Objawy somatyczne

Mam ewidentne objawy nerwicy. Trochę boję się, że moje kłopoty ze zdrowiem to nie tylko to, ale badania nie wykażą, że wszystko to jest od nerwicy, mogłabym jedynie wykluczać różne choroby poprzez badania, ale nigdy nie będę mieć pewności, że na żadną nie cierpię..

Co mi jest? Mam lęki, trzęsą mi się ręce, mam problemy z równowagą, skupieniem, szybko się irytuję, czuję się zmęczona, nie mam energii na cokolwiek, mam mroczki i zawroty głowy kiedy wstaję z kanapy, przy nachylaniu, wysiłku fizycznym, ciągle czuję lęk (nie wiem przed czym).. Ogólnie utrudnia mi to normalne życie.

Nerwicę mam zdiagnozowaną, ale było to już lata temu. Brałam wtedy leki, ale było mi po nich dużo gorzej i po kilku miesiącach postanowiłam to rzucić (to było niebezpieczne dla mnie, raz prawie wpadłam pod samochód).

Kilka razy rozpoczynałam terapię, ale nic z tego nie było.. Stosunkowo niedawno zaczęłam od nowa, poukładałam sobie w głowie, w końcu psychoterapeutka powiedziała, że wszystko jest ze mną ok, dobrze myślę itd..

Nie mam już problemów czysto psychicznych, ale pozostało to złe samopoczucie.. Mam wrażenie, że nigdy nie będę przez to mogła żyć zupełnie normalnie i szczerze mówiąc nie wiem, czy dam radę to całe życie dźwigać.. Gdyby nie to, myślę, że byłabym zupełnie szczęśliwa..

Co powinnam zrobić?

Na objawy somatyczne niezwykle skuteczna jest Emocjonalna Joga i kilka innych technik. Emocjonalną można za darmo zobaczyć i poćwiczyć na blogu http://emocjonalna-wolnosc.blogspot.com

Co powinnaś zrobić?

Nie wierzyć w ani jedno moje słowo, że to działa, tylko po prostu sama wypróbuj. :)

k123, Iść do lekarza, wykluczyć ewentualne somatyczne przyczyny złego samopoczucia. Jeśli okaże się ,że fizycznie wszystko jest ok, zasięgnąć rady psychiatry.

Co mi jest? Mam lęki, trzęsą mi się ręce, mam problemy z równowagą, skupieniem, szybko się irytuję, czuję się zmęczona, nie mam energii na cokolwiek, mam mroczki i zawroty głowy kiedy wstaję z kanapy, przy nachylaniu, wysiłku fizycznym, ciągle czuję lęk (nie wiem przed czym).. Ogólnie utrudnia mi to normalne życie.

miałem parę lat temu przez około pół roku te same objawy porobiłem se badania lekarskie które nic wielkiego nie wykazały poza niskim ciśnieniem co mogło powodować zawroty głowy. Ale dzięki tym badaniom lekarskim uspokoiłem się wyprowadziłem się też z domu który powodował sytuacje stresowe i wszystko przeszło właściwie momentalnie. Teraz wiem że to było spowodowane nerwicą ale badania lekarskie dadzą pewne rozstrzygnięcie czy to mózg czy ciało szwankuje co już w samo w sobie daje jakiś komfort.

Moja "przygoda" z nerwicą zaczęła się właśnie od czysto fizycznych dolegliwości: okropne zawroty głowy, senność, łomotanie serca, wiecznie mokre ręce, a potem strach przed... tymi objawami. A im większy strach - tym gorzej się czułam fizycznie. I potem psychicznie i tak w kółko. Robiłam badania i oczywiście okazało się, że fizycznie nic mi nie jest, ot jedynie ciśnienie mam raczej niskie i stąd wysokie tętno i to kołatanie serducha czasem.

Od kilku lat biorę leki, po nich odczułam ulgę, bywały miesiące, że zapominałam o swoich dolegliwościach i czułam się coraz lepiej. Jednak nie jestem w stanie odstawić leków, gdyż po tygodniu czuję się tak fatalnie, że nie jestem w stanie przejść z pokoju do kuchni we własnym mieszkaniu (jakkolwiek głupio to brzmi...). Dlatego biorę leki i co jakiś czas odwiedzam psychiatrę. Odkąd zaczęłam nową pracę, dopadają mnie nerwy okropne, zwłaszcza rano. Atmosfera w pracy też jest dość stresująca, ale chwilami mam wrażenie, że zemdleję, albo coś strasznego się stanie. Im bardziej nerwowo tym mnie bardziej np. kręci się w głowie. Mimo leków. Chociaż bez nich pewnie byłoby już całkiem kiepsko, albo nawet nie byłabym w stanie wyjść z domu:( Bardzo chciałam o tym napisać, dlatego znalazłam to forum. To przykre, że tak wiele osób cierpi podobnie, a z drugiej strony, takie "rozmowy" przez internet, czytanie i pisanie służy nam chyba dobrze i utwierdza w przekonaniu, że to co nam dolega nie jest nienormalne i nie jesteśmy sami w tym wszystkim. Najbardziej bym chciała, żebyśmy wszyscy wyzdrowieli i pisali tylko o tym jak się dobrze czujemy:)

Ja się staram dużo rozmawiać z ludźmi, nie zostawać sama a długo, oglądać śmieszne filmy i jeść słodycze - to takie głupstwa, ale jednak troszkę przynoszą ulgę. Ważne by nie być samemu i myśleć o swoich problemach i dolegliwościach, bo to jest najgorsze. Może to będzie jakaś rada dla Was, albo pośmiejecie się ze mnie - śmiech też jest dobry!

Pozdrawiam wszystkich znerwicowanych!!

Hehe, ja mam to samo. Gdyby nie natrętne myśli, kołatanie serca i poczucie ogólnego niepokoju i wewnętrznego napięcia to byłbym absolutnie najszczęśliwyszm człowiekiem bo w sumie to niczego mi nie potrzeba.

hej ja mam tak juz od liceum, z tym ze trzesienie si rzadko, za to jak sie zdenerwuje szczeka mi laata jak ja puszcze luzem bardzo i zyje z tym i mozna z tym spokojnie zyc, zakceptować bo nic innego nie poradzisz, gorzej jak cie depra dpadnie bo tedy si wyłaczasz a ze tak sie robi trudno, mi jeszcze od liceum jest często niedobrze i ucisk w zoładku czuję, gorzej jak ktoś ma cie oceniac i wiesz ,ze od tego coś zalezy a ty sie dziwnie zachowujesz wtedy przeszkadza, ale tak na co dzień da sie żyć

Poradzcie cos proszę!!!!Jestem z dzieckiem sama bo mąż pracuje za granicą,od lat zmagam się z nerwicą,ale latem jest najgorzej.Wszystko się nasila,córka ma wakacje i ja musze jej je wypełnić,automatycznie zaczynam się czuć żle fizycznie-zawroty głowy,lęk i ciągłe zmęczenie,a powinnam tryskac energią bo nie pracuję mam ,,tylko,, dziecko i dom do ogarniecia a jak słysze ,,mamo chodzmy na rower,, to chce mi się płakać,jestem wiecznie spięta i przestraszona a w głowie mam mętlik,do tego mam ogromną presję psychiczną żeby temu dziecku zapewnić rozrywkę,ale tak w głebi duszy to mi sie flaki wywracają tak tego nie lubię robić,pomyślicie wyrodna matka ,ale ja nic nie poradze ,ze tak czuje.Przez większosć czasu czuję się poprostu chora nioc mi się nie chce ,mam wrażenie że jestem uwięziona przez własne dziecko a nie umiem tego zmienic,mąż musi wyjeżdzac do pracy ,a ja nie poradze sobie sama z pracą i dzieckiem,dodam ,ze nie mam nikogo kto by mi pomógł,rodzice,teście odpadają.zreszta poprostu sie boje ze nie pogodze wszystkiego i tu znowu strach ja poprostu ciagle sie boje,!!!!Co wy na to?

Poradzcie cos proszę!!!!Jestem z dzieckiem sama bo mąż pracuje za granicą,od lat zmagam się z nerwicą,ale latem jest najgorzej.Wszystko się nasila,córka ma wakacje i ja musze jej je wypełnić,automatycznie zaczynam się czuć żle fizycznie-zawroty głowy,lęk i ciągłe zmęczenie,a powinnam tryskac energią bo nie pracuję mam ,,tylko,, dziecko i dom do ogarniecia a jak słysze ,,mamo chodzmy na rower,, to chce mi się płakać,jestem wiecznie spięta i przestraszona a w głowie mam mętlik,do tego mam ogromną presję psychiczną żeby temu dziecku zapewnić rozrywkę,ale tak w głebi duszy to mi sie flaki wywracają tak tego nie lubię robić,pomyślicie wyrodna matka ,ale ja nic nie poradze ,ze tak czuje.Przez większosć czasu czuję się poprostu chora nioc mi się nie chce ,mam wrażenie że jestem uwięziona przez własne dziecko a nie umiem tego zmienic,mąż musi wyjeżdzac do pracy ,a ja nie poradze sobie sama z pracą i dzieckiem,dodam ,ze nie mam nikogo kto by mi pomógł,rodzice,teście odpadają.zreszta poprostu sie boje ze nie pogodze wszystkiego i tu znowu strach ja poprostu ciagle sie boje,!!!!Co wy na to?

Co ja na to? Tu nikt Ci nie powie, że to dziwne:) ja to doskonale rozumiem, też mam podobnie, ale jakoś nie udało mi się znaleźć na to sposobu.. Mi pomaga tylko ucieczka od domu, to jest od obowiązków i presji..