Samotność

[Gość]

Aquila, Wielu facetów tak robi, chcą się zabawić, później się nudzą i skaczą na inny kwiatek.

Aquila,

 

Wielu facetów tak robi, ta rana jest do wyleczenia jeśli trafisz na takiego, który odnajdzie w Tobie coś co zechce zachować do końca życia i będzie się tego trzymał. Wbrew pozorom są tacy.

[Aquila]

Aquila, Wielu facetów tak robi, chcą się zabawić, później się nudzą i skaczą na inny kwiatek.

 

Aquila,

 

Wielu facetów tak robi, ta rana jest do wyleczenia jeśli trafisz na takiego, który odnajdzie w Tobie coś co zechce zachować do końca życia i będzie się tego trzymał. Wbrew pozorom są tacy.

 

Gdybym była bardziej odporna, spłynęłoby to po mnie jak po kaczce, ale jakoś tak nie potrafię

Ech, niestety na razie mi się taki nie trafił. Pozostaje mi patrzeć, jak rówieśnicy się hajtają lub wchodzą w inne poważne związki.

[Gość]

Zauważyłam, że tak bardzo przyzwyczaiłam się do wieloletniej samotności, że zaczynam czuć się dziwnie nieswojo, gdy ktoś np. życzliwie klepnie mnie w pracy w ramię albo złapie za rękę. Mój organizm tak bardzo odwykł od czułości i bliskości drugiego człowieka, że wpada w stan dezorientacji, gdy jest życzliwie dotykany. Gdybym miała narysować swoją duszę, pewnie miałaby wizerunek bezpańskiego, wychudzonego psa, którego nikt nie kocha i nie karmi

[carlosbueno]

Zauważyłam, że tak bardzo przyzwyczaiłam się do wieloletniej samotności, że zaczynam czuć się dziwnie nieswojo, gdy ktoś np. życzliwie klepnie mnie w pracy w ramię albo złapie za rękę. Mój organizm tak bardzo odwykł od czułości i bliskości drugiego człowieka, że wpada w stan dezorientacji, gdy jest życzliwie dotykany. Gdybym miała narysować swoją duszę, pewnie miałaby wizerunek bezpańskiego, wychudzonego psa, którego nikt nie kocha i nie karmi

klepanie i łapanie za ręce to już molestowanie . No ale na serio to mam podobnie, właściwie całe życie przeżyłem pozbawiony ów czułości i dotyku innych. Jedynie jak jakaś dziewczyna bardzo mi się podoba to miałbym ochotę na takie coś, albo po alkoholu i wtedy zdarzało mi się dotykać nawet dość mało znane mi dziewczyny.

[carlosbueno]

Aquila, Wielu facetów tak robi, chcą się zabawić, później się nudzą i skaczą na inny kwiatek.

 

Aquila,

 

Wielu facetów tak robi, ta rana jest do wyleczenia jeśli trafisz na takiego, który odnajdzie w Tobie coś co zechce zachować do końca życia i będzie się tego trzymał. Wbrew pozorom są tacy.

 

Gdybym była bardziej odporna, spłynęłoby to po mnie jak po kaczce, ale jakoś tak nie potrafię

Ech, niestety na razie mi się taki nie trafił. Pozostaje mi patrzeć, jak rówieśnicy się hajtają lub wchodzą w inne poważne związki.

Moi rówieśnicy to mają już często dzieci w takim wieku że one umawiają się na randki, także wszystko przed Tobą.

[Gość]

Zauważyłam, że tak bardzo przyzwyczaiłam się do wieloletniej samotności, że zaczynam czuć się dziwnie nieswojo, gdy ktoś np. życzliwie klepnie mnie w pracy w ramię albo złapie za rękę. Mój organizm tak bardzo odwykł od czułości i bliskości drugiego człowieka, że wpada w stan dezorientacji, gdy jest życzliwie dotykany. Gdybym miała narysować swoją duszę, pewnie miałaby wizerunek bezpańskiego, wychudzonego psa, którego nikt nie kocha i nie karmi

klepanie i łapanie za ręce to już molestowanie . No ale na serio to mam podobnie, właściwie całe życie przeżyłem pozbawiony ów czułości i dotyku innych. Jedynie jak jakaś dziewczyna bardzo mi się podoba to miałbym ochotę na takie coś, albo po alkoholu i wtedy zdarzało mi się dotykać nawet dość mało znane mi dziewczyny.

 

Tylko ja bym chciała być dotykana i mieć kogoś bliskiego, także ta dezorientacja jest czymś w rodzaju dyskomfortu połączonego z nadzieją. A potem nadchodzi smutek, że inni cieszą się takimi przywilejami na co dzień, a mi pozostaje marny ochłap dotyku w postaci klepania po ramieniu, kiedy Wielki Korporacyjny Brat jest zadowolony z mojej pracy. Czasami, jak ktoś mnie dotknie, napływają mi łzy do oczu, bo uzmysławiam sobie, że chyba muszę być najgorszym człowiekiem na świecie, skoro wszyscy wokół mnie mają kogoś do dotykania i bycia dotykanym, a ja nie.

[carlosbueno]

Zauważyłam, że tak bardzo przyzwyczaiłam się do wieloletniej samotności, że zaczynam czuć się dziwnie nieswojo, gdy ktoś np. życzliwie klepnie mnie w pracy w ramię albo złapie za rękę. Mój organizm tak bardzo odwykł od czułości i bliskości drugiego człowieka, że wpada w stan dezorientacji, gdy jest życzliwie dotykany. Gdybym miała narysować swoją duszę, pewnie miałaby wizerunek bezpańskiego, wychudzonego psa, którego nikt nie kocha i nie karmi

klepanie i łapanie za ręce to już molestowanie . No ale na serio to mam podobnie, właściwie całe życie przeżyłem pozbawiony ów czułości i dotyku innych. Jedynie jak jakaś dziewczyna bardzo mi się podoba to miałbym ochotę na takie coś, albo po alkoholu i wtedy zdarzało mi się dotykać nawet dość mało znane mi dziewczyny.

 

Tylko ja bym chciała być dotykana i mieć kogoś bliskiego, także ta dezorientacja jest czymś w rodzaju dyskomfortu połączonego z nadzieją. A potem nadchodzi smutek, że inni cieszą się takimi przywilejami na co dzień, a mi pozostaje marny ochłap dotyku w postaci klepania po ramieniu, kiedy Wielki Korporacyjny Brat jest zadowolony z mojej pracy. Czasami, jak ktoś mnie dotknie, napływają mi łzy do oczu, bo uzmysławiam sobie, że chyba muszę być najgorszym człowiekiem na świecie, skoro wszyscy wokół kogoś mają, a ja nie.

Ja też chciałbym być dotykany, ale przez kobietę którą pragnę a nie przez inne osoby, bo tego za bardzo nie lubię. Wyjątkiem jest jak wspomniałem wcześniej stan upojenia alkoholowego gdzie robię się bardziej wylewny, ale ostatnio rzadko i mało pije.

[Gość]

R2D2,

bo uzmysławiam sobie, że chyba muszę być najgorszym człowiekiem na świecie, skoro wszyscy wokół mnie mają kogoś do dotykania i bycia dotykanym, a ja nie.

 

Na prawdę tak myślisz? Jedno z drugim nie ma nic wspólnego - jest bardzo wiele wartościowych osób samotnych i podłych, które mają dotyk na zawołanie.

[Gość]

R2D2,

bo uzmysławiam sobie, że chyba muszę być najgorszym człowiekiem na świecie, skoro wszyscy wokół mnie mają kogoś do dotykania i bycia dotykanym, a ja nie.

 

Na prawdę tak myślisz? Jedno z drugim nie ma nic wspólnego - jest bardzo wiele wartościowych osób samotnych i podłych, które mają dotyk na zawołanie.

 

Nie myślę tak, tak się czuję

[Gość]

R2D2,

 

Ano tak, rozum jedno uczucia drugie, też tak miewam, ale będzie dobrze wszystko, nie piszę tego wcale na wyrost.

[mark123]

Ja mam mnóstwo osób do kontaktu fizycznego w świecie fantazji i mi to wystarcza.

[Gość]

zaczynam czuć się dziwnie nieswojo, gdy ktoś np. życzliwie klepnie mnie w pracy w ramię albo złapie za rękę. Mój organizm tak bardzo odwykł od czułości i bliskości drugiego człowieka, że wpada w stan dezorientacji, gdy jest życzliwie dotykany.

Ja też, jest to dla mnie bardzo dziwaczne, gdy ktoś mnie dotknie, tak jakby było to coś czego się nie robi, ale jednocześnie jest miłe.

[Gość]

Michellea,

 

Bo jesteście po prostu niedostępne. Nie zmienicie tego będąc takimi

[Gość]

niecały, napisałam, że to dziwne, ale nie że mi to jakoś przeszkadza.

 

Swoją drogą dlaczego miałabym być dostępna? Ludzie lubią nadużywać zaufania innych.

[Gość]

Michellea,

 

Rozumiem, że Ci to nie przeszkadza, ale napisałaś też, że to miłe, ten dyskomfort minąłby z czasem i zostałoby tylko "miłe" :)

 

Nie twierdzę, że miałabyś być dostępna, nie twierdzę wcale że coś byś miała, nie taki był wydźwięk mojej wypowiedzi.

Chodziło mi też o dostępność selektywną, jedynie dla osób, które by uszanowały Waszą wrażliwość i którzy swoim traktowaniem Was pokazaliby, że są warci zaufania i przy których stopniowo coraz bardziej byście się otwierały i czuły coraz bezpieczniejsze. Do tego trzeba jednak się trochę wychylić czy chociaż nie stawiać muru każdemu.

[Aquila]

Ja mam odwrotnie. Zawsze byłam "niedotykalska", ale w przeciągu ostatnich kliku lat się to zmieniło. Czuję się samotna i lgnę do kontaktu z innymi ludźmi. Lubię ich przytulać, lubię być głaskana po ramieniu, itp. Jest trochę znajomych, którzy też są samotni, więc z takimi osobami często się przytulam i wtedy przez moment jest jakoś lepiej.

[Gość]

Michellea,

 

Bo jesteście po prostu niedostępne. Nie zmienicie tego będąc takimi

 

niecały, doceniam Twoje sugestie, choć moim zdaniem niedostępność jest wynikiem wielu czynników - lęku, przykrych doświadczeń, zmarnowanych szans, odrzuceń, przeczołgania przez los i nie da się jej tak „od ręki” naprawić. Zamykamy się w sobie w wyniku konkretnych czynników i z jednej strony tęsknimy za dotykiem, z drugiej panicznie boimy się, że ktoś znów nas zrani lub odrzuci albo że już po prostu nie potrafimy żyć inaczej. Zaburzenia są zwykle odbiciem tego, co nas spotkało w życiu, jak byliśmy traktowani i nie da się człowieka zaburzonego w prosty sposób naprawić, mówiąc mu "bądź bardziej dostępny, bardziej ufaj ludziom,", to niestety bardzo złożony proces.

 

Michellea,

 

Chodziło mi też o dostępność selektywną, jedynie dla osób, które by uszanowały Waszą wrażliwość i którzy swoim traktowaniem Was pokazaliby, że są warci zaufania i przy których stopniowo coraz bardziej byście się otwierały i czuły coraz bezpieczniejsze. Do tego trzeba jednak się trochę wychylić czy chociaż nie stawiać muru każdemu.

 

Chyba takich właśnie osób szuka większość ludzi na świecie, ale trudno ich zdiagnozować. Ktoś na początku może sprawiać wrażenie godnego zaufania i po czasie to zaufanie zawieść. W relacjach z ludźmi generalnie nie ma żadnej gwarancji, że ktoś już na zawsze będzie szanował Twoją wrażliwość, dobrze Ciebie traktował, nie zdradzał, dawał bezpieczeństwo. Nie ma takiej gwarancji ani w świecie zdrowych, ani chorych.

 

Co do stawiania muru nie uważam, abym stawiała go każdemu. Mam wiele doświadczeń w swoim życiu, gdy starałam się być otwarta, komunikatywna, kiedy ktoś bardzo mi się podobał, ktoś o przeciętnej urodzie, nie z górnej półki, a i tak to nie wychodziło. Albo pojawiała się konkurencyjna, bardziej atrakcyjna dziewczyna, albo facet w ogóle nie był mną zainteresowany albo miały miejsce inne czynniki, które spowodowały, że odchodziłam ze smutną miną i podkulonym ogonem.

[Gość]

R2D2,

 

Rozumiem, w takim razie przepraszam za to, że tak pochopnie oceniłem Waszą sytuację

[Gość]

R2D2,

 

Rozumiem, w takim razie przepraszam za to, że tak pochopnie oceniłem Waszą sytuację

 

Bez przesady, niecały, nic się nie stało Starasz się tylko pomóc, co jest bardzo miłe i pokrzepiające

[Gość]

R2D2, ufff, dzięki, myślałem, że też się gniewasz, bo Michellea nieźle mnie ochrzaniła za to na priw

[Gość]

niecały, i prawidłowo, musiałam Cię ustawić do pionu, bo nie pozwolę sobie na takie zachowanie

[Gość]

Michellea,

[Gość]

Zupka, ale o którą wypowiedź Ci chodzi bo R2D2 napisała ich tutaj kilka :)

Swoją drogą trzeba przyznać, że dziewczyna ma lekkie pióro :)

[Gość]

R2D2, jakby o mnie

 

Przykro mi, że czujesz się tak, jak ja ;( Choć z drugiej strony to nawet pokrzepiające, że człowiek nie jest sam na świecie

[kazashi]

Temat o samotności to temat rzeka. Dla każdego myślę, że samotność to inne odczucia. Jednej osobie brak po prostu kontaktu z innymi ludźmi, dla kogoś innego to brak "miłości", konkretnej osoby. Myślę, że to drugie dotyczy tylko części z osób, ciężko odczuwać coś takiego jeśli np nie kochało się kogoś w taki sposób, że po kilku latach bez kontaktu z tą osobą i tak ciągle myślimy o właśnie tym kimś.

Dziś mam zły dzień. Przepraszam jeśli kogoś uraziłem pisząc to, ale myślę, że samotność to serio pojęcie względne i dla każdego to indywidualne odczucia.

Ja sam często samotność utożsamiam z tęsknotą za konkretną osobą, najgorsze jest to, ze nic nie działa i nie da się zapomnieć przez co ciągle czuje się jakbym był tutaj sam.