Ja też mam o czym pojęczeć!!!Tylko nie mam komu się wyżalić ....Tak naprawdę nie wiem od czego zacząć ,mam ponad 30 lat i wydaje mi się że przegrałam swoje życie.Nie mam już sił dłużej walczyć i być dzielną matką Polką.Wszystko zaczęło się od dnia mojego ślubu ,wyszłam za mąż z rozsądku bo nie było dla mnie miejsca w domu , tak samo było z moim mężem .Byliśmy w podobnej sytuacji , potem urodziło się dziecko , mój największy skarb -córka.A między mną a mężem przepaść coraz bardziej się powiększała, okazało się że alkohol , imprezki i dragi były ważniejsze niż rodzina. Czasami nie miałam co włożyć do garnka , ale on musiał mieć na papierosy czy wódkę.Gdy zwracałam mu uwagę że nie mam za co kupic mleka dla małej rozpętywała się awantura nigdy nie zapomnę jak rzucił gorącą kawą blisko łóżeczka , gdzie spała nasza córka , jak uciekałam w nocy z dzieckiem na reku do sąsiadów .Jak bardzo bałam przyznać się rodzinie ,jak wygląda moje życie .Udawałam szczęśliwą mężatkę i brnęłam dalej .,Aż któregoś dnia pękałam powiedziałam rodzicom , czego następstwem była próba samobójcza mojego męża Uratowali go ale nic się nie zmienił ,dałam sprawę do sądu o znęcanie sie nad dzieckiem i nade mną .Dostał wyrok w zawieszeniu a ja z niespełna roczną córka wyprowadziłam się do rodziców.Mąż był w swoim żywiole , ani razu nie zadzwonił ani nie zapytał o mała , nie chciał jej odwiedzić , za to imprezowała w naszym mieszkaniu z najgorszymi menelami.Gdy dostał nakaz eksmisji powiesił się zostawiając list obarczający mnie winą za jego postępek , tak jak napisał zrobił to żebym do końca życia miała wyrzuty sumienia.Dzień przed roczkiem naszej córki miałam pogrzeb.Zostałam sama z córką .Musiałam być silna znaleźć pracę ,zająć się córką .Realia nie były najlepsze z pracą było krucho w końcu załapałam się jako magazynier w hurtowni, harowałam jak głupia od samego rano do późna , dziecko widziałam tylko wieczorem . Koleżanki , znajomi odsunęli się ode mnie, one miały mężów , rodziny a ja jak powiedziała jedna z nich stanowiłam zagrożenie dla ich małżeństw , więc lepiej urwać wszelkie kontakty. Nie wiem czemu podkusiło mnie odpowiedziawszy na ogłoszenie w jakieś gazecie chłopak w moi wieku szukał bratniej duszy(może to presja rodziny,ze dziecko musi mieć ojca).Po dłuższej znajomości wzięliśmy ślub , córka zawsze średnio przepadała za moim partnerem.Niedługo okazało się czemu sąsiedzi powiedzieli mi , że jak tylko wychodzę do pracy u nas słychać odgłosy bicia i płaczu dziecka, nie mogłam uwierzyć w to dopóki nie sprawdziłam tego. Okazało się że znów trafiłam na damskiego boksera tylko teraz wyżywał się na małej , a później na mnie .Wpadłam w obłęd nie wiedziałam czy wina leży po mojej stronie że historia się powtarza! Byłam kłębkiem nerwów , którejś nocy zwyczajnie odjechałam.pamiętam tylko mroczki przed oczami , wirujące ściany i pogotowie , które mnie zabrało. Obudziłam się w szpitalu w tym czasie mój maż zdemolował zupełnie mieszkanie .Wszystko od mebli po sprzęt rtv , ubrania wszystko co wpadło w jego ręce,żeby było mało włączył gaz i gdyby nie sąsiad cały blok wyleciał by w powietrze!!!Na pożegnanie pozostawił mi kartkę,że od dawna ma kochankę , ja tak naprawdę byłam mu potrzebna by wyrwać się ze wsi do miasta teraz już mnie nie potrzebuje bo ma inną . Wyobraźcie sobie moją minę jak wróciłam i zastałam to wszystko .Z dnia na dzień nie miałam nawet łóżka czy spodni na przebranie a za miesiąc moja córka miała mieć komunię. Dziękowałam Bogu że wszystko do komunii było u mojej mamy w domu i ocalało. Dostałam kolejnego kopa od życia , jak zawsze powiedziałam sobie muszę być silna i powoli wszystko odbudowałam , nie było czasu na łzy czy chwilę słabości patrzałam w oczy mojej córci i wiedziałam że nie mogę jej zawieść.A jak zasypiała zastanawiałam się tak jak i dziś czemu Bóg dał mi ją to takie kochane dziecko powinna mieć normalną rodzinę ,być szczęśliwą , zasługuje na wszystko co najlepsze.A co mogę jej dać ja samotna matka, której ciężko jest znaleźć pracę ,wiążąca koniec z końcem.....I tak żyłysmy od pierwszego do pierwszego , czasami na garnuszku u moich rodziców bo zostawałam bez pracy. Aż któregoś dnia mój świat zawirował poczułam motylki w brzuchu poznałam w pracy , kogoś kto szanował moją córkę i mnie . kto sprawił ,że obie znów się uśmiechałyśmy. Tym razem byłam ostrożna ,musiałam być pewna ,że nie skończy się tak jak poprzednie związki
.Ale po czasie zamieszkaliśmy razem,Wszyscy byliśmy szczęśliwi, co prawda dziwne było to nasze mieszkanie , bo niby razem , a tak naprawdę osobno mój partner zastrzegł sobie ,że wszystko płacimy po połowie mieszkanie , jedzenie itp. ok zgodziłam się ale później jak zobaczyłam jak zbiera paragony za chleb czy inne drobiazgi poczułam się głupio jak dziecko rozliczane z każdego wydanego grosza.Ale to nie było najważniejsze, ważny był spokój mojej córki i jej uśmiech na twarzy,to że czuła się bezpiecznie . Po jakimś czasie okazało się,że jestem w ciąży . Szczęścia nie było końca , niezaplanowana ale tak bardzo wyczekiwana była ta ciąża.Nie było mi dane długo nacieszyć się nią już w 3 m-cu poroniłam .Nię będe pisać jak się czułam i przez co przeszłam , bo zrozumie mnie tylko ten kto stracił dziecko.W domu nie mogłam nawet się wypłakać bo mój partner tak jak i rodzina twierdzili,że to nawet nie było dziecko, więc nie płakałam a wyłam gdy tylko pozostawałam sama w domu.Czas podobno leczy rany, ale to nie prawda .....Są rzeczy ,które nigdy nie da się zapomnieć.I tak minęły następne dwa lata i historia się powtórzyła znów radość z ciązy i znów wielkie rozczarowanie .Czasami mówiłam ,że chyba jestem niezła aktorką ,bo chodziłam z uśmiechem na ustach a w środku we mnie coś umierało i płakało.Zyłam i żyje tylko dla mojej Zaczęłam mieć problemy ze snem , niechęć do jedzenia zawroty głowy i mroczki przed oczami.I tak wszystko jakoś się kręciło , ale teraz na dniach tracę pracę i boję się co będzie dalej mojego partnera szczerze mówiąc to niewiele obchodzi ,on ma na swoją połowę opłat , ja naprawdę nie wiem skąd mam wyciągnąć pieniadze.Zresztą on ma swój internetowy świat , żyje swoim blogiem i sportem ,są dni a właściwie wieczory kiedy nawet słowa do mnie nie przemówi.Zresztą sami widzicie Wam się żalę , a nie jemu bo guzik go obchodzę.Coraz gorzej z moim snem , od 2 m-cy może przespałam 5-6 nocy na początku brałam prochu ziołowe , ale nic mi nie dawały ,potem nasen ale po tym wymiotuję i fatalnie się czuję .Poszłam do lekarza bo ile można nie spać i nie jejśc(na siłę wciskam w siebie jedznie, nie czuję głodu)dał mi skierowanie do psychiatry czekam na wizytę Kiedyś uparcie w każdej złej chwili powtarzałam sobie zaciśnij zęby i bądz silną , ale teraz już nie mogę już nie mam siły ile mozna być twardzielką .Chciałbym zwyczajnie tak jak moje psedo kolezanki wieśc normalne życie mieć kogoś kto byłby moim oparciem , kto by mnie zwyczajnie pocieszył , wysłuchal był ze mną dzielił smutki i radości, a jezeli nie zasłużyłam na to chociaż żebyśmy z córką żyły spokojnie bez łez
