Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[Agasaya]

Atalia, miałam już dwa turnusy w tym drugi przedłużony o 4 tygodnie z racji pogorszenia... Trzeci raczej nie wchodzi w grę w najbliższym czasie. Tym bardziej że w kwestii terapii tam prowadzonej (poza spotkaniami indywidualnymi) nie mam już tam nic do osiągnięcia...

 

zielona miętowa, walcz o swoje. od czegoś mamy tę zakichaną służbę zdrowia, która więcej ma wspólnego z łaską niż ze służbą

[zielona miętowa]

Agasaya, czy to jest taki rodzaj terapii oparty na pobycie dziennym? tzn przychodzisz przez 3 miesiące codziennie na kilka godzin? czy jeszcze inna forma? padła taka propozycja u mnie jeszcze w czerwcu, ale nie podjęłam się, żeby nie rozstawać się z t.

ale jak byłaś to powiesz mi może jak tam jest? jakie rodzaje zajęć? jak wygląda grafik?

[Agasaya]

zielona miętowa, tak to jest dokładnie to. zajęcia mogą być różne w zależności od placówki. ja miałam terapię grupową 2 razy w tygodniu po 2 godziny, indywidualną raz w tygodniu po 1 godzinie, raz w tygodniu zajęcia z relaksacji, raz w tygodniu zajęcia oddechowe, poza tym był też psychorysunek, psychodrama, muzykoterapia, terapia zajęciowa czyli powtórka z plastyki , gimnastyka, psychoedukacja czyli wykłady na różne tematy. Dobrze wspominam ten czas choć czasem było ciężko ale dzięki oddziałowi wyszłam trochę na prostą

[pannaAlicja]

Ja polecam otwarty oddział: przez 5dni w tyg siedzi się w szpitalu(i tam śpi) (weekendy w domu)

, ale ma się 3x w tyg po 1,5h terapię grupową plus rozmowy z prowadzącym lekarzem i indywidualną terapię, każdemu wg potrzeb. Byłam 4 miesiące w takim szpitalu i bardzo sobie chwalę.

[zielona miętowa]

ogólnie brzmi to dobrze. ale nie porwę się na to w tej chwili. musiałabym pojebać zupełnie studia, 4 miesiące to cały semestr.

[Agasaya]

zielona miętowa, dziekanka?

[zielona miętowa]

a broń panie boże. nie stać mnie na przeciąganie w czasie studiów, musze jak najszybciej przejść na własne utrzymanie, nie chce sie gmatwać ze studiami. póki co nie pracowałam (2 kierunki) dziekanke wziełabym w ostatecznej ostateczności

[Agasaya]

a myśli samobójcze nie są czasem ostateczną ostatecznością ?

[Atalia]

a myśli samobójcze nie są czasem ostateczną ostatecznością ?

Noo, ja Cię rozumiem i mówię ze świadomością całej tej irracjonalki - tak, myśli S to czasami powód niedostateczny. Niby ostateczny i pierwszej wagi, ale - bywa, że zbyt mały...

 

"Jeśli wiesz, co chce powiedzieć..." - Nosowska

 

Kurde.

Mam dziś humor iście wisielczy, trupi wręcz, ha, ha, ha...

[pannaAlicja]

myśli to nie to samo co czyny.

Gdybym się przejmowała myślami samobójczymi i ch częstotliwością to bym ze szpitala nigdy nie wyszła.

Co innego myśleć a co innego planować i wykonać.

[zielona miętowa]

własnie najgorzej, jak nie planujesz nic takiego, a do czynów przechodzisz w ciągu niecałej godziny pod wpływem impulsu, rozluźnienia kontroli przez alko czy inne tam. dla teog ja sie nawet nie chwytam za ostrze, bo nie wiem jak daleko i głęboko bym zabrnęła niczego nie planując.

ostatecznie troche osiadłam na ziemi (mam nadzieje, że na dłużej) sesja wczoraj sporo mi dała. nie bede na razie jechać do szpitala robić afere, z tym, że inne słabsze i bardziej subtelne przejawy autoagresji cały czas są, wliczając w to przedewszystkim bezsenność i blokadę intelektualna czyli dokładnie to, czego nie potrzebuje w sesji egzaminacyjnej.

[Agasaya]

zielona miętowa, pamiętaj że nie jesteś sama ;*

[zielona miętowa]

dzięki za obecność forum z pewnością sporo daje, zwłaszcze, gdy okazuje się, że określone jazdy nie są moim prywatnym pochrzanieniem, ale pewnym style funkcjonowania innych ludzi. nie wiem jak was, ale mnie to uspokaja. świadomość, że nie jestem totalnym indywiduum, że masa terapeutów łamała sobie głowy nad takimi pacjentami jak ja. już to przerabiali, wiedzą co i jak zrobić. wydaje się sobie przez to mniej nienormalna

[Gość]

A ja już drugi dzień jestem tykającą bombą. Nie mogę myśli zebrać, oprócz mdłości nie czuję niczego. Kuźwa, jak ja "uwielbiam" te dni kiedy czuję się jak "NIKT" ....

[zielona miętowa]

a znasz bezpośrednią przyczynę? wydarzyło się coś konkretnego co mogło cię ściągnąć w dół?

[Gość]

Domyślam się co mogło to spowodować, tydzień temu miałam atak histerii z pewnego powodu, później mi przeszło, ale znowu poczułam się przez to tak jak kiedyś i do dziś gdzieś ten ciężar siedzi na mnie. Znowu przypomniało mi się, że nie mam sensu i celu w swoim życiu, że jest nudne, puste. Jestem przemęczona, bardzo przemęczona. Cholera, nie wiem jak to nazwać, po prostu tak to jest ze mną, przyzwyczaiłam się już do tej pustki, tylko co jakiś czas daje o sobie znać.

[zielona miętowa]

ja musiałam uciec ze spotkania na którym uczyłam sie ze znajomymi do egzaminu bo czułam, że lada chwila złamie się i rozrycze. przełączam się od postawy "wszystko jest ok" do kryzysu pt "rozpadam sie" nie ma mnie, jestem tak globalnie beznadziejna, że nie moge już ze sobą wytrzymać. mam totalną lipe, mam kilka egzaminów przed sobą z czego jeden ekstremalnie ciężki, przy mojej obecnej kondycji psychicznej nie do przejścia. nie wiem co mam robić, czy w ogóle iść na niego (wiem, że nie zdam) czy co w tej sytuacji. największa zabawa bedzie jak nie pozwole samej sobie zdać tych innych, "zwykłych" egzaminów. to ile sie uczyłam nie ma większego znaczenia. jeśli sie poczuje przed egzem gorzej to nie bede umiała odpamiętać tego, co umiem.

nie moge już siebie samej znieść.

[Gość]

Rozumiem Cie, ja też brnę przez studia i egzaminy, nie mam nawet siły uczyć się, to jest dla mnie jak przeprawa przez pustynię. Na dodatek nic nie potrafię zapamiętać... kompletnie nic, wchodzi i wychodzi.

[zielona miętowa]

i patrzy człowiek wokół siebie, jak ludzie radzą sobie ze sobą niezależnie od wyniku tego egzaminu. poprostu są lepiej skonstruowani, nie fantazjują o otwarciu sobie żył w dramtatyczno-hollywodzkim stylu

[Gość]

Lubię obserwować ludzi, jak się zachowują, w sklepie, w restauracji, na ulicy, wśród towarzystwa i wtedy też zastanawiam się jak oni sobie radzą z życiem. Każda obserwacja kończy się myślą, że nie pasuje do tego świata. Od dziecka czułam się inna niż wszyscy. Jak patrzę na niektóre osoby, koleżanki ze studiów, znajomych, jak śmieją się, wydaje się, że nie mają takich durnych problemów i rozmyśleń jak ja...jak my?

Od jakiegoś czasu już przestaję myśleć o innych, skupiam się tylko na sobie, mam wrażenie, że wszystko kręci się wokół mnie, że każdy patrzy na mnie jak tylko wychodzę z domu, że wyglądam jakoś dziwnie, jak odezwę się w towarzystwie też mam wrażenie, że pieprzę głupoty...itd.

Przestaję powoli wczuwać się w emocje innych, za to doskonale odczytuje każdy ton głosu i mimikę.

[pannaAlicja]

Conessa, mam dokładnie to samo. Czasami też myślę sobie, że inni mają bezsensowne życie i zastanawiam się jakim cudem ci wszyscy ludzie jeszcze nie popełnili samobója... O_O dziwne

[sleepwalker]

A ja nie mogę się pozbyć uczucia, że inni są nudni. Że ja sama jestem nudna... sensu w tym wszystkim brak.

[zielona miętowa]

pannaAlicja, ja to akurat widze, że wszyscy w koło są szczęśliwi, ze swoim zwykłym życiem i nie wiem z czego u diabła oni wszystcy się tak cieszą drażni mnie to

[Gość]

sleepwalker, też tak czuję. Zresztą jest we mnie coś takiego, że jak kogoś nie znam, to kilka pierwszych spotkań jest okej, bo jest o czym rozmawiać i nie znam drugiej osoby jeszcze dobrze więc tak jakoś swobodnie, ale po tych "kilku razach" nagle totalny marazm, pustka i niechęć. Mam paru znajomych,z którymi jakoś mi się nie nudzi zbyt mocno, ale spotykamy się rzadko.

[sleepwalker]

Conessa, a jesteś w jakimś związku? Bo u mnie to właśnie widać najbardziej przez to, że przeważnie znajomość rozluźnia się po kilku spotkaniach. Nawet nie wiem czy bardziej nie potrafię być w związku, czy... po prostu nie chcę. Patrzę na pary w około mnie, często już ze sobą mieszkające i nie wyobrażam sobie, że ktoś miałby zaburzyć taką moją przestrzeń, nie wiem czy potrafiłabym się czuć swobodnie. Raczej odczuwałabym taką presję, chociażby żeby robić coś, żeby nie wydać się nudna albo problematyczna z tymi swoimi zaburzeniami albo swoimi zwyczajami.