tak tak - tam w lustrze to niestety ja tak tak - ten saaaaam

Znalazłam się tutaj,ponieważ mam wielkie ambicje i niezniszczalne marzenia.

Plany co do przyszłości zarówno tej bliskiej jak i plany dalekosiężne.

Jednak wszechogarniająca mnie niemoc uniemożliwia mi podjęcie jakiegokolwiek działania.

A może po prostu podświadomie tego nie chcę?

Bzdura!

Leczyłam się zarówno farmakologicznie jak i poprzez psychoterapię.

W tym drugim przypadku szybko stchórzyłam,było mi za ciężko zmierzyć się z tym "gorszym jestestwem"...

Ale już jestem gotowa!!!

Zarejestrowałam się do psychiatry po dłuższej przerwie.

Leki może i nie zlikwidowały drzemiącego we mnie problemu,ale otępiały go na tyle bym mogła każdego dnia odkrywać w sobie coś nowego,dokonywać autoterapii.

W tym momencie jestem zbyt nerwowa,płaczliwa i pretensjonalna by w ogóle w jakikolwiek sposób skupić się na analizie.

Inna sprawa to taka,że teraz już wiem,iż sama nie wygram.

Poszczególne bitwy-może.

Ale szala zwycięstwa w wojnie o mnie przechyla się raczej ku przegranej.

Potrzebna mi psychoterapia.

Postanowiłam zacząć działać.

Kompulsywne obżeranie się dodało mi kilka(naście) cm tu i ówdzie. Chcę schudnąć.

I nie zatruwać swojego ciała nikotyną. Wystarczy,że mój umysł zatruty jest natrętnymi myślami.

I zadbać o siebie bo odgrywanie wiedźmy w realnym świecie nigdy nie było moją aspiracją.

Skrzywdziłam,zawiodłam bliskich niejednokrotnie i bardzo dotkliwie. Czasu nie cofnę,oj nie;(

Ale postaram się im to wszystko wynagrodzić miłością i troską.

Powrócę do swoich dawnych pasji,zajmę się czymś innym niż tylko użalanie się nad sobą . Gnuśność nie jest dobra;)

Rzuciłam studia,ale patrząc wstecz i analizując swój wybór dochodzę do wniosku- stać Cię na więcej.

Ale najpierw muszę znaleźć pracę żeby te studia opłacić( bo dzienne ze względu na mój wiek już odpadają) i mieć jeszcze czas na spotkania z psychologiem.

Liczę,że otrzymam od Was kochani wsparcie bo bardzo tego potrzebuję.

Rodzice,rodzeństwo a przede wszystkim mój książę z bajki(który trwa przy mnie już prawie 10 lat) a także najbliżsi przyjaciele starają się mnie zrozumieć.

I nie wychodzi im to tak źle bo mężczyzna mojego życia sam cierpi na lekką nerwicę lękową a przyjaciółka w tym roku broni się na kierunku psychologia ogólna;)

Ale wydaje mi się,że nerwicę natręctw myślowych zrozumieją dobrze tylko Ci,którzy sami jej doświadczyli.

Z góry dziękuję i obiecuję,że i ja postaram się być dla Was wsparciem i ukojeniem,że zatroszczę się każdym Waszym zmartwieniem;)

internalcharm, Witam Cię na forum!

Super plany, idee, zawsze to cele.

Bez wytycznych, życiowych punktów ciężko jest brnąć w rzeczywistość. Myślę ,że nie jest z Tobą tak źle!

Czuj się jak u siebie.

Zresztą, widzę, że zdążyłaś się już tutaj zadomowić.

W tym drugim przypadku szybko stchórzyłam,było mi za ciężko zmierzyć się z tym "gorszym jestestwem"...

Ale już jestem gotowa!!!

Jestes gotowa wrocic na psychoterapie i zejsc z piedestalu na ktory sie postawilas?

Witaj.

Bardzo ambitne plany, życzę Ci obyś w nich wytrwała i znalazła w sobie stałe pokłady siły.

Miłego pobytu na forum. :)

internalcharm, witaj, widzać, że masz ogromną determinację, na pewno sobie poradzisz miłego pobytu

Znalazłam się tutaj,ponieważ mam wielkie ambicje i niezniszczalne marzenia.

Plany co do przyszłości zarówno tej bliskiej jak i plany dalekosiężne.

Jednak wszechogarniająca mnie niemoc uniemożliwia mi podjęcie jakiegokolwiek działania.

A może po prostu podświadomie tego nie chcę?

Skąd ja znam te słowa? Wiedz jednak, że można z tego wyjść - zapewniam własnym doświadczeniem! Witam i życzę wszystkiego dobrego!

Pozdrawiam,

Philosoph