem,

ale ostatnio zaczynam dostrzegac, ze to prawda,

zaryzykowalbym stwierdzenie, ze mozna byc szczesliwym nawet mimo depresji.

Ale pierwszy warunek to zaprzestac takich stwierdzen.

[( Dean )^2]

zaczał się jedne z najgorszych okresów w moim życiu

[amelia83]

( Dean )^2, dlaczego najgorszy?

[Gość]

Albo sobie ubzdurałam, albo tak jest, że wszyscy są anty ja... gorzkie żale. Helvetti dobre podsumowanie

Jęczę w wyimaginowanej samotności.

[siostrawiatru]

Życie mnie przerasta Chyba znowu muszę zmienić prochy. Wykończę się w końcu.

[Candy14]

Nigdy nie będę szczęśliwa.

skoro tak mowisz to tak bedzie

[niecierpliwy]

Kuźwa ale gówno ... siedze przy kompie i czekam az mokry snieg spadnie na ziemie z dachu. Jak spadnie to aż podskakuje przestraszony, serducho mocniej uderzy. Paroksetyna nie chce mnie nawet powalić a biore 30 mg. Nie wiem albo zaczne brac końskie dawki tego szajsu albo bede musiał zmienic.

Spac nie chce mi sie wcale po tym chociaz mialem byc troche senny. Układ wspołczulny szaleje nie wiem jak go uspokoic. Ja nie wiem ...........

[depas]

niecierpliwy, może za krótko to paro bierzesz? Niektórym pomaga nawet po dwóch miesiącach dopiero...

[Absinthe]

jasny gwint znowu mnie będą wsadzać do tej przeklętej rury grr

[chojrakowa]

Boże, błagam, niech ktoś coś zrobi, bo dłużej tego nie zniosę.

Zniszczę wszystko, a na końcu siebie, niech ktoś mnie powstrzyma....

Z nikąd pomocy, chociaż wiem, że się starają, nic nie pomaga.

Jak mam tak żyć?!

[mark123]

Dzisiaj się pewnie mocno wkurzę, mam kolokwium u wykładowcy, które nie cierpię, zawsze na zajęciach z tym wykładowcom miałem agresywne myśli, bo mnie wnerwiał, typ człowieka z poczuciem humoru, wesołego, nawet gdy mowa o kolokwium, jakby się cieszył, że będzie stawiał dwóje. Nie mam pojęcia, dlaczego wszystkim pozostałym z grupy się to poczucie humoru podoba, także wszystkim tym, którzy dostali dwóje na poprzednim terminie

[Gość]

chojrakowa czuję się podobnie, każdy utwierdza mnie w tym, że chce mi pomóc, ale podobno ja tego nie zauważam. Też mam ochotę się 'poddać'... nie mam już siły na nic.

[moyraa]

Też czuję to samo. Ja tego nie widzę, nie czuję, nie potrafię przyjąć tej pomocy. A w momentach, kiedy dochodzę do siebie i czuję się w miarę normalnie, to patrzę na wszystko zupełnie inaczej - bez blokad emocjonalnych, napięcia. To straszne, kiedy człowiek zapada się w głębię samotności i jest wobec tego bezsilny, empatia idzie w niepamięć i czuje się, że jest się tylko ciężarem.

[Helvetti]

Czy jest jakikolwiek powód, by zacząć zdrowieć/żyć dla siebie....?

[moyraa]

Helvetti, chyba najpierw trzeba uwierzyć, że jest się tego wartym i zbudować oparcie w sobie. Każdy jest tego warty, ale wiadomo, że przy problemach psychicznych traci się tę wiarę.

A jak tego dokonać? Też nie wiem. Może kiedyś się dowiem.

[Occultism.]

Moje życie to egzystencjalna pustka. Szczerze mówiąc nie mam ochoty już się męczyć w tym przeklętym świecie który nie ma nic do zaoferowania, również ja nie mogę zaoferować nic od siebie. Czuję jak we mnie pęka kolejna bariera, kolejne pohamowania. Jestem zwyczajnym, beznadziejnym idiotą. Nie widzę swojej przyszłości, nigdzie, zabiję się na dnie. Nic nie sprawia mi przyjemności, a jedynie co jestem w stanie robić to właściwie nic. Wychodzę tylko do szkoły w której idzie mi co najmniej źle. Wydaję mi się, że lepiej byłoby gdyby mnie nie było, jestem niezdolny do życia, a taka osoba nie jest potrzebna w świecie. Jestem nikim. Całymi dniami siedzę na krześle słuchając muzyki, albo grając. Powinienem się uczyć, ale nie potrafię. Nienawidzę tego dziwnego uczucia w środku. Próbuję to wszystko znieść, ale nie wiem ile to wytrzymam...

 

-- 31 sty 2013, 16:17 --

 

Moje życie to egzystencjalna pustka. Szczerze mówiąc nie mam ochoty już się męczyć w tym przeklętym świecie który nie ma nic do zaoferowania, również ja nie mogę zaoferować nic od siebie. Czuję jak we mnie pęka kolejna bariera, kolejne pohamowania. Jestem zwyczajnym, beznadziejnym idiotą. Nie widzę swojej przyszłości, nigdzie, zabiję się na dnie. Nic nie sprawia mi przyjemności, a jedynie co jestem w stanie robić to właściwie nic. Wychodzę tylko do szkoły w której idzie mi co najmniej źle. Wydaję mi się, że lepiej byłoby gdyby mnie nie było, jestem niezdolny do życia, a taka osoba nie jest potrzebna w świecie. Jestem nikim. Całymi dniami siedzę na krześle słuchając muzyki, albo grając. Powinienem się uczyć, ale nie potrafię. Nienawidzę tego dziwnego uczucia w środku. Próbuję to wszystko znieść, ale nie wiem ile to wytrzymam...

[vifi]

Occultism., To nie z otaczającym światem ani nawet z tobą jest problem, tylko z twoimi emocjami, tą "pustką w środku". Leczysz się?

[Helvetti]

Miałam, chciałam być perfekcyjna a wyszła z tego dosyć przeciętna autodestrukcja.

 

Kiedy słyszę że wymyślam i sama się wpędzam w taką a taką chorobę to odechciewa mi się leczyć.

[Gość]

Helvetti, a po co perfekcyjna? Lepiej być sobą. Robić błędy i wyciągać z nich wnioski. Upaść i się podnieść...

[Helvetti]

niewidoczny, gdyby to wszystko było takie proste....

[Gość]

Helvetti, wiem, że nie jest, ale lepiej coś zacząć robić w kierunku stabilizacji...

[Helvetti]

Leczę się przecież.