"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[Progressive]

Ja na taki krok nie mialbym odwagi

Z czym sie zmagasz?

[MamSwojePoglady]

Progressive, mi też brakuje odwagi, niestety. Ja już nie wiem z czym się zmagam, z życiem chyba.

[Progressive]

MamSwojePoglady, eh, doskonale Cię rozumiem. Pieprzone dziadostwo

[MamSwojePoglady]

Progressive, dokładnie, inaczej nie można tego podsumować.

[fobik90]

Nerwomocz mnie kiedyś zabije. Nie potrafię wytrzymać 1,5h na wykładzie bez WC :/

[terminal]

Rodzina mnie gnoi. Matka nie chce mi dać pieniędzy na powrót na studia do Warszawy, bo twierdzi, że sobie nie poradzę. Miałbym niby studiować gdzieś bliżej/w rodzinnym mieście. Super. Tylko po co chodzę do psychiatry i psychologa, skoro i tak sobie nie poradzę?

 

Może ona ma na myśli, że nie poradzisz sobie na studiach z dala od domu, za to blisko - tak?

 

-- 05 cze 2014, 19:30 --

 

Poza tym myslę, że warto byłoby podagać z psychoterapeutą, żeby parę minut poświęcił matce i uświadomił jej, że gadaniem: "nie dasz rady" nie pomaga.

[ruda2094]

jestem tu zupełnie nowa. zaczęły mi się ostatnio pojawiać myśli, że mogę mieć depresję. z drugiej strony boję się wyjść na hipochondyczkę, która wmawia sobie że ma zaburzenia psychiczne, a po prostu powinna wziąć się w garść.

 

Skrótem, moja sytuacja wygląda następująco:

 

Mam 19 lat. Rok temu wyjechałam z domu na studia do Wielkiej Brytanii, które okazały się koszmarem. Ledwo daję radę, każdy egzamin to katorga, do tego nazbierałam już kilka poprawek. Jeśli je obleję, wylatuję. Wtedy czeka mnie powrót do domu i studia w Polsce. Nie wyobrażam sobie takiej porażki, tyle lat ciężkiej pracy żeby wyjechać na studia, a teraz nagle powrót? Nie wyobrażam sobie przyznać się do porażki wśród znajomych, rodziny; zastanawiam się jak będę to tłumaczyć, jaką historię wymyślę...WYliczam znajomych, przed którymi będe musiała się przyznac do porażki. I do tego, brak mi motywacji. Nie potrafię usiąść i się nauczyć porządnie, (kiedy jeszcze rok temu zakuwałam po nocach do matury). Robię zadania przez 20 minut i dopada mnie atak płaczu, gromadzą mi się negatywne myśli o tym jak czarno będzie wyglądać moja przyszłość. Uczę się w bibliotece, ale wracam do domu położyć się, odpocząć, pooddychać. Przez ciągły płacz nie mam szans się efektywnie uczyć. Nawet jeśli zostanę tutaj na studiach, też będzie do niczego- nie podoba mi się tu, jestem nieszczęśliwa. Do tego, mój chłopak wraca do Krakowa, skąd ja też pochodzę, także moje życie tutaj nie wydaje się być zbyt kolorowe.

Nie potrafię wziąć się do pracy, choć wiem że powinnam. Wizja jeszcze miesiąca ciężkiej pracy i 4 poważnych egzaminów, zamiast mnie motywować, zupełnie mnie rozwala. Do tego, próbuję chodzić tu do psychologa, ale kontakt po angielsku jest bardzo trudny - nie da się wszystkiego wyrazić w obcym języku. Zaczęłam sięgać po alkohol, miewam wieczory kiedy wracam do domu, padam na łóżko i ryczę, szlocham, robię sobie drinka, siedzę 2h, jak już poczuję się senna (przez alkohol) to kładę się spać. Czasem, jak policzę, popijam coś właściwie codziennie. Chłopak o tym nic nie wie, bo wściekłby się gdyby się dowiedział ze piję w samotności. Nie chce mi się imprezować, odrzuca mnie myśl o długiej zabawie wśród znajomych, wolę być sama albo tylko z chłopakiem. Spotkania ze znajomymi raczej odrzucam (choć jak już się zmuszę, jest ok). Ranne wstawanie jest koszmarne, mimo że sypiam po 7-8 godzin ! Jestem bardzo nerwową osobą, miewam ataki wściekłości, wtedy trzaskam drzwiami, rzucam przedmiotami po całym pokoju, rwę włosy z głowy, walę głową o ścianę aż zaczynam mieć zawroty. Gdy byłam młodsza (13-15lat) leczyłam się na stany lękowe. One powracają, oczywiście w innej formie - teraz boję się o przyszłość , o mój związek, miewam zupełnie irracjonalne myśli (że jestem zdradzana , okłamywana, mimo że w życiu nic takiego się nie wydarzyło...). Ale moje niesamowicie niskie poczucie własnej wartości to powoduje, czuję się mała jak ziarnko piasku, wstydzę się czegoś "chcieć od życia" bo mam wrażenie że na to nie zasługuję. Że zasługuję na karę, za to że obleję studia i marnuję pieniądze rodziców, że jestem bezwartościowa. Winię się za wszelkie problemy, konflikty które mnie spotykają. Mam wyrzuty sumienia że obarczam mojego chłopaka problemami i boję się, że on nie będzie chciał być z beksą. Nigdy mi tego nie powiedział, ale lęki są obecne i tak...

Najbardziej boli mnie bezradność i ciągłe poczucie beznadziei, nie widzę nic pozytywnego w mojej przyszłości.

 

Gdyby ktoś zmusił się do przeczytania mojego mega długiego i nudnego postu (brzmię trochę jak rozkapryszona nastolatka....) to będę wdzięczna za odpowiedź, bo już nie wiem gdzie szukać pomocy !!!!!! Pozdrawiam.

[Gość]

ruda2094, a dziekanka ????? co jest takie cus w UK ??? przez wolny czas bys mogla troche baterie podładowac, popracowac , pojsc na terapie itp

[marwil]

ruda2094, Jeśli w towarzystwie potrafisz poczuć się ok, to wykluczałoby kliniczną depresję. Na reszcie się nie znam.

[Posejdon]

ruda2094, ja powiem Tobie, że raz zawaliłem studia, głupio było mi się przyznać i wstydziłem się tej porażki.

 

Teraz po wielu latach wiem, że wszyscy mają to gdzieś. Większość znajomych z liceum (bardzo ambitnych zresztą) albo zmieniała studia kilka razy albo miała 2-3 repety. Z osób które znam i osiągnęły znaczny życiowy sukces po studiach też jest kilka przypadków co studia zmieniało bo nie dawało rady lub to nie było to. Potencjalnego pracodawcę też to nie obchodzi o ile masz jakąś praktykę zawodową, jego ze studiów obchodzi tylko ukończony kierunek ewentualnie specjalizacja a nie jak długo go kończyłaś. To czy uczelnia była czegokolwiek warta i tak zweryfikuje na rozmowie kwalifikacyjnej.

 

Dorosłą, odważną i rozsądną decyzją jest wiedzieć kiedy szło się w złym kierunku, wrócić do rozdroża i wybrać inną ścieżkę a nie uparcie pędzić tą, która wiadomo, że jest zła*. Człowiek czasem robi błędy, trzeba się do nich przyznać, wyciągnąć wnioski i podjąć na ich podstawie nowe lepsze działania. Brzmi może banalnie ale tak jest.

 

Próbowałaś, to jest najważniejsze. A to, że się nie udało się zdarza. Ważne, że dałaś z siebie wszystko. Lepiej próbować sił gdzie indziej w czym innym, jeżeli wiesz, że to nie to.

 

*jest taki ładny angielski termin "sunk costs fallacy". W skrócie oznacza on mechanizm rozumowania dotyczący zatopionych w czymś kosztów. Ludzie mają tendencję do zatapiani większej ilości pieniędzy czy czasu w czymś w czym już to zatopili, pomimo tego, że po dokonaniu racjonalnej analizy lepszym rozwiązaniem byłoby pozbyć się tego czegoś i sprawić sobie nowe. To może być wieczne naprawianie starego samochodu zamiast zezłomowanie starego i kupno nowego co byłoby tańsze niż suma kosztu napraw dokonanych na starym.

[Psychoanalepsja_SS]

Może ona ma na myśli, że nie poradzisz sobie na studiach z dala od domu, za to blisko - tak?

 

-- 05 cze 2014, 19:30 --

 

Poza tym myslę, że warto byłoby podagać z psychoterapeutą, żeby parę minut poświęcił matce i uświadomił jej, że gadaniem: "nie dasz rady" nie pomaga.

 

Tak, właśnie o to im chodzi. Bo jak blisko, to bym niby na weekendy przyjeżdżał i jadł pyszną zupkę mamusi, żeby synek nie umarł z głodu (60 kg to mało?!). To brzmi jak "jesteś żałosny" dla mnie.

 

Akurat 11. czerwca idę do psychoterapeutki. I choć to raczej nie ta szkoła na takie gadanie (CBT), to jednak będę mógł się wyżalić.

[Decevante]

Dlaczego komuś przeszkadza wyżalanie się w temacie stworzonym do wyżalania się?

Nie rozumiem ludzi i nie rozumiem świata. I chyba nigdy nie zrozumiem.

Czemu każdy chce tylko dobra dla siebie, myśli tylko o sobie i ma gdzieś innych ludzi, ich cierpienie? Ludzka obojętność jest straszna...

[Eto]

Ryczę i zastanawiam się, czemu nie udało mi sie dzisiaj upić...

[Progressive]

Eto, upijanie sie nie jest najlepszym rozwiazaniem, za kazdym razem jak sie tak "lecze", kolejnego dnia mam jeszcze wiekszy zjazd

[mangiferaindica]

Zaczynam mniej lub bardziej świadomie opracowywać w głowie plan samobójstwa idealnego.

[ladywind]

Prosze niech mi ktoś poradzi,co powinnam zrobić. Mam taka sytuację, że wynajmują u mnie pokój kuzyn z jego żoną. Wynajmują dlatego, że moja mama chciała im pomóc. Otowrzyli filie pod naszą nazwą sklepu, wszystkie przelewy za towar ja im robię, ,moja mama zamawia towar, bo sami sobie nie umieją zadzwonic. Dostali od mamtki mojej przyzwolenie, że mogą sobie z ogrórka korzystac, totez zajeli kawałek placu na swoje warzywa, psa wzieli nie pytajac sie mnie o zdanie, a mam kota. Poprostu robią sobie co chcą.

Ale do rzeczy. Jest taka sytuacja w domu, gdzie ja musze bedac u siebie chodzic jak cicha myszka, a najlepiej nic się nie odzywać. Kidys zwróciłam im uwagę , że pies na okrągło sika na nowy chodnik w przedpokoju, to się na mnie postawił z podniesionym głosem i powiedział że szukam zwady itp. Noż kurva czyli ich pies moze robic wszystko, a ja mam siedziec cichutko? Druga sprawa jaka miała miejsce to w kłotni powiedział , że zpaisuje sobie ile ja prań robie (ostatnio pokazał ta kartkę mojej mamie) były nawet daty i ile rzeczy prałam Kolejna sprawa, to to że umyślili sobie by rachunki rozliczac na dwie osoby a nie na 3, czyli gaz, prąd. A dodam ze od marca nie płacą na prad i smieci, bo ciągle niby nie mają pieniedzy. Dobrze ja rozumiem ze otorzyli ten sklep i moga nie miec jeszcze takich dochodów, ale na psa mieli 400zł zeby wydac tak??

Powiem Wam, że takie kontrolowanie mnie doprowadziło u mnie do nawrotu nerwicy natręctw, bo zaczęli zahcowywac sie identycznie jak mieszkałam u rodziców, gdzie mój ojciec ciągle gasił mi światło, bo ze za duzo naciągnie, a to czepiał sie ze zeby myje pod bieżącą wodą itp.

Nie wiem co mam zrobic w tej sytuacji, najchetniej to bym chciała żeby sie w cholere wyprowadzili ode mnie, ale jakos nie mjaą zamiaru A mama sie boi że jak sobie pojdą to bedziemy musiały same płacić za rate, dodam ze oni płacą tylko 500zł, no bo rodzina.Chłopak, z którym myslałam że coś mi wyjdzie i zamieszkamy razem, wtedy wiadomo że razem sobie bysmy układali życie i finansowo było by raźniej, to z niewiadomych powodów nagle przestał do mnie pisać. ehh nie wiem co robic

 

-- 06 cze 2014, 10:19 --

 

Jak się tak rozpisałam, to jeszcze dodam, że kontrolowali nawet to, że z pracy przyszłam godzinę pożniej, albo jak ktoś do mnie przychodzi z koleżanek. Że spałam w ciągu dnia, to mojej mamie donieśli, że miskie z praniem zostawiłam pod prysznicem.No poprostu chora dziecinada, czyli najlepiej to powinnam siedziec w jednym miejscu i tanczyc jak oni mi zagrają Jak można normalnie funkcjonowac mieszkajac pod jednym dachem z taką "rodzinką"?

[Ferdynand k]

ladywind, doradzam wściekłość a jak u CIEBIE nie płacą a wynajmują to na zbity ryj jak tak nie to policję i nakaz

[ladywind]

Ferdynand k, tu dochodzi taka chora sytuacja, gdzie moja matka sie nad nimi lituje i im pomaga. Ja im powiedziałam, że jak im nie pasuje, to niech się wyprowadzą. Ale widac, że nie maja takiego zamiaru, bo gdzie znajdą takie wygody jak u mnie? Jedyne wyjscie gdzie by sobie poszli, to jakbym zamiszkała ze swoim mężczyzną, ale na siłę tez nie bede szukac, tylko z tego powodu. A mojej mamie cisna sie w dupę strasznie, mnie z kolei nawet czesc nie mówią, tak sie mijamy w domu. Męczy mnie ta sytuacja.

Mieszkam z bardzo toksycznymi ludzmi, nawet moja przyjaciółka to powiedziała.

[Ferdynand k]

ladywind, ale to twój dom tak?

[ladywind]

Ferdynand k, tak mój i moich rodziców, z tym że rodzice mieszkaja na blokach

[Progressive]

ladywind, moim zdaniem musisz spróbować wszystko wyłożyć mamie, powiedzieć, że tak się nie da funkcjonować, że pomagając tamtym osobom niszczy i ogranicza Ciebie. Może dotrze do niej i zobaczy jak cierpisz przez całą tą sytuację, a jeśli nie będziecie dawać rady finansowo, to może uda się kogoś innego znaleźć?

[Ferdynand k]

ladywind, to zobacz u prawnika jakie są przepisy dotyczące eksmisji

[ladywind]

Progressive, już troche jej nakreśliłam temat, nie powiem bo się zdenerowała na tą sytuacje i doskonale wie, że ostatni mój nawrót był spowodowany przez nich.

Z tego co wiem, to im powiedziała, że zachowują sie nie w porządku, ale wiem jak oni umieją grać niewinnych i poszkodowanych.

Szczerze to wolałabym, aby wynajmowała u mnie jakaś studentka, niż oni, którzy są dla mnie nieżyczliwi i wrogo zastawieni.

Własciwie ich obgadywanie mnie zaczęło sie po tym jak kupiłysmy do tego domu narożnik, bo wczesniej była taka kanapa stara. Ja nie wiem jak można byc zazdrosnym o takie coś? To ja powinnam byc zazdrosna o to, że nie cierpią na nerwice.

[Gość]

ladywind, macie podpisaną z nimi umowę najmu czy zawarliście ją tylko "na gębę"?

[Progressive]

ladywind, obawiam się, że oni są niereformowalni i zawsze będą mieli taką "roszczeniową postawę", bo oni tu są jakby goścmi, bo rodzina, wiec im się należy. Zwłaszcza jesli widzą jak łatwo przychodzi im manipulowanie Twoją mamą.

 

Nie radzą sobie ze sobą też, więc wyładowują to na czymś lub kimś, w tym wypadku niestety na Tobie, a impulsem do tego jak widać może być cokolwiek.

 

Wydaje mi się, że musisz się ich pozbyć jak najszybciej, bo będzie tylko gorzej.