Jestem zakochany w nieistniejącej osobie

[ignismortis]

Cześć, witam wszystkich forumowiczów.

 

Mam 19 lat. W zasadzie to od zawsze borykam się z samotnością i jest mi z tym umiarkowanie dobrze - jestem do tego przyzwyczajony. Nie jestem atrakcyjny i interesujący, dlatego wszelkie moje próby nawiązania kontaktów kończyły się olewaniem i wręcz spławianiem z drugiej strony. Mam raczej mało interesujące zainteresowania - filozofia, polityka, matematyka, fizyka i lubię dyskutować o rzeczach in abstracto, kompletnie niepraktycznych. Lubię czytać książki, ale głównie te bez fabuły, bo mam kiepską wyobraźnię i wolę te pełne konkretów - bardziej naukowe, popularnonaukowe czy publicystyczne. Jestem też typem osoby oziębłej, a wiadomo - kto by chciał być w związku z osobą, która daje wystarczająco dużo ciepła i rozmawia o nudnych rzeczach wyjętych z kosmosu... Tak więc nigdy nie byłem brany poważnie i się temu nie dziwię. Nie wiem, czy to normalne, wszak wiele osób zakochuje się w osobach z telewizji czy książek, ale od dłuższego czasu jestem zakochany w osobie, która istnieje tylko w mojej głowie... i jej właśnie poświęcam wiele czasu w moich myślach. Ten stan się od dłuższego czasu pogłębia. Zawsze byłem człowiek ospałym i pozbawionym energii, dlatego też moich rodziców nie dziwi, że wolny czas często spędzam leżąc albo po prostu śpiąc - chociaż jak widać nie w zmęczeniu tkwi problem... Czuję się kompletnie odrealniony i niepasujący do świata rzeczywistego. Nie wiem, co robić. Może ktoś się z czymś takim spotkał i miałby na to parę słów...

 

ignismortis

[Paranoja]

czy kiedykolwiek byłeś u psychologa? próbowałeś się leczyć na terapii?

[ignismortis]

Nigdy nie byłem na żadnej terapii ani u psychologa.

[linka]

No to myślę, że taka konsultacja dobrze by ci zrobiła....bo to co opisujesz jest dość osobliwe...

[Zenonek]

Na poczatek powiem, ze twoje problemy (niesmialosc, niska samoocena, ospalosc , ozieblosc, "zakochiwanie sie w wymyslonej osobie") jak najbardzier predystynuja cie do pojscia na wizyte do psychiatry lub dobrego psychologa-psychoterapeuty.

 

Naprawde moze byc lepiej, nie musisz byc skazany na takie cechy.

 

 

A dwa twoje zainteresowania i horyzonty myslowe sa raczej atutem i tak powinienes je traktowac.

Ba, powinienes je rozwijac...Kto wie, moze w przyszlosci bedziesz dziennikarzem lub naukowcem ??

 

Nie wstydz sie swoich ponadprzecietnych zainteresowan, raczej sie nimi chwal i poglebiaj je.

 

Jestes bardzo mlody, wiele jeszcze przed toba.

 

Uwazam jeszcze, ze to wymyslanie sobie "przyjaciela" to moze byc jednak oznaka, ze samotnosci ci jednak doskwiera.

[Gość]

Uciekasz w marzenia, dlatego że nie zostają zaspokojone twoje potrzeby w realnym życiu. Właśnie przez niską samoocenę, praktycznie ustawiasz się na pozycji straconej. Konsultacja ze specjalistą myślę, że by się przydała, gdyż ten stan może się pogłębiać, a to jednak nie jest prawdziwe życie (marzenia)

[Zenonek]

Wlasnie.

 

Myslac o sobie, ze jestes nieatrakcyjnym nudziarzem automatycznie tracisz minimum pewnosci siebie, ktore trzeba miec i to widac.

 

Musisz koniecznie rozpoczac jakas psychoterapie majaca na celu pokazanie twoich atutow.

[eligojot]

To co robisz jest tylko postawa ochronną i nie ma w niej nic złego, o ile Ci to samemu nie przeszkadza. Na miłość czy związek (bo to nie zawsze idzie w parze) jeszcze przyjdzie czas. Na razie inwestuj w swoje "nietypowe" zainteresowania, dołóż do tego jakieś języki obce, bo naszemu krajowi potrzebni są lekarze, informatycy, architekci, inni inżynierowie, a jak nie naszemu to Unii Europejskiej :)

[linka]

eligojot, Koleś wymyśla sobie osobę i się w niej kocha(a skoro pisze tutaj o tym, znaczy, że chyba troszkę mu to przeszkadza) a Ty mu mówisz jakich zawodów potrzebuje nasz kraj i żeby się uczył języków obcych......

[eligojot]

Mówiem to oczywiście z przymróżeniem oka, ale chyba nie uważasz, że to, że sobie kogoś wyobraża, to zaburzenie kwalifikujące się do psychiatryka... Bez przesady, z każdym zaburzeniem latać po lekarzach i brać tabletki.

[ignismortis]

Dzięki za odpowiedzi.

 

Tak, jest to rodzaj postawy ochronnej. Właściwie, to bym rzekł, iż to ekspresja moich wysokich skłonności autoprezentacyjnych - kreowania wizerunku własnej osoby innej niż jest to w rzeczywistości - a więc odpowiedzialnej, troskliwej, dorosłej itp... niska samoocena, brak pewności siebie oraz defetyzm tylko w tym pomaga, jeśli nie współtworzy tego wszystkiego... Samo nazwanie problemu niestety nie przybliża mnie do pozbycia się tej sytuacji. Żadnych lekarstw, tym bardziej otępiających, nie zamierzam brać i konsultacje z psychiatrą traktuję jako ostateczność...

 

ignismortis

[linka]

eligojot, ignismortis, ale nikt nie kazał iść po tabletki.......

 

To jest jakiś tam mechanizm obronny - i jest OK tylko jeśli to zacznie zastępować rzeczywistość, a jak nic z tym nie będzie robił to pewnie zacznie to ciężko będzie zacząć nawiązywać kontakty z innymi ludźmi. Leki to nie jedyna forma leczenia takich problemów, są osoby na które terapia działa - i uważam że w tym przypadku fajnie by było poodwiedzać dobrego terapeutę kilka razy :)

 

Poza tym jest kilka rzeczy jakie możesz zrobić dla siebie abo choć troszkę podnieść swoją samoocenę - uprawiaj dużo sportów i odżywiaj się zrowo, bądź w tym konsekwentny a zapewne poprawi to i twój stan psychiczny i kondycję i kogoś poznasz. Możesz zatrudnić się gdzieś jako wolontariusz - fajnie być komuś potrzebnym, niezbędnym i pomagać ....takie proste rzeczy a mogą choć odrobinkę pomóc.

[Zenonek]

Nie musisz isc od razu do psychiatry. To raz, a dwa pamietaj, ze psychiatra to lekarz jak kazdy inny.

 

Masz pewne cechy, ktore moga swiadczyc o tym, ze masz poczatki zaburzen depresyjnych i moze tez lękowych.

 

 

Na pewno powinienes isc do dobrego psychologa-psychoterapeuty na konsultacje. Opowiedziec wszystko DOKLADNIE co cie boli itd.

 

I spytac sie jego czy powinies isc do psychiatry.

 

Ps nie boj sie lekow, obiegowa opinia mowiac o tym, ze wszystkie psychotropy to jakies mozgotrzepy to bzdura.

 

O ile ktos nie ma ciezkiej psychozy, schizo to nie musi sie obawiac brania ciezkich lekow.

 

Najczesciej przepisywane preparaty to SSRI, czyli dosyc lajtowe sprawy. A dzialaja, moga i nastroj poprawic, dodac energii, podniesc pewnosc siebie, zredukowac lęki...

 

Zalezy jak silny jest tez twoj zwiazek z ta wymyslona osoba...jezeli naprawde czujesz, ze cos jest nie tak to lepiej od razu isc do lekarza...bo depresja moze czasami nawet urosnac w psychoze.

[ignismortis]

Nie twierdzę, że psychotropy to mózgotrzepy, nawet wyróżniłem w swoim zdaniu dwie grupy leków, jeśli zanalizujesz to zdanie jeszcze raz :) - po prostu chcę obejść się w sposób możliwie jak najmniej farmakologiczny.

 

Co do "siły" tego związku... ciężko mi ocenić, jeśli jestem czymś zajęty, to nie myślę o tym i daję radę funkcjonować, w przeciwnym wypadku nie mam siły robić cokolwiek... wiem, że to głupio brzmi, ale cóż.

 

ignismortis

[linka]

No to są takie stany depresyjne....powinieneś zacząć od zmiany trybu życia, jeść zdrowo, uprawiać sport, często przebywać na dworze, spacery, jeśli masz hobby - pielęgnuj je ale nie zapominaj o całym świecie .... masz starych znajomych z którymi nie utrzymujesz kontaktu? Odonów je, nie masz - zaangażuj się w coś - poznasz ludzi.

 

No i to co mówi większość osób tutaj - wizyty u terapeuty - i będzie ok :)

[Zenonek]

Ani my ani ty sam nie zdecydujemy czy wystarczy terapia czy beda konieczne leki.

 

My mowimy tylko, ze naprawde warto isc do terapeuty i posluchac co on o tym mysli.

[acetyloCoA]

Moim zdaniem, uciekając w świat marzeń - szkodzimy samym sobie, bo zabieramy sobie czas, który możemy wykorzystać na relacje w realu!!! A to właśnie w realu ktoś nas fizycznie przytuli, pocałuje i wesprze. To że sobie wyobrażamy różne rzeczy oznacza, że nie jesteśmy szczęśliwi w realu i musimy to sobie nadrobić w głowie. Dlatego uważam, że trzeba nad tym pracować i proponuję psychologa. Nie ma się czego wstydzić - w USA każdy ma psychoterapeutę i ludzie traktują to jak wizytę u fryzjera Możesz zyskać wiele a nic nie stracisz, ignismortis.

 

P.S. Zawsze lubiłam fizykę, a jak jeszcze nie chorowałam i mój mózg nie odmawiał mi posłuszeństwa zdobyłam wyróżnienie w Lwiątku (zapewne wiesz co to za contest:) ). Nie żebym się chwaliła, ale laski też lubią przedmioty ścisłe!!! Po prostu nie znalazłeś odpowiednich dla siebie rozmówców. Zresztą nie dziwię się - patrząc na współczesne nastolatki, czasami mam wrażenie, że koniec świata się zbliża ;P

[Gość]

co będzie następne jeżeli realne Ci się nie spodoba lub wystraszy Cię ???

Wymyślony wykładowca ,wymyślony indeks ,wymyślony szef w pracy lepszy od prawdziwego ,wymyślone dzieci ?

Nie bagatelizuj ..bo utracisz tożsamość .

[madridistka]

kilka miesięcy temu zmagałam się z niemal tą samą sprawą. nie miałam wtedy jeszcze pojęcia, że cierpię na zaburzenia związane z nerwicą lub depresją, po prostu traktowałam to jako marzenia. stopniowo jednak rozmyślania o wyśnionej osobie zaczęły stawać się najważniejszą rzeczą w ciągu doby, to o niej tylko myślałam, nie zwracałam uwagi na inne rzeczy, jak tylko na tym, by położyć się i oddać rozmyślaniom. czułam niesamowitą więź z nowym "przyjacielem", jednak w końcu zaczęłam też zdawać sobie sprawę, że zapominam o prawdziwym życiu, wolę czekać wieczora niż spotykać się ze znajomymi. droga do skończenia z tym była długa, wciąż myślałam, że to już definitywny koniec, jednak następnego dnia myśli wracały. no i w końcu, jakby to powiedzieć- jednak postawiłam na swoim i "zerwałam" z wyśnionym ideałem. udało się, choć, głupio mówić, czasem mi tego brakuje i próbuję wyimaginować sobie nowego towarzysza, jednak na dłuższą metę się to nie udaje.

mam 17 lat, wtedy miałam 16. niby mam wielu znajomych, jednak lubię samotność, nie cierpię hałasu (rozmów i krzyków- zgiełk ulicy kocham); również posiadam dość osobliwe, jak na moje otoczenie, zainteresowania- jeśli dotrwam do skończenia liceum, mam zamiar wybrać się na politologię, o czym wiedzą jednak tylko najbliżsi, gdyż gdy mówię o tym głośniej, przyznaję, spotykam się z wybuchami śmiechu.

myślę, że powinieneś wystawić swoją silną wolę na próbę, i tak jak ja, kiedyś, samemu spróbować odtrącać od siebie myśli o tej osobie. poradziłam sobie bez leków i psychoterapii, jednak, jak widać, jestem od tygodnia zarejestrowana na forum o nerwicy, więc może warto było jednak jakoś się wspomóc (tylko, że ja po prostu nie byłam świadoma, że to coś "złego").

trzymam za Ciebie kciuki. :)

[acetyloCoA]

madridistka, przecież politologia to kierunek jak każdy inny - normalny, ciekawy. Nie rozumiem, czemu ludzi to śmieszy

[madridistka]

acetyloCoA, jak chyba mniej więcej wspomniałam, chodzi o rówieśników z mojego otoczenia, które stanowią głównie pretendenci do awf-u, medycyny i innych kierunków związanych z biologią, turyści i geografowie. politykę uważają jedynie za zło i powód do żartów, nie czując potrzeby zgłębiania wiedzy na temat jej i aktualnych spraw w Polsce czy na świecie.

[niepewna siebie]

Salvador Dali miał podobnie. Myślę, że można się czasem zatopić w świecie marzeń, intrygują mnie tacy ludzie jak Ty... Póki nie utrudnia to faktycznie funkcjonowania, to nie widzę problemu. Ja też kiedyś robiłam wiele rzeczy w swoim wyimaginowanym świecie, aż w końcu porwał mnie ktoś realny i okazał się nawet ciekawszy od świata moich wizji. Swoją drogą - ciekawe na jak długo.

 

Jasne, można to skonsultować ze specjalistą, ale czy jesteś pewien, że chcesz się pozbywać ten interesującej cząstki siebie?

[ignismortis]

Witam ponownie. Na razie wciąż jestem sam i póki co staram się pogłebiąć swoje zainteresowania, natomiast nie myślę już o "niej" - ten problem jest już tylko wspomnieniem, aczkolwiek dziwnym i zostawiającym pewne rysy.

 

Ze specjalistą się nie konsultowałem. Postarałem się zanalizować samego siebie i, zagłębiając się we własne ja, jeszcze raz wyłapać wszystkie przyczyny, skutki i zdarzenia, które sprowadziły mnie do tego. Tak samo jak wmówiłem sobie tę osobę, tak też rozwiązałem ten problem - przekonując samego siebie, że jest to tylko iluzja. Udało się.

 

Dzięki.