Witam

Dzis znowu gorzej czy to znaczy że leki nie działają? Czy tak wygląda powrót do zdrowia? Jutro minie 3 tygodnie jak biorę leki i nadal nie jestem w stanie wyjść sama z domu albo sama w nim zostać. A jeśli chodzi o pozytywne myślenie to łatwo powiedzieć trudniej zrobić...

Niekoniecznie nie działają. Po prostu poprawa następuje stopniowo, a zanim stanie się w pełni zauważalna - zdarzy się kilka "wzlotów i upadków".

Moim zdaniem niepotrzebnie wciąż zastanawiasz się nad ewentualnością wystąpienia w Twoim wypadku "nerwicy lekoodpornej", o której wspominałaś wcześniej - skupiasz się wtedy na objawach, sama napędzasz własny strach i koło się zamyka.

Wiem, że łatwo powiedzieć, a ciężej wprowadzić w życie, ale nie jest to niemożliwe.

Domyślam się, że mając zostać sama w domu już wiesz, że będziesz się bać i w efekcie panikujesz na myśl o samotności i towarzyszącym jej strachu, nie zaś przez samotność - przechodziłam to samo, ale w nico innej wersji; ataku paniki dostawałam stojąc w kolejce i czasem sam widok kolejki potrafił wywołać we mnie lęk, bo już od razu wchodząc do sklepu miałam zakodowane w swojej malej okrągłej główce, że stanąwszy w ogonku do kasy stracę nad sobą kontrolę.

Z Tobą jest podobnie - "nie zostanę sama, bo będę się bać" i ta myśl napędza lęk.

Strach ma wielkie oczy, ale przez to łatwo go oślepić; jeśli w Twojej świadomości wciąż nie możesz wyjść z domu albo zostać w nim sama, to się po prostu nie zmieni, bo nie dajesz sobie na to szans - z góry zakładasz, że nie dasz rady.

Nie jest łatwo się przełamać, ale naprawdę się da :)

Dziękuję za słowa pocieszenia. Choć pozytywne nastawienie stoi w sprzeczności z depresją i nerwicą (w sumie nerwica rodzaj depresji). Nadzieja, że leki (asentra i mirzaten) zaczną działać daje pewne pocieszenie. Lata temu, przy pierwszych tańcach z nerwicą, również leczono mnie paroksetyną (paxtin). Nie powiem, przyniosło to spodziewany skutek. Pamiętam jeszcze słowa pani psychiatry: "Tylko niech Pan nie zapracuje się na śmierć". Lek jednak stopniowo wyjaławiał mnie z uczuć. Straciłem zupełnie empatię. Nic mnie nie ruszało. Cudze niepowodzenia, tragedie.I nie bawiło, rozluźniało. Byłem nijaki. Efekt był opłakany - rozpadło się moje małżeństwo. Moja była miała swoje "za uszami". Nie chciałem , nie czułem potrzeby walki o związek..Nie ruszało mnie to. Będzie jak będzie. Spróbowałem zatem bez prochów i lęki wróciły. Tak źle i tak nie dobrze. Z tego równania wolę jednak brak lęków. Upośledzają mnie tak bardzo, że życie przestaje istnieć. Jestem tylko ja i moje dolegliwości.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nikt ale absolutnie nikt nie doświadczając wcześniej ataków nie będzie w stanie nas zrozumieć. Stąd moje skrobanie tutaj...

Odnośnie nerwicy w dzieciństwie. Właśnie. Mam córkę. Bardzo bym nie chciał by przesiąknęła moją przypadłością. Staram się więc w ostatnich tygodniach trochę ograniczyć kontakt. Mam nadzieję, że kiedyś mi to wybaczy, zrozumie. Trudne to wszystko jak cholera. Mocy przybywaj !

Dzis znowu gorzej czy to znaczy że leki nie działają? Czy tak wygląda powrót do zdrowia? Jutro minie 3 tygodnie jak biorę leki i nadal nie jestem w stanie wyjść sama z domu albo sama w nim zostać. A jeśli chodzi o pozytywne myślenie to łatwo powiedzieć trudniej zrobić...

3 tygodnie to mało dla niektórych leków. Daj sobie jeszcze z 2, 3 tygodnie. Wiem co czujesz. Również czekam..

Miałam koszmarna noc, prawie w ogóle nie spałam. Co rusz budził mnie lęk. Szlak mnie już trafia!

No, bywa i tak. Pamiętaj tylko - pozytywne nastawienie to połowa sukcesu :)

Nie poddawaj się !

U mnie troszke lepiej od paru dni. Bylam dzis u psychologa i sie wkurzylam bo mi namieszala w glowie i sie bardzo denerwuje. Boje sie ze wroci stan sprzed tygodnia. Zastanawiam się nad przerwaniem terapii skoro tak na mnie działa. Moja psychiatra jest lepsza terapeutka takie mam wrażenie

A jak samopoczucie u Pana damaged? Jest lepiej?