Typowo-nietypowo. Dżuma, czy ktoś z Was tez tak miewa? :S

Witam wszystkich bardzo serdecznie

Cierpię na nerwicę lękową. Rozpoznaną, leczoną; z "klasycznymi" objawami psychiczno-somatycznymi (ataki paniki/lęk przed śmiercią/lomotanie serca/drgawki/drętwienie konczyn, itp, itd) Chwilowo mialam jednak przerwę w przyjmowaniu leków, gdyż w czasie roku akademickiego bardziej mi one "pzreszkadzaly" niz pomagaly. Poza tym, nawal pracy na studiach byla chyba o wiele efektywniejszy niz wszystkie terapie...

Ale do rzeczy. Tym, co sprawia mi najwięcej nieprzyjemności, jest pewno dziwaczne uczucie. To wlasnie o nim chcialabym opowiedziec, doradzic się, pomoc sobie...

A zatem: Bywa, ze czuję się po prostu tak, jakby bylo mi bardzo "źle" we wlasnym ciele. Jakbym miala za chwile nie wytrzymać... Jest to pewien szczególny rodzaj "dyskomfortu", za którym natychmiastowo podąża panika, chec "ucieczki", czy nawet nie wiem, jak to nazwac. Chwila obecna zdaje mi się przesłaniać caly świat. Czuję się beznadziejnie, strasznie; boję się, a na myśl o kimś bliskim, o dniu jutrzejszym dostaję tylko kolejnego uczucia "katastrofy". Jednak najgorsze, a zarazem "napędzające" lęk, jest wrażenie/obawa przed tym, aby ten stan nie pozostal juz na zawsze. Dodatkowym problemem jest moja wyjątkowo zaawansowana hipochondria, która (jak przypuszczam) podsuwa mi myśli o "beznadziejnosci" i "wyjątkowosci" mego przypadku: nikt tak naprawde nie wie, co mi jest. Malo tego, nigdy jeszcze nauka nie miala do czynienia z podobnymi objawami. Czyli w skrocie: Nie ma dla mnie ratunku. A wszystko to w ciągu ulamka sekundy.

Do tego mysli, mysli, mysli, ktore caly czas trzymaja mnie "przy" tym temacie i nie pozwalaja o nim zapomnieć nawet na chwilę...

Zdaję sobie sprawę z chaotycznosci mej wypowiedzi, ale uwierzcie mi - cięzko bylo mi logicznie pukladać mysli.

Proszę o poradę. Niech ktoś da mi porządnie po glowie i postawi na nogi.

A pociesza Cie to że ja i reszta forum mamy tak samo?

A pociesza Cie to że ja i reszta forum mamy tak samo?

Nawet nie wiesz, jak bardzo! o.O

Witaj w klubie:) ja jestem obcy dla siebie ,mecze sie we wlasnym ciele i tez nie mam z tego ucieczki czasami mam ochote wstac i rozwalac wszystko co na drodze mi stoi chodz wiem ze to i tak nic nie pomoze

Witaj w klubie:) ja jestem obcy dla siebie ,mecze sie we wlasnym ciele i tez nie mam z tego ucieczki czasami mam ochote wstac i rozwalac wszystko co na drodze mi stoi chodz wiem ze to i tak nic nie pomoze

whoami, a skąd wiesz, że nie pomoze?

u mnie jest odwrotnie, choc, musze przyznać, że chcialabym znaleźć w sobie silę i chęć na rozladowanie stresu/tych wszystkich potwornosci. Licze na to, ze kiedy skonczy sie przerwa swiateczna i wroce na uczelnie, to to przeminie. Paradoks - stres (między innymi zwiążany z nauką) powoduje u mnie nawroty tych... hmmm... zaburzeń; a jednoczesnie, gdy moj umysl nie jest nieustannie czyms zajęty, przytloczony - pojawiają się moje małe koszmarki... i weź tu, czlowieku, bądź mądry...