Moje życie to egzystencjalna pustka. Szczerze mówiąc nie mam ochoty już się męczyć w tym przeklętym świecie który nie ma nic do zaoferowania, również ja nie mogę zaoferować nic od siebie. Czuję jak we mnie pęka kolejna bariera, kolejne pohamowania. Jestem zwyczajnym, beznadziejnym idiotą. Nie widzę swojej przyszłości, nigdzie, zabiję się na dnie. Nic nie sprawia mi przyjemności, a jedynie co jestem w stanie robić to właściwie nic. Wychodzę tylko do szkoły w której idzie mi co najmniej źle. Wydaję mi się, że lepiej byłoby gdyby mnie nie było, jestem niezdolny do życia, a taka osoba nie jest potrzebna w świecie. Jestem nikim. Całymi dniami siedzę na krześle słuchając muzyki, albo grając. Powinienem się uczyć, ale nie potrafię. Nienawidzę tego dziwnego uczucia w środku. Próbuję to wszystko znieść, ale nie wiem ile to wytrzymam...
-- 31 sty 2013, 16:17 --
Moje życie to egzystencjalna pustka. Szczerze mówiąc nie mam ochoty już się męczyć w tym przeklętym świecie który nie ma nic do zaoferowania, również ja nie mogę zaoferować nic od siebie. Czuję jak we mnie pęka kolejna bariera, kolejne pohamowania. Jestem zwyczajnym, beznadziejnym idiotą. Nie widzę swojej przyszłości, nigdzie, zabiję się na dnie. Nic nie sprawia mi przyjemności, a jedynie co jestem w stanie robić to właściwie nic. Wychodzę tylko do szkoły w której idzie mi co najmniej źle. Wydaję mi się, że lepiej byłoby gdyby mnie nie było, jestem niezdolny do życia, a taka osoba nie jest potrzebna w świecie. Jestem nikim. Całymi dniami siedzę na krześle słuchając muzyki, albo grając. Powinienem się uczyć, ale nie potrafię. Nienawidzę tego dziwnego uczucia w środku. Próbuję to wszystko znieść, ale nie wiem ile to wytrzymam...
