Skocz do zawartości
Nerwica.com

Psychoterapia


shadow_no

Rekomendowane odpowiedzi

otóż u różniastych specjalistów byłam i niektórzy mówią: nerwica, a niektórzy, że zaburzenia osobowości. jeżeli to drugie to istotnie nie ma się co doszukiwać przyczyny.

a psycholog to ja mam akurat bardzo dobrą (chociaż ona to akurat twierdzi, że nerwica, a nie może się doszukać dlaczego...) doszukała się ona wielu różnych rzeczy we mnie, ale akurat przyczyny nerwicy z dzieciństwa - nie.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Zaburzenia osobowości też mozna poddać leczeniu za pomoca terapii.

 

[ Dodano: Wto Lut 21, 2006 4:34 pm ]

To nie muszą być przyczyny z dzieciństwa jeśli chodzi o nerwicę, nawet nie zdajemy sobie sprawy jak prozaiczne dla nas moga być przyczyny choroby.Dlatego warto współpracować z psychoterapeuta aby sie więcej os obie dowiedzieć i co ma na nas taki destrukcyjny wpływ.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

a psycholog to ja mam akurat bardzo dobrą (chociaż ona to akurat twierdzi, że nerwica, a nie może się doszukać dlaczego...) doszukała się ona wielu różnych rzeczy we mnie, ale akurat przyczyny nerwicy z dzieciństwa - nie.

 

Nie masz żadnych błędnych przekonań? Nie wierzę 8) Wcale nie musi być przyczyna z dzieciństwa.

 

Wg mojego psychiatry nr 1 (bo mam ich dwóch :lol: ), od psychoanalizy odchodzi się nie dlatego, że jest bolesna, tylko dlatego, że nie udowodniono jej skuteczności.

 

Terapia poznawczo-behawioralna zwraca uwagę właśnie na przekonania o sobie i rzeczywistości, a nie np. na traumatyczne przejścia z dzieciństwa.

Oczywiście przekonania te mogą się kształtować na skutek traumatycznych przeżyć, ale ich geneza nie jest aż tak istotna. Tzn, nie wystarczy odkrycie, że np. mama mnie zamykała w komórce i mam traumę. Trzeba zrozumieć, że utrwaliło się w nas przekonanie, że ciemność jest niebezpieczna i pracować nad tym przekonaniem.

To taki głupawy przykład, ale wiecie, o co chodzi, mam nadzieję...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

friday, wiecie.

 

a otóż mnie kazdy na chama chce przekonaż, że mama musiała mnie nie kochać, w przedszkolu musieli się ze mnie śmiać, a ojciec lał mnie pasem po dupie i stad nerwica. a tymczasem nic takiego miejsca nie miało, miałam bardzo udane dzieciństwo, jednak inna niż wszytkie dzieci czułam się już odkad tylko zaczęłam jaśniej myślec, powiedzmy, że od 6 roku życia. być moze się mylę twierdząc, ze "taka sie urodziłam", ale nie wmawiajcie mi, ze to nie jet możliwe.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

No, topsz. Może nie masz traumy. ALe nie masz tzw. błędnych założeń, typu: wszystko jest do dupy, nic dobrego mnie nie spotyka, jestem beznadziejna, zaraz umrę, świat się zaraz zawali itp itd???

 

Jesli masz, to wszystko są przyczyny nerwicy, a tym samym pole do popisu dla terapeuty.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Kiełbasa! Cieszę się, że masz własne zdanie o sobie! Psycholog nie jest w końcu wszystkowiedzący i może kiedyś sama dojdziesz do porozumienia ze sobą samą.

Jesli chodzi o kwestię "taki się urodziłem, mam osobowośc neurotyczną" (BulletproofCupid) - w końcu nie każdy przecież musi zgadzać się choćby z opisem osobowości neurotycznej z książki Karen Horney. Bo nie każdy musi w to wierzyć. Jesteśmy poniekąd indywidualni a nasze zachowania można klasyfikować przeróżnie. Czy uważasz, że wszystkimu winna jest Twoja neurotyczna osobowość? Jeśli tak, to czy nie podcinasz sobie tym skrzydeł, z góry skazując się na klęskę???

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Trochę mi się już myli, bo podobna dyskusja toczy sie właśnie na psychologia.apl.pl :)

 

Uważam (to nie plagiat, chyba, że autoplagiat) - katalizatorem zaburzeń lękowych są stresy, problemy rodzinne, błędne przekonania na swój temat itd - ale ten katalizator nie u każdego zadziała. Działa u osób, które mają określony typ osobowości, uwarunkowany m.in. predyspozycjami psycho- i biologicznymi.

 

A jeszcze przypomina mi się taki przypadek z grupy, gdzie pewna osoba twierdziła - mialam cudowne dzieciństwo, żadnych problemów, żadnej traumy, cudawianki itp - ale z daleka jak na dłoni było widać, na czym polega problem tej osoby. Pod latarnią najciemniej.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Minhoi, Friday. Nie skazuje się na kląskę. Ja już się chyba pogodziłam z faktem, że żyję sobie w swoim małym swiatku, gdzie jestem ta prawdziwa kiełbasa, jednocześnie jakoś tam funcjonuję dla ogółu, troszeczkę inna niż naprawdę Myślę sobie, że jak już czlowiek przeżył 20 lat tak jak jest, to i następne 20 przeżyje. Zachaczam tu może o kwestie nie stricte nerwicowe, ale po prostu nigdy nie wierzyłam, że jestem klasycznym nerwicowcem, zresztą i lekarze i psycholodzy nie dają mi jednakowych diagnoz.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Z tej dyskusji przekonuje się, że nie ma jednoznacznych ocen psychoterapii, psychoanalizy, metod psychologicznych. Że nie ma jednoznacznych opinii co do przyczyn nerwicy (a może nawt co do tego czym jest nerwica, jak to się ma do zaburzeń osobowości itp.).

Można wręcz powiedzieć, że ile autorytetów w psychologii tyle pomysłów na genezę nerwicy i metod leczenia.

A wiecie w czym może tkwić problem. Otóż przedmiotem badań psychologii jest ludzka psychika. A zatem "rzecz" do jakiej badacz-psycholog nie ma bezpośrednio dostępu. Tzn. jak każdy człowiek, ma dostęp tylko do własnej psychiki. Raczej trudno badać "rzeczywistość cudzej psychiki"o której wie się tylko z opowieści chorych. trudność wzrasta jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że tych "psychik" jest tyle ilu ludzi, a ludzie są różni. Całość brzmi trochę pesymistycznie, jeśli oceniać skuteczność takiej nauki jak psychologia....

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam, jetem nowa na forum, przegladalam wczoraj te strone i zdziwilam sie bardzo,ze mozna tak normalnie o tym rozmawiac,ze jest tutaj wiele osob, ktore odczuwaja takie same problemy jak ja...nie jestesmy sami tym problemem..jest iezko bardzo, choruje n nerwice lekowa, zaburzenia depresyjne..przestalam wychodzic sama z domu,boje sie wszytskiego,wiecie moi mili jakie to sa leki, wiec nie będe juz o nich pisac. Niedlugo ide na oddzial dzienny, czy ktos z Was przeszedlu juz moze te 3 miesieczna walke plus terapię na oddziale dziennym?prosze o kontakt w tej spraiwie..Mioj psychiatra mowi ze terapia grupowa jest cholernie dobra, daje lepsze efekty niz indywidual;na, powiedzial mi,ze jak przejde te 3 miesiace sa duze szanse ze to juz nigdy nie wroci(lek,newrwica,depresja)...Wierze mu, chce walczyc i sie nie poddam....mimo , że jest bardzo zle wierze w to,nie poddaje sie, probuje pokojac lek..choc to nie do pokonanaia na razie, powoli nastrajam sie do wyjscia smej z domu..pozdrawiam Was bardzo!!dziekuję, za To forum.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witaj MEGI! Najwazniejsze to wiara w wyleczenie, ja tez się wybieram w marcu na oddział dzienny leczenia nerwic, jestem zdeterminowana i wierzę że to mi pomoże pozbyć się tej beznadziejnej choroby.

Trzymaj się cieplutko, nie poddawaj się, nawet jak są bardzo cięzkie dni, pamietaj że zawsze po burzy wychodzi słońce.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

MEGI, Sonia, wiecie jak wygląda taki oddział dzienny? na jakiej to jest zasadzie?

 

nie wiem dokladnie,jak wyglada sprawa z tym oddzialem dziennym, wiem tylko ze oddzial dzieny jest o tyle lepszy,ze nie pozostaje sie w szpitalu.ja bede chodziala tam codziennie na 8 godz do 13, leki terapia, wszytsko pod okiem lekarzy, bede miala terapie grupowa..wiem jeszcze od swopjego psychiatry ze jest to dlugo, 3mies. i ciezka walka, ale trzeba to przejsc i jest duza szansa ze leki juz nigdy nie wroca..!!MUSIMY BYC SILNI,POKONAMY WSZYTSKO.DZIEKUJE WSZYTSKIM ZA MILE PRZYWITANIE I PAMIEC O MNIE, pozdrawiam!!

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

U mnie tez to ma wyglądać tak jak u MEGI, 10 tygodni, pięć razy w tygodniu 0d 8 do 13.A co konkretnie to sama jestem ciekawa, pytałam na forum, jest założony taki wątek przeze mnie, ale dość ogólnikowo wszyscy pisali.Pójdziemy to sie przekonamy jak tam jest. Nie wiem czy wszyscy leczący sie na takim oddziale biorą leki, ja nic nie biorę od lipca i nie zamierzam juz brać bo nie tędy droga. W moim założeniu ma mi pomóc psychoterapia, leki przerabiałam juz długo i na wiele to się nie zdało.

 

[ Dodano: Sro Lut 22, 2006 2:39 pm ]

link do tematu o terapii grupowej

http://www.nerwica.com/forum/viewtopic.php?t=869

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Zastanawiałam sie na tym wczesniej, to mogłoby być ciekawe doświadczenie, taki rodzaj pamietnika.Ja idę dopiero 27 marca, więc to sporo czasu jeszcze.

Dlaczego piszesz ,że nie możesz sobie pozwolić na takie coś, to jest bezpłatne a do pracy dostajesz normalne L4.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja byłam na oddziale dziennym, ale to było z 10 lat temu i nie wiem, czy moje doświadczenia sa jeszcze aktualne.

Wtedy było to za darmo, na L-4.

Nie wiem czy teraz bym sobie pozwoliła na taki luksus. Bałabym się, że nie wrócę do pracy, że mi nie pozwolą, bałabym się krzywych spojrzeń itd :?

Wtedy pracowałam w dość specyficznym, jakby paraartystycznym środowisku i przyznanie się do problemów z psyche nie było aż takie dziwne ani straszne.

 

Teraz sobie nie wyobrażam. Ale ja po latach jestem mistrzem ukrywania nerwicy i nie sądzę, żeby ktoś coś wiedział.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

bałabym się krzywych spojrzeń itd

 

A co to coś wstydliwego dla Ciebie? Takie czasy należą do przeszłości, to nie jest wstyd leczyć się, nerwica to taka sama choroba jak inne.Jak masz grype też wstydzisz się iść do lekarza?

 

Piszesz, że nadal masz nerwicę, to tamta terapia nic Ci nie pomogła?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

hm, no ja sobie nie wyobrazam przerwy w studiowaniu na 3 miesiace, jak niby później zaliczyła te wszystkie kolokwia, projekty? :/ po za tym moje problemy to kwestia bardzo osobista, nie mogę sobie pozwolić na rozgłos ;) narazie będę musiała zostać przy psychiatrze, psychologu i lekach :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

hm, no ja sobie nie wyobrazam przerwy w studiowaniu na 3 miesiace, jak niby później zaliczyła te wszystkie kolokwia, projekty? :/ po za tym moje problemy to kwestia bardzo osobista, nie mogę sobie pozwolić na rozgłos ;) narazie będę musiała zostać przy psychiatrze, psychologu i lekach :(

Żeby poświęcić 3x3 godziny w tygodniu to chyba nie trzeba rzucać studiów, nie? No chyba że ze wszystkimi terminami pokrywają Ci się zajęcia, to trudno, ale szukałaś czegoś chociaż?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×