"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[devnull]

dr. Paweł Owsiejczuk - Towar tego skurwysyna, przeżeniona Kokaina !!!

[marika75]

dziekuję ,że mogłam Wam się wypłakać.Tak naprawdę nigdy nikomu nie mówiłam o tym jak sie Boję się,że pójdę do psychiatry , a tam się zblokuje nie bedę umiała opowiedzieć tego wszystkiego co Wam , albo ze zwyczajnie się rozpłaczę.Tak czy inaczej obiecałam sobie ,że pójdę do psychiatry , choć spróbuje coś zmienić w swoim życiu

[inbvo]

wywalili mnie z roboty :/

 

ledwo ubłagałem 2 dyżury w tygodniu :F

[bittersweet]

inbvo, a jaki powód że Cie wywalili ?

 

-- 24 sty 2013, 21:10 --

 

dziekuję ,że mogłam Wam się wypłakać.Tak naprawdę nigdy nikomu nie mówiłam o tym jak sie Boję się,że pójdę do psychiatry , a tam się zblokuje nie bedę umiała opowiedzieć tego wszystkiego co Wam , albo ze zwyczajnie się rozpłaczę.Tak czy inaczej obiecałam sobie ,że pójdę do psychiatry , choć spróbuje coś zmienić w swoim życiu

Może wydrukuj swojego posta i daj swirołapowi do poczytania? Poza tym moim zdaniem chyba lepiej ze nie masz dzieci z obecnym facetem - jakos nie widze jego zaangazowanego w opieke nad niemowleciem, skoro tak lubi zamykac sie w swoim swiecie .... a jak wygląda jego kontakt z Twoja córką ? Kolejna rzecz - co by się stało, gdybys nie miała z czego opłacac swojej połowy utrzymania ? jak sadzisz, co by zrobił ?

[marika75]

Ostatnio stosunki z moją córką a facetem pogorszyły się .Warczą na siebie ,on się jej czepia a ona zamyka się w swoim pokoju albo pyskuje.nie wiem czy to z racji jej wieku -14 lat i ogólnego buntu na wszystko i wszystkich? choć gdy jesteśmy same jest nadal zwariowaną nastolatką ale zupełnie inna czasami mam wrażenie że ona go nie cierpi.a co by sie stało gdybym nie miała z czego opłacić swej połowy? nie wiem ,ale pewnie niedługo sie dowiem bo wszystko zmierza ku takiej sytuacji a ja czuję się .totalnie bezradna.piszę maile z cv ale zero odpowiedzi, telefon milczy.....wiem tylko jedno ,że nie interesuję go co zorbie w tej sytuacji , nie chodzi mi o to by za sponsorował mnie , ale chciałabym choć poczuć ,że go interesuje moje położenie, żeby siadł ze mną i porozmawiał co można zrobić jak wyjść z tej sytuacji!myślę że on wie,że zawsze stawałam na głowie by znaleźć pracę obojetnie jaką byle by mieć na życie i teraz myśli że tez tak będzie.nawet nie zauważył,że nie sypiam po nocach ,jestem wykończona fizycznie i psychicznie,że coś pękło we mnie . są wieczory ze wcale sie do siebie nie odzywamy...Myślę ze z jednej strony pasuje mu gdybym była w domu bo wszystko ma podstawione pod nos obiadek , kolacyjka itp a to czy zapłacę za mieszkanie?,cóż to przecież mój problem.Gdy o tym myślę czuję się bezsilna...

[bittersweet]

marika75, gdybys nie miała na jedzenie - to co ? chodziłabyś głodna, bo on by sie nie podzielił ? dziwny troche ten związek, co Was łączy oprócz seksu ? nie zwierzasz mu się, może on po prostu nie zdaje sobie sprawy co przeżywasz ? to co opisujesz, to troche jak mieszkanie współlokatorów, kazdy ma swoje sprawy i część opłat i swoje własne problemy - a nie, zaraz - Ty jeszcze spełniasz funkcje jego darmowej gosposi....... Na Twoim miejscu postawiłabym sprawe jasno : zaprosiła do wspólnej rozmowy i powiedziała jak sie czujesz, jakie masz troski, że oczekujesz od niego wsparcia- tez finansowego... to dobry test, czy facet stanie na wysokości zadania.

[marika75]

Próbowałam z nim pogadać tak szczerze , powiedziałam mu dokładnie to co napisałaś ,że ten dom jest jak hotel , każde z nas jest niby razem a jednak osobno przypomina to współlokatorów a nie związek (bo sex też nas już nie łączy).Powiedział mi,że on kiedyś był wykorzystany przez jakąś kobietę i teraz woli być ostrożny .Ok ale jak dla mnie to chyba nie związek a układ , on mieszka z nami bo mu tak wygodnie , a ja bo nie mam innego wyjścia , nawet gdybym miała pracę sama nie jestem w stanie wynająć i utrzymać mieszkania.Myślałam ,żeby to wszystko postawić na ostrzu noża i zaproponować albo normalny związek to co moje to i jego i odwrotnie albo koniec bo nie ma sensu tak żyć , tylko co zrobię gdy wybierze koniec?Najgorsze ,że nie mam w nim nawet duchowego wsparcia , bardzo tego potrzebowałam po stracie dzieci...i teraz tez.Wie w jakiej sytuacji psychicznej jestem , ze idę do psychiatry, że dziś byłam u lekarza ogólnego bo coraz gorzej się czuję (dał mi jakiś antydepresant)

ale to chyba jakoś go nie interesuję bo mówiłam mu o tym ale nie wykazał wielkiego zainteresowania.Jeszcze nigdy nie czułam się taka bezsilna i samotna

[bittersweet]

marika75, z tego co piszesz wynika że nic Was juz nie łączy poza wspólnym mieszkaniem... jemu tak wygodnie bo ma ugotowane i posprzatane, do tego oszczędza na połowie wydatków. Dla Ciebie to chyba przymus ekonomiczny bardziej ... współczuje Ci, bo na nim to juz chyba nie masz co polegac. Jak depresanty zadziałają to poczujesz sie lepiej, zobaczysz ..... teraz przynajmniej juz wiesz na czym stoisz - umiesz liczyc, licz na siebie, jak mówi przysłowie. Na razie jest Ci cięzko, ale nic nie trwa wiecznie, predzej czy później znajdziesz pracę. Poczujesz sie niezalezna i spojrzysz na wszystko inaczej.

[marika75]

Wiem ,że masz rację choć ciężko mi to przyznać , żyję z poczuciem winy,że przegrałam swoje życie i tylko marzę by moja córka w przyszłości była szczęśliwa i nigdy nie czuła się tak jak ja teraz .wstyd mi ze jako matka zgotowałam jej takie dzieciństwo!Mam nadzieję ,że leki podziałają ,choć od problemów nie ucieknę a przysłość widzę w ciemnych kolorach .Dziękuję że odpisujesz mi bardzo dziękuję!

[Fobia136]

Co za koszmarny poranek, mam tylko nadzieje ze cały dzien nie bedzie taki. Mój mąż wstał lewą nogą, wydziera sie na dzieci od śniadania. zamiast zwrócic uwage starszemu nawrzeszczał na niego urzywając słów kurwa mać. Wygania ich z sypialni twierdząc ze to jego pokój i oni nie mają prawa tu przebywać. No szlag mnie juz trafia bo widze coraz częściej, że mąż probuje musztrować chłopaków. Maja na rozkaz jeść, spać, kąpać sie. Jest juz i nic innego sie liczy. A ja coraz częściej mam wrażenie, że moje życie nie jest już moim życiem. To nie tak miało wygladać. Nawet nie mam z kim pogadać o tym. I czuje sie żałośnie piszac o tym tutaj, ale prawda jest taka, ze nie mam nikogo dorosłego, kto jest w stanie choćby mnie wysłuchać. Po prostu usiąść koło kogoś, poczuć bliskość drugiej osoby i wyrzucic z siebie wszystko. Koło kogoś kto mnie nie osądzi i nie powie ze źle robie. Nie kocham go i nigdy nie kochałam. Męczy mnie już bycie z nim, ale trwam ze względu na dzieci. nawet nie mam gdzie uciec, żadnej odskoczni. TYlko ten komputer. i to mnie doprowadza juz do szału. Chciałabym cos robic, miec jakas pasje, wrócic do swojej ukochanej pracy. ale cos mnie blokuje. teraz siedze w domu, zajmuje sie dziecmi. mam wrazenie ze trace młodość. mam tylko 26 lat, a czuje sie jak 50latka. tęsknie do dawnej siebie, do ludzi, do pracy. na razie nie widze żadnej perspektywy na poprawe swojego stanu.

[depas]

Zrezygnowałem z pracy po dwóch dniach, ponieważ nie potrafiłem odnaleźć się w nowym środowisku, czułem się jak odludek i dziwak. Nie wiem czy inni też tak o mnie myśleli, ale pewnie tak, zresztą jakie to ma znaczenie, kiedy ja sam jestem swoim największym wrogiem i sędzią. Zawsze i wszędzie czuję się obco, i potrzeba mi 10 razy więcej czasu niż normalnym osobom na jako takie przyzwyczjenie się do nowego otoczenia, a zanim to nastąpi, cierpię i dobija mnie stres. Po dwóch dniach pracy nie wiedziałem już jak się nazywam, bolała mnie głowa i brzuch, byłem fizycznie i psychicznie wyczerpany. Trzeciego dnia nie dałem już rady pójść. Najgorszy jest lęk i fantazje samobójcze, układaniue planu, co kiedy i jak. W jakiś perwersyjny sposób fantazje samobójcze przynoszą chwilowe ukojenie i zmniejszają ból, dają swego rodzaju nadzieję i przynoszą ulgę od cierpienia. Raz już próbowałem, ale miałem "szczęście", nie udało się.

Teraz czuję jakby napisanie nowego listu pożegnalnego było najlepszą rzeczą jaką mógłbym zrobić...

[Siding Spring]

Wspolczuje depas. Znam ten bol i wiem ze jezeli nic sie nie zmieni to prawdopodobnie pozostanie mi jedno wyjscie. Obys znalazl swoj lek i w koncu przelamal siebie samego. Bo mysle ze wlasnie w naszych przypadkach tylko leki moga zdac egzaminn..

[Gość]

depas, przykro mi. I tak byłeś dzielny, że próbowałeś. Ja chwilowo nawet nie marzę o powrocie do pracy.

[depas]

Bianka78, wielki dzięki za słowa otuchy, mam nadzieję że Tobie wkrótce się poprawi.

[( Dean )^2]

Jako że musze powtarzać semestr na studiach strace zapewne kontakt z pewną fajną dziewczyna która tam poznałem:(

[Nana13]

jesoo czy istnieje jeszcze jakas sprawiedliwosc w tym swiecie? Kurwa, chce sie wyrzygac tym wszytskim co we mnie siedzi albo zdechnac. To ja jestem ta najgorsza, najpodlejsza dziwka. Moje miejsce jest w trumnie.

[Gość]

Nana13, a co w Tobie siedzi?

[lunna]

Gdybym mogła wylać tutaj żale...popłynęlibyśmy wszyscy...od czego zacząć;/

[Gość]

lunna, aż tak tyle tego?

[Abbey]

Nigdy nie będę szczęśliwa.

[BladzacyAniolek]

Ja polecam film Porąbani.

http://www.filmweb.pl/film/Por%C4%85bani-2010-530650

 

Horror połączony z komedią, można dużo się pośmiać, bardzo sympatyczny film.

 

-- 28 sty 2013, 16:22 --

 

ups, nie ten dział...

[( Dean )^2]

Wielka depresja w środku sesji.

[Helvetti]

Jęczę w wyimaginowanej samotności.

[adamvz]

Nigdy nie będę szczęśliwa.

szczescie jest stanem umyslu, sam kiedys w to nie wierzylem,

ale ostatnio zaczynam dostrzegac, ze to prawda,

zaryzykowalbym stwierdzenie, ze mozna byc szczesliwym nawet mimo depresji.

Ale pierwszy warunek to zaprzestac takich stwierdzen.

[( Dean )^2]

zaczał się jedne z najgorszych okresów w moim życiu