Kynofobia

Witajcie tym co nie pozwala mi wychodzić samej z domu jest Kynofobia -paniczny lęk przed psami.Zawsze musi mi ktoś towarzyszyć jak chce gdzieś wyjśćz domu. Czy ktoś też ma problemy ? Czy ktoś z jakiś powodów również nie wychodzi z domu?.Pozdrawiam

SMUTNE SERCE

Nie wiem czy jesteś pewna że to kynofobia, ja również nie wychodze z domu sama ale raczej bym powiedziała że to jest agorafobia czyli lęk przed otwartą przestrzenia. Jeżeli bałabyś się tak panicznie psów to nawet towarzystwo drugiej osoby by ci nic nie pomogło. Może potrzebna jest jakaś terapia .

Pozdrawiam

Byłam u wielu psychologów to jest Kynofobia w wyniku urazu z dziweciństwa.Jak ide z kimś odczuwam wszystkie objawy lęku panicznegoale czuje się bezpieczniejsza.

Nie boje się miejsc publicznych czy ludzi.

W cywilizowanych krajach psy prowadzi się w kagańcu, zawsze. Tylko u nas wieśniaki z małymi fiutkami prowadzą bulle i rotwailery bez kagańca, chyba wydaje im się wtedy że mają większego.

Jeśli nie możesz sobie z tym poradzić - co jest zrozumiałe, każdy normalny człowiek boi się czegoś co może go np pozbawić nogi - proponuję wyjechać do kraju, gdzie ludzie są cywilizowani. Psie kupy też tam po sobie zbierają.

U nas co najwyżej w końcu przestaniesz się bać czegoś, czego każdy normalny człowiek powinien się obawiać - gnojków którzy swoje małe ego podbudowują niebezpiecznymi psami.

Normalną reakcją na takie coś powinien być nie tyle strach, co zawiadomienie policji że pies jest prowadzony bez kagańca. Ale i tutaj jesteśmy czwartym światem, policja takie zawiadomienia po prostu olewa.

ok, wracając do tematu - jest coś takiego jak terapia behawioralna, łączy się bodziec wywołujący lęk oraz przyjemne bodźce - zazwyczaj jest to relaksacja mięśniowa. Stopniowo nasila się bodźce wywołujące lęk, po pary tygodniach fobia całkowicie znika. Działanie niemal stuprocentowe. Trzeba tylko trafić na ośrodek który stosuje właśnie tą metodę, nie wiem czy są takie w Polsce.

Czytałam kiedyś że w takich wypadkach najlepiej działa terapia poznawcza - poznajesz stopniowo to, czego się boisz. Stopniowo i pomalutku. Np. zaczynasz od czytania książek o psach i oglądania zdjęć tych zwierząt, ale musisz to robić z kimś zaufanym. A mam pytanie - czy te problemy pojawiają się tylko przy wychodzeniu z domu w ogóle czy jak idziesz do kogoś znajomego albo z rodziny kto ma psa też?

Wiitajcie Nie chodze do osób które mają psy w domu. Czytałam kiedys książkę "Mój lęk mój koszmar " polecam . To jest biografia kobiety która wyleczyła się z fobii społecznej dzięki terapii behawioralno poznawczej ale prowadzonej w Niemczech.

W moim mieście jest taki ośrodek ale z tego co czytałam to zajmują się innymi schorzeniami.Planowałam tam zadzwonić ui się upewnić czy mi również by nie pomogli ale gogina z terapeutą to prawie 200 zł

Ja się nie boje dużych grożnych psów ale każdego psa.

Terapię behawioralną można zrobić samemu, tylko musisz znaleźć jakieś źródło przyjemnych bodźców. Może być np masaż relaksujący jak znasz kogoś, kto potrafi wykonać (tak zresztą robi się to w klinikach - połączenie bodźców z relaksacją mięśniową). Najpierw rozmawiacie o psach, na następnej sesji oglądasz ich zdjęcia, potem filmy z nimi, potem psy przez okno... już na następnej powinnaś bez problemu zaakceptować psa w domu.

Znalazłam panią psycholog która chce mi pomóc pokonać moją fobię. Mam nadzieję że tym razem nie przerwę terapii pod wpływem jakiegoś impulsu czy braku widocznych efektów.Chce przejść prze każdy jej etap i dać z siebie wszystko.

To będzie moje 4 podejście do leczenia fobii.

Powiedziałam sobie że dopóki żyję nie poddam się.

Bęę walczyła o swoją wolność o wyjście samodzielne z domu.

Ale czy starczuy mi sił?

Czy tym razem coś da?

Ukńvczyłam jedną terapie z tych którym się poddałam ale postępów nie widzę u siebie wcale.

Mam nadzieje ze tym razem bedą jakieś.

Nie ma wokół mnie ludzi którzy chcieli by spędzać ze mną czas.Chce móc iść sama do sklepu do kina i wszędzie.

To niby tak niewiele a dla mnie to nieosiagalne od zawsze jest.

Chce to zmienić bardzo chce.Potrzymajcie kciuki. Pozdrawiam.

terapia behawioralna, która ma UDOWODNIONE działanie i trwa 2-3 tygodnie, czy też może psychoterapia, której skuteczności nikt nie udowodnił i która trwa nawet kilka lat (czytaj, za którą płaci się kilka lat)?

Terapie behawioralną darmową :)

Napisz potem, jak to wygląda. Ciekaw jestem, czy ta "polska" terapia behawioralna wygląda tak, jak ta która w badaniach wykazała skuteczność - czy może tylko z nazwy ją przypomina.

Smutne Serce , mam 11 i pół lat i też mam kynofobię . . . Tak samo jak ty , wolę wychodzić z domu z kimś , a najlepiej z mamą . Większość się ze mnie śmieje , że coś sobie ubzdurałam . A ja naprawde się ich boję . Ale nie wiem czego . Znalazłam stronę na której pisze jak usunąć fobię :

http://karmadla.pl/stres-w-pracy/63-pozby-sie-fobii

Jeszcze nie wypróbowałam , ale zamierzam to zrobić . Mój lęk się w tym roku pogłębił , ponieważ kiedy wracałam ze szkoły często mijały mnie jakieś psy , jeden raz szedł za mną przez pół drogi . Strasznie się bałam . . .

Smutne serce

Rozumiem , że każdy lek jest straszny dla osoby , która go przeżywa, ale taki przed czymś konkretnym jest chyba łatwiejszy do okiełznania. Rozumiem ,że boisz się tego ,że jakiś pies mógłby Cię pogryźć. A gdybyś kupiła sobie gaz pieprzowy , taki na psy i nosiła go w "pogotowiu"? Czy to nie dało by Ci poczucia bezpieczeństwa? . Po drugie namawiałabym na malutkiego miłego szczeniaczka. Oczywiście to takie próby oswojenia, jak najbardziej wskazana jest terapia, pozdrawiam

Widzę, że już dawno nikt tutaj nic nie pisał.

Kiedy miałam 4 lata ugryzł mnie pies mojej ciotki. O mało wtedy nie straciłam oka (brakowało kilku cm a ugryzł by mnie właśnie tam), do dzisiaj mam bliznę. Od tego czasu zaczęłam panicznie bać się psów (nawet tych najmniejszych). Będąc w podstawówce, czasem jak szliśmy na późniejszą godzinę (dojazd do szkoły mieliśmy tylko na , zamiast siedzieć na świetlicy wolałam pójść do koleżanki, która mieszkała koło szkoły. Pewnego razu postanowiłyśmy wyjść od niej przez podwórze, gdzie biegały luzem dwa psy. Jeden z nich podleciał do mnie i ugryzł mnie w nogę. Szczęśliwie nie wyglądało to groźnie. Jednak z roku na rok mój lęk narastał, obecnie to boję się wyjść z domu bo mam wrażenie, że zaatakuje mnie jakiś pies. Problemem jest to, że mieszkam na takim odludziu, że do najbliższych budynków mam około kilometra. Boję się nawet własnego psa, który w dzień jest na łańcuchu (wtedy mogę podejść bliżej) a na noc jest spuszczany. Rodzice ze mnie się śmieją, że tak można bać się psów, jednak widać, że można i ja jestem tego przykładem.

Ja od dziecka bałem się psów (lęk nie dotyczył tylko psów mojej babci, chyba że szczekały lub warczały bez jasnego dla mnie powodu), przyczyna nie jest do końca znana. Z czasem lęk zamienił się w złość. Obecnie, gdy mijam jakiegoś psa to czuję niepokój i bardzo silną złość i gdy jest możliwość omijam go jak najszerszym łukiem. Mam hipotezę taką, że może to po pewnej rzeczy, którą mój ojciec raz zrobił psu mojej babci, może potem pies zaczął się bardzo dziwnie zachowywać i się przestraszyłem.