Witam wszystkich

Mam 15 lat, za 1,5 miesiąca - 16. Często, codziennie zdarzają mi się stany lękowe. Nasiliło się to od początku gimnazjum. W ostatnią niedzielę musiałam wyjść z kościoła, tak mi serce zaczęło walić. Najgorsze jet dla mnie uczucie derealizacji i depersonalizacji. Jestem młoda i całe życie jeszcze przede mną... Nie mówiłam nic o tym mamie, boję się, że to zbagatelizuje. Bardzo chciałabym żyć normalni, a jutro kolejny dzień w męczącej szkole i dwa w-fy, a ja dostaję kręćka na sali gimnastycznej

Witam wszystkich i cieszę się, że znalazłam to forum. Dobrze wiedzieć, że nie jestem jedyna na świecie z takimi problemami.

Witaj!

Tu na pewno znajdziesz zrozumienie. Ale czy wcale nie myślałaś by porozmawiać o Twoich lękach z mamą? Może to by coś pomogło? Przynajmniej na początek.

Cześć Lyra. Miło Cię poznać.

Witaj Lyra. Jak dobrze wiem, o czym piszesz! Ja z tego wyszłam, Tobie też się uda. Powodzenia!

Jednak... odważyłam się porozmawiać z mamą. Było mi bardzo ciężko, płakałam, ale powiedziałam wsystko co mi na duszy siedziało. Mama kupiła mi jakieś tabletki na uspokojenie, a ja staram się nie panikować w szkole. Chociaż jest trudno.

Hej Lyra.

Jak wyglądają twoje stosunki z ludźmi w klasie? Stado baranów, czy jest chociaż jedna osoba, z którą można jako tako czuć się dobrze, bardziej pewnie? I czemu akurat WF? Jest jakiś powód, może ambicje, który sprawia, że akurat na WFie jest najgorzej, czy tak po prostu wyszło?

Dobrze że masz wsparcie w mamie. A ojciec? Co on na to? Masz z nim w ogóle jakiś kontakt, czy wychowujesz się tylko z mamą?

Trzymaj się, nie jesteś sama.

Prawdę mówiąc nie mam przyjaciół w klasie. Jeestem chyba zbyt dojrzała jak na swój wiek i interesuję się np. historią. Zresztą poszłam do beznadziejnego, rejonowego gimnazjum. Ale nikt mi nie dokucza, nie wyzywa.

Jestem kiepska z w-fu, myślę, że to może być przyczyną panikowania na sali. Dziś było trochę lepiej, starałam się skupić nie na prowokowaniu lęku ale na grze.

Nie mam z tatą złego kontaktu, ale jakoś nie rozmawiam z nim na tak osobiste kontakty. Jestem skryta i wyżalenie się mamie sprawiło mi wiele problemów. Doszłyśmy do wniosku, że ta cała nerwowość narastała we mnie i teraz, gdy zbliża się liceum i nowy etap w życiu, dała sobie ujście. Poza tym chyba za bardzo przejmuję się olimpiadą z historii :)

Dzięki za zainteresowanie.

Witaj

Tutaj na pewno znajdziesz ludzi, którzy nie zbagatelizują Twoich problemów.

Co do bycia zbyt dojrzałą jak na swój wiek - też zawsze tak myślałam, szczególnie w Twoim wieku.

Ja też. Potem doszedłem do wniosku, że może intelektualnie tak, ale emocjonalnie byłem (i chyba jestem) cały czas za rówieśnikami...